Батискаф

БАТИСКÁФ (юнони bathýs – жарф ва skáphos – киштӣ), дастгоҳи худгардест, ки дар умқи об барои таҳқиқи уқёнус ва дигар омӯзишҳои зериобӣ истифода мешавад.

Батискаф аз танаи сабук – шиноварак, ки бо моддаи аз об сабук (бензин) пур карда шудааст ва кӯраи пӯлодӣ (гондола) иборат аст. Дар шиноварак зарфҳои сарборӣ дошта (балластдор) ва батареяҳои аккумуляторӣ ҷойгиранд. Дар гондола одамон, дастгоҳи идоракунӣ, дастгоҳи ҳаводиҳӣ, радиостансия барои робита дар мавқеи болоиобӣ, телефони ултрасадо, камераи телевизион ва асбобҳои илмии таҳқиқотӣ ҷойгиранд. Аз беруни он муҳарррикҳои барқӣ бо чархҳои шинокунӣ ва фонусҳо насб карда шудаанд. Батискафи ҳозиразамон бо таҷҳизот барои гирифтани намунаи хок, аксбардорӣ муҷаҳҳаз мебошад. Қобилияти шиноварии Батискаф бо сарбории аз маводди сахт тайёршуда (одатан, оҳанмайдаҳои пӯлодӣ) ва рехтани бензин аз зарфи ҳаракатдеҳ ба танзим дароварда мешавад.

Нахустин Батискафро олими шветсиягӣ О. Пиккар сохтааст (1948). Ҳоло Батискаф ягона воситаест, ки бо ёрии он дар умқҳои зиёда аз 4000 м зери оби уқёнус таҳқиқот анҷом додан мумкин аст.

Манбаъ

Асос — Боз. — Д. : СИЭМТ, 2013. — 664 с. — (Энсиклопедияи Миллии Тоҷик : [тахм. 25 ҷ.] / сармуҳаррир Н. Амиршоҳӣ ; 2011—2023, ҷ. 2). — ISBN 978-99947-33-52-4.