Copa Mundial de Fútbol de 1934

Antecedentes

Equipos participantes

Organización

Desarrollu

Resultaos

Estadístiques

Reconocencies

Miscelánea

Bibliografía

Referencies

Enllaces esternos

Formato de competición

Sedes

Octavos de final

Cuartos de final

Semifinales

Tercer llugar

Final

Cuadru de desenvolvimientu

Octavos de final

Cuartos de final

Semifinales

Tercer llugar

Final

Goliadores

Equipu estelar

Impautu nel fútbol italiano

Discutiniu

Copa Mundial de Fútbol de 1934
Xeneral
Deporte	fútbol
Sedes	Estadio Partenopeo (es) , Estadiu Olímpicu de Turín, Estadio Artemio Franchi (es) , Stadio Giuseppe Grezar (es) , Estadio Nacional (es) , Estadio Luigi Ferraris (es) , Estadiu Giuseppe Meazza y Estadio Renato Dall'Ara (es)
Estáu	Italia
Data de principiu	27 de mayu de 1934
Data de fin	10 de xunu de 1934
Edición	2
Organizador	FIFA
Ganador	seleición masculina de fútbol d'Italia
Eventu final	Final de la Copa Mundial de Fútbol de 1934 (es)
Estadístiques
Participantes	16
Partíos disputaos	17
Asistencia total	358 000
Cronoloxía

La Copa Mundial de Fútbol de 1934 foi la segunda edición del campeonatu mundial de fútbol masculín entamáu pola FIFA. Tuvo llugar n'Italia ente'l 27 de mayu y el 10 de xunu de 1934. Dempués del ésitu de la edición de 1930 n'Uruguái, esta foi la primer vegada que'l campeonatu celebrar nun país d'Europa.

Debíu al númberu de federaciones comenenciudes en participar, la FIFA estableció una fase de clasificación pa cubrir les 16 places disponibles, na qu'inclusive Italia participó a pesar de ser el anfitrión. Uruguái, ganadora en 1930, negar a participar porque Italia nun quixo allegar al so Mundial, siendo hasta la fecha l'únicu campeón que nun quixo defender el so títulu. Ello ye que solo participaron cuatro estaos non europeos: Arxentina, Brasil, Estaos Xuníos y Exiptu, primer país d'África que tomaba parte. En total, diez países debutaron na competición.

La organización esanició la fase de grupos y camudó el formatu por una fase d'eliminación direuta a partíu únicu, daqué que solo se repitiría na edición de 1938. En casu d'empate xugaría una prórroga de 30 minutos, y si la resultancia siguía igual tenía d'apostase un alcuentru de desempate a otru día. La gran final ente Italia y Checoslovaquia, celebrada nel estadiu Nacional del Partíu Nacional Fascista, remató con victoria de los anfitriones por 2–1, y foi la primera que precisó d'un tiempu suplementariu pa resolvese.

Al marxe de lo deportivo, la Copa Mundial de 1934 foi utilizada pol dictador Benito Mussolini dende un puntu de vista propagandísticu y nacionalista, coles mires de vender al esterior los llogros ya ideales del fascismu italianu.^[1] La seleición tresalpina, primida pa consiguir el títulu, foi acusada de gociar d'arbitraxes favorables mientres esti tornéu.^[1]

L'ésitu de la Copa Mundial de Fútbol de 1930 motivó a la FIFA pa celebrar una segunda edición cuatro años dempués, tal que s'alcordó nos distintos congresos del organismu. Puesto que Uruguái allugó'l campeonatu inaugural, aceptóse qu'un estáu d'Europa acoyera la de 1934.

Nel XXI Congresu de la FIFA, celebráu n'ochobre de 1932 en Estocolmu, el comité executivu anunció que la Copa Mundial de 1934 tendría llugar n'Italia. Antes de llegar a esa decisión hubo un intensu alderique.^[2] Sábese que Suecia quería presentar una candidatura, pero acabaron retirándola porque Italia tenía un proyeutu más avanzáu.^[2] Per otra parte, Alemaña solicitara a la FIFA que'l fútbol tornara a los Xuegos Olímpicos de Berlín 1936 tres la so ausencia cuatro años tras.^[2] La prueba volvió celebrase pero solu con xugadores amateur, quedando la Copa Mundial como'l tornéu profesional por excelencia.^[3]

