Gaan na inhoud

Silikondioksied

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Eienskappe

Algemeen

Naam Silikondioksied
Struktuurformule van
Struktuurformule van
Chemiese formule SiO2
Molêre massa 60,08 [g/mol]
CAS-nommer 7631-86-9  
Voorkoms Deursigtig of wit vastestof
Fasegedrag
Smeltpunt 1713 °C [1]
Kookpunt 2950 °C [1]
Digtheid 2,648 (α-kwarts), 2,196 (amorf) g·cm−3[1]
Oplosbaarheid Sien teks 
Brekingsindeks no 1,544; ne 1,553 [1] 
Termodinamies 
ΔfHɵ −911 kJ·mol−1[2] 
Sɵf(s) 42 J·mol−1·K−1[2]

Suur-basis eienskappe

pKa

Veiligheid

Flitspunt

Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande.

 
Portaal Chemie

Silikondioksied, ook bekend as silika, is 'n oksied van silikon met die chemiese formule SiO2. Dit word in die natuur algemeen as die mineraal kwarts en die gesteente kwartsiet gevind.[3][4] Silika is die hoofbestanddeel van sand en dit is volop in baie dele van die wêreld. Dit is as verskeie ander minerale en as sintetiese produkte bekend. Alle vorms is wit of kleurloos, alhoewel onsuiwerhede dit kleure kan gee.

Struktuur

[wysig | wysig bron]
Struktuurmotief wat in α-kwarts voorkom, maar ook in byna alle vorme van silikondioksied aangetref word
Tipiese subeenheid vir laedruk silikondioksied
Verwantskap tussen die brekingsindeks en digtheid vir sommige SiO2-vorms[5]

In die meeste vorms van silikondioksied is die silikonatoom tetraëdriese gekoördineer, met vier suurstofatome wat 'n sentrale Si-atoom omring (sien 3 -D Eenheidsel). So vorm SiO2 vaste stowwe met 3-dimensionele netwerke waarin elke silikonatoom kovalent op 'n tetraëdriese wyse aan 4 suurstofatome gebind is.

Gebaseer op die verskille in kristalstruktuur kan silikondioksied in twee kategorieë verdeel word: kristallyn en nie-kristallyn (amorf). Kristallyne SiO2 kom in die natuur voor as kwarts, tridimiet, kristobaliet, stishoviet, en koesiet. Amorfe silika kan ook in die natuur gevind word as opaal, infusoriumaarde en diatomeeënaarde. Kwartsglas kan as tussenvorm beskou word.[6]

Al hierdie kristallyne vorms is altyd op dieselfde plaaslike struktuur rondom Si en O gebaseer. In α-kwarts is die Si–O-bindingslengte 161 pm, terwyl dit in α-tridimiet tussen 154 en 171 nm is. Die Si–O–Si-hoeke wissel ook tussen 'n lae waarde van 140° in α-tridimiet, tot 180° in β-tridimiet. In α-kwarts is die Si–O–Si-hoek 144°.[7]

Alfa-kwarts is die stabielste vorm van vaste SiO2 by kamertemperatuur. Die hoëtemperatuurminerale, kristobaliet en tridimiet, het beide laer digthede en brekingsindekse as kwarts. Die transformasie van α-kwarts na beta-kwarts vind skielik by 573 °C plaas. Aangesien die transformasie gepaard gaan met 'n beduidende verandering in volume, kan dit maklik breking van keramiek of rotse veroorsaak wat deur hierdie temperatuurgrens gaan.[8]

Die hoëdrukminerale, seifertiet, stishoviet en coesiet het egter hoër digthede en brekingsindekse as kwarts.[9]

Stishovite het 'n rutiel-agtige struktuur waar silikon sesvoudig gekoördineer is. Die digtheid van stishoviet is 4,287 g/cm3. Ter vergelyking: α-kwarts, die digste van die laedrukvorms, het 'n digtheid van 2,648 g/cm3.[10] Die verskil in digtheid kan toegeskryf word aan die toename in koördinasie as die ses kortste Si–O-bindingslengtes in stishoviet (vier Si–O-bindingslengtes van 176 pm en twee ander van 181 pm) groter is as die Si–O-bindingslengte (161 pm) in α-kwarts.[11]

Die verandering in die koördinasie vergroot die ionogene karakter van die Si-O-binding.[12]

Faujasiet-silika, nog 'n polimorf, word verkry deur die dealuminering van 'n laenatrium, ultrastabiele Y-zeoliet deur 'n gekombineerde suur- en termiese behandeling. Die produk bevat meer as 99% silika, en het hoë kristalliniteit en spesifieke oppervlakte (meer as 800 m2/g). Faujasiet-silika het baie hoë termiese en suurstabiliteit. Dit handhaaf byvoorbeeld 'n hoë graad van molekulêre langafstandsorde of kristalliniteit, selfs nadat dit in gekonsentreerde soutsuur gekook is.[13]

Gesmelte SiO2

[wysig | wysig bron]

Gesmelte silika vertoon verskeie eienaardige fisiese eienskappe wat soortgelyk is aan dié wat in vloeibare water waargeneem word: negatiewe temperatuuruitsetting, digtheidmaksimum by temperature ~2000 °C, en 'n minimum hittekapasiteit.[14] Die digtheid verminder van 2.08 g/cm3 teen 1950 °C tot 2.03 g/cm3 teen 2200 °C.[15]

Molekulêre SiO2

[wysig | wysig bron]

Die SiO2-molekule het 'n lineêre struktuur soos CO2. Dit word vervaardig deur silikonmonoksied (SiO) met suurstof in 'n argon-matriks te kombineer. Die dimeriese silikondioksied, (SiO2)2 is verkry deur O2 te laat reageer met matriksgeïsoleerde dimeriese silikonmonoksied, (Si 2O2). In dimeriese silikondioksied is daar twee suurstofatome wat die silikonatome oorbrug met 'n Si-O-Si-hoek van 94° en bindingslengte van 164.6 pm. Die eindstandige Si-O-bindingslengte is 150.2 pm. Die Si–O-bindingslengte is 148.3 pm, wat korter is as die lengte van 161 pm in α-kwarts. Die bindingsenergie word geskat op 621,7 kJ/mol.[16]

Chemiese eienskappe

[wysig | wysig bron]

Silikondioksied is 'n relatief inerte materiaal (vandaar sy wydverspreide voorkoms as 'n mineraal). Silika word dikwels gebruik as inerte houers vir chemiese reaksies. By hoë temperature word dit omgeskakel na silikon deur reduksie met waterstof.

Koolstof word gebruik om die element silikon te produseer. Die proses behels karbotermiese reduksie in 'n elektriese boogoond: [17]

Fluoor reageer met silikondioksied om silikonfluoried (SiF4) en O2 te vorm, terwyl die ander halogeengasse (Cl2, Br2, I2) onreaktief is.[10]

Die meeste vorms van silikondioksied word deur fluoorsuur (HF) aangeval ("geëts") om heksafluorokieselsuur te produseer:[7]

Stishoviet reageer egter nie in enige beduidende mate op HF nie.[18] HF word gebruik in die halfgeleierbedryf om silikondioksied te verwyder of te ets.

Silikondioksied tree op as 'n swak Lewis-suur, wat onder sekere omstandighede met basisse kan reageer. Silikondioksied los op in warm gekonsentreerde alkali of gesmelte hidroksied, soos beskryf in hierdie geïdealiseerde vergelyking:[10]

Bonddel van optiese vesels saamgestel uit silika met hoë suiwerheid

Silikondioksied kan basiese metaaloksiede neutraliseer (bv. natriumoksied, kaliumoksied, lood(II)oksied, sinkoksied, of mengsels van oksiede, wat silikate vorm.[7] 'n Voorbeeld kan die reaksie van natriumoksied en SiO2 is die vorming van van waterglas, 'n oplosbare natriumsilikaat: [10]

Ander reaksieverhoudings kan ander produkte oplewer, insluitend glase:

Voorbeelde van sulke glase het kommersiële betekenis, bv. borosilikaatglas of loodglas. In hierdie glase word silika die netwerkvormer of roostervormer genoem.[7] Terwyl silikondioksied slegs swak in water oplosbaar is teen lae of neutrale pH (tipies, 2 × 10−4 [mol/L] vir kwarts tot 10 −3 [mol/L] vir kriptokristallyne chalcedoon), reageer sterk basisse met glas en los dit maklik op. Daarom moet sterk basisse in plastiekbottels gestoor word om te voorkom dat die botteldop vassteek en om ongewenste kontaminasie deur silikaat-anione te vermy. [19]


'n Reaksie met 'n basiese oksied word ook in hoogoonde gebruik om sand uit die erts te verwyder deur neutralisasie met kalsiumoksied, wat 'n slak van kalsiumsilikaat vorm.

Oplosbaarheid

[wysig | wysig bron]

Die oplosbaarheid van silikondioksied in water hang sterk af van sy kristallyne vorm. Dit bereik dit 'n hoogtepunt rondom 340 °C.[20] Hierdie eienskap word gebruik om in 'n hidrotermiese proses enkelkristalle van kwarts te kweek. Natuurlike kwarts opgelos word in oorverhitte water in 'n drukvat wat koeler aan die bokant is. Kristalle van 0,5–1  kg kan in 1–2 maande verkry word.[7] Hierdie kristalle is 'n bron van baie suiwer kwarts vir gebruik in elektroniese toepassings.[10] Bo die kritieke temperatuur van water 647,096 K en 'n druk van 22,064, is water 'n superkritiese vloeistof en oplosbaarheid is nog hoër as by laer temperature. [21]

Natuurlike voorkoms

[wysig | wysig bron]

Geologie

[wysig | wysig bron]

SiO2 word die meeste in die natuur as kwarts aangetref, wat meer as 10% van die aardkors se massa uitmaak.[22]Kwarts is die enigste polimorf van silika wat op die Aarde se oppervlak stabiel is. Dit is die hoofbestanddeel van sand. Metastabiele hoëdrukvorme coesiet en stishoviet word rondom impakstrukture gevind en geassosieer met eklogiete gevorm tydens ultrahoëdrukmetamorfose. Die hoëtemperatuurvorme van tridimiet en kristobaliet is bekend van silikaryke vulkaniese gesteentes. [23]

Biologie

[wysig | wysig bron]

Silika kom in baie plante soos rys voor, al is dit swak oplosbaar. Plantmateriaal met hoë silikainhoud blyk van belang vir weidende diere te wees, van kouende insekte tot hoefdiere. Silika versnel tandslytasie, en hoë vlakke van silika in plante wat gereeld deur herbivore geëet word, kan as 'n verdedigingsmeganisme teen predasie ontwikkel het.[24][25]

Vir meer as 'n 1000 miljoen jaar is silikifikasie in en deur selle algemeen in die biologiese wêreld. In die moderne wêreld kom dit voor in bakterieë, eensellige organismes, plante en diere (invertebrate en vertebrate). Prominente voorbeelde sluit in:

Kristallyne minerale wat in die fisiologiese omgewing gevorm word, toon dikwels buitengewone fisiese eienskappe (bv. sterkte, hardheid, breuktaaiheid). Dit is geneig om hiërargiese strukture te vorm wat mikrostrukturele orde oor 'n reeks skale vertoon. Die minerale word uit 'n omgewing gekristalliseer wat onderversadig is met betrekking tot silikon, en onder toestande van neutrale pH en lae temperatuur (0–40 °C).

Gebruike

[wysig | wysig bron]

Struktuurgebruik

[wysig | wysig bron]

Sowat 95% van die kommersiële gebruik van silikondioksied (sand) vind in die konstruksiebedryf plaas, bv. vir die produksie van beton (Portland sementbeton).[22]

Sekere afsettings van silikasand, met die gewenste deeltjiegrootte en -vorm en die gewenste klei- en ander mineraalinhoud, was belangrik vir sandgiet van metaalprodukte.[26] Die hoë smeltpunt van silika stel dit in staat om in sulke toepassings gebruik te word, soos bv. as ystergietwerk. Moderne sandgietwerk gebruik soms ander minerale om ander redes. Kristallyne silika word gebruik in hidrouliese breking van formasies wat stywe olie en skaliegas bevat.

