เอ็มเพ 40
เอ็มเพ 40 | |
---|---|
มาสชีนเนินพิสโทเลอ 40 | |
ชนิด | ปืนกลมือ |
แหล่งกำเนิด | นาซีเยอรมนี |
บทบาท | |
ประจำการ | 1938–ปัจจุบัน |
ผู้ใช้งาน | See Operators |
สงคราม | |
ประวัติการผลิต | |
ผู้ออกแบบ | Heinrich Vollmer |
ช่วงการออกแบบ | 1938 |
บริษัทผู้ผลิต | |
ช่วงการผลิต | 1940–1945 |
จำนวนที่ผลิต | 1.1 ล้าน (โดยประมาณ) |
แบบอื่น |
|
ข้อมูลจำเพาะ | |
มวล | 3.97 kg (8.75 lb)[2][3] |
ความยาว | 833 mm (32.8 in) stock extended / 630 mm (24.8 in) stock folded[4] |
ความยาวลำกล้อง | 251 mm (9.9 in)[4] |
กระสุน | 9×19mm Parabellum[4] |
การทำงาน | Straight blowback, open bolt[3] |
อัตราการยิง | 500 rounds/min[4] |
ความเร็วปากกระบอก | 400 m/s (1,312 ft/s)[4] |
ระยะหวังผล | 100 – 200 m[3] |
พิสัยไกลสุด | 200 m[3] |
ระบบป้อนกระสุน | 32-round detachable box magazine 64-round with dual magazines[3] |
ศูนย์เล็ง | Hooded front blade |
มาสชีนเนินพิสโทเลอ 40 (Maschinenpistole 40) เป็นปืนกลมือลำกล้องสำหรับขนาด 9×19 มม. กระสุนปืนพาราเบลลัม ได้รับการพัฒนาในนาซีเยอรมนีและถูกใช้อย่างกว้างขวางโดยฝ่ายอักษะในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง
ถูกออกแบบในปี 1938 โดยไฮน์ริช ฟอลเมอร์ (Heinrich Vollmer) ด้วยแรงบันดาลใจมาจากต้นแบบของปืนมาซชีนพิสทูเลอ 38,มันถูกใช้งานอย่างหนักโดยทหารราบ,พลทหารโดดร่ม,หมวดทหารและผู้นำหมู่ทหารในแนวรบตะวันตกและตะวันออก ด้วยคุณสมบัติและความทันสมัยขั้นสูงของมันทำให้เป็นที่ชื่นชอบในหมู่ทหารและเป็นที่นิยมในประเทศจากทั่วทุกมุมโลกหลังสงคราม มันก็มักไม่สมควรที่จะเรียกว่า "ชไมเซอร์"โดยฝ่ายสัมพันธมิตร แม้ว่า Hugo Schmeisser จะไม่มีส่วนร่วมในในการออกแบบอาวุธและผลิต จากปี 1940-1945 มันถูกผลิตประมาณ 1.1 ล้านกระบอกโดย Erma Werke
ผู้ใช้งาน
[แก้]ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง การสู้รบต่อต้านนาซีและทหารสัมพันธมิตรบางคนได้ยึดปืนเอ็นเพ 40 มาเปลี่ยนเป็นปืนของตนเอง
ปืนเอ็นเพ 40 ถูกใช้งานมาเป็นเวลาหลายทศวรรษที่ผ่านมาหลังสงครามโลกครั้งที่สองโดยหลายประเทศทั่วโลกในความขัดแย้งทางอาวุธ เอ็นเพ 40 จะพบได้จากการใช้งานของพวกกองโจร เช่น เวียดกง หรือการรบแบบกองโจรของแอฟริกา[5][6]
- แอลจีเรีย
- ออสเตรีย[7]
- บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา[8]
- บัลแกเรีย[7]
- บุรุนดี[ต้องการอ้างอิง]
- กัมพูชา
- จีน[9]
- ไซปรัส[10]
- เชโกสโลวาเกีย[7]
- ฟินแลนด์[11]
- ฝรั่งเศส[7]
- กรีซ[9]
- กัวเตมาลา[12]
- ฮังการี[13]
- อินโดนีเซีย[9]
- อิหร่าน[14]
- อิสราเอล[5][a]
- อิตาลี[15]
- ญี่ปุ่น[16]
- เกาหลีเหนือ[16]
- เกาหลีใต้[9]
- ลิเบีย
- ลีชเทินชไตน์[ต้องการอ้างอิง]
- ลิทัวเนีย[17]
- มาดากัสการ์
- มาเลเซีย[9]
- มอลตา[18]
- ไรช์เยอรมัน[19]
- เนปาล
- เนเธอร์แลนด์[20]
- นอร์เวย์[7]
- โปแลนด์[21]
- โรมาเนีย[22]
- เวียดนามใต้
- สหภาพโซเวียต (ได้ยึดครอง เอ็นเพ 40 ถูกใช้งานโดยกองโจรโซเวียต และอื่นๆ)[23][24][25]
- สเปน[26]
- ไต้หวัน[27]
