Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αμέλια Έρχαρτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αμέλια Έρχαρτ
Αμέλια Έρχαρτ (1935)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Amelia Mary Earhart (Αγγλικά)
Γέννηση24 Ιουλίου 1897
Άτσισον, Κάνσας, Η.Π.Α.
Εξαφάνιση2  Ιουλίου 1937
ΘάνατοςΕξαφανίστηκε στις 2 Ιουλίου 1937. Κηρύχθηκε θανούσα στις 5 Ιανουαρίου 1939.
Τόπος θανάτου: Ειρηνικός Ωκεανός, στη διαδρομή προς τη νήσο Χάουλαντ
ΕθνικότηταΑμερικανική
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[1]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[2]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Κολούμπια (1919–1920)
Hyde Park Academy High School (έως 1916)[3]
Σεντ ΠολΣέντραλ Χάι σκούλ (1915–1916)[4]
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΑεροπόρος
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο Περντιού
Οικογένεια
ΣύζυγοςΤζωρτζ Πάλμερ Πούτναμ (από 1931)[5]
ΓονείςEdwin Stanton Earhart[6] και Amelia Otis
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΣταυρός Διακεκριμένης Πτήσης
Τρόπαιο Χάρμον
National Women's Hall of Fame (1973)[7]
Women in Aviation International
Πάνθεον της Εθνικής Αεροπορίας (1968)[8]
California Hall of Fame (2006)
Aviation Hall of Fame and Museum of New Jersey
Gold Medal of the Society of Woman Geographers (1933)[9]
Ιστότοπος
www.ameliaearhart.com
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Αμέλια Μαίρυ Έρχαρτ (Amelia Mary Earhart, 24 Ιουλίου 1897 - εξαφανίστηκε στις 2 Ιουλίου 1937, κηρύχθηκε θανούσα στις 5 Ιανουαρίου 1939) ήταν Αμερικανίδα πρωτοπόρος της αεροπορίας, συγγραφέας και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών.[10][11] Ήταν η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με τον Σταυρό Διακεκριμένης Πτήσης,[12] ως η πρώτη γυναίκα που διέσχισε μόνη της τον Ατλαντικό Ωκεανό.[13] Έκανε πολλά ρεκόρ,[11] έγραψε βιβλία για τις εμπειρίες της στους αιθέρες, τα οποία γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, και συνέβαλε στη δημιουργία της οργάνωσης The Ninety-Nines, μιας οργάνωσης για τις γυναίκες πιλότους.[14]

Η Αμέλια Έρχαρτ εξαφανίστηκε πάνω από τον Κεντρικό Ειρηνικό ωκεανό, κοντά στη Νήσο Χάουλαντ, κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς της να γίνει η πρώτη γυναίκα που έκανε με αεροπλάνο τον γύρο του κόσμου, το 1937. Η ζωή της, η σταδιοδρομία και η εξαφάνισή της συνεχίζουν όμως μέχρι σήμερα να προσελκύουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.[15]

Τα πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παιδική ηλικία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Αμέλια Έρχαρτ σε παιδική ηλικία.

Η Αμέλια Μαίρυ Έρχαρτ ήταν κόρη του Σάμιουελ «Έντουιν» Στάντον Έρχαρτ (1868-1930)[16] και της Αμέλια Ότις Έρχαρτ (1869-1962).[17] Γεννήθηκε στο Άτκισον του Κάνσας,[18] στο σπίτι του παππού της (από την πλευρά της μητέρας της) Άλφρεντ Ότις, πρώην ομοσπονδιακού δικαστή, προέδρου της Atchison Savings Bank και εξέχοντα πολίτη του Άτκισον. Ο Άλφρεντ Ότις αρχικά δεν ήταν σύμφωνος με τον γάμο της κόρης του και δεν ήταν ικανοποιημένος με τη σταδιοδρομία του Έντουιν ως δικηγόρου.

Η Αμέλια πήρε το όνομά της από τις δύο γιαγιάδες της, Αμέλια Τζόσεφιν Χάρρις και Μαίρυ Ουέλλς Πάττον[19], σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση. Από μικρή ηλικία η Αμέλια, το χαϊδευτικό της οποίας ήταν «Meeley» (μερικές φορές «Milie»), έπαιζε τον ρόλο της αρχηγού, ενώ η κατά δύο χρόνια νεότερη αδερφή της Γκρέις Μιούριελ (1899-1998)[20] ενεργούσε σαν υπάκουος οπαδός. Και τα δύο κορίτσια συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα παρωνύμια της παιδικής ηλικίας τους και μετά την ενηλικίωσή τους.[19] Η ανατροφή τους ήταν μη συμβατική, δεδομένου ότι η "Έιμυ" Έρχαρτ δεν πίστευε στη ανατροφή των παιδιών της ως «συμπαθητικών μικρών κοριτσιών».[21] Από την άλλη, όμως, η γιαγιά τους αποδοκίμαζε τις παντελόνες[22] που φορούσαν τα παιδιά της κόρης της και η Αμέλια, παρόλο που εκτιμούσε την ελευθερία κινήσεων που της παρείχαν, γνώριζε καλά ότι τα υπόλοιπα κορίτσια στη γειτονιά δεν ντύνονταν έτσι.

Πρώτες επιρροές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πνεύμα της περιπέτειας[23] φάνηκε από νωρίς στις αδελφές Έρχαρτ, καθώς καθημερινά έβγαιναν να εξερευνήσουν τη γειτονιά τους αναζητώντας ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές περιπέτειες. Ως παιδί, η Αμέλια πέρασε πολλές ώρες παίζοντας με την αδελφή της, σκαρφαλώνοντας στα δέντρα, κυνηγώντας αρουραίους με ένα τουφέκι και κάνοντας έλκηθρο με την κοιλιά προς τα κάτω. Αν και η αγάπη για την ύπαιθρο και το «τραχύ» παιχνίδι ήταν κοινό σε πολλά παιδιά, μερικοί βιογράφοι έχουν χαρακτηρίσει τη νεαρή Αμέλια ως αγοροκόριτσο.[24] Τα κορίτσια διατηρούσαν ακόμη και μια διαρκώς αυξανόμενη συλλογή από «σκουλήκια, σκώρους, ακρίδες και έναν φρύνο»,[25] που συνέλεγαν στις εξόδους τους. Το 1904, με τη βοήθεια του θείου της, κατασκεύασε μία κεκλιμένη ράμπα, που τη διαμόρφωσε σύμφωνα με μια ανάλογη που είχε δει σε ένα ταξίδι στο Σαιντ Λούις και τη στερέωσε στην οροφή από το σπιτάκι του κήπου της οικογένειας. Η πρώτη, καλά καταγεγραμμένη, πτήση της Αμέλια τελείωσε δραματικά. Η Αμέλια βγήκε από το σπασμένο ξύλινο κιβώτιο που είχε χρησιμοποιήσει ως έλκηθρο με μελανιασμένο χείλι, σκισμένο φόρεμα και μια «αίσθηση ευθυμίας», αναφωνώντας «…είναι ακριβώς όπως το πέταγμα!».[26]

Το 1907 ο Έντουιν Έρχαρτ μέσω της θέσης του ως ανώτερου υπαλλήλου απαιτήσεων για τους σιδηροδρόμους του Ροκ Άιλαντ (Rock Island Railroad), μετατέθηκε στο Ντι Μόιν της Άιοβα, αν και είχαν υπάρξει μερικά στραβοπατήματα στη σταδιοδρομία του. Το επόμενο έτος, η εντεκάχρονη Αμέλια είδε το πρώτο της αεροσκάφος στην κρατική έκθεση της Άιοβα. Ο πατέρας της προσπάθησε να προτρέψει τις κόρες του να πετάξουν. Μια ματιά στο παλιό «flivver» ήταν αρκετή για να πείσει την Αμέλια, η οποία αμέσως μετά την πτήση ρωτούσε αν θα μπορούσαν να επιστρέψουν στον αέρα.[27] Αργότερα, όμως, περιέγραψε το διπλάνο ως «ένα πράγμα από σκουριασμένα καλώδια και ξύλο και καθόλου ενδιαφέρον».[28]

Εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι δύο αδελφές, Αμέλια και Γκρέις, παρέμειναν με τον παππού και τη γιαγιά τους στο Άτκισον, ενώ οι γονείς τους μετακόμισαν στο Ντι Μόιν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Αμέλια έλαβε μια μορφή κατ’ οίκον εκπαίδευσης μαζί με την αδελφή της, από τη μητέρα της και μια παιδαγωγό. Αργότερα ομολόγησε ότι «αγάπησε υπερβολικά την ανάγνωση»[29] και πέρασε αμέτρητες ώρες στη μεγάλη οικογενειακή βιβλιοθήκη. Το 1909, όταν επανασυνδέθηκε τελικά η οικογένεια στο Ντι Μόιν, οι αδελφές Έρχαρτ γράφηκαν σε δημόσιο σχολείο για πρώτη φορά, με τη Αμέλια να εισάγεται στην έβδομη τάξη σε ηλικία 12 ετών.

Οικογενειακές τύχες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ενώ τα οικονομικά της οικογένειας φαινομενικά βελτιώθηκαν με την απόκτηση ενός νέου σπιτιού και τη μίσθωση δύο υπηρετών, σύντομα έγινε προφανές ότι ο Έντουιν ήταν αλκοολικός. Πέντε έτη αργότερα (1914), αναγκάστηκε να αποσυρθεί, και παρόλο που προσπάθησε να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ, δεν επαναπροσλήφθηκε ποτέ στους σιδηροδρόμους του Ροκ Άιλαντ. Την ίδια περίοδο περίπου η γιαγιά της Αμέλια, Αμέλια Ότις, πέθανε ξαφνικά κληροδοτώντας μια σημαντική περιουσία αλλά αφήνοντας το μερίδιο της κόρης της σε καταπίστευμα, καθώς φοβόταν ότι ο αλκοολισμός του Έντουιν θα οδηγούσε σε κατασπατάληση των κεφαλαίων. Έτσι, το σπίτι των Ότις με όλα τα υπάρχοντά του δημοπρατήθηκαν. Η Αμέλια πληγώθηκε από αυτό το συμβάν και αργότερα δήλωσε ότι αποτέλεσε το τέλος της παιδικής ηλικίας της.[30]

Το 1915, μετά από μακροχρόνια αναζήτηση, ο πατέρας της Αμέλια βρήκε δουλειά ως υπάλληλος στο Μεγάλο Βόρειο Σιδηρόδρομο (Great Northern Railway) στο Σαιντ Πωλ της Μινεσότα και η Αμέλια εισήχθη στο κεντρικό Γυμνάσιο της πόλης. Ο Έντουιν υπέβαλε αίτηση για μετάθεση στο Σπρίνγκφιλντ του Μιζούρι το 1915, όμως ο υπάλληλος απαιτήσεων που δούλευε παλιότερα στην ίδια θέση αποφάσισε να επανεξετάσει τη συνταξιοδότησή του και απαίτησε να επιστρέψει στην εργασία του, αφήνοντας έτσι τον γηραιό Έρχαρτ δίχως εργασία. Αντιμετωπίζοντας την προοπτική μιας ακόμη καταστρεπτικής κίνησης, η Έιμυ Έρχαρτ πήρε τα παιδιά της στο Σικάγο, όπου έμειναν σε φίλους. Η Αμέλια εγγράφηκε στο γυμνάσιο του Χάιντ Παρκ, όπου πέρασε ένα άθλιο εξάμηνο, όπως αποτυπώνεται σε έναν τίτλο από το βιβλίο επετηρίδων που συνέλαβε την ουσία της στεναχώριας της: «A.E. - το κορίτσι με τα καφέ που περπατά μόνο».[31]

Η Αμέλια αποφοίτησε από το Γυμνάσιο του Χάιντ Παρκ το 1916. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαταραγμένης παιδικής ηλικίας της, συνέχισε να επιδιώκει μια μελλοντική σταδιοδρομία. Κρατούσε ένα λεύκωμα με αποκόμματα εφημερίδων για γυναίκες επιτυχημένες σε ανδροκρατούμενους κυρίως τομείς, περιλαμβανομένων της σκηνοθεσίας και παραγωγής ταινιών, της νομικής, της διαφήμισης, της διοίκησης και της εφαρμοσμένης μηχανικής.[32] Ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα στο κατώτερο κολέγιο του Όγκοντζ, στο Ράινταλ της Πενσυλβάνια, όμως δεν ολοκλήρωσε το πρόγραμμά της.[33]

Κατά τη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων του 1917 επισκέφτηκε την αδελφή της στο Τορόντο του Οντάριο. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήδη μαινόταν και η Αμέλια είδε τους πληγωμένους στρατιώτες που επέστρεφαν από το μέτωπο. Λαμβάνοντας εκπαίδευση ως βοηθός νοσοκόμου από τον Ερυθρό Σταυρό άρχισε να εργάζεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο Σπαντίνα στο Τορόντο με την Εθελοντική Αποστολή Βοήθειας (Volunteer Aid Detachment). Τα καθήκοντά της περιέλαβαν την προετοιμασία φαγητού στην κουζίνα για ασθενείς που ακολουθούσαν ειδική δίαιτα και τη διανομή των φαρμάκων από το ιατρείο του νοσοκομείου. Συνέχισε να εργάζεται στο νοσοκομείο μέχρι την ανακωχή του Νοεμβρίου του 1918 που τερμάτισε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η πανδημία Ισπανικής γρίπης (1918)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν το 1918 η πανδημία ισπανικής γρίπης έφθασε στο Τορόντο, η Έρχαρτ εκτελούσε ακόμη τα νοσηλευτικά της καθήκοντα, τα οποία περιλάμβαναν νυχτερινές βάρδιες στο στρατιωτικό νοσοκομείο Σπαντίνα.[34][35] Η ίδια κόλλησε τη γρίπη, με τις επιπλοκές να περιλαμβάνουν πνευμονία και άνω γναθιαία ιγμορίτιδα.[34] Νοσηλεύθηκε στις αρχές Νοεμβρίου του 1918, εξ αιτίας της πνευμονίας και πήρε εξιτήριο τον Δεκέμβριο, ενώ ήταν ήδη άρρωστη για περίπου δύο μήνες.[34] Η ιγμορίτιδα της προκαλούσε πόνο, πίεση γύρω από το ένα μάτι και άφθονη ξηρότητα των ρουθουνιών και του λαιμού.[36] Στο νοσοκομείο, καθώς τα αντιβιοτικά δεν ήταν διαθέσιμα ακόμη, υπέστη επίπονες πλύσεις και μικροεπεμβάσεις προκειμένου να καθαρίσει τον άνω γναθιαίο κόλπο.[34][35][36] Οι επεμβάσεις όμως ήταν ανεπιτυχείς και η Αμέλια έπασχε από έντονους πονοκεφάλους. Η χρόνια ιγμορίτιδα την επηρέασε σημαντικά στις πτήσεις και τις δραστηριότητες της.[36] Μερικές φορές ακόμη και στο αεροδρόμιο αναγκαζόταν να φοράει έναν επίδεσμο στο μάγουλό της που κάλυπτε έναν μικρό σωλήνα.[37] Η ανάρρωσή της διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο, τον οποίο πέρασε στο σπίτι της αδελφής της στο Νορθάμπτον της Μασσαχουσέτης.[35] Περνούσε το χρόνο της διαβάζοντας ποίηση, μαθαίνοντας να παίζει μπάντζο και μελετώντας μηχανική.[34]

Αρχική πτητική εμπειρία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκείνη περίπου την περίοδο η Αμέλια επισκέφτηκε μια έκθεση που διοργανώθηκε στο Τορόντο μαζί με μία φίλη της. Ένα από τα θεάματα της έκθεσης ήταν μια πτητική επίδειξη που πραγματοποιήθηκε από έναν άσσο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.[38] Ο πιλότος εντόπισε την Έρχαρτ και τη φίλη της, οι οποίες παρακολουθούσαν από ένα απομονωμένο σημείο και βούτηξε προς το μέρος τους. «Είμαι βέβαιη ότι είπε στον εαυτό του, ‘προσέξτε με που θα τις κάνω να χοροπηδήσουν’» είπε. Η Έρχαρτ όμως παρέμεινε στη θέση της, με ανάμεικτα αισθήματα φόβου και ευθυμίας. Καθώς το αεροπλάνο πλησίαζε, κάτι ξύπνησε μέσα της, «δεν το κατάλαβα τότε» είπε, «αλλά πιστεύω ότι εκείνο το μικρό κόκκινο αεροπλάνο ήταν σαν να μου είπε κάτι καθώς περνούσε».[39]

Μέχρι το 1919 η Έρχαρτ προετοιμαζόταν για να μπει στο Κολλέγιο Σμιθ, όμως άλλαξε γνώμη και εγγράφηκε στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια για να σπουδάσει ιατρική.[40] Εγκατέλειψε όμως το πανεπιστήμιο ένα χρόνο αργότερα για να βρεθεί με τους γονείς της που είχαν επανασυνδεθεί στην Καλιφόρνια.