Detrás de la propuesta de la Federación Italiana de Fútbol taba'l gobiernu del dictador Benito Mussolini, quien utilizó l'eventu dende un puntu de vista propagandísticu y nacionalista pa unificar el país.^[3]^[4]^[5] Una vegada foi-y dau, Mussolini primió a los cargos direutivos del deporte nacional, al seleccionador Vittorio Pozzo y a los sos futbolistes por que conquistaren el títulu, como más tarde acabaron reconociendo dalgunos d'ellos.^[3] Italia quería asegurase l'ésitu nel so Mundial inclusive antes de la so concesión, cuando en 1931 autorizó la llegada de suramericanos con ascendencia italiana (oriundi) como los arxentinos Luis Monti, Attilio Demaría, Enrique Guaita y Raimundo Orsi, y del brasilanu Anfilogino Guarisi, que dempués fueron nacionalizaos.^[3] El comité organizador tampoco remacarió en gastos, al asignar un presupuestu de 3,5 millones de llires y hasta ocho sedes con estadios nuevos o reformaos pa la ocasión: Boloña, Florencia, Xénova, Milán, Nápoles, Roma (sede de la final), Turín y Trieste.^[2]

El comité organizador unvió invitaciones a les federaciones d'Europa, América, África y Asia pa enllenar los 16 cupos disponibles. Al llegar al 28 de febreru de 1933, fecha llende d'inscripción, apuntárense un total de 32 países. Por esta razón, establecer por primer vegada una fase clasificatoria ente toles seleiciones. Los distintos grupos establecer por proximidá xeográfica p'aforrar costos.

Toles seleiciones taben obligaes a participar na fase clasificatoria, incluyendo al país organizador. Italia apostó una eliminatoria a doble partíu contra Grecia, anque nun tuvo problemes pa pasar; depués de ganar a los helenos por 4–0 en Milán, dambos países llegaron a un alcuerdu y la vuelta nunca se celebró. Amás clasificáronse otros 11 países europeos: Alemaña, Austria, Bélxica, Checoslovaquia, España, Francia, Hungría, Países Baxos, Rumanía, Suecia y Suiza.

Los cuatro asociaciones del Reinu Xuníu –Inglaterra, Escocia, Gales y Irlanda del Norte–, naquella dómina engarraes cola FIFA, refugaron participar na Copa Mundial y siguieron col so campeonatu propiu, el British Home Championship.

Los únicos representantes de Suramérica fueron Arxentina y Brasil, quien nun apostaron nengún partíu pola retirada de los sos rivales. Los arxentinos tuvieron a puntu de nun viaxar porque arrenunciaron en primer instancia. El so rival d'eliminatoria, Chile, podía allegar direutamente pero tampoco quixo participar. Al haber una plaza vacante, l'Asociación Arxentina de Football (Amateurs y Profesionales) rectificó la so decisión. Con tou, los clubes profesionales de l'acabante crear Lliga Arxentina de Football negar a vencer a los sos profesionales y la albiceleste viaxó a Europa con un plantel dafechu amateur.^[6] Sicasí, l'ausencia más notable foi la de Uruguái, vixente campeona, en protesta porque Italia refugara la so invitación pal Mundial de 1930. Los uruguayos son los únicos campeones mundiales que nun pudieron defender el so títulu.

Nes eliminatories d'África y Asia, Exiptu llogró la clasificación depués de ganar n'ida y vuelta a una seleición de Palestina formada por nueve británicos, seis xudíos y un solu árabe.^[7] La última plaza que decidiría al representante d'América del Norte, ente Estaos Xuníos y Méxicu, xugar na capital italiana el 24 de mayu de 1934, tan solu trés díes antes de la inauguración, y concluyó con victoria estauxunidense por 4–2.^[8]

Equipos participantes
Alemaña	Brasil	Estaos Xuníos	Países Baxos
Arxentina	Checoslovaquia	Francia	Rumanía
Austria	Exiptu	Hungría	Suecia
Bélxica	España	Italia	Suiza

La II Copa Mundial celebróse ente'l 27 de mayu y el 10 de xunu de 1934, poco tiempu dempués de rematar les lligues europees. Per primer vegada na historia del tornéu usó un sistema d'eliminación direuta a partíu únicu. Pa resolver los empates nel tiempu reglamentariu xugábase una prórroga de 30 minutos. Y si el marcador siguía igualáu, tenía d'apostase un partíu de desempate a otru día.^[8] Tolos partíos de cada fase apostábense'l mesmu día, en sedes distintes.

Pa configurar les eliminatories, el comité organizador estableció unes cabeces de serie» que nun s'enfrentaríen ente sigo nos octavos de final. D'esta miente, quería asegurase que les seleiciones más fuertes llegaren hasta'l final. El postreru participante confirmáu, Estaos Xuníos, conocióse tan solu trés díes antes de la inauguración.^[8]

El comité organizador cuntaba con estadios de recién construcción como l'Estadiu Nacional del Partíu Nacional Fascista (remocicáu en 1927), l'Estadiu de San Siro (1926), l'Estadiu Littoriale de Boloña (1927) y l'Estadiu Giovanni Berta de Florencia (1931). L'Estadiu Nacional de Roma, sede de la gran final, y l'Estadiu Luigi Ferraris fueron remocicaos pa la ocasión.