Grondstof vir glas

[wysig | wysig bron]

Silika is die primêre bestanddeel in die vervaardiging van die meeste glas. Aangesien ander minerale met silika gesmelt word, verlaag volgens die beginsel van vriespuntverlaging, die smeltpunt van die mengsel en verhoog dit die vloeibaarheid. Die glasoorgangtemperatuur van suiwer SiO2 is ongeveer 1475 K.[27]

Wanneer gesmelte silikondioksied SiO2 vinnig afgekoel word, kristalliseer dit nie, maar stol dit as 'n glas. Om hierdie rede het die meeste keramiekglasure silika as die hoofbestanddeel.

Die strukturele geometrie van silikon en suurstof in glas is soortgelyk aan dié in kwarts en meeste ander kristallyne vorms van silikon en suurstof wat se silikon deur gereelde tetraëders van suurstofatome omring word. Die verskil tussen die glas- en kristallyne vorms betref die konnektiwiteit van die tetraëdriese eenhede: Alhoewel daar geen langafstand-periodisiteit in die glasagtige netwerk is nie, bly orde op lengteskale ver verby die SiO-bindingslengte bestaan. Een voorbeeld van hierdie ordening is die voorkeur om ringe van ses tetraëders te vorm.[28]

Die meerderheid van die optiese vesels vir telekommunikasie word ook van silika gemaak. Dit is 'n primêre grondstof vir baie keramiek soos erdeware, steengoed, en porselein.

Rooksilika

[wysig | wysig bron]

Rooksilika, ook bekend as pirogeniese silika, word berei deur SiCl4 in 'n suurstofryke waterstofvlam te verbrand om 'n "rook" van SiO2 te produseer.[10]

Dit kan ook vervaardig word deur kwartssand in 'n 3000 °C elektriese boog te verdamp. Beide prosesse lei tot mikroskopiese druppels amorfe silika wat saamgesmelt word in vertakte, kettingagtige, driedimensionele sekondêre deeltjies wat dan agglomereer tot tersiêre deeltjies, 'n wit poeier met uiters lae massadigtheid (0.03-.15 g/cm3) en dus 'n hoë spisifieke oppervlakte.[29]

Die deeltjies tree op as 'n tiksotropiese verdikkingsmiddel, of as 'n anti-koekmiddel. Dit kan behandel word om hulle hidrofiel of hidrofobies te maak vir water- of organiese vloeistoftoepassings.

Vervaardigde rooksilika met 'n maksimum oppervlakte van 380 m2/g

Silikarook is 'n ultrafyn poeier wat versamel word as 'n neweproduk van die silikon- en ferrosilikon-legeringsproduksie. Dit bestaan ​​uit amorfe (nie-kristallyne) sferiese deeltjies met 'n gemiddelde deursnee van 150 nm, sonder die vertakkings van die pirogeniese produk. Die hoofgebruik is as pozzolaniese materiaal vir beton met 'n hoë werkverrigting. Silikananodeeltjies kan suksesvol as 'n anti-verouderingsmiddel in asfaltbinders gebruik word.[30]

Toepassings in voedsel, kosmetika en farmaseutika

[wysig | wysig bron]

Silika, óf as kolloïdale neerslag, óf as pirogeniese rooksilika, is 'n algemene toevoeging in die voedselproduksie. Dit word hoofsaaklik gebruik as 'n vloei- of teenkoekmiddel in poeiervoedsel soos speserye en nie-suiwelkoffieverromers, of poeiers wat tot farmaseutiese tablette gevorm word.[29] Dit kan water adsorbeer in higroskopiese toepassings. Kolloïdale silika word gebruik as 'n fynmiddel vir wyn, bier en vrugtesap. Dit het die E-nommer E551.[22]

In skoonheidsmiddels is silika nuttig vir sy ligverspreidende eienskappe.[31]

