Gaan na inhoud

Nelson Freire

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Nelson Freire
GeboortenaamNelson Freire
Gebore(1944-10-18)18 Oktober 1944
OorsprongBoa Esperança, Minas Gerais, Brasilië
Sterf1 November 2021 (op 77)
GenresKlassiek
Beroep(e)Klassieke pianis
InstrumenteKlavier
EtiketteDecca Classics

Nelson Freire (18 Oktober 1944 – 1 November 2021) was 'n Brasiliaanse klassieke pianis.

Freire het op die ouderdom van slegs drie jaar begin klavier speel.[1] Hy het uit sy geheue stukke bespeel wat sy ouer suster, Nelma, oomblikke vantevore gespeel het.

Sy onderwysers in Brasilië was Lucia Branco, 'n voormalige student van Arthur de Greef ('n leerling van Liszt) en haar assistent Nise Obino. Freire[2] het vir sy eerste openbare uitvoering op die leeftyd van vier jaar[1] Mozart se Klaviersonate No. 11 in A majeur K. 331, gekies. In 1957 het Freire Beethoven se Klavierconcerto No. 5 op die ouderdom van slegs twaalf jaar uitgevoer. Hy het 7de plek tydens die Rio de Janeiro Internasionale Klavierkompetisie verower. Hy het gevolglik 'n toegif oftewel toelaag van die Brasiliaanse regering ontvang om in Wene te studeer onder Bruno Seidlhofer. Freire het reeds teen 1964 eersteprys tydens die Vianna da Motta Internasionale Musiekkompetisie in Lissabon, Portugal (ex-aequo met Vladimir Krainev) gewen. Hy het ook in Londen, Engeland die Dinu Lipatti Medalje en die Harriet Cohen Medalje ontvang. In Desember 2001 was hy die voorsitter van die paneel tydens die Marguerite Long Kompetisie in Parys. Sy buiging by die The Proms was in Augustus 2005.[3]

Oor die algemeen neig Freire daarna om die kalklig, publisiteit en onderhoude te vermy.[4][5] Freire het egter in 2011, ter ondersteuning van die musikante van die OSB, onttrek van 'n geskeduleerde optrede saam met die Orquestra Sinfônica Brasileira (OSB) en die dirigent Roberto Minczuk, na die afdanking van omtrent drie dosyn OSB musikante deur Minczuk.[6]

Opnames

[wysig | wysig bron]

Freire het vir Sony/CBS, Teldec, Philips, en Deutsche Grammophon opnames gemaak. Hy het Liszt se Klavierconcertos saam met die Dresden Filharmoniese Orkes onder Michel Plasson vir die Berlin Classics plate-etiket opgeneem. Freire het op kommersiële vlak saam met Martha Argerich opnames gemaak,[7] saam met wie hy 'n lang assosiasie en vriendskap deel.[4] Freire het onlangs 'n eksklusiewe kontrak met Decca aangegaan, die eerste projekte wat hieruit voortgespruit het was opnames van die werke van Chopin, wat die Diapason d’Or en 'n "Choc" prys van Monde de la Musique ontvang het. Dit is ook as 'n "10" deur die Répertoire tydskrif gelys en "aanbeveel" deur Classica. Die opnames (op 2 CDs) omvat die 24 klavier études en die 2de en 3de sonates, sowel as die Barcarolle op. 60. Daaropvolgende Decca opnames sluit 'n 2-CD stel van die Brahms klavierconcertos met die Gewandhaus Simfonieorkes onder Riccardo Chailly in,[8] wat die 2007 Classic FM en Gramophone toekenning in die Plaat van die Jaar en Concerto kategorieë gewen het, asook CD's gewy aan die Beethoven sonates,[9] Chopin,[10] en Debussy.[11]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 "Pianist searches for improvement and change". The Vancouver Sun. 22 Januarie 1987. p. C6.
  2. ↑ Jean-Pierre Thiollet, 88 notes pour piano solo, "Solo nec plus ultra", Neva Editions, 2015, p.51. ISBN 978 2 3505 5192 0.
  3. ↑ Andrew Clements (1 Augustus 2005). "BBCSSO/ Volkov". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 25 Desember 2014.
  4. ↑ 4,0 4,1 Leslie Kendall (2 April 2000). "Pianist Takes Back Seat, But His Talent Doesn't". New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 25 Desember 2014.
  5. ↑ Andrew Clements (3 September 2014). "Nelson Freire: Radio Days – Concerto Broadcasts 1968-1979 review – not a dud among them". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 25 Desember 2014.
  6. ↑ Cristina Grillo (4 Junie 2011). "Solistas incendeiam crise na OSB". Folha de S.Paulo (in Portugees). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2017. Besoek op 25 Desember 2014.
  7. ↑ Nicholas Kenyon (6 Desember 2009). "Martha Argerich and Nelson Freire: Live from Salzburg". The Observer (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 25 Desember 2014.
  8. ↑ Andrew Clements (16 Junie 2006). "Brahms: Piano Concertos Nos 1 & 2, Freire/ Leipzig Gewandhaus O/ Chailly". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 25 Desember 2014.
  9. ↑ Andrew Clements (31 Mei 2007). "Beethoven: Piano Sonatas Opp 27 no 2, 53, 81a and 110, Nelson Freire". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 25 Desember 2014.
  10. ↑ Andrew Clements (4 Maart 2010). "Chopin: The Nocturnes". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 25 Desember 2014.
  11. ↑ Andrew Clements (23 Januarie 2009). "Debussy: Preludes Book 1; Children's Corner; etc: Nelson Freire". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2019. Besoek op 25 Desember 2014.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Nelson_Freire&oldid=2535636"