Радыёлакацыя
Радыёлакацыя — вобласць навукі і тэхнікі, якая аб’ядноўвае метады і сродкі лакацыі (выяўлення і вымярэння каардынатаў) і вызначэння ўласцівасцяў розных аб’ектаў з дапамогай радыёхваль. Блізкім тэрмінам з’яўляецца радыёнавігацыя, аднак у радыёнавігацыі больш актыўную ролю адыгрывае аб’ект, каардынаты якога вымяраюцца, часцей за ўсё гэта вызначэнне ўласных каардынатаў. Асноўнае тэхнічнае прыстасаванне радыёлакацыі — радыёлакацыйная станцыя (РЛС, англ.: radar).
Адрозніваюць актыўную, паўактыўная, актыўную з пасіўным адказам і пасіўную радыёлакацыю. Радыёлакатары адрозніваюцца па выкарыстоўванаму дыяпазоне радыёхваль, па ўвазе сігналу, які зандуецца, ліку ўжываемых каналаў, ліку і ўвазе вымяраных каардынатаў, месца ўстаноўкі РЛС.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Ширман Я. Д., Голиков В. Н., Бусыгин И. Н., Костин Г. А. Теоретические основы радиолокации / Ширман Я. Д.. — М.: Советское радио, 1970. — 559 с.
- Справочник по радиолокации / Сколник М.И.. — М., 2014. — 1352 с. — ISBN 978-5-94836-381-3.
- Справочник по радиолокации / Сколник М.И.. — М., 2014. — 1352 с. — ISBN 978-5-94836-381-3.
- Бакут П. А., Большаков И. А., Герасимов Б. М., Курикша А. А., Репин В. Г., Тартаковский Г. П., Широков В. В. Вопросы статистической теории радиолокации. — М.: Советское радио, 1963. — 423 с.
- Большая советская энциклопедия // Под ред. А. М. Прохорова. В 30 т. 3-е изд. — М.: Сов. энциклопедия, 1969-78. Т. 21, 1975. 640 стр. Статья «Радиолокация»
- Сиверс А. П., Суслов Н. А., Метельский В. И. Основы радиолокации. — Л.: СудпромГиз, 1959. — 350 с. — (Учебное пособие для радиотехнических специальностей высших учебных заведений). — 25 500 экз.
- Коростелев А. А., Клюев Н. Ф., Мельник Ю. А. Теоретические основы радиолокации. — 2-е изд., перераб. и доп.. — М.: Советское радио, 1978. — 608 с. — (Учебное пособие для студентов радиотехнических специальностей высших учебных заведений). — 18 000 экз.