Η Ανίτα «Νέτα» Σνουκ και η Αμέλια Έρχαρτ μπροστά από το Kinner Airster της Έρχαρτ, το 1921

Στο Λονγκ Μπιτς, στις 28 Δεκεμβρίου 1920, αυτή και ο πατέρας της επισκέφτηκαν ένα αεροδρόμιο όπου ο Φρανκ Χωκς (ο οποίος αργότερα έγινε γνωστός ως πιλότος αγώνων) της προσέφερε μία πτήση που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή της Έρχαρτ. «Μέχρι τη στιγμή που ήμασταν στα διακόσια ή τριακόσια πόδια από το έδαφος» είπε, «ήξερα ότι έπρεπε να πετάξω».[41] Μετά από εκείνη τη δεκάλεπτη πτήση, αποφάσισε πως έπρεπε οπωσδήποτε να μάθει να πετά. Κάνοντας διάφορες δουλειές, ως φωτογράφος, οδηγός φορτηγού και στενογράφος στην τοπική τηλεφωνική επιχείρηση, κατόρθωσε να μαζέψει 1.000 δολάρια για τα πτητικά μαθήματα. Η Έρχαρτ έκανε τα πρώτα της μαθήματά, ξεκινώντας στις 3 Ιανουαρίου 1921, στο αεροδρόμιο Κίννερ Φιλντ, κοντά στο Λονγκ Μπιτς, όμως για να φθάσει στο αεροδρόμιο η Αμέλια έπρεπε να πάρει ένα λεωφορείο ως στο τέλος της γραμμής και στη συνέχεια να περπατήσει τέσσερα μίλια.[42] Δάσκαλός της ήταν η Ανίτα «Νέτα» Σνουκ, μία πρωτοπόρος αεροπόρος που χρησιμοποιούσε ένα πλεονάζον Curtiss JN-4 «Canuck» για τα μαθήματα. Η Αμέλια έφθασε στη Σπουκ με τον πατέρα της και ένα μοναδικό αίτημα, «Θέλω να πετάξω. Θα με διδάξετε;».[43]

Έξι μήνες αργότερα, η Αμέλια αγόρασε ένα μεταχειρισμένο κίτρινο διπλάνο Kinner Airster, το οποίο παρονόμασε «το καναρίνι». Στις 22 Οκτωβρίου 1922, πέταξε με το Airster σε ύψος 14.000 ποδιών, θέτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ για τις γυναίκες πιλότους. Στις 15 Μαΐου 1923, η Έρχαρτ έγινε η 16η γυναίκα με άδεια πιλότου (με αριθμό μητρώου #6017)[44] από τη Διεθνή Συνομοσπονδία Αεροπορίας (Fédération Aéronautique Internationale - FAI).[45]

Σταδιοδρομία στην αεροπορία και γάμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βοστώνη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με την εφημερίδα Boston Globe, ήταν «μία από τις καλύτερες γυναίκες πιλότους στις Ηνωμένες Πολιτείες», αν και αυτός ο χαρακτηρισμός έχει συζητηθεί από τους ειδικούς της αεροπορίας και από έμπειρους πιλότους τις μετέπειτα δεκαετίες.[46][47][48] Η Αμέλια ήταν ευφυής και ικανή πιλότος[44] αλλά μετά βίας λαμπρή αεροπόρος, οι αρχικές προσπάθειες της οποίας χαρακτηρίστηκαν ανεπαρκείς από πιο έμπειρους πιλότους.[49] Ένα σοβαρό λάθος, από κακό υπολογισμό, συνέβη κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειας της Έρχαρτ να κάνει ένα νέο ρεκόρ, που είχε αποτέλεσμα την καθοδική περιστροφή της μέσα από τα σύννεφα, για να εμφανιστεί τελικά στα 3.000 πόδια. Οι πεπειραμένοι πιλότοι την κατέκριναν, «υποθέστε ότι τα σύννεφα είχαν κατέβει τόσο χαμηλά που να άγγιζαν το έδαφος;».[50] Η Έρχαρτ ήταν πικραμένη, όμως αναγνώριζε τους περιορισμούς της ως πιλότος και συνέχισε να αναζητά βοήθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομία της από διάφορους εκπαιδευτές.[51] Σταδιακά οι δεξιότητες και ο επαγγελματισμός της αυξήθηκαν και, μέχρι το 1927, «χωρίς οποιοδήποτε σοβαρό περιστατικό, είχε συσσωρεύσει σχεδόν 500 ώρες σόλο πτήσης - ένα πολύ αξιοσέβαστο επίτευγμα».[52]

Όλη αυτή την περίοδο η κληρονομιά της γιαγιάς της, την οποία διαχειριζόταν η μητέρα της Αμέλια, μειωνόταν συνεχώς και τελικά εξαντλήθηκε συνέπεια μιας καταστρεπτικής επένδυσης σε ένα αποτυχημένο ορυχείο γύψου. Χωρίς άμεση προοπτική αποζημίωσης από την επένδυσή της από τις πτήσεις, η Έρχαρτ πούλησε το «Καναρίνι», καθώς επίσης και το δεύτερο αεροσκάφος Kinner που διέθετε, και αγόρασε ένα κίτρινο διθέσιο αυτοκίνητο Kissel Speedster, το οποίο ονόμασε «Κίτρινο Κίνδυνο». Ταυτόχρονα σχεδόν, το παλαιό πρόβλημα υγείας της Έρχαρτ επιδεινώθηκε καθώς οι πόνοι χειροτέρευσαν και στις αρχές του 1924 νοσηλεύθηκε για μια ακόμη επέμβαση, η οποία όμως ήταν πάλι ανεπιτυχής. Μετά από διάφορες επαγγελματικές απόπειρες, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας μιας φωτογραφικής επιχείρησης, η Αμέλια στράφηκε σε νέες κατευθύνσεις. Μετά από το διαζύγιο των γονέων της το 1924, ξεκίνησε με τη μητέρα της, με τον «Κίτρινο Κίνδυνο», για ένα διηπειρωτικό ταξίδι από την Καλιφόρνια με στάσεις σε όλη τη Δύση, που περιλάμβανε ακόμη και μία εκδρομή μέχρι το Κάλγκαρυ της Αλμπέρτα. Το ταξίδι έφερε τελικά τις δύο γυναίκες στη Βοστώνη όπου η Αμέλια υποβλήθηκε σε μια ακόμη επέμβαση, η οποία ήταν επιτυχέστερη. Μετά από την ανάρρωσή της, επέστρεψε για αρκετούς μήνες στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές της καθώς και τα περαιτέρω σχέδια της για εγγραφή στο MIT επειδή η μητέρα της δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει οικονομικά με τα δίδακτρα και τις σχετικές δαπάνες. Σύντομα, βρήκε δουλειά πρώτα ως δασκάλα και στη συνέχεια ως κοινωνική λειτουργός, το 1925, στο Denison House, ζώντας στο Μέντφορντ.