Halfgeleiers

[wysig | wysig bron]

Silikondioksied word wyd gebruik in die halfgeleiertegnologie

  • vir die primêre passivering (direk op die halfgeleieroppervlak),
  • as 'n oorspronklike hek-diëlektrikum in MOS-tegnologie. Vandag het die skaal (dimensie van die heklengte van die MOS-transistor) onder 10  nm gevorder en is silikondioksied deur ander diëlektriese materiale vervang, soos hafniumoksied of soortgelyke met 'n hoër diëlektriese konstante in vergelyking met silikondioksied,
  • as 'n diëlektriese laag tussen metaallae (soms tot 8–10) wat as bedrading elemente verbind
  • as 'n tweede passiveringslaag vir die beskerming van halfgeleierelemente en die metallisasielae. Dit is vandag tipies gelaag met 'n paar ander diëlektrika soos silikonnitried.

Silikondioksied kan op 'n silikonhalfgeleier gegroei word[32] en dit kan die halfgeleier se oppervlak beskerm tydens die diffusieprosesse. Dit kan dus dele van die halfgeleier maskeer.[33][34]

Kristalstrukture

[wysig | wysig bron]

SiO2 het baie polimorfe.

Kristallyne vorms van SiO2[7]
Vorm Simmetrie
Pearsonsimbool, groep nr. 		ρ
(g/cm3) 		Notisies Struktuur
α-kwarts romboëdries (trigonaal)
hP9, P3121 nommer 152[35] 		2,648 Helikale kettings wat indiwiduele kristalle opties aktief maak; α-kwarts gaan oor in β-kwarts by 846 K
β-kwarts heksagonaal
hP18, P6222, nommer 180[36] 		2,533 Verwant aan α-kwarts (met 'n Si-O-Si-hoek van 155°) en opties aktief; β-kwarts gaan oor in β-tridymiet by 1140 K
α-tridimiet orhorombies
oS24, C2221, nommer 20[37] 		2,265 Metastabiele vorm onder normale druk
β-tridimiet hesagonaal
hP12, P63/mmc, nommer 194[37] 		Verwant aan α-tridimiet; dit gaan in β-cristobaliet oor teen 2010 K
α-cristobaliet tetragonaal
tP12, P41212, nommer 92[38] 		2,334 Metastabiele onder normale druk
β-cristobaliet Kubies
cF104, Fd3m, nommer 227[39] 		Verwant aan α-cristobaliet; smelt teen 1978 K
keatiet tetragonaal
tP36, P41212, nommer 92[40] 		3,011 Si5O10, Si4O8, Si8O16 ringe; vervaardig uit silika and alkali teen 600–900 K en 40–400 MPa
moganiet monoklinies
mS46, C2/c, nommer 15[41] 		Si4O8 en Si6O12 ringe
coesiet monoklinies
mS48, C2/c, nommer 15[42] 		2,911 Si4O8 en Si8O16 ringe; 900 K en 3–3.5 GPa
stishoviet tetragonaal
tP6, P42/mnm, nommer 136[43] 		4,287 Saam met seifertiet een van die digste polimorfe; rutiel-tipe with sesvoudige koördinasie van Si; drukke van 7,5–8,5 GPa
seifertiet ortorombies
oP, Pbcn[44] 		4,294 Saam met stishoviet een van die polimorfe met die hoogste higtheid; vervaardig onder drukke >40 GPa.[45]
melanoflogiet kubies (cP*, P4232, nommer 208)[5] or tetragonal (P42/nbc)[46] 2,04 Si5O10, Si6O12 ringe; mineraal wat altyd gevind word met koolwaterstowwe in intestisiële ruimtes - 'n klatrasil (silika-klatraat)[47]
Veselrige silika
W-silika[10] 		otorombies
oI12, Ibam, nommer 72[48] 		1,97 Soos SiS2 bestaan uit kettings wat rande deel, smelt teen ~1700 K
2D-silika[49] heksagonaal Gelaagde struktuur met dubbellae

