การทัพมาลายา

การทัพมาลายา
	ส่วนหนึ่งของ สงครามมหาสมุทรแปซิฟิก; ในสงครามโลกครั้งที่สอง
	; กองทัพญี่ปุ่นรุกเข้ายึดเมืองกัวลาลัมเปอร์
วันที่	8 ธันวาคม 1941 -- 31 มกราคม 1942
สถานที่	บริติชมาลายา
ผล	ฝ่ายญี่ปุ่นได้รับชัยชนะ กองทัพเครือจักรภพแห่งชาติล่าถอยจากสิงคโปร์; การยึดครองมาลายา บอร์เนียวเหนือ และซาราวักของญี่ปุ่น; การต่อต้านของกองทัพประชาชนมาลายาต่อต้านญี่ปุ่น;
คู่สงคราม
กองบัญชาการมาลายา:; กองพลน้อยอินเดียที่ 3; กองพลที่ 8; กรมทหารมาลายา; กองพลน้อยทหารราบที่ 53	กองทัพที่ 25:; ทหารรักษาพระองค์ญี่ปุ่น; กองพลที่ 5; กองพลที่ 18; กองพลบินที่ 3; กองเรือเล็กบรรทุกอากาศยานที่ 22; กองทัพบกไทย
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
อาเธอร์ เพอร์ซิวาล; ลูอิส ฮีธ; เฮนรี กอร์ดอน เบนเน็ตต์; เมอร์ตัน เบควิธ-สมิธ	โทโมยูกิ ยามาชิตะ; ทะคุมะ นิชิมุระ; ทะคุโร มะสึอิ; เร็นยะ มุตะงุจิ; แปลก พิบูลสงคราม
กำลัง
กำลังพล 140,000 คน ; อากาศยาน 158 ลำ	กำลังพล 70,000 คน; อากาศยาน 568 ลำ; รถถัง 200 คัน
ความสูญเสีย
ตาย 5,500 คน; บาดเจ็บ 5,000 คน; ตกเป็นเชลย 40,000 คน	ตาย 1,793 คน; บาดเจ็บ 3,378 คน

การทัพมาลายา เป็นชุดเหตุการณ์การรบระหว่างกองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรกับกองทัพจักรวรรดิญี่ปุ่นในบริติชมาลายา (มาลายาของบริเตน) นับตั้งแต่วันที่ 8 ธันวาคม ค.ศ. 1941 ถึงวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 1942 ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง การรบที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่เป็นการรบทางบกระหว่างหน่วยรบต่างๆ ของเครือจักรภพอังกฤษและกองทัพบกจักรวรรดิญี่ปุ่น สำหรับสหราชอาณาจักร อินเดีย ออสเตรเลีย และสหพันธรัฐมาลายาแล้ว ยุทธการครั้งนี้นับได้ว่าเป็นหายนะ

ยุทธการนี้เป็นที่จดจำจากการใช้ทหารราบจักรยาน (bicycle infantry) ซึ่งช่วยให้กองกำลังสามารถขนย้ายยุทธปัจจัยและเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วในภูมิประเทศที่เป็นป่าทึบ กรมทหารช่างหลวงของอังกฤษ (Royal Engineers) ได้ทำลายสะพานนับร้อยแห่งด้วยระเบิดระหว่างการล่าถอย ซึ่งช่วยให้สามารถถ่วงเวลาการรุกของกองทัพญี่ปุ่นได้เล็กน้อย เมื่อญี่ปุ่นสามารถยึดสิงคโปร์ได้สำเร็จนั้น ปรากฏว่าสหราชอาณาจักรสูญเสียกำลังรบ 9,600 นาย^[4]

