Li Peng
.svg){kind=small}
Li Peng (chinu simplificáu: 李鹏, chinu tradicional: 李鵬, pinyin: Lĭ Péng) (20 d'ochobre de 1928, Shanghai – 22 de xunetu de 2019, Beixín) foi un políticu chinu. Foi primer ministru de la República Popular China ente 1987 y 1998, y presidente de l'Asamblea Popular Nacional ente 1998 y 2003. Hasta l'añu 2002, foi miembru del Comité Permanente del Buró Políticu del Comité Central del Partíu Comunista de China y taba consideráu'l segundu home más poderosu del réxime chinu, tres Jiang Zemin. Con fama de conservador y home duru del réxime comunista, foi bien criticáu fora de China pol so papel na decisión de suprimir pola fuercia les protestes de la Plaza de Tian'anmen el 4 de xunu de 1989.
Infancia
[editar | editar la fonte]Li nació en Chengdu, la capital de la provincia de Sichuan. El so padre foi l'escritor Li Shouxun, miembru del Partíu Comunista de China, y consideráu un mártir de la Revolución, yá que foi executáu poles autoridaes de la República de China pola so militancia comunista. Li tenía entós 3 años d'edá y foi adoptáu por Zhou Enlai, unu de los dirixentes históricos del comunismu chinu. El mesmu Li ingresó nel PCCh en 1945.
Ascensu al poder
[editar | editar la fonte]Como otros munchos de la llamada tercer xeneración de cuadros del Partíu Comunista de China (los que fixeron la so carrera nel Partíu tres la proclamación de la República Popular), Li estudió una carrera téunica. En 1941 empezó a estudiar nel Institutu de Ciencies Naturales de Yan'an, la ciudá de la provincia de Shaanxi na que los comunistes establecieren la so base. En 1948 foi unviáu a estudiar nel Institutu d'Enerxía de Moscú, especializándose n'inxeniería hidroeléctrica. Mientres esti periodu foi presidente de l'Asociación d'Estudiantes Chinos de la Xunión Soviética. Un añu dempués, el so padre adoptivu Zhou Enlai convertir nel primer ministru de l'acabante proclamar República Popular China. Li nun se vio afeutáu pol caos políticu y social de la Revolución Cultural ente 1966 y 1976.
Li foi xubiendo na xerarquía política, siendo nomáu Viceministru d'Industria Enerxético Estatal en 1979 y ministru de la mesma cartera en 1981, compaxinando estos puestos alministrativos con cargos políticos nel senu del Partíu Comunista de China.
Nel XII Congresu Nacional del Partíu Comunista de China en 1982, Li Peng foi escoyíu miembru del Comité Central. En 1983 aportó al cargu de Vizprimer Ministru, y en 1985 ingresó nel Buró Políticu del Comité Central del PCCh. Dos años dempués, en 1987 convertir en miembru del Comité Permanente del Buró Políticu, el grupu amenorgáu de dirixentes máximos de la República Popular China.
Mientres estos años hubo d'enfrentase a los problemes acomuñaos coles reformes y l'apertura creciente de China al esterior. A los problemes económicu y social tales como la inflación, la inmigración urbana y la masificación de los centros d'enseñanza, sumóse la creciente disidencia política. Nesti contestu, Li pasó de pixín tecnócrata a líder políticu, esmolecíu por caltener la estabilidá del réxime comunista mientres se llevaben a cabu les reformes económiques.
Etapa como primer ministru
[editar | editar la fonte]Li consiguió xubir al cargu de primer ministru del Conseyu d'Estáu dempués de que'l secretariu xeneral del PCCh Hu Yaobang fuera forzáu a dimitir por cuenta de les crecientes protestes contra'l réxime. La dimisión de Hu, protexíu de Deng Xiaoping y partidariu de reformes polítiques, provocó una serie de cambeos nos puestos de lideralgu políticu de la República Popular China. L'entós Primer Ministru Zhao Ziyang convertir nel nuevu secretariu xeneral del PCCh, dexando'l puestu de Primer Ministru a Li Peng.
Zhao pertenecía, como Hu Yaobang, a l'ala reformista del PCCh, ya intentó acelerar les reformes económiques. La lliberalización de los precios de munchos productos provocó presiones inflacionistas que dieron a l'ala conservadora del réxime la oportunidá d'atacar les reformes, criticando les influencies occidentales y abogando por una torna a la economía planiada. L'alderique políticu nel senu del Partíu intensificar a finales de 1988 y a principios de 1989.
La muerte de Hu Yaobang el 15 d'abril de 1989 y les crecientes dificultaes económiques provocaes pola alta inflación desencadenaron una folada de protestes en toa China que remataron na Revuelta de la Plaza de Tian'anmen, cuando un gran númberu de persones, na so mayoría estudiantes, ocuparon la Plaza de Tian'anmen en Beixín pa esixir reformes polítiques.