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Haynes, William M., red. (2011). CRC Handbook of Chemistry and Physics (92ste uitg.). Boca Raton, FL: CRC Press. ISBN 1-4398-5511-0.
  2. ↑ 2,0 2,1 Zumdahl, Steven S. (2009). Chemical Principles 6th Ed. Houghton Mifflin Company. p. A22. ISBN 978-0-618-94690-7.
  3. ↑ Iler RK (1979). The Chemistry of Silica. New York: Wiley. ISBN 9780471024040.
  4. ↑ 4,0 4,1 Fernández LD, Lara E, Mitchell EA (2015). "Checklist, diversity and distribution of testate amoebae in Chile" (PDF). European Journal of Protistology. 51 (5): 409–24. doi:10.1016/j.ejop.2015.07.001. PMID 26340665. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2022.
  5. ↑ 5,0 5,1 Skinner BJ, Appleman DE (1963). "Melanophlogite, a cubic polymorph of silica" (PDF). Am. Mineral. 48: 854–867. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2022.
  6. ↑ Unger, K. K., red. (1979). "Chapter 1 General chemistry of silica". Journal of Chromatography Library. Elsevier. 16: 1–14. doi:10.1016/s0301-4770(08)60805-2. Besoek op 12 September 2023.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Holleman, Arnold Frederik; Wiberg, Egon (2001). Wiberg, Nils (red.). Inorganic Chemistry. Vertaal deur Eagleson, Mary; Brewer, William. San Diego/Berlin: Academic Press/De Gruyter. ISBN 0-12-352651-5.
  8. ↑ Cuff YH (1996). Ceramic Technology for Potters and Sculptors. Philadelphia: University of Pennsylvania. pp. 93–95. ISBN 9780812213775.
  9. ↑ De La Rocha C, Conley DJ (2017). "Mystical Crystals of Silica". Silica Stories. Cham: Springer. pp. 50–55. doi:10.1007/978-3-319-54054-2_4. ISBN 9783319540542.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1984). Chemistry of the Elements. Oxford: Pergamon Press. ISBN 978-0-08-022057-4. 393–99
  11. ↑ Wells AF (1984). Structural Inorganic Chemistry. Oxford Science Publications. ISBN 9780198553700.
  12. ↑ Kirfel A, Krane HG, Blaha P, et al. (2001). "Electron-density distribution in stishovite, SiO2: a new high-energy synchrotron-radiation study". Acta Crystallogr. A. 57 (6): 663–77. doi:10.1107/S0108767301010698. PMID 11679696.
  13. ↑ Scherzer J (1978). "Dealuminated faujasite-type structures with SiO2/Al2O3 ratios over 100". J. Catal. 54 (2): 285. doi:10.1016/0021-9517(78)90051-9.
  14. ↑ Shell SM, Debenedetti PG, Panagiotopoulos AZ (2002). "Molecular structural order and anomalies in liquid silica" (PDF). Phys. Rev. E. 66 (1): 011202. arXiv:cond-mat/0203383. Bibcode:2002PhRvE..66a1202S. doi:10.1103/PhysRevE.66.011202. PMID 12241346. S2CID 6109212. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 4 Junie 2016. Besoek op 7 Julie 2009.
  15. ↑ Aksay IA, Pask JA, Davis RF (1979). "Densities of SiO2-Al2O3 Melts" (PDF). J. Am. Ceram. Soc. 62 (7–8): 332–336. doi:10.1111/j.1151-2916.1979.tb19071.x. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2022.
  16. ↑ Jutzi P, Schubert U (2003). Silicon chemistry: from the atom to extended systems. Wiley-VCH. ISBN 9783527306473.
  17. ↑ Atkins PW, Overton T, Rourke J, et al., reds. (2010). Shriver & Atkins' inorganic chemistry (5th uitg.). Oxford: Oxford University Press. p. 354. ISBN 9780199236176. OCLC 430678988.
  18. ↑ Fleischer, Michael (1962). "New mineral names" (PDF). American Mineralogist. Mineralogical Society of America. 47 (2): 172–174. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 22 Julie 2011.
