ordynans

ordynans (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) wojsk. żołnierz posługujący oficerowi

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) przest. wojsk. rozkaz lub zarządzenie

(2.2) daw. służba, dyżurowanie

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ordynans	ordynansi
dopełniacz	ordynansa	ordynansów
celownik	ordynansowi	ordynansom
biernik	ordynansa	ordynansów
narzędnik	ordynansem	ordynansami
miejscownik	ordynansie	ordynansach
wołacz	ordynansie	ordynansi
depr. M. i W. lm: (te) ordynansy

(2.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ordynans	ordynanse
dopełniacz	ordynansu	ordynansów
celownik	ordynansowi	ordynansom
biernik	ordynans	ordynanse
narzędnik	ordynansem	ordynansami
miejscownik	ordynansie	ordynansach
wołacz	ordynansie	ordynanse

przykłady:

(1.1) Zawiadom ordynansa pana porucznika.

(2.1) Kapitan przywiózł nowe ordynanse ze sztabu.

(2.2) A więc jesteś pan na ordynansach u Odrowążów?

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) luzak, lozak, daw. foryś; gw. wojskowa fajfus, gw. lwow. fajfus

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) żołnierz

(2.1) rozkaz

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

forma żeńska ordynantka ż

przym. ordynansowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. ordonnance < franc. ordonner + -ance

uwagi:

nie mylić z: ordonans

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) orderly
• arabski: (1.1) مرسال m
• bułgarski: (1.1) вестовой m
• francuski: (1.1) ordonnance ż; (2.1) ordonnance ż
• hiszpański: (1.1) asistente m
• rosyjski: (1.1) вестовой m
• szwedzki: (1.1) ordonnans w
• włoski: (1.1) attendente m

źródła: