Golfu Trinidad

Golfu Trinidad
Situación
País	Chile
Rexón	Rexón de Magallanes y de l'Antártica Chilena
Tipu	badea
Coordenaes	49°53′50″S 75°28′40″W / 49.89713°S 75.47776°O
	Golfu Trinidad Golfu Trinidad (Chile)
Datos

El golfu Trinidá^{[Nota 1]} ta asitiáu nel océanu Pacíficu na rexón austral de Chile, al sur del golfu de Penas ente los paralelos 49º 51’ y 50º 02’ de latitud sur.

Alministrativamente pertenez a la provincia Última Esperanza de la XII Rexón de Magallanes y l'Antártica Chilena.^[1]

Dende hai aproximao 6.000 años les sos mariñes fueron habitaes pol pueblu kawésqar. A empiezos del sieglu xxi esti pueblu fuera práuticamente escastáu pola aición del home blancu.

Allugamientu

Mapa del golfu

Formar ente'l llau SO de la isla Mornington, la boca occidental de la canal Trinidad y l'estremu NO de la isla Madre de Dios, paralelos 49° 52' S y 49° 50' S. La so boca escontra l'océanu Pacíficu tien 13 milles d'anchu.^[2]

Xeoloxía y orografía

Son una socesión de tierres altes y barrancosas con numberosos cumes y puexos bien paecíos ente sigo. Los sos cabos y puntes terminen en forma abrupta.

Les mariñes son acantiladas y les sos canales, polo xeneral son llimpies y abiertes, onde hai estorbises estos tán invariablemente marcaos por sargazos.

Esisten altores bastante notables que sirven pa reconocer la entrada a los distintos senos, canales o badees. Estes tán claramente indicaes nes respeutives cartes y derrotero de la rexón.^[3]

Nel pasáu produció un fundimientu del territoriu provocáu pol alcuentru, frente a la península de Taitao, de tres plaques tectóniques: la de Naza y l'Antártica que se mueven escontra l'este, y la Suramericana que se mueve escontra l'oeste. Esta situación causó un bultable fundimientu del cantu de la placa Suramericana baxando los suelos al so nivel actual, lo que puede comprobase pola fragmentación del territoriu y la penetración del mar nos llugares fundíos, surdiendo gran cantidá d'islles.

Data de la dómina terciaria; y ye productu de la mesma causa xeolóxica que fizo apaecer primero'l cordal de la Mariña y depués la de los Andes. Na edá glacial, tomó'l so aspeutu actual siendo la continuación escontra'l sur de la cordal de la Mariña.

Ye d'orixe ígneu pola clase de roca que la constitúi y pol so relieve aspru ya irregular, característicu de les cadenes d'erupción.^[4]

Climatoloxía

La rexón ye afeutada de cutio por vientos del oeste y pol pasu frecuente de sistemes fronteros. Estos sistemes fronteros xenerar na llatitú 60° S, zona na que conflúin mases d'aire subtropical y mases d'aire polar creando una petrina de baxes presiones que forma los sistemes fronteros.

Esta área tien un clima que se conoz como “templáu fríu lluviosu” que s'estiende dende la parte sur de la X Rexón de Los Lagos hasta'l estrechu de Magallanes. Equí rexístrense les máximes cantidaes de precipitaciones, en isla Guarello algamáronse hasta 9.000 mm añales.

La nubosidad atmosférica ye alta, los díes estenos son escasos. L'amplitú térmica ye amenorgada, la oscilación añal ye d'aproximao 4° C con una temperatura medio de 9°C. Bastia mientres tol añu siendo más lluviosu escontra la seronda.

Esisten solu dos estaciones: branu ya iviernu. El branu empieza en setiembre y los vientos empiecen a ronden del NO al SO. Los díes empieza a ser más llargos y n'ochobre pueden haber dellos díes estenos. Nos meses d'avientu, xineru y febreru los vientos yá soplen casi puramente del SO con gran intensidá.