Η Έρχαρτ διατήρησε το ενδιαφέρον της για την αεροπορία και έγινε μέλος του παραρτήματος της Βοστώνης της Αμερικανικής Αεροναυτικής Κοινότητας (American Aeronautical Society), της οποίας κατόρθωσε να εκλεγεί αντιπρόεδρος. Επένδυσε επίσης ένα μικρό ποσό των χρημάτων της στον αερολιμένα Ντέννισον, ενώ παράλληλα ενεργούσε ως αντιπρόσωπος πωλήσεων για τα αεροπλάνα Kinner στην περιοχή της Βοστώνης.[53] Έγραφε άρθρα στις τοπικές εφημερίδες προωθώντας την αεροπορία και καθώς η δημοτικότητα της αυξανόταν άρχισε να σχεδιάζει τη δημιουργία μιας οργάνωσης αφιερωμένη στις γυναίκες πιλότους.[54]

Η υπερατλαντική πτήση του 1928

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από τη σόλο πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ κατά μήκος του Ατλαντικού το 1927, η Έιμι Φιπς Γκέστ (1873-1959), εξέφρασε το ενδιαφέρον να γίνει η πρώτη γυναίκα που θα πετάξει (είτε ως πιλότος είτε ως επιβάτης) διασχίζοντας τον Ατλαντικό Ωκεανό. Στη συνέχεια όμως αποφάσισε ότι το ταξίδι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο για να το πραγματοποιήσει ή ίδια, οπότε ανέλαβε να υποστηρίξει το εγχείρημα, προτείνοντας να βρεθεί «ένα άλλο κορίτσι με τη σωστή εμφάνιση». Ενώ βρισκόταν στην εργασία της ένα απόγευμα του Απριλίου του 1928, η Έρχαρτ έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον πολιτικό αρθρογράφο πλοίαρχο Χίλτον Χ. Ράιλυ, όπου τη ρώτησε, «Θα ήθελες να διασχίσεις πετώντας τον Ατλαντικό;».

Οι συντονιστές του εγχειρήματος, συμπεριλαμβανομένου του εκδότη και του πολιτικού αρθρογράφου Τζωρτζ Π. Πάτναμ πήραν συνέντευξη από την Αμέλια και της ζήτησαν να συνοδεύσει τον πιλότο Ουίλμερ Στούλτς και τον συγκυβερνήτη - μηχανικό Λούις Γκόρντον στην πτήση, ως επιβάτης, με το πρόσθετο καθήκον της ενημέρωσης του αρχείου πτήσης. Η ομάδα αναχώρησε από το λιμάνι Τρεπασσέυ στη Νέα Γη με ένα Fokker F.VIIb/3m στις 17 Ιουνίου 1928 και προσγειώθηκε στο λιμάνι Μπάρρυ, κοντά στο Λανέλλι της Ουαλίας, στο Ηνωμένο Βασίλειο, 21 ώρες αργότερα περίπου. Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος της πτήσης ήταν «δια οργάνων» και η Αμέλια δεν είχε καμία εκπαίδευση για αυτόν τον τρόπο πτήσης, δεν χειρίστηκε το αεροσκάφος. Σε συνέντευξή της μετά την προσγείωση δήλωσε, «ο Στουλτς πραγματοποίησε ολόκληρη την πτήση - έπρεπε. Εγώ ήμουν απλά μία αποσκευή, όπως ένας σάκος πατάτες», πρόσθεσε, «…ίσως κάποια μέρα να το δοκιμάσω μόνη».[55]

Ενώ βρισκόταν στην Αγγλία, η Έρχαρτ πέταξε το Avro Avian 594 Avian III (με σειριακό αριθμό SN: R3/AV/101) το οποίο ανήκε στη Λαίδη Μαίρυ Χηθ. Στη συνέχεια αγόρασε το αεροσκάφος και το έστειλε πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου του δόθηκε ο κωδικός προσδιορισμού αεροσκαφών 7083).[56]

Η επιστροφή των Στουλτς, Γκόρντον και Έρχαρτ στις Ηνωμένες Πολιτείες χαιρετίστηκε με μία παρέλαση στη Νέα Υόρκη, για να ακολουθήσει η υποδοχή τους από τον Πρόεδρο Κάλβιν Κούλιτζ στον Λευκό Οίκο.

Δημοσιότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Έρχαρτ με τον Αμερικανό πρόεδρο Χέρμπερτ Χούβερ στο Λευκό Οίκο, στις 2 Ιανουαρίου 1932.

Χρησιμοποιώντας τη φυσική ομοιότητά της με τον Λίντμπεργκ[57], στον οποίο ο τύπος είχε δώσει το όνομα «τυχερός Λίντυ», μερικές εφημερίδες και περιοδικά άρχισαν να αποκαλούν την Αμέλια «κυρία Λίντυ».[58] Η United Press ανακήρυξε την Έρχαρτ «βασίλισσα των Αιθέρων».[59] Αμέσως μετά την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανέλαβε έναν εξαντλητικό γύρο διαλέξεων (1928-29). Εν τω μεταξύ, ο Πάτναμ είχε αναλάβει μια εκστρατεία να την προωθήσει, η οποία περιλάμβανε την έκδοση ενός βιβλίου που είχε γράψει η Έρχαρτ, μια σειρά νέων διαλέξεων και χρήση των φωτογραφιών της στην προώθηση προϊόντων, συμπεριλαμβανομένων αποσκευών, των τσιγάρων «Lucky Strike» (που όμως δημιούργησε προβλήματα για την εικόνα της, με αποτέλεσμα το περιοδικό McCall να αποσύρει μια προσφορά που της είχε κάνει)[60] και γυναικείας ένδυσης. Τα χρήματα που κέρδισε από τη «Lucky Strike» τα διέθεσε σε μια δωρεά 1.500 δολαρίων για την επικείμενη αποστολή του αντιπλοιάρχου Ρίτσαρντ Μπερντ (Richard Byrd) στον Νότιο Πόλο.[60]

Η Αμέλια αναμίχθηκε ενεργά στις προωθήσεις των προϊόντων που συνδέονταν με το όνομά της, ειδικά στη γυναικεία μόδα. Για πολλά χρόνια έραβε η ίδια τα ενδύματά της και η γραμμή «active living» που πωλούνταν σε 50 καταστήματα, όπως το Macy's στις μητροπολιτικές περιοχές, ήταν η έκφραση μιας νέας εικόνας της Έρχαρτ. Η άποψή της της για απλές, φυσικές γραμμές και υλικά που δεν τσαλακώνονταν και μπορούσαν εύκολα να πλυθούν υιοθέτησε το εύηχο αλλά θηλυκό «A.E.» (το όνομα που χρησιμοποιούσε με την οικογένεια και τους φίλους της).[61][62] Η σειρά αποσκευών που προώθησε με την ονομασία Modernaire Earhart Luggage, η οποία παράγεται ακόμη και σήμερα, έφερε τη σφραγίδα της προσωπικότητάς της, καθώς ικανοποιούσε πλήρως τις απαιτήσεις των αεροπορικών ταξιδιών.[63] Η εκστρατεία μάρκετινγκ του Τζ. Πάτναμ ήταν επιτυχής στην καθιέρωση της αίγλης της Έρχαρτ στη δημόσια αντίληψη.[64]

Προωθώντας την αεροπορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η δημοσιότητα γύρω από το όνομά της βοήθησε την Αμέλια να χρηματοδοτήσει τις πτήσεις της.[65] Έτσι, αποδεχόμενη μια θέση ως βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Cosmopolitan, είχε την ευκαιρία να μετατρέψει το φόρουμ αυτό σε μία εκστρατεία για τη μεγαλύτερη δημόσια αποδοχή της αεροπορίας, εστιάζοντας ειδικά στο ρόλο των γυναικών και την εισαγωγή τους στο χώρο.[66] Το 1929 η Έρχαρτ ήταν μεταξύ των πρώτων αεροπόρων που προώθησαν τα εμπορικά αεροπορικά ταξίδια μέσω της ανάπτυξης μιας υπηρεσίας επιβατικών αερογραμμών. Μαζί με τον Τσαρλς Λίντμπεργκ, αντιπροσώπευε την Transcontinental Air Transport (TAT), και επένδυσε σε χρόνο και χρήμα για την καθιέρωση της πρώτης περιφερειακής υπηρεσίας μεταξύ της Νέας Υόρκης και της Ουάσινγκτον. (Η TAT αργότερα εξελίχθηκε στην TWA). Ήταν αντιπρόεδρος της National Airways, η οποία πραγματοποιούσε πτήσεις την αερογραμμών Boston-Maine Airways και διάφορων άλλων αερογραμμών στις βορειοανατολικές ΗΠΑ.[67] Μέχρι το 1940 η National Airways είχε γίνει η αεροπορική εταιρία Northeast Airlines.

