Transvaal-groep

Transvaal-groep (Frans: le Groupe Transvaal) is die naam wat deur die Frans-Switserse argitek Le Corbusier aan 'n groep Suid-Afrikaanse argitekte (onder wie Norman Hanson, Gordon McIntosh en Rex Martienssen as senior lede; 'n middelgroep rondom John Fassler, Bernard Cooke en Duncan Howie; en 'n jonger groep, bestaande uit Monte Bryer, Kurt Jonas en Roy Kantorowich) gegee is wat hul opleiding aan die Skool van Argitektuur gevolg het. Studente van dié skool, wat in 1923 as een van die eerste departemente aan die Johannesburgse Universiteit van die Witwatersrand gevestig is, het met hul tydskrif zero hour (die sans-serif-kleinletters was 'n huldeblyk aan die Duitse Bauhaus-beweging), wat vanaf 1933 uitgegee is en waarin Europese meesterargitekte soos Le Corbusier en Ludwig Mies van der Rohe se rigtingwysende werk behandel is, die gedagtes van argitektoniese modernisme in Suider-Afrika versprei.

Le Corbusier, aan wie 'n uitgawe van zero hour gestuur is, was vol lof oor die publikasie. Sy antwoordbrief is gepubliseer in die South African Architectural Record (1936, volume 20, nommer 11, bl. 381-3). In die jare ná die Groot Depressie was Suid-Afrikaanse argitekte aan die voorfront van die modernistiese beweging. Al was Johannesburg die fokuspunt van dié omwenteling in die Suid-Afrikaanse boukuns, is ook die Universiteit van Kaapstad se Departement van Argitektuur hierdeur geraak, veral met die benoeming van Leslie Thornton-White as dié departement se eerste professor in 1937. Thornton-White het die gedagtes en werk van die Transvaal-groep aan sy studente bekendgestel.

Die Transvaal-groep was eerder 'n informele vereniging van progressiewe argitekte, dosente en studente, saamgesnoer deur spangees en groepsolidariteit, as 'n formele organisasie.