Con motivu del eventu construyeron trés instalaciones más. La más moderna foi l'Estadiu Benito Mussolini de Turín, llamáu asina n'honor al líder fascista, que les sos obres empezaron en setiembre de 1932 y nun concluyeron hasta mayu de 1933. Orixinalmente planiáu pa 65.000 espectadores, sobre'l verde construyó una pista d'atletismu por que pudiera allugar más competiciones. Cuando Mussolini perdió'l poder, foi rebautizado «Comunale». L'Estadiu Littorio de Trieste abrió les sos puertes el 29 de setiembre de 1932, ente que el Giorgio Ascarelli de Nápoles nun s'inauguró hasta'l 27 de mayu de 1934, yá en plena Copa, nel partíu ente Exiptu y Hungría.

Na actualidá, solo permanecen abiertos los estadios de Milán, Florencia, Xénova y Turín. El campu de Nápoles quedó destruyíu polos bombardeos de los aliaos en 1942, y el restu fueron reemplazaos por otres instalaciones.

Milán	Nápoles		Trieste	Turín
Roma	Bologna	Bologna Florencia Xénova Milán Napoles Roma Trieste Turín	Florencia	Xénova
Stadio Nazionale PNF Capacidá: 40 000	Stadio del Littoriale Capacidá: 38 000		Estadiu Giovanni Berta Capacidá: 40 000	Stadio Luigi Ferraris Capacidá: 35 000

Stadio San Siro Capacidá: 35 000	Stadio Giorgio Ascarelli Capacidá: 40 400		Stadio del Littorio Capacidá: 25 000	Stadio Benito Mussolini Capacidá: 40 000

La Copa Mundial de Fútbol de 1934 nun tuvo un partíu inaugural puramente dichu, pos los octavos de final apostáronse'l mesmu día (27 de mayu) y a la mesma hora (16:30 UTC +1). Italia debutó nel Estadiu Nacional de Roma ante Estaos Xuníos, entá escosa pol so alcuentru clasificatorio contra Méxicu tres díes antes y con un combináu de xugadores amateur. Los italianos desfacer del so rival ensin apuros, con un contundente 7–1.^[8] L'equipu tresalpín taba formáu na so mayoría por xente de la Juventus de Turín, pero la estrella d'esi choque con una tripleta foi Angelo Schiavio, del Bolonia F. C.

Amás d'Italia, los países con más opciones yeren los de d'Europa Central. La seleición de Austria, dirixida por Hugo Meisl, solo había perdíu dos partíos dende 1931 y conocer como Wunderteam,^[9] tantu por el so estilu de xuegu ofensivu como polos sos talentosos futbolistes, ente los que destacaba Matthias Sindelar.^[10] Magar el so rival Francia llegó a ponese per delantre, Sindelar anotó l'empate y llegóse a una prórroga na que los austriacos imponer por 3–2. La otra favorita yera Checoslovaquia, tamién con más apuros de los esperaos. Nel so enfrentamientu contra Rumanía tuvieron que remontar con goles d'Antonín Puč y Oldřich Nejedlý (2–1). Hungría precisó cuatro tantos pa torar a una competitiva Exiptu (4–2) y Suiza clasificar ensin apuro ante Países Baxos (3–2) con doblete de Leopold Kielholz, un delanteru que precisaba gafes pa xugar.^[11]

Nengún de los dos equipos suramericanos pudo pasar de ronda, magar que dambos yeren cabeces de serie. Arxentina viaxó a Italia con un combináu amateur, nel que solo dos homes (Devincenzi y Arcadio López) tuvieren esperiencia internacional, y nun foi capaz de torar a Suecia, un contrincante que tampoco xugaba con profesionales. Nun alcuentru bien apostáu, los escandinavos terminaron venciendo por 3–2.^[6] La mayor sorpresa foi la eliminación de Brasil a manes de España. Los españoles desempeñaron un bon nivel de xuegu y al terminar la primer parte diben ganando 3–0 con goles de José Iraragorri y Isidro Lángara. Y anque la estrella brasilana Leônidas da Silva retayó distancies na continuación, nun foi abonda pa evitar la derrota por 3–1. Amás, el porteru Ricardo Zamora convertir nel primeru que detuvo un penalti na historia del tornéu.^[12] D'esta miente, tolos clasificaos pa cuartos de final fueron europeos.