  19. ↑ Rodgers GE (2011). Descriptive Inorganic, Coordination, and Solid State Chemistry. Cengage Learning. pp. 421–2. ISBN 9781133172482.
  20. ↑ Fournier RO, Rowe JJ (1977). "The solubility of amorphous silica in water at high temperatures and high pressures" (PDF). Am. Mineral. 62: 1052–1056. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2022.{{cite journal}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)
  21. ↑ Okamoto, Atsushi (2019). "Formation of silica particles from supercritical fluids and its impacts on the hydrological properties in the crust". EGU General Assembly Conference Abstracts: 4614. Bibcode:2019EGUGA..21.4614O.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Flörke OW, Graetsch HA, Brunk F, Benda L, Paschen S, Bergna HE, Roberts WO, Welsh WA, Libanati C, Ettlinger M, Kerner D, Maier M, Meon W, Schmoll R, Gies H, Schiffmann D (2018). Silica. doi:10.1002/14356007.a23_583.pub3.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)
  23. ↑ Berslien E (2012). An Introduction to Forensic Geoscience. Wiley & Sons. p. 138. ISBN 9781405160544.
  24. ↑ Massey FP, Ennos AR, Hartley SE (2006). "Silica in grasses as a defence against insect herbivores: Contrasting effects on folivores and a phloem feeder". J. Anim. Ecol. 75 (2): 595–603. doi:10.1111/j.1365-2656.2006.01082.x. PMID 16638012.
  25. ↑ Keeping MG, Kvedaras OL (2008). "Silicon as a plant defence against insect herbivory: Response to Massey, Ennos and Hartley". J. Anim. Ecol. 77 (3): 631–3. doi:10.1111/j.1365-2656.2008.01380.x. PMID 18341561.
  26. ↑ Nevin, Charles Merrick (1925). Albany moulding sands of the Hudson Valley. University of the State of New York at Albany.
  27. ↑ Ojovan MI (2004). "Glass formation in amorphous SiO2 as a percolation phase transition in a system of network defects". JETP Lett. 79 (12): 632–634. Bibcode:2004JETPL..79..632O. doi:10.1134/1.1790021. S2CID 124299526.
  28. ↑ Elliott SR (1991). "Medium-range structural order in covalent amorphous solids". Nature. 354 (6353): 445–452. Bibcode:1991Natur.354..445E. doi:10.1038/354445a0. S2CID 4344891.
  29. ↑ 29,0 29,1 "Cab-O-Sil Fumed Metal Oxides".
  30. ↑ Cheraghian, Goshtasp; Wistuba, Michael P.; Kiani, Sajad; Barron, Andrew R.; Behnood, Ali (Desember 2021). "Rheological, physicochemical, and microstructural properties of asphalt binder modified by fumed silica nanoparticles". Scientific Reports. 11 (1): 11455. Bibcode:2021NatSR..1111455C. doi:10.1038/s41598-021-90620-w. PMC 8169902. PMID 34075083.
  31. ↑ Barel AO, Paye M, Maibach HI (2014). Handbook of Cosmetic Science and Technology (4th uitg.). CRC Press. pp. 442–444. ISBN 9781842145654.
  32. ↑ Bassett, Ross Knox (2007). To the Digital Age: Research Labs, Start-up Companies, and the Rise of MOS Technology. Johns Hopkins University Press. pp. 22–23. ISBN 9780801886393.
  33. ↑ Lécuyer, Christophe; Brock, David C. (2010). Makers of the Microchip: A Documentary History of Fairchild Semiconductor. MIT Press. p. 111. ISBN 9780262294324.
  34. ↑ Saxena, A (2009). Invention of integrated circuits: untold important facts. International series on advances in solid state electronics and technology. World Scientific. pp. 96–97. ISBN 9789812814456.
  35. ↑ Lager G. A.; Jorgensen J. D.; Rotella F.J. (1982). "Crystal structure and thermal expansion of a-quartz SiO2 at low temperature". Journal of Applied Physics. 53 (10): 6751–6756. Bibcode:1982JAP....53.6751L. doi:10.1063/1.330062.
