Pištolj
Pištolj je naziv za streljačko oružje koje se koristi jednom rukom, i najčešće služi za neposrednu samoobranu, a rjeđe za uništenje neprijateljske žive sile.
Pištolji se obično dijele na:
- pištolje s jednim metkom (koji se danas najčešće upotrebljavaju za sport i lov);
- pištolje s više cijevi (od kojih je najpoznatiji Derringer)
- revolvere
- poluautomatske pištolje
- automatske pištolje.
Izraz "pištolj" potječe od francuske riječi pistole (ili pistolet), za koju se smatra da je mogla nastati iz tri različita izvora:
- Iz češkog pistole koja potječe od češke riječi píšťala za frulu, što je mogući opis husitskog vatrenog oružja).
- Od grada Pistoia u Italiji, gdje je slična oružja 1540-ih izrađivao majstor Camillio Vettelli.
- Od riječi pistallo koja je u srednjovjekovnom francuskom označavala jabuku balčaka na sedlu, gdje su to oružje običavali držati konjanici.
Pištolji su se kao posebno oružje razvili iz pušaka, odnosno pojavili u Evropi i Aziji krajem 15. vijeka. Od njih su se uglavnom razlikovali po kratkoći cijevi, manjoj težini i dometu, a prvenstveno su bili namijenjeni pripadnicima konjice. Evropske konjice su s vremenom upravo primitivnim pištoljima prilagodili posebnu, a i prilično kompliciranu taktiku zvanu karakoliranje.
Razvoj pištolja je kroz sljedeća četiri vijeka gotovo u potpunosti pratio razvoj pušaka, što se prvenstveno odnosilo na mehanizme za opaljivanje. Prvi pištolji su se imali glatke cijevi, a municijom, odnosno olovnim zrnima su se punili sprijeda. Opaljivanje se vršilo paljenjem barutnog punjenja kroz rupu na stražnjem dijelu oružja.
Kao i kod pušaka, to se činilo putem fitilja, zatim posebnih mehanizama za proizvodnju iskri koje bi upalile barutno punjenje, pa su tako pištolji odgovarali puškama kolašicama, a kasnije kremenjačama. Slično kao i kod pušaka, u 17. i 18. vijeku se uvode fišeci za držanje barutnog punjenja, a kasnije i mehanizmi opaljivanja koji koriste kapisle. Takvi primitivni pištolji se danas vrlo često kolokvijalno nazivaju kuburama.
Razvoj metalurgije u 19. vijeku dovodi do stvaranja suvremenih metaka, kao i nastojanja da se poveća brzina paljbe. Prvo se započelo s višecijevnim pištoljima, od kojih je najpoznatiji Derringer, da bi se 1830-ih razvili revolveri koji metke ispaljuju iz doboša. Revolveri se brže pune i brže ispaljuju metke od klasičnih pištolja, te stječu dominaciju i popularnost koja će trajati sve do 20. vijeka.
U 19. vijeku se eksperimentira s brzometnim pištoljem koji koriste magacine, a kasnije posebne okvire s više metaka, najčešće u dršci cijevi. Mehanizam opaljivanja koji omogučuje automatsko punjenje metka u zatvarač kasnije dovodi do stvaranja prvih poluautomatskih pištolja koji se nekada kolokvijalno nazivaju automatskim pištoljima iako nisu predstavljali automatsko oružje u pravom smislu riječi.
Poluautomatski pištolji su dugo vremena bili manje pouzdani, precizni i imali slabiji domet u odnosu na revolvere, ali se ta situacija promijenila iza drugog svjetskog rata. Većina vojski tada počinje koristi poluatomatske pištolje, a razvijaju se i prvi automatski pištolji. Najnoviji razvoj pištolja odnosi se na korištenje plastike i kompozitnih materijala koji omogućavaju manju težinu, ali i lakše skrivanje što izaziva probleme vezane uz sigurnost, pogotovo zračnog prometa.