El duelu más emocionante d'esta fase foi'l qu'enfrentó a Italia y España nel estadio Giovanni Berta de Florencia. Nun partíu desaxeradamente duru y físicu, Luis Regueiro marcó pasada la media hora y el tresalpín Giovanni Ferrari igualó antes del descansu. La prórroga nun resolvió'l marcador y con 1–1 foi necesariu desempatar a otru día, el 1 de xunu. Siete de los once titulares españoles perdieron esi alcuentru per mancadura o cansanciu, ente ellos Ricardo Zamora con dos costielles rotes.^[12] A la fin Italia imponer pola mínima con gol de Giuseppe Meazza. Los españoles reclamaron falta sobre'l porteru nel tantu de Meazza y presentaron una quexa porque l'árbitru, René Mercet, anuló dos goles llegales a Regueiro y Quincoces.^[13] El discutiniu nun evitó'l pase d'Italia a semifinales.^[12]

El restu de choques resolver nel tiempu reglamentariu. El rival italianu en semifinales sería Austria, que se desfacer de Hungría por 2–1. Horvarth y Zischek punxeron al Wunderteam per delantre y el delanteru György Sárosi retayó distancies dende'l puntu de penalti, pero los maxares quedaron n'inferioridá numbérica poles mancadures, pos naquella dómina nun se dexaben los cambeos. En Milán, Alemaña ganó a Suecia por 2–1 con más dificultaes de les esperaes; nun foi hasta la segunda parte cuando Karl Hohmann marcó dos goles en tres minutos, decisivos pa decantar la situación. Y finalmente Checoslovaquia precisó remontar a una convincente Suiza pa esaniciala por 3–2, nel estadiu Benito Mussolini de Turín.

La primer semifinal ente Italia y Austria, celebrada nel estadio San Siro de Milán, saldar con victoria pola mínima de los tresalpinos (1–0). Austria llegaba con una bona racha deportiva y, magar tener más problemes de los previstos, llegó hasta semifinales con opciones de títulu.^[9] Sicasí, Hugo Meisl nun podía cuntar col so organizador Johann Horvath por mancadura y declaró al so amigu, el seleccionador italianu Vittorio Pozzo, que «nun tenemos nenguna opción».^[9] La azzurra marcó a los nueve minutos por aciu d'Enrique Guaita, nun tanto polémicu porque los austriacos reclamaron falta sobre'l so porteru Peter Platzer. Nun xuegu bien igualáu, los anfitriones aguantaron en defensa y clasificáronse pa la final de la so Copa Mundial.

L'otru xuegu, ente Checoslovaquia y Alemaña nel Estadiu Nacional de Roma, resolver con trunfu checoslovacu por 3–1. La estrella que se desfacer de los zagueros xermanos foi'l delanteru Oldřich Nejedlý, autor d'una tripleta que-y coronó máximu goliador de la competición.^[14] Los alemanes nun pudieron faer nada frente a la superioridá téunica del so rival, y el porteru František Plánička atayó les poques ocasiones qu'éstos pudieron consiguir.

La Copa Mundial de 1934 foi la primera na que s'apostó un partíu pol tercer llugar, el qu'enfrentó a les seleiciones de Alemaña y Austria. L'alcuentru apostar nel estadiu Giorgio Ascarelli de Nápoles el 7 de xunu, tres díes antes de la final. La estrella austriaca Matthias Sindelar nun figuró nel once titular, anque la columna vertebral del Wunderteam caltúvose. Los xermanos apoderaron dende'l primer minutu y gracies a los goles d'Ernst Lehner y Edmund Conen llegaron 3–1 al descansu. A pesar del gol de Karl Sesta pa retayar distancies, Alemaña proclamóse vencedora de la final de consolación.

La final de la Copa Mundial ente Italia y Checoslovaquia apostar en Roma el 10 de xunu de 1934, a les 17:30 hores, con más de 50.000 espectadores qu'enllenaron l'Estadiu Nacional del Partíu Nacional Fascista so un intensu calor.^[15] Italia partía como favorita pol so papel d'organizador y poles innovaciones del entrenador Vittorio Pozzo, quien introdució les concentraciones de preparación (ritiro), el sistema defensivu con posición piramidal y un xuegu físicu.^[16] Sicasí, la prensa nacional yera consciente de que los checoslovacos teníen munches opciones gracies al porteru Plánička y la so tarrecible llinia d'ataque.^[14]^[16] El presidente Benito Mussolini, encegoláu col ésitu organizativo y la venta de los llogros del fascismu italianu, axuntó al escoyíu tresalpín antes del pitíu inicial y encamentó-yos nun discursu a ganar de toes toes.^[16] Dalgunos de los xugadores llegaron a sentise amenaciaos pol mensaxe.^[3] El italo-arxentín Luis Monti, primer home qu'apostaba dos finales d'un Mundial, llegó a declarar años más tarde:

«En 1930, n'Uruguái, queríen matame si ganaba, y n'Italia, cuatro años más tarde, si perdía».

Benito Mussolini taba presenten nel palcu d'autoridaes col so uniforme militar.^[15] Los xugadores italianos, como yera costume, fixeron el saludu fascista nel centru del campu, ente que los checoslovacos caltuvieron la formación. La sorpresa llegó cuando l'árbitru suecu Ivan Eklind tamién llevantó'l brazu, según conocióse más tarde a pidimientu de les autoridaes.^[16]^[17] Dempués de los himnos, los capitanes Gianpiero Combi y Plánička dieron la mano y guardaron el sortéu de campos.

El xuegu resultó bien igualáu y emocionante.^[16] Italia intentó amenaciar la portería de Plánička con balones aéreos, incapaces de sorprender al arqueru. Pela so parte, los checoslovacos nun superaron la ferrial llinia defensiva italiana y llegóse al descansu ensin goles nel marcador. A pesar de la cada vez mayor durez local y la permisividad arbitral,^[17] Checoslovaquia apoderó la segunda parte y nel minutu 71 adelantrar con un gol d'Antonín Puč en xugada personal.^[15] La situación complicárase-y al equipu de Pozzo, quien tuvo que faer variaciones táctiques pa superar a los zagueros bohemios.^[16] Finalmente, Raimundo Orsi consiguió l'empate a nueve minutos del final.^[15] Col contrincante yá escosu, Angelo Schiavio fixo'l 2–1 definitivu nel minutu 95 de la prórroga. Italia proclamóse asina campeona del mundu per primer vegada na so historia.^[16]^[15]

Roma vivió un ambiente de fiesta tres el pitíu final. Les seleiciones d'Italia, Checoslovaquia y Alemaña apaecieron sobre'l terrén de xuegu como los trés primeres clasificaes. Los italianos recibieron nel verde dos títulos: la Copa de la Victoria, de manes de Jules Rimet, y un troféu apurríu por Benito Mussolini, la Coppa del Duce, seis veces más grande que l'anterior.^[17] Amás lleváronse una prima de 20.000 llires per cabeza y fueron nomaos «comendadores al Méritu Deportivu».^[3]

Octavos de final				Cuartos de final				Semifinales			Final
27 de mayu de 1934				31 de mayu y 1 de xunu de 1934				3 de xunu de 1934			10 de xunu de 1934



Italia	7

Estaos Xuníos	1
				Italia	1(1)

				España	1(0)
España	3

Brasil	1
				Italia	1

					Austria		0
Hungría	4

Exiptu	2
		Hungría	1

										Austria				2
Austria	3

Francia	2
								Italia	2

									Checoslovaquia		1
Suiza	3

Países Baxos	2
		Suiza	2

												Checoslovaquia		3
Checoslovaquia	2

Rumanía	1
					Checoslovaquia	3

					Alemaña	1
Suecia	3

Arxentina	2
		Suecia	1

													Alemaña	2
Alemaña	5

Bélxica	2

Desempate

Campeón
Italia
1ᵉʳ títulu

Na siguiente tabla sumir 2 puntos per partíu ganáu y 1 por partíu empatáu.

Equipu		Pts	PX	PG	PE !width=5%\|PP	GF	GC	Dif	Rend
1	Italia	9	5	4	1	0	12	3	+9	90,0%
2	Checoslovaquia	6	4	3	0	1	9	6	+3	75,0%
3	Alemaña	6	4	3	0	1	11	8	+3	75,0%
4	Austria	4	4	2	0	2	7	7	0	50,0%
5	España	3	3	1	1	1	4	3	+1	50,0%
6	Hungría	2	2	1	0	1	5	4	+1	50,0%
7	Suiza	2	2	1	0	1	5	5	0	50,0%
8	Suecia	2	2	1	0	1	4	4	0	50,0%
9	Arxentina	0	1	0	0	1	2	3	-1	0,0%
9	Francia	0	1	0	0	1	2	3	-1	0,0%
9	Países Baxos	0	1	0	0	1	2	3	-1	0,0%
12	Rumanía	0	1	0	0	1	1	2	-1	0,0%
13	Exiptu	0	1	0	0	1	2	4	-2	0,0%
14	Brasil	0	1	0	0	1	1	3	-2	0,0%
15	Bélxica	0	1	0	0	1	2	5	-3	0,0%
16	Estaos Xuníos	0	1	0	0	1	1	7	-6	0,0%

Xugador	Seleición	Goles
Oldřich Nejedlý	Checoslovaquia	5
Edmund Conen	Alemaña	4
Angelo Schiavio	Italia	4
Leopold Kielholz	Suiza	3
Raimundo Orsi	Italia	3