Ανταγωνιστικές πτήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόλο που είχε κερδίσει μεγάλη φήμη για τη υπερατλαντική της πτήση, η Έρχαρτ επεδίωξε να κάνει ένα «ανεπανάληπτο» ρεκόρ.[68] Λίγο μετά την επιστροφή της στην Αμερική, ξεκίνησε για την πρώτη μεγάλη σόλο πτήση της με το Avian 7083, η οποία μάλιστα συνέπεσε με την περίοδο που το όνομά της ερχόταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας σε ολόκληρη τη χώρα. Πραγματοποιώντας το ταξίδι τον Αύγουστο του 1928, η Έρχαρτ έγινε η πρώτη γυναίκα που πέταξε σόλο με επιστροφή κατά μήκος της βορειοαμερικανικής ηπείρου.[69] Σταδιακά οι ικανότητές και ο επαγγελματισμός της αυξήθηκαν, ενώ ο στρατηγός Λη Ουέιντ, που πέταξε μαζί της το 1929 δήλωσε «Είναι γεννημένη αεροπόρος...».[70]

Στη συνέχεια, το 1929 έκανε την πρώτη προσπάθειά της σε αεροπορικό αγώνα, συμμετέχοντας στον πρώτο γυναικείο αεροπορικό αγώνα Σάντα Μόνικα - Κλίβελαντ, και κατακτώντας την τρίτη θέση. Το 1930, η Έρχαρτ έγινε αξιωματούχος της Εθνικής Αεροναυτικής Ένωσης (National Aeronautic Association) από όπου προώθησε ενεργά την καθιέρωση ξεχωριστών γυναικείων ρεκόρ και συνέβαλε ώστε η Διεθνής Αεροπορική Ομοσπονδία (Fédération Aéronautique Internationale - FAI) να υιοθετήσει παρόμοια δράση.[66] Το 1931, πετώντας με ένα αυτόγυρο Pitcairn PCA-2 έθεσε παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου στα 18.415 πόδια (5.613 μ). Παρόλο που ο σημερινός αναγνώστης μπορεί να αποκομίζει την εντύπωση, ότι η Έρχαρτ απλώς συμμετείχε σε ιπτάμενα «ακροβατικά», στην πραγματικότητα η δράση της Έρχαρτ μαζί με τις άλλες γυναίκες πιλότους ήταν κρίσιμη προκειμένου να αποκτήσει η αμερικανική κοινή γνώμη «αεροπορικό προσανατολισμό» και να πεισθεί ότι «η αεροπορία δεν ήταν πλέον μόνο για παράτολμους και υπεράνθρωπους».[71]

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Έρχαρτ αναμίχθηκε ενεργά με την οργάνωση The Ninety-Nines, μια οργάνωση γυναικών πιλότων που παρείχαν ηθική υποστήριξη και προωθούσαν την είσοδο των γυναικών στην αεροπορία. Η Αμέλια είχε συγκαλέσει συνεδρίαση γυναικών πιλότων το 1929, αμέσως μετά από τον γυναικείο αεροπορικό αγώνα και εκεί είχε προτείνει το όνομα της οργάνωσης εμπνευσμένη από τον αριθμό των καταστατικών μελών. Αργότερα, το 1930, έγινε η πρώτη Πρόεδρος της οργάνωσης.[14] Η Αμέλια ήταν ένθερμη συνήγορος των γυναικών πιλότων και όταν στον αγώνα Bendix Trophy του 1934 απαγορεύθηκε η συμμετοχή γυναικών, αρνήθηκε ανοιχτά να οδηγήσει το αεροπλάνο που θα μετέφερε την ηθοποιό Μαίρυ Πίκφορντ στο Κλίβελαντ για να τελέσει την έναρξη του αγώνα.[72]

Γάμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για ένα διάστημα η Αμέλια ήταν αρραβωνιασμένη με τον Σάμιουελ Τσάπμαν, ένα χημικό μηχανικό από τη Βοστώνη, διέλυσε όμως τον αρραβώνα της στις 23 Νοεμβρίου 1928.[73] Την ίδια περίοδο η Έρχαρτ και ο Πάτναμ είχαν περάσει αρκετό καιρό μαζί, γεγονός που οδήγησε στην ανάπτυξη οικειότητας μεταξύ τους. Ο Τζωρτζ Πάτναμ, ήταν διαζευγμένος από το 1929 και έκανε αρκετές προτάσεις γάμου στην Αμέλια, πριν τελικά δεχτεί.[74] Ξεπερνώντας τους αρχικούς ενδοιασμούς της, παντρεύτηκαν στις 7 Φεβρουαρίου 1931, στο σπίτι της μητέρας του Πάτναμ, στο Νόανκ του Κοννέκτικατ. Η Έρχαρτ αναφέρει τον γάμο ως μία «συνεργασία» με «διπλά χειριστήρια». Σε ένα γράμμα που έγραψε στον Πάτναμ και το οποίο του έδωσε την ημέρα του γάμου τους, η Αμέλια έγραψε «…Θέλω να καταλάβεις ότι δεν θα σε θεωρήσω δέσμιο σε μένα με κάποιο μεσαιωνικό κώδικα πίστης, ούτε θα θεωρήσω τον εαυτό μου δέσμιο σε σένα».[75][76][77]

Οι ιδέες της Αμέλια για τον γάμο θεωρούνταν φιλελεύθερες για την εποχή καθώς πίστευε στις ίσες ευθύνες και για τους δύο συζύγους, ενώ διατήρησε το δικό της όνομα αντί του συζύγου της. Όταν οι New York Times, σύμφωνα με τους κανόνες γραφής τους, επέμειναν να αναφέρονται σε αυτή ως «Κα Πάτναμ», εκείνη το απέρριψε γελώντας. Ο Τζωρτζ Πάτναμ σύντομα ανακάλυψε ότι ο ίδιος αποκαλούνταν «Κος Έρχαρτ».[78] Το ζευγάρι δεν πήγε γαμήλιο ταξίδι, καθώς η Αμέλια έλαβε μέρος σε περιοδεία εννέα ημερών κατά μήκος της χώρας προωθώντας αυτόγυρα αλλά και τον χορηγό της περιοδείας «Beechnut Gum». Παρόλο που η Έρχαρτ και ο Πάτναμ δεν απέκτησαν παιδιά, αυτός είχε δύο γιους από τον πρώτο του γάμο με την Ντόροθυ Μπίννεϋ (1888-1982),[79] την κληρονόμο της εταιρίας χημικών του πατέρα της, της Binney & Smith, γνωστή για την εφεύρεση των κηρομπογιών Crayola,[80] τον εξερευνητή και συγγραφέα Ντέιβιντ Μπίννεϋ Πάτναμ (1913-1992) και Τζωρτζ Πάλμερ Πάτναμ Τζούνιορ (1921-2013).[81] Η Αμέλια συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Ντέιβιντ, ο οποίος επισκεπτόταν συχνά τον πατέρα του στο σπίτι τους στο Rye της Νέας Υόρκης. Ο Τζωρτζ, λίγο μετά τον χωρισμό των γονιών του, αρρώστησε με πολιομυελίτιδα και δεν μπορούσε να τους επισκέπτεται τόσο συχνά.

Μερικά χρόνια αργότερα ξέσπασε πυρκαγιά στην οικία του Πάτναμ στο Rye και, πριν τεθεί υπό έλεγχο, κατέστρεψε αρκετούς από τους οικογενειακούς θησαυρούς του Πάτναμ, συμπεριλαμβανομένων και πολλών προσωπικών αντικειμένων της Έρχαρτ. Μετά την πυρκαγιά ο Τζωρτζ και η Αμέλια αποφάσισαν να μετακομίσουν στη Δυτική Ακτή, καθώς ο Πάτναμ είχε ήδη πουλήσει το μερίδιό του από τον εκδοτικό οίκο στον ξάδερφό του Πάλμερ και κατέληξαν στο Βόρειο Χόλλυγουντ, γεγονός που έφερε τον Πάτναμ κοντά στην κινηματογραφική εταιρία Paramount Pictures και στη νέα θέση του ως επικεφαλής του συντακτικού συμβουλίου της εταιρίας.[82]

Η σόλο υπερατλαντική πτήση του 1932

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Lockheed Vega 5b που χρησιμοποίησε η Έρχαρτ στην υπερατλαντική πτήση του 1932, στο Αμερικανικό Εθνικό Αεροδιαστημικό Μουσείο.

