Triangl

Triangl

Triangl je idiofoni muzički instrument iz porodice udaraljki. Sastoji se od jedne, obično čelične metalne šipke koja je savijena u obliku trougla.

Oblik

Jedan od uglova triangla ostavljen je otvorenim - krajevi šipke ne dotiču se, što ton koji on proizvodi čini neodredivim. Instrument visi na jednom od druga dva ugla, obješen tankom žicom ili kožom kako bi slobodno vibrirao. Udara se metalnim udaračem pri čemu daje visok, zvonak ton.

Porijeklo

Tačno porijeklo muzičkog triangla nije poznato, ali brojne zapadnoevropske umjetničke slike iz srednjeg vijeka na kojima ga sviraju anđeli navodi na vjerovanje da je imao određenu ulogu u crkvenim obredima toga vremena. Druga umjetnička djela prikazuju ga u upotrebi u narodnoj muzici.

Upotreba i tehnika

U latinoameričkoj, narodnoj i rock muzici, triangl se najčešće koristi obuhvaćanjem rukom tako da se jedna njegova strana može lakše dotaknuti radi prigušivanja i prilagođavanja tona. Također se visina tona može za nijansu prilagoditi udaranjem različitih dijelova trougla i finim prigušivanjem tona.

U evropskoj klasičnoj muzici triangl je u upotrebi u orkestrima od sredine 18. vijeka. Iako rijetko, koristili su ga Wolfgang Amadeus Mozart, Joseph Haydn i Ludwig van Beethoven, obično u oponašanju janjičarske muzike. Prvi kompozitor koji je počeo znatno koristiti triangl bio je Franz Liszt, u svom djelu "Koncert za klavir i orkestar br. 1", gdje se u drugom stavku koristi kao solo instrument. U 19. vijeku koristi ga i Richard Wagner, najuočljivije u operi Lohengrin i djelu "Svadbeni hor".

Kada nije potrebna kontrola prigušivanja i visine tona, triangl naizgled ne zahtijeva veliku muzikalnu sposobnost i često se kao motiv koristi u kratkim vicevima o instrumentu koji i idiot može svirati. Međutim, dionice za triangl u klasičnoj muzici mogu biti vrlo zahtjevne. Tako James Blades u svojoj knjizi "Grove Dictionary of Music and Musicians" piše da

"trougao za sviranje nije ni na koji način jednostavan instrument".

U rukama majstora zvuk triangla može biti iznenađujuće suptilan i izražajan.

Do najvećih poteškoća u sviranju triangla dolazi se pri sviranju kompleksnijih ritmova, koji su ponekad i komponovani baš za njega usprkos tome što kontrola glasnoće može biti izrazito teško ostvariva. Vrlo tihi tonovi stvaraju se puno lakšim udaračima - za najtiše tonove koriste se igle za pletenje. Kompozitori ponekad traže upotrebu drvenih udarača koji stvaraju tuplji i tiši ton.