Przejdź do zawartości

Walther von Seydlitz-Kurzbach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walther Kurt von Seydlitz-Kurzbach
Ilustracja
Generał Paulus i generał Walther von Seydlitz (L) na pozycjach pod Stalingradem.
generał artylerii generał artylerii
Data i miejsce urodzenia

22 września 1888
Hamburg

Data i miejsce śmierci

16 października 1976
Brema

Przebieg służby
Lata służby

1908–1943

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Reichswehra
Wehrmacht

Stanowiska

dowódca 12 Dywizji Piechoty i LI Korpusu Armijnego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa;
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939

Walther Kurt von Seydlitz-Kurzbach (ur. 22 września 1888 w Hamburgu, zm. 28 kwietnia 1976 w Bremie) – niemiecki generał, uczestnik I i II wojny światowej. Pochodził z arystokratycznej, pruskiej rodziny Seydlitzów. Odznaczony jednym z najwyższych orderów III Rzeszy Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 1908 wstępuje jako kanonier do artylerii. w 1910 roku awansuje na Leutnanta. Podczas I wojny światowej służył zarówno na froncie zachodnim, jak i wschodnim. W czasach Republiki Weimarskiej był oficerem zawodowym Reichswehry; w latach 1940–1941 dowodził 12 Dywizją Piechoty Wehrmachtu. Gdy wojska niemieckie znalazły się w kotle diemiańskim, zadaniem Seydlitza było przełamanie sowieckiego kordonu i umożliwienie wyrwania się z okrążenia; dla przeprowadzenia tej operacji został awansowany do stopnia generała artylerii (General der Artillerie) i mianowany dowódcą LI Korpusu.

Korpus wchodził w skład 6 Armii podczas bitwy stalingradzkiej. Kiedy w wyniku ofensywy Armii Czerwonej w sile ponad miliona żołnierzy, 13 500 dział i 894 czołgów[1] (Operacja Uran) wojska niemieckie znalazły się w potrzasku, Seydlitz był jednym z tych generałów, którzy najgłośniej opowiadali się za przerwaniem frontu i wycofaniem się, co było sprzeczne z rozkazami Hitlera. Źle przygotowane uderzenie siłami 94 Dywizji Piechoty nie przyniosło spodziewanego efektu, a jedynie ogromne straty, sięgające 40 procent sił żywych[2].

Po kapitulacji resztek armii w Stalingradzie, Seydlitz został aresztowany przez NKWD i był przesłuchiwany jako podejrzany o dokonywanie zbrodni wojennych[3], po czym niespodziewanie zwolniony i odesłany do obozu jenieckiego.

Tam stanął na czele antynazistowskiej organizacji „Związek Oficerów Niemieckich” (niem. Bund Deutscher Offiziere) i wszedł w skład ścisłego kierownictwa tzw. Komitetu Narodowego Wolne Niemcy (niem. Nationalkomitee Freies Deutschland). Za swą antyhitlerowską działalność był potępiany przez wielu generałów niemieckich; został nawet zaocznie skazany na śmierć. Wobec członków jego rodziny zastosowano zasadę Sippenhaftu i uwięziono.

Władze sowieckie nigdy nie brały poważnie jego pomysłu o stworzeniu z jeńców niemieckich 40-tysięcznego antynazistowskiego korpusu celem przerzucenia na tyły nieprzyjaciela i w ten sposób obalenia reżimu hitlerowskiego. Był on natomiast szeroko wykorzystywany przez propagandę obu stron: Sowieci powoływali się na Seydlitza w nagraniach i ulotkach mających zachęcać niemieckich żołnierzy do poddawania się, Niemcy natomiast naigrywali się z „wojsk Seydlitza” (niem. Seydlitztruppen)[4].

W roku 1949 Seydlitz, który po wojnie nie wykazywał entuzjazmu do współpracy z władzami sowieckimi, poprosił o zwolnienie z niewoli i zezwolenie na osiedlenie się na terenie sowieckiej strefy okupacyjnej. Odmówiono mu, a nadto ponownie oskarżono o zbrodnie przeciwko sowieckim jeńcom wojennym i ludności cywilnej w czasie wojny. W roku 1950 sowiecki sąd skazał go na 25 lat więzienia, jednak już w 1955 roku został zwolniony i odesłany do Niemiec Zachodnich, gdzie w 1956 unieważniono jego wyrok śmierci.

Seydlitz zmarł 28 kwietnia 1976 roku w Bremie. 23 kwietnia 1996 został pośmiertnie ułaskawiony przez władze rosyjskie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. W.Fowler, M.Rose, s. 89.
  2. W.Craig, s. 156-157.
  3. A.Beevor, s. 396.
  4. A.Beevor, s. 401.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Anthony Beevor: Stalingrad, Penguin, London 1972
  • William Craig: Enemy at the Gates: The Battle for Stalingrad, E.P.Dutton, New York 1973
  • Will Fowler, Mike Rose: Their War: German Combat Photographs fron the Archives of Signals, Columbined Publishing, ISBN 1-58097-040-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]