Les protestes fueron posibles gracies al creciente clima de llibertá política que se taba viviendo nel país. A diferencia d'otros dirixentes comunistes como'l secretariu xeneral Zhao Ziyang, Li Peng, entá creyendo na necesidá de les reformes económiques, pensaba qu'éstes teníen de supeditase a la estabilidá social y política. Esta ideoloxía conservadora fixo de Li Peng unu de los personaxes políticos menos populares ente los manifestantes que reclamaben mayores llibertaes.
Les protestes na plaza de Tian'anmen fueron ganando n'intensidá mientres mayu de 1989. Estudiantes universitarios y otros ciudadanos pekineses montaron un campamentu permanente na plaza pa honrar la memoria de Hu Yaobang y protestar contra'l sector conservador del Partíu Comunista de China.
Les manifestaciones públiques estender a otres ciudaes chines nun momentu nel que taben cayendo los gobiernos comunistes d'Europa del Este. Li Peng yera partidariu d'encalorar con contundencia les protestes, por aciu l'usu de forzar si yera necesariu, y enfrentóse a otros miembos del Buró Políticu, como'l mesmu Zhao Ziyang, que deseyaben buscar una salida negociada a la situación. La postura de Li a favor del usu de la fuercia tuvo finalmente'l sofitu de Deng Xiaoping, máximu dirixente chinu. Li declaró'l estáu d'esceición en Beixín el 20 de mayu de 1989. En xunu Zhao Ziyang, que s'enfrentara a Li Peng nel senu del Comité Permanente del Buró Políticu, foi estremáu del cargu de secretariu xeneral, y pasaría el restu de la so vida so arrestu domiciliariu. Les tropes del Exércitu Popular de Lliberación (EPL) salieron a les cais de Beixín y dirixiéronse a la plaza a desallugar a los manifestantes, provocando un altu númberu de muertos.
Tres la crisis de Tian'anmen, Li foi reelixíu como miembru del máximu órganu de poder chinu, el Comité Permanente del Buró Políticu, nel intre de la I Sesión Plenaria del XV Comité Central del Partíu Comunista de China. Yera la tercer vegada consecutiva que Li yera escoyíu pa formar parte de la cúpula de poder. Descomanadamente fortalecíu, Li intentó revertir delles de les reformes económiques pa reintroducir ciertos elementos d'economía planiada que fueren abandonaos en favor d'una economía de mercáu cada vez más abierta al esterior. Sicasí, los intentos de Li de dar marcha tras nes reformes enfrentar a la oposición de los gobernadores provinciales y del propiu Deng Xiaoping. El famosu "viaxe al sur" de Deng Xiaoping en 1992 tuvo como unu de los sos principales oxetivos demostrar que les reformes económiques nun se diben detener.
Magar les sos diferencies con Deng y otros miembros destacaos del Partíu tocantes a l'apertura económica, Li Peng caltuvo la so influencia dende la so posición de Primer Ministru. L'avanzada edá de Deng Xiaoping dexó a Jiang Zemin como nuevu líder chinu, con Li Peng como segunda figura más importante na xerarquía política china.
Presidencia de l'Asamblea Popular Nacional de China
[editar | editar la fonte]En 1998, la llende constitucional de dos mandatos obligó a Li a abandonar el puestu de Primer Ministru. En venciendo'l cargu a Zhu Rongji, foi escoyíu presidente de l'Asamblea Popular Nacional de China. Dende esa nueva posición siguió exerciendo una gran influyencia sobre la política china.
Valoraciones
[editar | editar la fonte]Anque yá retiráu de l'actividá política, Li caltién la so influencia sobre los actuales dirixentes chinos. El miembru actual del Comité Permanente del Buró Políticu del Partíu Comunista de China Luo Gan ta consideráu la so "protexíu".
La so figura ta marcada ensin dulda pol so revesosu papel na represión violenta de les protestes de 1989. Dellos opositores del réxime chinu moteyar como "el Carniceru de Beixín", y les sos visites al estranxeru dempués de 1989 tuvieron acompañaes de protestes d'organizaciones de derechos humanos. Los ésitos de les reformes económiques na década de 1990, sicasí, llevaron a dellos analistes a considerar fundamental el so papel nel caltenimientu de la estabilidá social del país, ensin la cual la vertixinosa crecedera de la economía china nun sería posible.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ 3,0 3,1 URL de la referencia: http://www.xinhuanet.com/politics/2019-07/23/c_1124789462.htm.
- ↑ «李鹏新书回忆爱情与婚姻：与朱琳互称“大琳”“大鹏”» (chinu simplificáu). The Paper. Shanghai United Media Group (29 xunu 2014). Consultáu'l 23 xunetu 2019.
- ↑ Afirmao en: The Rise of Modern China (6ª edición). Capítulo: 38. Páxina: 890. Editorial: Oxford University Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 2000. Autor: Immanuel C.Y. Hsü.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]- Li Peng lawsuit background (n'inglés) Archiváu 2009-03-04 en Wayback Machine
- Li Peng biography @ China Vitae, the web's largest online database of China VIPs (n'inglés) Archiváu 2006-08-28 en Wayback Machine
| Predecesor: Zhao Ziyang |
Primer Ministru de China 1987 - 1998 |
Socesor: Zhu Rongji |
