นิกูจางะ

นิกูจางะ
แหล่งกำเนิด	ประเทศญี่ปุ่น
ส่วนผสมหลัก	เนื้อสัตว์ (เนื้อวัว หรือเนื้อหมู), มันฝรั่ง, หัวหอม, ซีอิ๊วหวาน, มิริง
	ตำราอาหาร: นิกูจางะ; สื่อ: นิกูจางะ;

นิกูจางะ (ญี่ปุ่น: 肉じゃが; โรมาจิ: Nikujaga; แปลว่า เนื้อ [และ] มันฝรั่ง)^{[หมายเหตุ ก]} เป็นอาหารประเภทตุ๋นอย่างหนึ่งของญี่ปุ่นที่ได้รับอิทธิพลจากตะวันตกหรือที่เรียกว่า โยโชกุ โดยทำจากเนื้อสัตว์ มันฝรั่ง และหัวหอม ตุ๋นในซีอิ๊วหวานและมิริง บางครั้งอาจใส่เส้นบุกหรือผักเพิ่มไปด้วย^[1] โดยมันฝรั่งจะทำหน้าที่เป็นวัตถุดิบหลัก ส่วนเนื้อสัตว์จะเป็นตัวชูรสชาติอาหาร และต้องทำการตุ๋นจนน้ำในหม้องวดลง^[2] โดยมากจะใช้เนื้อวัวฝานบาง บ้างก็ใช้เป็นเนื้อวัวสับ หรือบด ซึ่งก็เป็นที่นิยมเช่นกัน^[3] ขณะที่บริเวณภาคตะวันออกของประเทศญี่ปุ่นจะนิยมใช้เนื้อหมูแทนเนื้อวัว^[3]

ประวัติ

นิกูจางะถูกคิดค้นโดยพ่อครัวของกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19^[1] มีเรื่องหนึ่งระบุว่า เมื่อ ค.ศ. 1895 โทโง เฮฮาจิโร สั่งให้พ่อครัวของกองทัพเรือทำสตูเนื้ออย่างกองทัพเรือสหราชอาณาจักร ซึ่งในขณะนั้น โทโงประจำการอยู่ที่ฐานทัพเรือเมืองไมซูรุ จังหวัดเกียวโต จึงถือว่าเมืองดังกล่าวเป็นจุดกำเนิดของนิกูจางะ^[4] ขณะที่ทางเทศมนตรีเมืองคูเระ จังหวัดฮิโรชิมะออกมาแย้ง โดยอธิบายว่าโทโง เฮฮาจิโร สั่งอาหารนี้เมื่อคราวดำรงตำแหน่งเป็นเสนาธิการฐานทัพเรือคูเระใน ค.ศ. 1898^[5]

หมายเหตุ

^{หมายเหตุ ก} คำว่า "จางะ" (ゃが) จากชื่อนิกูจางะ เป็นคำย่อของคำว่า "จากาอิโมะ" (ジャガ芋; แปลว่า พืชมีหัวหรือมันฝรั่งจากจาการ์ตา)^[1]

อ้างอิง

↑ ^1.0 ^1.1 ^1.2 "肉ジャガ" [Nikujaga]. Dijitaru Daijisen (ภาษาญี่ปุ่น). Tokyo: Shogakukan. 2012. OCLC 56431036. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 25, 2007. สืบค้นเมื่อ 2012-08-27.
↑ "肉じゃがのレシピ｜キユーピー3分クッキング". 日本テレビ (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ 2015-10-31.
↑ ^3.0 ^3.1 "★激論★　肉じゃがといえば、豚か、牛か!　それとも何か!?　 | クックパッド". クックパッド. สืบค้นเมื่อ 2015-10-31.
↑ Asami Nagai, "Cities claim signature dishes cooked up in navy galleys" เก็บถาวร 2012-02-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Yomiuri Shimbun, 5 February 2000. Retrieved on 2009-03-24. "As it happens, Togo had studied naval science in Britain from 1871 to 1878, so Shimizu reasoned he must have eaten beef stew occasionally. 'We concocted a story that Togo ordered the cooks to fix something similar to beef stew,' he said." In fact, beef stews were already known before that time in Japan.
↑ Asami Nagai, "Cities claim signature dishes cooked up in navy galleys" เก็บถาวร 2012-02-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Yomiuri Shimbun, 5 February 2000. Retrieved on 2009-03-24. "City assembly members believed Togo was stationed at the Kure naval base from May 1890 to December 1891, and theorized that he likely introduced nikujaga to the navy diet at that time to prevent vitamin B deficiency."

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ นิกูจางะ
Recipe from Topics Online Magazine by a Japanese emigrant

[d-1] 1.0 ^1.1 ^1.2 "肉ジャガ" [Nikujaga]. Dijitaru Daijisen (ภาษาญี่ปุ่น). Tokyo: Shogakukan. 2012. OCLC 56431036. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 25, 2007. สืบค้นเมื่อ 2012-08-27.

[2] "肉じゃがのレシピ｜キユーピー3分クッキング". 日本テレビ (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ 2015-10-31.

[:0-3] 3.0 ^3.1 "★激論★　肉じゃがといえば、豚か、牛か!　それとも何か!?　 | クックパッド". クックパッド. สืบค้นเมื่อ 2015-10-31.

[4] Asami Nagai, "Cities claim signature dishes cooked up in navy galleys" เก็บถาวร 2012-02-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Yomiuri Shimbun, 5 February 2000. Retrieved on 2009-03-24. "As it happens, Togo had studied naval science in Britain from 1871 to 1878, so Shimizu reasoned he must have eaten beef stew occasionally. 'We concocted a story that Togo ordered the cooks to fix something similar to beef stew,' he said." In fact, beef stews were already known before that time in Japan.

