Habilitacija
Habilitacija (latinski: habilis - sposoban, pogodan) je najviši postdoktorski akademski ispit, sa kojim se dokazaju sposobnosti za poziv univerzitetskog docenta (facultas docendi), i u mnogim evropskim zemljama je uvjet za poziv univerzitetskog profesora.
Habilitacija je zapravo proces stjecanja kvalifikacije za izvođenje nastave iz određenog predmeta na univerzitetu, uveden na evropskim univerzitetima od sredine 19. vijeka. Uvjet za habilitaciju je stečena doktorska titula i određena praktična predavačka ili istraživačka iskustva iz navedeneg predmeta, uz koju se često zahtjeva i pisanje i javna odbrana određenog rada (habilitacione teze u njemačkim zemljama - Habilitationsschrift), čime se stiče Venia legendi (pravo da se podučava). [1][2]
Pravo na podučavanje može se steći i bez habilitacije samo ako visoko univerzitetsko tijelo ili odgovarajuće ministarstvo procjeni da kandidat ima relevantne kvalifikacije, ali se ono rijetko provodi u praksi u onim zemljama gdje je to uvjet.
Habilitacija postoji u Francuskoj (Habilitation à diriger des recherches), Švicarskoj, Njemačkoj (Privatdozent i / ili Dr. habil.), Austriji (nekad Univ.-Doz., danas Priv.-Doz.), Danskoj, Bugarskoj, Poljskoj (dr hab.),Portugalu (Agregação), Švedskoj i Finskoj (Docent ili Doc.) Češkoj i Slovačkoj (Docent), Mađarskoj (Dr. habil.), u svim zemljama bivšeg Sovjetskog Saveza; Armenija, Azerbajdžan, Bjelorusija, Latvija, Litvanija (Habil. dr.), Moldovi, Kirgizstanu, Kazahstanu, Rusiji, Uzbekistanu, Ukrajini i drugim (Doktor nauk). Sličan proces potrebno je proći na javnim univerzitetima u brazilskoj državi São Paulo (Livre-docência), ali više ne postoji u ostalim državama Brazila. U Španjolskoj se taj proces zove acreditación [3] i uvjet je za neka mjesta na državnim univerzitetima. Nešto slično postojalo je i u Italiji, - Libera docenza, no to je od do 1970 ukinuto.
Do 1970-ih habilitacija je bila praksa i na jugoslavenskim univerzitetima, nakon reforme školstva provedene 1980-ih je napuštena, i zamjenjena internim pravilima rektorata pojedenih univeziteta
Od kraja 1990-ih u Sloveniji je ponovno uvedena habilitacija, kao uvjet za univerzitetskog nastavnika.[4]
U Hrvatskoj habilitacija službeno ne postoji, ali se internim pravilima rektorata - traže slični uvjeti za docenta.
- da je u suradničkom ili nastavnom zvanju, uključujući i status znanstvenog novaka, računajući razdoblje od pet godina prije datuma pokretanja izbora sudjelovao u izvođenju nastave na nekom visokom učilištu od barem devedeset (90) norma sati;
- da je pomogao studentima preddiplomskih/diplomskih studija pri izradi završnih/diplomskih radova i pri tome da je objavio barem jedan rad u koautorstvu sa studentom;
- da se u svom znanstvenom području, struci ili nastavi usavršavao u međunarodno prepoznatim institucijama u zemlji ili inozemstvu u trajanju od najmanje tri mjeseca;
- da je kao autor ili koautor prezentirao najmanje tri rada na znanstvenim skupovima, od kojih jedan na međunarodnom znanstvenom skupu.[5]
U Bosni i Hercegovini provodi se slična praksa kao u Hrvatskoj, dakle od kandidata za docenta traži se; naučni stupanj doktora u datoj oblasti, najmanje tri naučna rada objavljena u priznatim publikacijama, pokazane nastavničke sposobnosti [6]
Situacija je slična kao u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj.
- ↑ „Pravila za habilitaciju na Univezitetu Bochum Ruhr, Njemačka”. Arhivirano iz originala na datum 2009-10-14. Pristupljeno 2011-04-01.
- ↑ Kratki opis procesa stjecanja doktorata i habilitacije na Slobodnom univerzitetu Berlin, Njemačka
- ↑ „Pravila za acreditación španjolske nacionalne agencije”. Arhivirano iz originala na datum 2010-12-15. Pristupljeno 2011-04-01.
- ↑ Senat Univerze v Mariboru
- ↑ O nužnim uvjetima za ocjenu nastavne i stručne djelatnosti u postupku izbora u znanstveno-nastavna zvanja
- ↑ „Stomatološki fakultet sa klinikama u Sarajevu”. Arhivirano iz originala na datum 2011-01-31. Pristupljeno 2011-04-01.