Wszechstronny konkurs konia wierzchowego

Wszechstronny konkurs konia wierzchowego (WKKW) – olimpijska konkurencja jeździectwa, jeden z najbardziej widowiskowych sportów konnych wspierany przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). Jest wszechstronnym sprawdzianem konia i jeźdźca, wymagającym dużego doświadczenia. Zawody odbywają się najczęściej w czasie trzech dni, podczas których przebiegają trzy różne próby sprawności jeźdźca i konia^[1].

Historia

Współzawodnictwo podobne do współczesnego WKKW wywodzi się z tradycji wojskowej i znane było już przed 1902 rokiem, gdy w Paryżu rozegrano pierwszy taki konkurs. Składał się z kilku etapów: ujeżdżenia, steeplechase, biegu z przeszkodami, terenowego biegu płaskiego i konkursu skoków. Celem tych zawodów było zademonstrowanie zdolności, wytrzymałości i szybkości koni, jak również ich elegancji, a także zgrania konia z jeźdźcem. Po raz pierwszy zawody zostały rozegrane jako konkurencja olimpijska w roku 1912 w Sztokholmie, lecz do roku 1924 mogli w nich brać udział tylko oficerowie wojskowi w czynnej służbie. Zawodnicy cywilni zostali dopuszczeni w roku 1956. Kobiety zaczęły startować w zawodach w roku 1964 i współzawodniczą z mężczyznami^[1]^[2].

Rozgrywanie zawodów

Zawody WKKW są najpełniejszym sprawdzianem umiejętności jeźdźca i konia. Mogą być rozgrywane podczas jednego, dwóch lub trzech dni. Podczas zawodów, należy pokonać wszystkie trzy próby z jak najmniejszą liczbą punktów karnych; bonifikacyjne punkty z próby ujeżdżenia są odpowiednio przeliczane. Wynik każdej próby ma duże znaczenie w wyłanianiu zwycięzcy, jednak najczęściej decydującą jest próba terenowa. Podczas trwania zawodów, konie poddawane są dokładnym badaniom weterynaryjnym, od których wyniku zależy dopuszczenie do kolejnych prób. Badania te są bardzo istotne; ostatnie z badań nazywane jest nawet przez zawodników „czwartą próbą”^[1].

Próba ujeżdżenia

Próba ujeżdżenia rozgrywana jest zgodnie z zasadami konkursu ujeżdżenia obowiązującego w danej klasie. Polega na wykonaniu odpowiednich figur na tzw. dużym czworoboku. Jeden do trzech sędziów ocenia precyzję i elegancję wykonania figur (w skali od 0-10), posłuszeństwo konia, jego sposób poruszania się w stępie, kłusie i galopie, a także dosiad i działanie pomocy jeźdźca^[1].

Próba terenowa

Próba terenowa, zwana crossem (ang. cross country) – bieg rozgrywany w urozmaiconym terenie z przeszkodami stałymi. Próba ta ma na celu sprawdzenie szybkości, wytrzymałości i możliwości skokowych konia. Długość trasy, tempo jej pokonania i liczba przeszkód zależą od klasy zawodów. Przeszkody dzielą się na przeszkody terenowe pojedyncze, przeszkody złożone z kilku członów lub przeszkody z alternatywami (możliwe jest pokonanie łatwiejszej przeszkody, lecz w dłuższym czasie). Każdy skok jest oceniany przez sędziów, a czas przebiegu jest mierzony. Upadek jeźdźca lub konia, trzecie nieposłuszeństwo konia powodują eliminację^[1].

Dawniej, próba terenowa składała się z kilku części, były to m.in. „drogi i ścieżki”.

Próba skoków przez przeszkody

Próba ta jest podobna do konkursów w dyscyplinie skoków przez przeszkody, lecz jej celem jest zdobycie punktów mających wpływ na wynik całych zawodów. Rodzaj toru i wysokość przeszkód zależą od klasy zawodów. Zrzutki na przeszkodach karane są punktami karnymi, lecz szybszy czas przebiegu nie jest istotny, pod warunkiem, że nie zostanie przekroczona norma^[1]. Konkurs na parkurze jest sprawdzianem kondycji konia po próbie wytrzymałości.

Wydarzenia sportowe

Zawodami najwyższej rangi są Igrzyska olimpijskie. Innymi ważnymi imprezami międzynarodowymi są: Mistrzostwa Świata, Puchar Świata, Igrzyska Kontynentalne, Mistrzostwa Kontynentu i Puchar Kontynentu. W Polsce rozgrywa się: Mistrzostwa Polski, Puchar Polski, Zawody Ogólnopolskie Oficjalne, Zawody Ogólnopolskie, Zawody Regionalne, Mistrzostwa Regionalne, Mistrzostwa Polski Młodych Koni^[1].

Polskie osiągnięcia

Brązowy medal zespołowo na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku w składzie: Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald i Karol Rómmel;
Srebrny medal zepołowo na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku w składzie: Henryk Leliwa-Roycewicz, Zdzisław Kawecki i Seweryn Kulesza;
Czwarte miejsce zespołowo na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988 roku;
Mistrzostwo Europy Mariana Babireckiego na koniu Volt w 1965 roku^[3]^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g zob. Izabela Bek-Kaczkowska: WKKW – przybliżenie dyscypliny. Polski Związek Jeździecki. [dostęp 2011-08-14].
↑ ^a ^b Olimpiada WKKW drużynowo. Sports 123. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ zob. Departament Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki Urzędu Marszałkowskiego w Łodzi: Jeździeckie dyscypliny sportowe. Portal Turystyki Aktywnej „W siodle”. [dostęp 2011-08-13].

Linki zewnętrzne

[pzj.wkkw-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g zob. Izabela Bek-Kaczkowska: WKKW – przybliżenie dyscypliny. Polski Związek Jeździecki. [dostęp 2011-08-14].

[sports.123.wkkw.druż-2] Olimpiada WKKW drużynowo. Sports 123. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).

[wsiodle-3] zob. Departament Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki Urzędu Marszałkowskiego w Łodzi: Jeździeckie dyscypliny sportowe. Portal Turystyki Aktywnej „W siodle”. [dostęp 2011-08-13].

[1]

[2]

[3]