Σε ηλικία 34 ετών, το πρωί της 20ής Μαΐου 1932, η Έρχαρτ απογειώθηκε από το Χάρμπορ Γκρέις της Νέας Γης, έχοντας μαζί της την τελευταία έκδοση της τοπικής εφημερίδας (με σκοπό να αποδείξει την ημερομηνία της πτήσης μέσω της ημερομηνίας της εφημερίδας). Σκόπευε να πετάξει ως το Παρίσι με το μονοκινητήριο Lockheed Vega 5b, αναπαριστώντας τη σόλο πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ. Τεχνικός σύμβουλός της ήταν ο διάσημος Νορβηγικής καταγωγής Αμερικάνος αεροπόρος Μπερντ Μπάλχεν, ο οποίος τη βοήθησε να προετοιμάσει το αεροσκάφος της. Επίσης, έπαιξε το ρόλο του «δολώματος» για τους δημοσιογράφους, καθώς υποθετικά προετοίμαζε το Vega της Έρχαρτ για τη δική του πτήση στον Αρκτικό κύκλο.[83] Μετά από μια πτήση διάρκειας 14 ωρών και 56 λεπτών, στη διάρκεια της οποίας αντιμετώπισε δυνατούς βόρειους ανέμους, συνθήκες παγετού και μηχανικά προβλήματα, η Αμέλια προσγειώθηκε σε ένα βοσκοτόπι στο Κάλμορ, βόρεια του Ντέρρυ της Βόρειας Ιρλανδίας. Όταν ένας εργάτης του αγροκτήματος τη ρώτησε «Πέταξες από μακριά;» η Αμέλια απάντησε «Από την Αμερική». Το σημείο προσγείωσής της είναι σήμερα έδρα ενός μικρού μουσείου του Κέντρου Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Centre).[84]

Ως η πρώτη γυναίκα που διέσχισε σόλο και χωρίς στάση τον Ατλαντικό ωκεανό, η Έρχαρτ έλαβε τον Διακεκριμένο Ιπτάμενο Σταυρό από το Αμερικανικό Κογκρέσο, τον Σταυρό των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλική κυβέρνηση και το Χρυσό Μετάλλιο της National Geographic Society από τον Αμερικανό πρόεδρο Χέρμπερτ Χούβερ. Καθώς η φήμη της μεγάλωνε, ανέπτυξε φιλίες με πολλούς ανθρώπους σε υψηλές θέσεις, με σημαντικότερη τη φιλία της με την Έληνορ Ρούσβελτ, την «Πρώτη Κυρία». Η Ρούσβελτ μοιραζόταν κοινά ενδιαφέροντα με την Έρχαρτ, κυρίως την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών. Μετά από μια πτήση της με την Έρχαρτ, η Ρούσβελτ έβγαλε άδεια μαθητευόμενου πιλότου, όμως δεν έδωσε συνέχεια στα σχέδιά της να μάθει να πετάει. Οι δύο φίλες επικοινωνούσαν συχνά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους.[85] Ακόμη μία διάσημη αεροπόρος, η Τζακλίν Κόκραν, την οποία το κοινό θεωρούσε τη μεγαλύτερη αντίπαλο της Έρχαρτ, υπήρξε καλή φίλη της εκείνη την περίοδο.[86]

Άλλες σόλο πτήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 11 Ιανουαρίου 1935 η Έρχαρτ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο από τη Χονολουλού της Χαβάη στο Όουκλαντ της Καλιφόρνια. Αν και πολλοί άλλοι είχαν αποπειραθεί αυτή η υπερωκεάνια πτήση, με γνωστότερη την προσπάθεια του 1927 από τους ατυχείς συμμετέχοντες του αεροπορικού αγώνα Dole οι οποίοι είχαν αντιστρέψει τη διαδρομή, η πτήση της Έρχαρτ υπήρξε απροβλημάτιστη, χωρίς μηχανικά προβλήματα.[87] Τις τελευταίες ώρες της πτήσης φέρεται να χαλαρώνει και να ακούει την «αναμετάδοση της Μητροπολιτικής Όπερας από τη Νέα Υόρκη».[87]

Την ίδια χρονιά, πετώντας άλλη μία φορά με το πιστό της Vega το οποίο είχε ονομάσει «old Bessie, the fire horse», η Έρχαρτ πέταξε σόλο από το Λος Άντζελες στην Πόλη του Μεξικού στις 19 Απριλίου. Η επόμενη προσπάθεια της ήταν η δίχως στάση πτήση από την Πόλη του Μεξικού στη Νέα Υόρκη. Ξεκινώντας στις 8 Μαΐου, η πτήση της ήταν δεν είχε προβλήματα παρόλο το μεγάλο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσυ και την ανάγκασε να είναι προσεκτική[88] ώστε να μην προκαλέσει κάποιο ατύχημα κατά την τροχοδρόμηση της.

Η Έρχαρτ συμμετείχε σε ένα ακόμη αεροπορικό αγώνα μεγάλων αποστάσεων, τερματίζοντας πέμπτη στον αγώνα Bendix Trophy Race του 1935, το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούσε να περιμένει δεδομένου ότι το εργοστασιακό της Lockheed Vega είχε μέγιστη ταχύτητα 195 μιλίων την ώρα και ήταν βραδύτερο από τα ειδικά κατασκευασμένα αγωνιστικά αεροσκάφη που είχαν τελική ταχύτητα μεγαλύτερη των 300 μιλίων την ώρα.[89] Ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα δύσκολος καθώς ένας από τους διαγωνιζόμενους, ο Σήσιλ Άλλεν σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα κατά την απογείωση ενώ η Τζακλίν Κόκραν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα εξαιτίας μηχανικών προβλημάτων και της πυκνής ομίχλης[90] και των βίαιων καταιγίδων που χτύπησαν τον αγώνα.

Την περίοδο 1930-1935, η Αμέλια είχε θέσει επτά ρεκόρ ταχύτητας και απόστασης γυναικών με διαφορετικά αεροσκάφη, περιλαμβανομένων των Kinner Airster, Lockheed Vega και Pitcairn Autogiro. Από το 1935, αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του «αγαπημένου κόκκινου Vega» στις μακρινές υπερωκεάνιες πτήσεις, η Αμέλια περιέγραψε με δικά της λόγια ένα νέο «βραβείο… μία πτήση την οποία θέλω περισσότερο από κάθε άλλη να επιχειρήσω – τον περίπλου της Γης, όσο πιο κοντά στον Ισημερινό της όσο είναι δυνατόν».[91] Για αυτή την προσπάθειά της θα χρειαζόταν ένα νέο αεροσκάφος.

Η παγκόσμια πτήση του 1937

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Lockheed Electra της Αμέλια Έρχαρτ.

Σχεδιασμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1935 η Έρχαρτ συνεργάστηκε με το πανεπιστήμιο Purdue ως επισκεπτόμενο μέλος συμβουλεύοντας γυναίκες σε θέματα σταδιοδρομίας και ως τεχνικός σύμβουλος του τμήματος αεροναυτικής.[92] Τον Ιούλιο του 1936 παρέλαβε ένα Lockheed 10E Electra που χρηματοδοτήθηκε από το Purdue και άρχισε να σχεδιάζει την παγκόσμια πτήση της. Παρόλο που δεν θα ήταν η πρώτη που θα πραγματοποιούσε τον κύκλο της Γης, θα ήταν ο μακρύτερος κύκλος, ακολουθώντας μία εξαντλητική ισημερινή διαδρομή 29.000 μιλίων (47.000 χλμ). Αν και το Electra έγινε γνωστό από τον τύπο ως «ιπτάμενο εργαστήριο», η εφαρμοσμένη επιστήμη ήρθε δεύτερη στο προγραμματισμό και η πτήση σχεδιάστηκε γύρω από την πρόθεση της Έρχαρτ να περιπλεύσει τη Γη, συγκεντρώνοντας παράλληλα υλικό και το ενδιαφέρον του κοινού για το επόμενο βιβλίο της. Η πρώτη της επιλογή ως πλοηγός ήταν ο πλοίαρχος Χάρρυ Μάννινγκ, καπετάνιος του πλοίου President Roosevelt με το οποίο επέστρεψε η Αμέλια από την Ευρώπη το 1928.