[5] Asami Nagai, "Cities claim signature dishes cooked up in navy galleys" เก็บถาวร 2012-02-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Yomiuri Shimbun, 5 February 2000. Retrieved on 2009-03-24. "City assembly members believed Togo was stationed at the Kure naval base from May 1890 to December 1891, and theorized that he likely introduced nikujaga to the navy diet at that time to prevent vitamin B deficiency."

[หมายเหตุ ก]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

ด ค ก อาหารและเครื่องดื่มญี่ปุ่น
อาหารจานหลัก	กีวดง เกี๊ยวซ่า แกงกะหรี่ คัตสึกาเร ข้าว ข้าวกล้องงอก ข้าวเหนียว โจ๊ก เซกิฮัง โซซูอิ ทากิโกมิโงฮัง ข้าวฮายาชิ ไข่อนเซ็ง คากูนิ คาราอาเงะ คูชิกัตสึ ชาบูชาบู ชาฮัง ชิราตากิ ซาชิมิ ฟูงุ ซูชิ ประวัติศาสตร์ ซูชิยั่งยืน โซกิ ฟูงุ ดมบูริ คัตสึดง ชูกาดง เท็กกาดง เท็นชินดง อูนาดง โอยาโกดง ทงกัตสึ ทาโกยากิ ทามาโงยากิ เท็มปูระ โทโกโรเต็ง นาเบโมโนะ นิกูจางะ บะหมี่ โซบะ โซบะโอกินาวะ โซกิ โซเม็ง สลัดโซเม็ง ราเม็ง กระดูกหมู แกงกะหรี่มูโรรัง คาโงชิมะ ชัมปง ฮิยาชิจูกะ สึเกเม็ง ยากิโซบะ วุ้นเส้น อูดง ยากิอูดง โฮโต เบ็นโต เคียราเบ็ง จูบาโกะ มากูโนอูจิ วัปปาเมชิ เอกิเบ็ง มนจายากิ ยากินิกุ ยากิโตริ สึกูดานิ สึกูเนะ สุกี้ยากี้ ออมไรซ์ โอโกโนมิยากิ โอโกวะ โอเซจิ โอเด็ง โอนิงิริ เท็มมูซุ ฮิยามูงิ ฮิรายาจี
อาหารจานรอง	การิ ขนมปัง ขนมปังแกงกะหรี่ ขนมปังเมลอน ยูดาเนะ อัมปัง โครกเกะ ชิโอการะ ซัตสึมาอาเงะ ซุปมิโซะ นัตโต นามาซุ นูกาซูเกะ ทากูอัง สึเกโมโนะ อาเงดาชิโดฟุ โอกาซุ
เครื่องดื่ม	กาแฟกระป๋อง บอส จอร์เจีย เก็มไมจะ คาลพิส ชา ประวัติศาสตร์ เกียวกูโระ คาบูเซจะ คูกิจะ ชาเขียว เซ็นจะ บันจะ มัตจะ โฮจิจะ ชาข้าวบาร์เลย์ โชจู อาวาโมริ ฮาบูชุ โพคารี่สเวท ยาคูลท์ รามูเนะ ลิโพวิตัน สาเก โทโซะ นิโงริ เหล้าหวาน อควาเรียส โอโรนามินซี
ขนม / ของหวาน	คมเปโต คารูกัง คูซูโมจิ ชิรูโกะ เซ็มเบ อาราเระ ดังโงะ ชิจิดังโงะ คิบิดังโงะ โดรายากิ ไดฟูกุ ไทยากิ มันจู โมจิ โกเฮโมจิ อาเงโมจิ อูอิโร โยกัง ลูกอมข้าวโบตัง วางาชิ วาราบิโมจิ อามานัตโต
ส่วนผสม / เครื่องปรุง	โกโบ คนเนียกุ คมบุ คัตสึโอบูชิ คันซูริ คาราชิ คูซูโกะ คูโรมิตสึ ชิจิมิโตงาราชิ ซอส โชยุ ซอสทงกัตสึ ซอสวุร์สเตอร์เชอร์ ทาเระ พนซุ ชตสึรุ ซันโช ดาชิ ไดกง ไดคงซากูราจิมะ เต้าหู้ ถั่วแดงกวน เท็งกาซุ น้ำมันงา โนริ เบนิโชงะ ปลา คามาโบโกะ ซูริมิ เม็นไตโกะ / ทาราโกะ โทบิโกะ ปังโกะ ผงชูรส มายองเนส มิโซะ มิริง เม็มมะ เมียวงะ ยูซุ ยูซูโกโช วาซาบิ หน่อไม้ เห็ด ชีตาเกะ มัตสึตาเกะ เห็ดเข็มทอง อาโอโนริ อูเมโบชิ ฮิจิกิ
อุปกรณ์	มีด กีวโต ซันโตกุ ซาชิมิโบโช เดบะโบโช นากิริโบโช นานางิบะ มางูโระโบโช มีดทำครัวญี่ปุ่น อูซูบะโบโช หม้อหุงข้าว
รายชื่อ	ของว่าง ของหวานและขนมหวาน เครื่องปรุง ส่วนประกอบของซูชิและซาชิมิ อาหารจาน ซุปและสตูว์ ราเม็ง
ผลไม้	ไชน์มัสแคต แตงโมสี่เหลี่ยม ยูบาริเมลอน รูบีโรมัน
เกี่ยวข้อง	ขนบธรรมเนียมและมารยาท ไคเซกิ ชิมมิ เท็ปปังยากิ เทริยากิ โทกูซังฮิง อาหารโอกินาวะ อูมามิ โอมากาเซะ
หมวดหมู่