Les agües, nesta estación, son frecuentes pero non tan persistentes como nel iviernu y preséntense so la forma de fuertes y bayurosos bastios. La meyor dómina del añu ye la que va de febreru a abril. En mayu reparen braveces de mar que traen muncha marexada. En mayu cayen les primera nevazones les que siguen mientres tol iviernu. Les nevazones dacuando son tan trupes que la visibilidá vese amenorgada a non más de 100 metros. El vientu rondó al NO. Los meses de xunu y xunetu considérense los peores del añu. El mal tiempu ye l'estáu normal de la rexón, el bon tiempu ye un accidente transitoriu.

Na zona del golfu Trinidá mientres siete meses d'observaciones, d'ochobre a mayu, el vientu sopló casi permanentemente del norte al weste, acompañáu d'agües que la so duración media foi d'hasta 11 hores de les 24 hores del día.

Los temporales son frecuentes y vienen xeneralmente acompañaos de tiempos zarraos y bastios. El barómetru ye una guía abondo útil. Un altor barométricu estable, seya alta o baxa, ye un niciu de meyor tiempu qu'un altor inestable.^[5]

Na mayoría de los senos, esteros y canales les tierres altes faen camudar la direición del vientu verdaderu. El vientu tiende a soplar a lo llargo de les canales, siguiendo la so direición y escontra baxo nos valles.

Nos puertos y fondeaderos que s'atopen a sotaventu de les tierres altes, cuando los bastios que soplen polo alto atopen quebraes o valles, baxen por ellos en forma repentina y violenta, a estos bastios conózse-yos como “williwaws”.

El vientu dominante en tola zona según el mes ye: xineru del NO – febreru del O – marzu y abril del O – mayu ronda al S – xunu camuda al SO – xunetu y agostu ente l'O al SO – setiembre del E y del N – ochobre del O – payares del O al NO y n'avientu del ONO.^[5]

Oceanografía

Los fondos nun son fondos, una media de 50 metros, por esta causa de cutiu asocede qu'entá con bon tiempu atópase una mar curtia y arbolíu.

Al traviés de la boca del golfu hai una aresta submarina con una fondura mínima de 26 metros como a 7 milles al sur del cabu Primeru. Na so parte oriental atópense les roques Seal. ^[2]

Flora y fauna

Nes fasteres y fondalaes de los cuetos crez un monte tupiu que s'afirma nes fiendes de les roques, los árboles enxaréyense unos con otros. De normal nun se desenvuelven sobre los 50 metros sobre'l nivel del mar, pero onde ta abellugáu del vientu dominante xube hasta los 200 y 300 metros sobre dichu nivel.

Sobre la roca desnuda reparar una formación esponxosa sobre la cual crecen líquenes y mofos dende los cualos surde l'agua a la menor presión que s'exerza sobre la so superficie. Dellos árboles son l'haya, el tepú y el canelu.^[6]

El reinu animal ye bien amenorgáu, pueden atopase el foín y dalgunos royedores. Hai llobos y llondres. Ente les aves terrestre y acuáticu podemos atopar el martín pescador, el tordu, el malvís, el cisne, el coríu, el pingüín, el canquén, la gavilueta y el quetro o coríu a vapor. Ente los pexes atopen el róbalo, el pejerrey, el blancucu y la vieya. Ente los mariscos hai centolles, jaibas, corcuspinos y choros^[7]

Producción

Producción minera

Namái s'atoparon minerales de piedra caliar na isla Guarello el que ye estrayíu y embarcáu pola Compañía d'Aceru del Pacíficu y de mármol na isla Diego de Almagro.^[6]

Producción ganadera

El senu Última Esperanza pola bona calidá de les sos camperes ye la única parte d'esta rexón onde se desenvolvió con escelente resultáu la crianza de ganáu corderuno, lo qu'anició industries de carnes frigorizadas, graserías y esportación de llanes.^[6]

Historia

A cuntar de 1520, col descubrimientu del estrechu de Magallanes, poques rexones fueron tan esploraes como la de les canales de la Patagonia. Nes cartes antigües la rexón de la Patagonia, ente los paralelos 48° y 50° Sur, apaecía ocupada casi puramente por una gran isla denominada “Campana” separada del continente pela canal de la nación Calén”, nación que se supunxo esistió hasta'l sieglu xviii ente los paralelos 48° y 49° de latitud sur.