Μέσω των επαφών της στην αεροπορική κοινότητα του Λος Άντζελες επιλέχθηκε ο Φρεντ Νούναν ως δεύτερος πλοηγός.[93] Ο Νούναν είχε εμπειρία και στη ναυτική (καθώς ήταν καπετάνιος πλοίου) και στη αεροπορική ναυσιπλοΐα. Υπήρχαν σημαντικοί πρόσθετοι παράγοντες που έπρεπε να ληφθούν υπόψη για την εφαρμογή της ουράνιας (έναστρης) ναυσιπλοΐας στα αεροσκάφη.[94] Ο Νούναν είχε αποχωρήσει πρόσφατα την Pan Am, όπου είχε σχεδιάσει τις περισσότερες διαδρομές των υδροπλάνων της εταιρίας κατά μήκος του Ειρηνικού. Ήταν επίσης αρμόδιος για την εκπαίδευση των πλοηγών της Pan American για τη διαδρομή μεταξύ του Σαν Φρανσίσκο και της Μανίλα.[95][96] Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι ο Νούναν θα ήταν ο πλοηγός από τη Χαβάη μέχρι τη νήσο Χάουλαντ, ένα ιδιαίτερα δύσκολο τμήμα της πτήσης. Στη συνέχεια θα συνέχιζε με την Έρχαρτ μέχρι την Αυστραλία από όπου θα προχωρούσε μόνη της για το υπόλοιπο του εγχειρήματος.

Η πρώτη απόπειρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την ημέρα του Αγίου Πατρικίου, στις 17 Μαρτίου 1937, πέταξαν το πρώτο μέρος του ταξιδιού, από το Όουκλαντ της Καλιφόρνια στη Χονολουλού της Χαβάη. Εκτός της Έρχαρτ και του Νούναν, στο αεροσκάφος επέβαιναν ο Χάρρυ Μάννινγκ και ο πιλότος ακροβατικών του Χόλλυγουντ Πωλ Μαντς, ο οποίος ήταν ο τεχνικός σύμβουλος της Έρχαρτ. Εξαιτίας προβλημάτων με τη λίπανση και τους μηχανισμούς μεταβλητού βήματος της προπέλας, το αεροσκάφος χρειάστηκε επισκευές στη Χαβάη. Τελικά το Electra κατέληξε στο αεροδρόμιο Λουκ του Αμερικανικού Ναυτικού, στο νησί Φορντ του Περλ Χάρμπορ. Τρεις μέρες αργότερα το αεροσκάφος ήταν έτοιμο και με επιβαίνοντες τους Έρχαρτ, Νούναν και Μάννινγκ ξεκίνησαν για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού από το αεροδρόμιο Λουκ. Κατά τη διάρκεια όμως της απογείωσης το αεροσκάφος ανασηκώθηκε στη μία πτέρυγα, βρίσκοντας στο έδαφος με την άλλη. Οι συνθήκες του περιστατικού παραμένουν αδιευκρίνιστες. Μάρτυρες στο αεροδρόμιο Λουκ, μεταξύ των οποίων και ένας δημοσιογράφος του Associated Press που βρισκόταν παρόν, είπαν ότι είδαν το ένα ελαστικό να σκάει.[97] Η Έρχαρτ νόμισε πως είτε έσκασε το δεξί ελαστικό του Electra, είτε είχε καταρρεύσει το δεξιό σκέλος του συστήματος προσγείωσης, είτε και τα δύο. Κάποιες πηγές, συμπεριλαμβανομένου και του Μαντζ, μίλησαν για λάθος της πιλότου.[97]

Το αεροσκάφος υπέστη σοβαρές ζημίες, καθιστώντας τη συνέχεια της πτήσης αδύνατη, και χρειάστηκε να μεταφερθεί δια θαλάσσης στις εγκαταστάσεις της Λόκχηντ στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια για επισκευές.[98]

Η δεύτερη απόπειρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Έρχαρτ και ο Νούναν με το Lockheed L10 Electra στο Ντάργουιν της Αυστραλίας, στις 28 Ιουνίου 1937.

Όσο το Electra επισκευαζόταν, η Έρχαρτ και ο Πάτναμ εξασφάλιζαν επιπλέον πόρους και προετοιμαζόταν για τη δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά η πτήση θα γινόταν από τα δυτικά προς τα ανατολικά και ξεκίνησε με μία πτήση από το Όουκλαντ στο Μαϊάμι της Φλόριντα, η οποία κρατήθηκε κρυφή από το κοινό και τον τύπο, και μόνο μετά την άφιξή της εκεί η Έρχαρτ ανακοίνωσε δημόσια τα σχέδιά της να επαναλάβει το εγχείρημα της πτήσης γύρω από τη Γη. Η αλλαγή στη φορά της πτήσης ήταν αποτέλεσμα των αλλαγών στη διεύθυνση των ανέμων και τις μετεωρολογικές μεταβολές που σημειώθηκαν από την πρώτη απόπειρα. Ο Φρεντ Νούναν ήταν ο μοναδικός συνεπιβάτης της Έρχαρτ σε αυτή την πτήση. Αναχώρησαν από το Μαϊάμι την 1η Ιουνίου και μετά από στάσεις στη Νότια Αμερική, την Αφρική, την Ινδική υποήπειρο και τη Νοτιοανατολική Ασία, έφτασαν στην πόλη Λάε της Νέας Γουινέας στις 29 Ιουνίου 1937. Σε αυτό το στάδιο είχαν συμπληρώσει περίπου 22.000 μίλια (35.000 χιλιόμετρα) του ταξιδιού, ενώ τα υπόλοιπα 7.000 μίλια (11.000 χιλιόμετρα) θα ήταν εξολοκλήρου πάνω από τον Ειρηνικό.

Αναχώρηση από το Λάε

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 2 Ιουλίου 1937 η Έρχαρτ και ο Νούναν απογειώθηκαν με το βαριά φορτωμένο Electra από το Λάε. Ο σχεδιαζόμενος προορισμός τους ήταν η νήσος Χάουλαντ, μία επίπεδη λωρίδα γης μήκους 2.000 μέτρων και πλάτους 500 μέτρων, τρία μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και 2.556 μίλια (4.113 χλμ) μακριά. Η τελευταία γνωστή αναφορά θέσης τους έγινε κοντά στις νήσους Νουμουμάνου, μετά από περίπου 800 μίλια (1.300 χλμ) πτήσης. Η άκατος της Αμερικανικής Ακτοφυλακής Itasca βρισκόταν στη νήσο Χάουλαντ με αποστολή να επικοινωνεί με το Electra της Έρχαρτ και να τους καθοδηγήσει στο νησί, μόλις θα έφθαναν στην περιοχή.

Τελική Προσέγγιση στη νήσο Χάουλαντ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χάρτης της επίμαχης περιοχής του Ειρηνικού
Χάρτης της επίμαχης περιοχής του Ειρηνικού

Μέσω μία σειράς παρανοήσεων ή λαθών (οι λεπτομέρειες παραμένουν ακόμη και σήμερα αδιευκρίνιστες) η τελική προσέγγιση με χρήση ραδιοναυτιλίας στη νήσο Χάουλαντ ήταν ανεπιτυχής. Ο Φρεντ Νούναν είχε γράψει νωρίτερα σχετικά με προβλήματα που επηρέαζαν την ακρίβεια εύρεσης της κατεύθυνσής τους βασιζόμενοι στη ραδιοναυτιλία.[99] Κάποιες πηγές έχουν σημειώσει την προφανή έλλειψη κατανόησης της Έρχαρτ της κεραίας εύρεσης κατευθύνσεως Bendix, η οποία αποτελούσε την περίοδο εκείνη νέα τεχνολογία. Μία άλλη καταγεγραμμένη αιτία της πιθανής σύγχυσης ήταν το γεγονός ότι η άκατος της Ακτοφυλακής Itasca και η Έρχαρτ είχαν σχεδιάσει το πρόγραμμα επικοινωνιών τους χρησιμοποιώντας χρονικά συστήματα με διαφορά μισής ώρας (η Έρχαρτ χρησιμοποιούσε την Πολιτική Ώρα Γκρίνουιτς και το Itasca το σύστημα προσδιορισμού χρονικών ζωνών του Ναυτικού).[100]

