Luigi Longo
| Luigi Longo | ||||
|---|---|---|---|---|
 Luiđi Longo na sovjetskoj poštanskoj marki iz 1981. godine | ||||
| Datum rođenja | 15. mart 1900. | |||
| Mesto rođenja | Fubine, kod Alesandrije Kraljevina Italija | |||
| Datum smrti | 16. oktobar 1980. (81 god.) | |||
| Mesto smrti | Rim Italija | |||
| Profesija | političar | |||
| Učešće u ratovima | Španski građanski rat Drugi svetski rat | |||
| Služba | Španska republikanska armija Italijanski partizani | |||
| predsednik KP Italije | ||||
| Period | 1964 — 1972. | |||
| Prethodnik | Palmiro Toljati | |||
| Naslednik | Enriko Berlingver | |||
| Narodni heroj od | 11. marta 1980. | |||
| Odlikovanja |
| |||
Luiđi Longo (ital. Luigi Longo; 1900 — 1980), italijanski političar, učesnik Španskog građanskog rata i Drugog svetskog rata i narodni heroj Jugoslavije.
Rođen je 15. marta 1900. godine u Fubine Monferatu kraj Alesandrije u Italiji. Sa sedamnaest godina, pod uticajem opštih strujanja u radničkom pokretu Italije, a posebno pokreta u Torinu, gde se tada školovao i pod uticajem Oktobarske revolucije, Longo se potpuno opredelio za revolucionarni radnički pokret, napustio tehničke studije i postao profesionalni revolucionar. U Socijalističku partiju Italije stupio je 1920. godine.
Bio je učesnik Osnivačkog kongresa Komunističke partije Italije, januara 1921. godine. Kao pripadnik levog komunističkog krila Socijalističke partije Italije, zajedno s Gramšijem i Toljatijem, aktivno je učestvovao u pripremama za otcepljenje od Socijalističke partije i za osnivanje Komunističke partije Italije, što se i ostvarilo 1921. godine.
Odmah posle Kongresa u Livornu, 1921. godine, Longo je postao rukovodilac omladinske organizacije KP Italije. Već sledeće, 1922. godine, učestvovao je u radu Četvrtog kongresa Komunističke internacionale u Moskvi. Godinu dana kasnije, zbog „subverzivne delatnosti“, bio je osuđen na deset meseci zatvora. Posle izlaska iz zatvora u Ređo Emiliji, napali su ga pripadnici fašističkih formacija „skvadrista“ i naneli mu teške telesne povrede.
U vreme uspona fašizma, torinska sekcija Komunističke partije zadužila je Longa da organizuje i vojnički pripremi otpor fašističkom teroru. Na njegovu inicijativu, obrazovane su tada manje vojne grupe za otpor fašizmu. No zbog sve većeg narastanja fašizma i njihovog preuzimanja vlasti, Komunistička partija je bila prisiljena da pređe u ilegalnost.
Longo se, posle Četvrtog kongresa Kominterne, ilegalno vratio u Italiju i nastavio revolucionarni rad, nakon čega je ubrzo izabran u Sekretarijat federacije komunističke omladine Italije. Kao predstavnik Federacije, 1926. godine, otišao je u Izvršni komitet Komunističke omladinske internacionale u Moskvu. Od 1927. do 1932. živeo je u Francuskoj i aktivno učestvovao u organizovanju ilegalnog rada komunista u Italiji. Od 1933. do 1935. godine boravio je u Sovjetskom Savezu, gde je radio kao predstavnik Komunističke partije Italije u rukovodećim organima Kominterne i kao član političke komisije Kominterne. Istovremeno je bio i član Izvršnog komiteta Kominterne. Posle odlaska iz Moskve, Longo je u Briselu, 1935. godine, organizovao antifašistički skup koji je osudio fašističku Italiju zbog njene agresije na Etiopiju.
U vreme Španskog građanskog rata, Longo je u početku organizovao prebacivanje dobrovoljaca, a zatim i je sam stupio u odbrani republikanske Španije. Kao politički komesar Druge internacionalne brigade, bio je učesnik u svim većim okršajima, a u jednoj borbi bio je i ranjen. Posle ranjavanja, preuzeo je dužnost inspektora svih internacionalnih brigada.
Posle završetka građanskog rata u Španiji, prešao je u Francusku, gde je preuzeo funkciju predsednika italijanske narodne unije, koja je obuhvatila sve Italijane-antifašiste u emigraciji.
Neposredno uoči početka Drugog svetskog rata, 1939. godine, Longo je, zajedno s mnogim svojim saborcima iz Španskog građanskog rata, uhapšen i odveden u koncentracioni logor u Verneu, da bi 1941. godine bio predat Italijanima, koji su ga odveli u Italiju i zatvorili u Ventotenu. Tu je ostao sve do pada fašizma u Italiji, 1943. godine. Pošto je izašao iz fašističkog zatvora, odmah je organizovao grupe Pokreta otpora u Rimu i okolini, a zatim prešao na sever zemlje, gdje je postao zvanični predstavnik KP Italije u Komitetu za nacionalno oslobođenje i istovremeno komandant partizanske brigade „Garibaldi“.
Posle oslobođenja zemlje, Longo je, kao najbliži saradnik Palmira Toljatija, veoma aktivno učestvovao u mnogim velikim političkim akcijama revolucionarnog pokreta Italije. Posle Toljatijeve smrti, 1964. godine, Centralni komitet KP Italije jednoglasno je izabrao Longa za generalnog sekretara Partije, a od 1972. do kraja života bio je predsednik ove najmnogobrojnije komunističke partije na Zapadu.
Longo je 1955. godine, kao prvi predstavnik jedne zapadnoevropske komunističke partije, došao u FNR Jugoslaviju radi normalizovanja odnosa između italijanskih i jugoslovenskih komunista. Prelazeći informbirovske i staljinističke poglede i politiku prema Jugoslaviji i KPJ, Longo je, uspostavljajući tada ličnu vezu s Titom, predano radio da se odnosi između dve partije uspešno razvijaju i da se povrati međusobno poverenje.
Kao dosledan borac za pravedne odnose u međunarodnom radničkom pokretu, Longo je posle Toljatijeve smrti svesrdno podržao njegove ideje, koje je on izrazio u poznatom „Pro Memoriju“ i izborio se da se ovaj dokument objavi i postane prisutan u komunističkom pokretu. Longo je i sam bio plodan stvaralac, naročito u oblasti istorijskopolitičke publicistike, posebno o antifašističkoj borbi i politici i teoriji KP Italije.
Umro je 16. oktobra 1980. godine u Rimu.
Povodom 80. godišnjice rođenja, „za izvanredne zasluge u borbi protiv fašizma i nacizma, kao i za razvijanje prijateljskih odnosa i saradnje između SFR Jugoslavije i Republike Italije“, 11. marta 1980. godine predsednik SFRJ, Josip Broz Tito, odlikovao ga je Ordenom narodnog heroja Jugoslavije.
- „Narodni heroji Jugoslavije”. Ljubljana - Beograd - Titograd: Partizanska knjiga - Narodna knjiga - Pobjeda. 1982.
.jpg)