İçeriğe atla

Şövalye Haçı

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Şövalye Demir Haçı
Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes
Führer ve Reich başkanı tarafından verilir
Ülke Almanya
TürKahramanlık madalyası
Olası Hak
Sahipleri
Askerî ve yarı askerî personel
GerekçeAskerî alanda gösterilen cesaret veya başarılı liderlik
SavaşII. Dünya Savaşı
DurumArtık verilmemektedir
İstatistikler
Kuruluş1 Eylül 1939
İlk Verilişi30 Eylül 1939
Son Verilişi11 Mayıs 1945
Toplam Verilişi7.000'den fazla
Ölüm Sonrası
Veriliş
691
Öncelik
ÜstBüyük Demir Haç
Ast1. Sınıf Demir Haç

Şövalye Demir Haçı (AlmancaRitterkreuz des Eisernen Kreuzes) veya daha çok bilinen adıyla Şövalye Haçı (AlmancaRitterkreuz), diğer varyantları ile Nazi Almanyası'nın II. Dünya Savaşı sırasında askerî ve yarı askerî personeline verdiği en üst ödüldü.

Şövalye Haçı; savaşta askerlerine başarılı bir şekilde liderlik yapan üst düzey bir komutandan, askerî alanda gösterdiği bir cesaret eylemi için düşük rütbeli bir askere kadar, çeşitli nedenler ile ve tüm rütbelere veriliyordu. Ödül, Wehrmacht komutası altındaki üç kuvvetin (Kara Kuvvetleri: Heer, Deniz Kuvvetleri: Kriegsmarine ve Hava Kuvvetleri: Luftwaffe) yanında Waffen-SS, Reichsarbeitsdienst (RAD, Reich İşgücü Hizmeti) ve Volkssturm (Yurt Muhafızları) üyelerine, buna ek olarak da diğer Mihver Devletleri'nin askerî personeline verildi.

Ödül ilk olarak 1 Eylül 1939'da Polonya Seferi'nin başlaması ile oluşturuldu. Ödülün oluşturulma sebebi, Alman İmparatorluğu'nun eski liyakat ve cesaret ödüllerinin yerini almasıydı. 1940'ta, ödülün üst bir sınıfı olan Meşe Yaprağı ilaveli Şövalye Haçı oluşturuldu. 1941'de, iki üst sınıf ödül daha oluşturuldu: Meşe Yaprağı ve Kılıç ilaveli Şövalye Haçı ve Meşe Yaprağı, Kılıç ve Elmas ilaveli Şövalye Haçı. 1944'ün sonlarında ise Stuka komutanı Oberst Hans-Ulrich Rudel'in büyük askerî başarısı nedeniyle verilmek üzere ödülün en üst sınıfı olan Altın Meşe Yaprağı, Kılıç ve Elmas ilaveli Şövalye Haçı oluşturuldu.[1] Savaş boyunca 7.000'den fazla kişiye Şövalye Haçı verildi.

Özel
  1. ^ Berger 2011, ss. 5-6.
Genel