Przejdź do zawartości

bandyta

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
wymowa:
IPA[bãnˈdɨta], AS[bãndyta], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek dopuszczający się ciężkich przestępstw, w tym napadów i morderstw
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Szeryf w milczeniu patrzył na zabitego bandytę, po czym zdmuchnął dym wydobywający się z lufy jego rewolweru i włożył broń do kabury.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) bandzior, oprych, opryszek, rzezimieszek, łotr, łotrzyk, zbir; przest. apasz
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) przestępca
hiponimy:
(1.1) drab, gangster, herszt, mafioso, nożownik, rabuś, rekieter, rozbójnik, zbójnik, zbój, zbójca
holonimy:
(1.1) banda
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. banda ż, bandyctwo n, bandytyzm mrz
zgrub. bandzior
przym. bandycki
związki frazeologiczne:
jednoręki bandyta
etymologia:
(1.1) niem. Bandit, franc. bandit[1] lub wł. bandito[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 18; H. Safarewiczowa, Wyrazy na -it, -ita w języku polskim, „Język Polski” nr 2/1947, s 50.