Porteros	Defensores	Mediocampistes	Delanteros
Ricardo Zamora	Eraldo Monzeglio Jacinto Quincoces	Luis Monti Attilio Ferraris Leonardo Cilaurren	Giuseppe Meazza Raimundo Orsi Enrique Guaita Oldřich Nejedlý Matthias Sindelar

La victoria d'Italia na Copa Mundial supunxo un puntu d'inflexón pal fútbol nacional, que creciera enforma nos últimos años gracies al trabayu de Vittorio Pozzo, nel cargu dende 1929.^[18] El seleccionador introdució una nueva táctica, basáu nel modelu de pirámide de la dómina (2 defenses, 3 mediocentros y 5 delanteros) pol que dexaba dos centrales gradiaos nel área, retrasaba la posición de los mediocampistes de banda y daba protagonismu n'ataque a los interiores.^[18] El llamáu «Métodu» sentó les bases del fútbol defensivo actual.^[18]

La seleición italiana siguió ganando títulos mientres la década de 1930 y asumió un papel de potencia mundial, con una xeneración de grandes futbolistes liderada por Giuseppe Meazza. Seis meses dempués de la so victoria, la azzurra enfrentar a Inglaterra na llamada «Batalla de Highbury», y anque perdió por 3–2 la so actuación sirvió pa cuestionar el tradicional dominiu británicu. En 1936 ganó la medaya d'oru nos Xuegos Olímpicos de Berlín con un equipu formáu por estudiantes. Y en la Copa Mundial de Fútbol de 1938 consiguieron revalidar el títulu, apostando siempres pola seguridá defensiva. Pozzo caltúvose como seleccionador hasta 1948.^[18]

Los llogros d'Italia recibieron una notable cobertoria nos medios de comunicación nacionales, que convirtieron a esti deporte nun fenómenu de mases.

Nel planu negativu, suelse recordar la Copa Mundial de 1934 como unu de los mayores exemplos d'usu políticu del deporte.^[4]^[19]^[20] El gobiernu del dictador Benito Mussolini quería amosar los supuestos llogros que'l fascismu italianu algamara mientres los sos 12 años de gobiernu. Eso reflexóse en toles facetes del tornéu, ensin que la FIFA pudiera evitalo. El país enllenar de cartelos alegóricos, con futbolistes faciendo'l saludu fascista, y los partíos de la seleición italiana cuntaben cola presencia de destacaos miembros del gobiernu y de la Milicia Voluntaria pa la Seguridá Nacional (camises negres), con un efeutu apavoriante ente los rivales.^[3] Les presiones llegaron al senu de la seleición; Vittorio Pozzo recibía telegrames onde se-y encamentaba a la victoria, y xente como Luis Monti sintió mieu ante les consecuencies d'una posible derrota.^[21]

La Federación Italiana de Fútbol (FIGC) llogró convencer a cinco futbolistes suramericanos d'ascendencia italiana por que xugaren per Italia, siendo los casos más notables Luis Monti, finalista na Copa Mundial de 1930 con Arxentina, y Raimundo Orsi, autor del primer gol d'Italia na final. Según esplica'l periodista español Alfredo Relaño nel so llibru Tantos mundiales, tantes histories, la FIGC violara'l reglamentu de la FIFA de la dómina, qu'establecía que «el xugador que representara a una Asociación Nacional en partíu internacional nun va ser calificáu pa representar a otra Asociación sinón dempués d'un plazu de trés años de residencia nel territoriu de la so nueva Asociación». Monti y Demaría fueren internacionales con Arxentina en xunetu de 1931 y aquel día nun cumplíen trés años n'Europa. Aun así, la FIFA dexó-yos xugar.

Dellos medios ya historiadores aseguren que'l gobiernu de Mussolini influyó por que los árbitros fueren benévolos con Italia.^[3]^[20]^[22]^[23] Una de les actuaciones más polémiques dar nel partíu de desempate de cuartos de final contra España, onde'l colexáu suizu René Mercet anuló dos goles españoles y concedió el de Giuseppe Meazza cuando presuntamente fixo falta al porteru nel remate.^[23] Tiempu dempués súpose que l'Asociación Suiza de Fútbol sancionáralu a perpetuidad de resultes d'esa mala actuación.^[24] El llabor na final del suecu Ivan Eklind (árbitru) y del belga Louis Baert (asistente) foi tamién bien criticada, pero dambos siguieron trabayando ya inclusive fueron convidaos a la Copa Mundial de Fútbol de 1938.

Crouch, Terry (2002). The World Cup: The Complete History. Londres: Aurum. ISBN 978-1-85410-843-2.
Goldblatt, David (2007). The Ball is Round: A Global History of Football. Londres: Penguin. ISBN 978-0-14-101582-8.
Relaño, Alfredo (2014). Tantos mundiales, tantes histories. Barcelona: Roca Editorial. ISBN 978-84-15242-66-6.
Varios autor (2006). Historia de los mundiales de fútbol (Vol. 1). Madrid: Diariu As. ISBN 84-934628-0-2.
Wilson, Jonathan (2008). Inverting the Pyramid: The History of Football Tactics. Londres: Orion. ISBN 978-1-4091-0204-5.