ภูมิหลัง

ในระหว่างช่วงสงคราม ยุทธศาสตร์การทหารของกองทัพสหราชอาณาจักรในภูมิภาคตะวันออกไกลอยู่ในสภาพย่ำแย่เนื่องจากขาดทั้งความระมัดระวังและเงินทุน แผนการของรัฐบาลสหราชอาณาจักรในกรณีที่เกิดความเป็นศัตรูใดๆ ก็ตามนั้น พึ่งพากับการประจำการของกองเรือรบที่เข้มแข็งในฐานทัพเรือสิงคโปร์เป็นหลัก เพื่อป้องกันทั้งการยึดครองของสหราชอาณาจักรในภูมิภาคตะวันออกไกลและเส้นทางเดินเรือสู่ออสเตรเลีย การดำรงอยู่ของทัพเรือที่เข้มแข็งเช่นนี้ถูกถือว่าเป็นการแสดงออกซึ่งการขัดขวางบัรรดาผู้รุกรานที่อาจเป็นไปได้ด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตามในปี ค.ศ. 1940 พลโทไลโอเนล บอนด์ (Lionel Bond) ผู้บัญชาการกองทัพมลายา ได้ยอมรับว่าการป้องกันสิงค์โปร์อย่างได้ผลนั้นจำเป็นต้องอาศัยการปัองกันจากทั่วทั้งคาบสมุทร และฐานทัพเรือเพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงที่จะขัดขวางการบุกของญี่ปุ่นได้^[5] ยุทธศาสตร์การป้องกันของสหราชอาณาจักรจึงขึ้นอยู่กับสมมติฐานสองประการ อย่างแรกคือจะต้องมีการเตือนภัยแต่เนิ่นๆ ในเวลาที่เพียงพอที่จะให้มีการระดมกำลังเสริมของกองทัพสหราชอาณาจักรได้ อย่างที่สองคือทางสหรัฐอเมริกาจะให้ความช่วยเหลือในกรณีที่เกิดการโจมตีขึ้น แต่เมื่อถึงปลาย ค.ศ. 1941 ก็เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าสมมติฐานทั้งสองประการนี้ไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้^[5]

ในช่วงที่เริ่มสงครามโลกครั้งที่ 2 การจัดสรรกำลังพลและทรัพยากรได้เน้นความสำคัญไปที่เมืองแม่ของสหราชอาณาจักรและตะวันออกกลางในระดับสูงยิ่ง ความต้องการกำลังอากาศยานจำนวน 300-500 ของกองทัพอากาศมลายาไม่เคยได้รับการตอบสนอง เมื่อกองทัพญี่ปุ่นทำการบุก ฝ่ายญี่ปุ่นมีกำลังรบเป็นรถถังจำนวน 200 กว่าคัน ประกอบด้วยรถถัง "ไทป์ 95 ฮะ-โงะ", "ไทป์ 97 ชิ-ฮะ", "ไทป์ 89 อิ-โงะ" และ "ไทป์ 97 เตะ-เกะ"^[6] ส่วนกำลังรบของฝ่ายวงไพบูลย์ร่วมของสหราชอาณาจักร (Commonwealth) ประกอบด้วยรถหุ้มเกราะ แลนเชสเตอร์ 6x4 (Lanchester 6x4 Armoured Car), รถหุ้มเกราะ มาร์มอน-เฮอร์ริงตัน (Marmon-Herrington Armoured Car), Universal Carrier และรถถังเบา MK-VI (Light Tank Mk VI) อีกเพียงจำนวนเล็กน้อย ซึ่งไม่เพียงพอจะใช้ในการทำสงครามยานเกราะ (armoured warfare) ได้^[7] กองทัพสหราชอาณาจักรมีแผนที่จะชิงทำการบุกภาคใต้ของประเทศไทยก่อนฝ่ายญี่ปุ่นภายใต้ชื่อปฏิบัติการมาทาดอร์ เพื่อยับยั้งการยกพลขึ้นบกของกองทัพญี่ปุ่น แต่ได้ระงับการดำเนินแผนการไป^{[ต้องการอ้างอิง]}