  36. ↑ Wright, A. F.; Lehmann, M. S. (1981). "The structure of quartz at 25 and 590 °C determined by neutron diffraction". Journal of Solid State Chemistry. 36 (3): 371–80. Bibcode:1981JSSCh..36..371W. doi:10.1016/0022-4596(81)90449-7.
  37. ↑ 37,0 37,1 Kihara, Kuniaki; Matsumoto, Takeo; Imamura, Moritaka (1986). "Structural change of orthorhombic-Itridymite with temperature: A study based on second-order thermal-vibrational parameters". Zeitschrift für Kristallographie. 177 (1–2): 27–38. Bibcode:1986ZK....177...27K. doi:10.1524/zkri.1986.177.1-2.27.
  38. ↑ Downs R. T.; Palmer D. C. (1994). "The pressure behavior of a cristobalite" (PDF). American Mineralogist. 79: 9–14. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2022.
  39. ↑ Wright, A. F.; Leadbetter, A. J. (1975). "The structures of the β-cristobalite phases of SiO2 and AlPO4". Philosophical Magazine. 31 (6): 1391–401. Bibcode:1975PMag...31.1391W. doi:10.1080/00318087508228690.
  40. ↑ Shropshire, Joseph; Keat, Paul P.; Vaughan, Philip A. (1959). "The crystal structure of keatite, a new form of silica". Zeitschrift für Kristallographie. 112 (1–6): 409–13. Bibcode:1959ZK....112..409S. doi:10.1524/zkri.1959.112.1-6.409.
  41. ↑ Miehe, Gerhard; Graetsch, Heribert (1992). "Crystal structure of moganite: a new structure type for silica". European Journal of Mineralogy. 4 (4): 693–706. Bibcode:1992EJMin...4..693M. doi:10.1127/ejm/4/4/0693.
  42. ↑ Levien L.; Prewitt C. T. (1981). "High-pressure crystal structure and compressibility of coesite" (PDF). American Mineralogist. 66: 324–333. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2022.
  43. ↑ Smyth J. R.; Swope R. J.; Pawley A. R. (1995). "H in rutile-type compounds: II. Crystal chemistry of Al substitution in H-bearing stishovite" (PDF). American Mineralogist. 80 (5–6): 454–456. Bibcode:1995AmMin..80..454S. doi:10.2138/am-1995-5-605. S2CID 196903109. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2022.
  44. ↑ Dera P.; Prewitt C. T.; Boctor N. Z.; Hemley R. J. (2002). "Characterization of a high-pressure phase of silica from the Martian meteorite Shergotty". American Mineralogist. 87 (7): 1018. Bibcode:2002AmMin..87.1018D. doi:10.2138/am-2002-0728. S2CID 129400258.
  45. ↑ Seifertite. Mindat.org.
  46. ↑ Nakagawa T.; Kihara K.; Harada K. (2001). "The crystal structure of low melanophlogite". American Mineralogist. 86 (11–12): 1506. Bibcode:2001AmMin..86.1506N. doi:10.2138/am-2001-11-1219. S2CID 53525827.
  47. ↑ Rosemarie Szostak (1998). Molecular sieves: Principles of Synthesis and Identification. Springer. ISBN 978-0-7514-0480-7.
  48. ↑ Weiss, Alarich; Weiss, Armin (1954). "Über Siliciumchalkogenide. VI. Zur Kenntnis der faserigen Siliciumdioxyd-Modifikation". Zeitschrift für Anorganische und Allgemeine Chemie. 276 (1–2): 95–112. doi:10.1002/zaac.19542760110.
  49. ↑ Björkman, T; Kurasch, S; Lehtinen, O; Kotakoski, J; Yazyev, O. V.; Srivastava, A; Skakalova, V; Smet, J. H.; Kaiser, U; Krasheninnikov, A. V. (2013). "Defects in bilayer silica and graphene: common trends in diverse hexagonal two-dimensional systems". Scientific Reports. 3: 3482. Bibcode:2013NatSR...3E3482B. doi:10.1038/srep03482. PMC 3863822. PMID 24336488.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Silikondioksied&oldid=2676447"