↑ ^1,0 ^1,1 «1934: Mussolini pulls the levers» (inglés). UEFA. Consultáu'l 28 de xunetu de 2015.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 «El Congresu de Zúrich, la Copa del Mundu y l'actitú d'Alemaña». Mundo Deportivo (9 d'ochobre de 1932). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 ^3,5 ^3,6 ^3,7 «mundiales-de-mussolini-y-hitler/ Fútbol y fascismu: los mundiales de Mussolini y Hitler». Jot Down (1 d'agostu de 2013). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.
↑ ^4,0 ^4,1 «mundial-de-benito-mussolini,a20293y555adc310VgnVCM5000009ccceb0aRCRD.html Italia 1934 foi'l Mundial de Benito Mussolini». Terra (14 de febreru de 2013). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.
↑ «Mundial Italia 1934: El 'calcio' gana a encomalo». La Nación (13 d'abril de 2014). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.
↑ ^6,0 ^6,1 «mundial-de-italia-1934-con-un plantel-amateur.html Hai 80 años, Arxentina yera esaniciada del Mundial d'Italia 1934 con un plantel amateur». Télam (27 de mayu de 2015). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.
↑ Rake, Julian (24 d'ochobre de 2008). «A long wait for a home game» (inglés). Reuters. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-10-25. Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.
↑ ^8,0 ^8,1 ^8,2 ^8,3 «World Cup History: 1934». ESPN. Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.
↑ ^9,0 ^9,1 ^9,2 «Entrenador clásicu: Hugo Meisl». Archiváu dende l'orixinal, el 2014-07-14. Consultáu'l 10 de xunetu de 2014.
↑ «drama-de-un xeniu/ Matthias Sindelar: el drama d'un xeniu». Diarios de fútbol (26 de xunu de 2009). Consultáu'l 23 de xunu de 2013.
↑ «goliador-con-gafes/ Quién foi… Leopold Kielholz: el goliador con gafes». 20 Minutos (15 d'agostu de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ ^12,0 ^12,1 ^12,2 «El primer pique ente Italia y España». Diariu Marca (23 de febreru de 2010). Consultáu'l 15 de xunu de 2010.
↑ «so-mundial-1276510613/ Mussolini atayó'l suañu d'España y del Equipu Maravía pa ganar 'el so' Mundial». Libertad Digital (13 de febreru de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ ^14,0 ^14,1 «Germany's Greatest World Cup moments: 1934 FIFA World Cup» (inglés) (4 de mayu de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ ^15,0 ^15,1 ^15,2 ^15,3 ^15,4 «Mondiali 1934: 80 anni fa a Roma primo trionfo azzurro, 2-1 alla Cecoslovacchia» (italianu). La Gazzetta dello Sport (10 de xunu de 2014). Consultáu'l 28 de xunetu de 2015.
↑ ^16,0 ^16,1 ^16,2 ^16,3 ^16,4 ^16,5 ^16,6 «Italy World Cup Rewind: 1934 vs. Czechoslovakia» (inglés). Bleacher Report (17 de xineru de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ ^17,0 ^17,1 ^17,2 «Soccer And Dictatorships: A Love Story» (4 d'abril de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ ^18,0 ^18,1 ^18,2 ^18,3 «Entrenador clásicu: Vittorio Pozzo». Archiváu dende l'orixinal, el 2020-06-25. Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ «Italia 1934: La 'azzurra' afacer al guión establecíu». Diariu Marca. Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ ^20,0 ^20,1 «Soccer historians tell FIFA 1934, 1978 World Cups were suspicious» (inglés). Canadian Broadcasting Corporation (25 d'abril de 2013). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ «historia-de-lluis-monti-el-futbolista-argentino-que-vivio-so-la-coaccion-de-mussolini-1276547372/ La historia de Luis Monti». Libertad Digital (7 de mayu de 2015). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ «Cinco triquiñuelas pa poder ganar un Mundial». Diariu Marca (23 de febreru de 2010). Consultáu'l 15 de xunu de 2010.
↑ ^23,0 ^23,1 «Der Skandal-Schiri aus der Schweiz - Wmmomente» (alemán) (22 de xunu de 2010). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.
↑ «Home advantage bolsters hosts» (inglés). Sports Illustrated. Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

27 de mayu de 1934, 16:30

3:2 (1:1)

Stadio del Littoriale, Boloña

Belis 4'
Galateo 48'

Asistencia: 14 000 espectadores
Árbitru: Erwin Braun

Italia 1934 en FIFA.com Archiváu 2018-05-18 en Wayback Machine
Estadístiques de la Copa Mundial de Fútbol de 1934

Predecesor:
Uruguái 1930

Copa Mundial de Fútbol
II edición

Socesor:
Francia 1938

[:12-1] 1,0 ^1,1 «1934: Mussolini pulls the levers» (inglés). UEFA. Consultáu'l 28 de xunetu de 2015.