Dende mediaos del sieglu xx eses canales son percorríos con seguridá por grandes naves de toles naciones, gracies a les numberoses reconocencies y trabayos hidrográficos efectuaos neses peligroses mariñes.

Por más de 6.000 años estes canales y les sos mariñes fueron percorríes polos kawésqar, indíxenes, nómades canoeros. Hai dos hipótesis sobre la so llegada a los llugares de poblamientu. Una, que procedíen del norte siguiendo la ruta de les canales chilotes y que travesaron escontra'l sur cruciando l'ismu d'Ofqui. La otra ye que procedíen dende'l sur y qu'al traviés d'un procesu de colonización y tresformamientu de poblaciones cazadores terrestres, procedentes de la Patagonia Oriental, poblaron les islles del estrechu de Magallanes y xubieron poles canales de la Patagonia hasta'l golfu de Penas. A empiezos del sieglu xxi esti pueblu fuera práuticamente aniquiláu pola aición del home blancu.^[4]

Ver tamién

Notes

↑ Encamiéntase lleer esti artículu teniendo a la vista un atles y/o les cartes de navegación de les zones que se menten.

Referencies

↑ Magallanes, 2018.
↑ ^2,0 ^2,1 Institutu Hidrográficu, 1982, páxs. 176,229.
↑ Institutu Hidrográficu, 1982, páxs. 37,38.
↑ ^4,0 ^4,1 Institutu Hidrográficu, 1982, páxs. 25,39.
↑ ^5,0 ^5,1 Institutu Hidrográficu, 1982, páxs. 39-46.
↑ ^6,0 ^6,1 ^6,2 Institutu Hidrográficu, 1982, p. 38.
↑ Institutu Hidrográficu, 1982, p. 39.

Bibliografía utilizada

Institutu Xeográficu Militar (1970). Atles de la República de Chile. Santiago - Chile - Institutu Xeográficu Militar. Segunda edición.
Institutu Hidrográficu de l'Armada de Chile (1974). Atles Hidrográficu de Chile. Valparaíso - Chile - Institutu Hidrográficu de l'Armada. Primer edición.
Institutu Hidrográficu (1982). Carreru de la Mariña de Chile Volume III. Valparaíso - Chile - Institutu Hidrográficu de l'Armada. 5ª edición.
Incafo, S.A. (1982). Chile y los sos parques nacionales. Madrid - España - La Naturaleza n'Iberoamérica. 84-85389-35-2.
Magallanes, Rexón (2018). Gobierno de Chile - Rexón de Magallanes. https://www.gob.cl/rexones/region-de-magallanes/. Consultáu'l 11 d'abril de 2018.

Enllaces esternos

Directemar - Armada de Chile
Reglamentu de practicaje y pilotaje - Armada de Chile. (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
Revista Mar Lliga Marítima de Chile.
Oceanografía xeolóxica UCV

[1] Encamiéntase lleer esti artículu teniendo a la vista un atles y/o les cartes de navegación de les zones que se menten.

[FOOTNOTEMagallanes2018{{{c}}}-2] Magallanes, 2018.

[FOOTNOTEInstitutu_Hidrográficu1982{{{c}}}176,229-3] 2,0 ^2,1 Institutu Hidrográficu, 1982, páxs. 176,229.

[FOOTNOTEInstitutu_Hidrográficu1982{{{c}}}37,38-4] Institutu Hidrográficu, 1982, páxs. 37,38.

[FOOTNOTEInstitutu_Hidrográficu1982{{{c}}}25,39-5] 4,0 ^4,1 Institutu Hidrográficu, 1982, páxs. 25,39.

[FOOTNOTEInstitutu_Hidrográficu1982{{{c}}}39-46-6] 5,0 ^5,1 Institutu Hidrográficu, 1982, páxs. 39-46.

[FOOTNOTEInstitutu_Hidrográficu1982{{{c}}}38-7] 6,0 ^6,1 ^6,2 Institutu Hidrográficu, 1982, p. 38.

[FOOTNOTEInstitutu_Hidrográficu1982{{{c}}}39-8] Institutu Hidrográficu, 1982, p. 39.

[Nota 1]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]