การรุกของฝ่ายอักษะ

สงครามทางอากาศ

รุกคืบลงใต้สู่คาบสมุทรมลายา

การป้องกันเมืองยะโฮร์

ถอนทัพจากสิงคโปร์

รายชือยุทธการ

ดูเพิ่ม

การบุกครองไทยของญี่ปุ่น

อ้างอิง

↑ Frank Owen (2001). The Fall of Singapore. England: Penguin Books. ISBN 0-14-139133-2.
↑ Altogether Allied forces lost 7,500 killed, 10,000 wounded and about 120,000 captured for the entire Malayan Campaign
↑ Smith, Colin (2006). Singapore Burning. Penguin Books. p. 547. ISBN 0-141-01036-3.
↑ Nicholas Rowe, Alistair Irwin (21 September 2009). "Generals At War". Generals At War. Singapore. 60 นาที. National Geographic Channel. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-09-26. สืบค้นเมื่อ 2010-09-20.
↑ ^5.0 ^5.1 Bayly/Harper, p. 107
↑ Bayly/Harper, p. 110
↑ Klemen, L. "100th Indian Indp. Light Tank Squadron, Malaya 1942". The Netherlands East Indies 1941–1942. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-12-04. สืบค้นเมื่อ 2012-09-26.

บรรณานุกรม

Bayly, Christopher / Harper, Tim: Forgotten Armies. Britain's Asian Empire and the War with Japan. Penguin Books, London, 2005
Bose, Romen, "Secrets of the Battlebox: The Role and history of Britain's Command HQ during the Malayan Campaign", Marshall Cavendish, Singapore, 2005
Burton, John (2006). Fortnight of Infamy: The Collapse of Allied Airpower West of Pearl Harbor. US Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-096-2.
Corfield, Justin & Robin (2012). The Fall of Singapore. Singapore: Talisman Books. ISBN 978-981-07-0984-6.
Cull, Brian (2004). Hurricanes Over Singapore: RAF, RNZAF and NEI Fighters in Action Against the Japanese over the Island and the Netherlands East Indies, 1942. London: Grub Street. ISBN 978-1-904010-80-7.
Cull, Brian (2008). Buffaloes over Singapore: RAF, RAAF, RNZAF and Dutch Brewster Fighters in Action Over Malaya and the East Indies 1941–1942. London: Grub Street. ISBN 978-1-904010-32-6.
Dixon, Norman F, On the Psychology of Military Incompetence, London, 1976
Falk, Stanley L. (1975). Seventy days to Singapore: The Malayan Campaign, 1941–1942. London: Hale. ISBN 978-0-7091-4928-6.
Kelly, Terence (2008). Hurricanes Versus Zeros: Air Battles over Singapore, Sumatra and Java. Barnsley: Pen and Sword. ISBN 978-1-84415-622-1.
L., Klemen (1999–2000). "Forgotten Campaign: The Dutch East Indies Campaign 1941–1942". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 July 2011.
Seki, Eiji. (2006). Mrs. Ferguson's Tea-Set, Japan and the Second World War: The Global Consequences Following Germany's Sinking of the SS Automedon in 1940. London: Global Oriental. ISBN 978-1-905246-28-1 (cloth) [reprinted by University of Hawaii Press, Honolulu, 2007 – UH Press: Books and Journals published by the University of Hawaii Press previously announced as Sinking of the SS Automedon and the Role of the Japanese Navy: A New Interpretation.
Shores, Christopher F; Cull, Brian; Izawa, Yasuho. Bloody Shambles, The First Comprehensive Account of the Air Operations over South-East Asia December 1941 – April 1942 Volume One: Drift to War to the Fall of Singapore. London: Grub Street Press. (1992) ISBN 978-0-948817-50-2
Smith, Colin, Singapore Burning: Heroism and Surrender in World War II, London, 2005.
Smyth, John George Smyth, Percival and the Tragedy of Singapore, MacDonald and Company, 1971.
Thompson, Peter, The Battle for Singapore, London, 2005, ISBN 978-0-7499-5068-2 (HB)
Warren, Alan, Singapore: Britain's Greatest Defeat, Singapore, 2002.
Wigmore, Lionel (1957). "Chapter 8: Invasion of Malaya". Part II: South–East Asia Conquered. The Japanese Thrust. Australia in the War of 1939–1945. Series 1 – Army. Vol. IV (online, 1st ed.). Canberra, ACT: Australian War Memorial. pp. 137–152. OCLC 464084033. RCDIG1070203. สืบค้นเมื่อ 3 November 2016.
Gurcharn Singh Sandhu, The Indian cavalry: history of the Indian Armoured Corps, Volume 2, Vision Books, 1978 ISBN 978-81-7094-004-3