[:0-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 «El Congresu de Zúrich, la Copa del Mundu y l'actitú d'Alemaña». Mundo Deportivo (9 d'ochobre de 1932). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.

[:1-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 ^3,5 ^3,6 ^3,7 «mundiales-de-mussolini-y-hitler/ Fútbol y fascismu: los mundiales de Mussolini y Hitler». Jot Down (1 d'agostu de 2013). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.

[:9-4] 4,0 ^4,1 «mundial-de-benito-mussolini,a20293y555adc310VgnVCM5000009ccceb0aRCRD.html Italia 1934 foi'l Mundial de Benito Mussolini». Terra (14 de febreru de 2013). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.

[5] «Mundial Italia 1934: El 'calcio' gana a encomalo». La Nación (13 d'abril de 2014). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.

[:3-6] 6,0 ^6,1 «mundial-de-italia-1934-con-un plantel-amateur.html Hai 80 años, Arxentina yera esaniciada del Mundial d'Italia 1934 con un plantel amateur». Télam (27 de mayu de 2015). Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.

[7] Rake, Julian (24 d'ochobre de 2008). «A long wait for a home game» (inglés). Reuters. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-10-25. Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.

[:2-8] 8,0 ^8,1 ^8,2 ^8,3 «World Cup History: 1934». ESPN. Consultáu'l 26 de xunetu de 2015.

[:4-9] 9,0 ^9,1 ^9,2 «Entrenador clásicu: Hugo Meisl». Archiváu dende l'orixinal, el 2014-07-14. Consultáu'l 10 de xunetu de 2014.

[10] «drama-de-un xeniu/ Matthias Sindelar: el drama d'un xeniu». Diarios de fútbol (26 de xunu de 2009). Consultáu'l 23 de xunu de 2013.

[11] «goliador-con-gafes/ Quién foi… Leopold Kielholz: el goliador con gafes». 20 Minutos (15 d'agostu de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[:5-12] 12,0 ^12,1 ^12,2 «El primer pique ente Italia y España». Diariu Marca (23 de febreru de 2010). Consultáu'l 15 de xunu de 2010.

[13] «so-mundial-1276510613/ Mussolini atayó'l suañu d'España y del Equipu Maravía pa ganar 'el so' Mundial». Libertad Digital (13 de febreru de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[:6-14] 14,0 ^14,1 «Germany's Greatest World Cup moments: 1934 FIFA World Cup» (inglés) (4 de mayu de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[:14-15] 15,0 ^15,1 ^15,2 ^15,3 ^15,4 «Mondiali 1934: 80 anni fa a Roma primo trionfo azzurro, 2-1 alla Cecoslovacchia» (italianu). La Gazzetta dello Sport (10 de xunu de 2014). Consultáu'l 28 de xunetu de 2015.

[:7-16] 16,0 ^16,1 ^16,2 ^16,3 ^16,4 ^16,5 ^16,6 «Italy World Cup Rewind: 1934 vs. Czechoslovakia» (inglés). Bleacher Report (17 de xineru de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[:8-17] 17,0 ^17,1 ^17,2 «Soccer And Dictatorships: A Love Story» (4 d'abril de 2014). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[:13-18] 18,0 ^18,1 ^18,2 ^18,3 «Entrenador clásicu: Vittorio Pozzo». Archiváu dende l'orixinal, el 2020-06-25. Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[19] «Italia 1934: La 'azzurra' afacer al guión establecíu». Diariu Marca. Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[:10-20] 20,0 ^20,1 «Soccer historians tell FIFA 1934, 1978 World Cups were suspicious» (inglés). Canadian Broadcasting Corporation (25 d'abril de 2013). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[21] «historia-de-lluis-monti-el-futbolista-argentino-que-vivio-so-la-coaccion-de-mussolini-1276547372/ La historia de Luis Monti». Libertad Digital (7 de mayu de 2015). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[22] «Cinco triquiñuelas pa poder ganar un Mundial». Diariu Marca (23 de febreru de 2010). Consultáu'l 15 de xunu de 2010.

[:11-23] 23,0 ^23,1 «Der Skandal-Schiri aus der Schweiz - Wmmomente» (alemán) (22 de xunu de 2010). Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[24] «Home advantage bolsters hosts» (inglés). Sports Illustrated. Consultáu'l 27 de xunetu de 2015.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]