- ไทย[28]
- ทิเบต
- โตโก[29]
- ตุรกี[ต้องการอ้างอิง]
- ยูกันดา[30]
- ยูเครน
- บริเตนใหญ่[9]
- สหรัฐ[9]
- เวียดนาม[9]
- เยอรมนีตะวันตก[26]
- เวสเทิร์นสะฮารา
- ยูโกสลาเวีย[7]
- ซิมบับเว
หมายเหตุ
[แก้]- ↑ Used in the 1948 Arab–Israeli War and afterwards by Unit 101 until replaced by the Uzi.[5]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Medal Net.
- ↑ Hogg 2001, p. 16.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 Fowler 2005, p. 98.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 Myatt & Ridefort 1992, p. 107.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 Katz 1988, p. 9.
- ↑ World Guns.
- ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 7.4 7.5 de Quesada 2014, p. 66.
- ↑ de Quesada 2016, p. 44.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 9.4 9.5 9.6 9.7 de Quesada 2014, p. 77.
- ↑ de Quesada 2016, p. 67.
- ↑ de Quesada 2017, p. 65.
- ↑ de Quesada 2018, p. 88.
- ↑ Tibor, Rada (2001). "Német gyalogsági fegyverek magyar kézben" [German infantry weapons in Hungarian hands]. A Magyar Királyi Honvéd Ludovika Akadémia és a Testvérintézetek Összefoglalt Története (1830-1945) (ภาษาฮังการี). Vol. II. Budapest: Gálos Nyomdász Kft. p. 1114. ISBN 963-85764-3-X.
- ↑ Katz 2019, p. 12.
- ↑ Katz 2019, p. 10.
- ↑ 16.0 16.1 de Quesada 2014, p. 78.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>
ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อJowett
- ↑ de Quesada 2020, p. 98.
- ↑ de Quesada 2014, p. 20.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>
ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อDutch
- ↑ de Quesada 2014, p. 56.
- ↑ de Quesada 2014, p. 23.
- ↑ Sakaida, Henry (May 20, 2003). Hook, Christa (บ.ก.). Heroines of the Soviet Union 1941-45. Bloomsbury Publishing. p. 59. ISBN 1841765988.
- ↑ Cornish, Nik (June 20, 2014). Karachtchouk, Andrei (บ.ก.). Soviet Partisan 1941-45. Bloomsbury Publishing. p. 29. ISBN 9781472801456.
- ↑ Anthony G. Williams (2012). Sub-Machine Gun: The Development of Sub-Machine Guns and their Ammunition from World War 1 to the Present Day. The Crowood Press UK. p. 15. ISBN 1847972934.
- ↑ 26.0 26.1 de Quesada 2014, p. 64.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>
ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อROC
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>
ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อArnold2022
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>
ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อCapie
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>
ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อBishop