Κινηματογραφικές αποδείξεις από το Λάε εμφάνιζαν ότι μία κεραία τοποθετημένη στο κάτω μέρος της ατράκτου ίσως να είχε αποκολληθεί από το φορτωμένο καύσιμα Electra κατά τη διάρκεια της τροχοδρόμησης ή της απογείωσης από τον χορτάρινο διάδρομο, παρόλο που καμία κεραία δεν βρέθηκε ποτέ στο Λάε. Ό Ντον Ντουίγκινς, στη βιογραφία του Πωλ Μαντς (ο οποίος βοήθησε την Έρχαρτ και το Νούναν στον σχεδιασμό της πτήσης τους), σημειώνει ότι οι δύο αεροπόροι είχαν κόψει την κεραία μεγάλου καλωδίου, λόγω της ενόχλησης που προκαλούσε το γεγονός ότι έπρεπε να την ανασύρουν μέσα στο αεροσκάφος μετά από κάθε χρήση.[εκκρεμεί παραπομπή]

Ραδιοφωνικά μηνύματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της προσέγγισης της Έρχαρτ και του Νούναν στη νήσο Χάουλαντ το Itasca έλαβε καθαρές και δυνατές φωνητικές μεταδόσεις από την Έρχαρτ, δίνοντας ως στοιχείο αναγνώρισης το νηολόγιο του Electra «KHAQQ», όμως προφανώς δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνητικές μεταδόσεις από το πλοίο. Στις 7:42 π.μ. η Έρχαρτ ανέφερε μέσω ασυρμάτου: «Πρέπει να ερχόμαστε προς τα εσάς, όμως δεν μπορούμε να σας δούμε – όμως τα καύσιμα τελειώνουν. Δεν έχει καταστεί δυνατό να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω ασυρμάτου. Πετάμε στα χίλια πόδια». Στη μετάδοση στις 7:58 π.μ. η Έρχαρτ είπε ότι δεν μπορούσε να ακούσει το Itasca και τους ζήτησε να στείλουν φωνητικά μηνύματα ώστε να μπορέσει να πάρει ένα ραδιοφωνικό στίγμα (αυτή η μετάδοση, σύμφωνα με το Itasca, ήταν το δυνατότερο μήνυμα, δημιουργώντας την εντύπωση ότι η Έρχαρτ και ο Νούναν βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή). Το Itasca δεν μπορούσε να στείλει τα μηνύματα στη συχνότητα που ζητούσε η Έρχαρτ και αντί αυτών έστειλε μηνύματα σε κώδικα Μορς. Η Έρχαρτ επιβεβαίωσε τη λήψη αυτών των μηνυμάτων, όμως είπε πως ήταν αδύνατο να προσδιορίσει την κατεύθυνση.[101]

Στην τελευταία γνωστή της μετάδοση στις 8:43 π.μ. η Έρχαρτ είπε «Είμαστε στη γραμμή 157 337. Θα επαναλάβουμε αυτό το μήνυμα. Θα το επαναλάβουμε στους 6210 χιλιοκύκλους. Περιμένετε». Όμως μερικές στιγμές αργότερα επανήλθε στην ίδια συχνότητα (3105 kHz) με μια μετάδοση η οποία καταχωρήθηκε ως «αμφισβητούμενη»: «Είμαστε σε πορεία βορρά προς νότο».[102] Η μετάδοση της Έρχαρτ φαίνεται να δηλώνει ότι αυτή και ο Νούναν πίστευαν ότι είχαν φτάσει στη χαρτογραφημένη θέση της νήσου Χάουλαντ, το οποίο όμως ήταν εσφαλμένο κατά περίπου πέντε ναυτικά μίλια (δέκα χιλιόμετρα). Το Itasca χρησιμοποίησε τους λέβητές του για να δημιουργήσει καπνό, όμως οι δύο αεροπόροι προφανώς δεν το είδαν. Τα πολλά σκόρπια σύννεφα στην περιοχή γύρω από τη νήσο Χάουλαντ είχαν επίσης επισημανθεί ως πιθανό πρόβλημα, καθώς η βαθιά σκιά τους στην επιφάνεια του ωκεανού καθιστούσε δυσδιάκριτο το χαμηλό και επίπεδο προφίλ του νησιού.

Κατά πόσο ελήφθησαν μεταγενέστερα μηνύματα από την Έρχαρτ και τον Νούναν δεν έχει διευκρινιστεί. Εάν ελήφθησαν μεταδόσεις από το Electra, οι περισσότερες –αν όχι όλες ήταν αδύναμες– και απελπιστικά αλλοιωμένες. Οι μεταδόσεις της Έρχαρτ προς τη νήσο Χάουλαντ γίνονταν στη συχνότητα των 3105 kHz, μια συχνότητα περιορισμένη για αεροπορική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (Federal Communications Commission - FCC).[103] Αυτή όμως η συχνότητα δεν είχε θεωρηθεί κατάλληλη για μεταδόσεις από μεγάλες αποστάσεις. Όταν η Έρχαρτ βρισκόταν σε υψόμετρο ταξιδίου και μεταξύ του Λάε και της νήσου Χάουλαντ (περισσότερα από χίλια μίλα από το καθένα) κανένας σταθμός δεν άκουσε την προγραμματισμένη μετάδοση στις 0815 GCT.[104] Επιπλέον, ο μεταδότης των 50 βατ που χρησιμοποιούσε η Έρχαρτ ήταν συνδεδεμένος με μία, μικρότερη του απαιτούμενου μήκους, κεραία τύπου V.[105][106]

Η τελευταία φωνητική μετάδοση της Έρχαρτ που έλαβαν στη νήσο Χάουλαντ υποδείκνυε ότι αυτή και ο Νούναν πετούσαν κατά μήκος μίας γραμμής θέσης (η οποία διέτρεχε στις 157-337 μοίρες) την οποία ο Νούναν θα είχε υπολογίσει και αποτυπώσει στα χάρτη καθώς θα προσέγγιζαν το Χάουλαντ.[107] Μετά την απώλεια της επικοινωνίας με το νησί Χάουλαντ, έγιναν προσπάθειες να επικοινωνήσουν με τους δύο αεροπόρους τόσο με φωνητικές μεταδόσεις όσο και με μεταδόσεις σε κώδικα Μορς. Χειριστές κατά μήκος του Ειρηνικού και στις Ηνωμένες πολιτείες ίσως να άκουσαν σήματα από το Electra, όμως αυτά ήταν ακαταλαβίστικα ή αδύναμα.[108]

Κάποιες από αυτές τις μεταδόσεις ήταν φάρσες, όμως άλλες θεωρήθηκαν αυθεντικές. Μετρήσεις που πάρθηκαν από σταθμούς της Pan American Airways εμφάνιζαν ότι τα σήματα προέρχονταν από διαφορετικές τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένης της νήσου Γκάρντνερ.[109][110] Θεωρήθηκε ότι εάν τα σήματα προέρχονταν από την Έρχαρτ και τον Νούναν θα πρέπει να ήταν σε ξηρά με το αεροπλάνο, καθώς το νερό θα είχε βραχυκυκλώσει τα ηλεκτρικά συστήματα του Electra.[111][112] Σποραδικά σήματα σημειώνονταν για τέσσερις ή πέντε ημέρες μετά από την εξαφάνιση, όμως κανένα δεν έδωσε κάποια κατανοητή πληροφορία.[113] Ο πλοίαρχος του USS Colorado αργότερα δήλωσε «Υπήρχαν αναμφίβολα πολλοί σταθμοί που καλούσαν το αεροσκάφος της Έρχαρτ στη συχνότητα του αεροσκάφους, κάποιοι με φωνητικές μεταδόσεις και κάποιοι με σήματα. Όλοι αυτοί προστέθηκαν στη σύγχυση και την αμφιβολία για την αυθεντικότητα των αναφορών».[114]

Απόπειρες έρευνας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκινώντας περίπου μία ώρα μετά το τελευταίο καταγεγραμμένο μήνυμα της Έρχαρτ, το USCG Itasca ξεκίνησε μία ανεπιτυχή έρευνα βόρεια και δυτικά της νήσου Χάουλαντ, βασιζόμενο στις αρχικές υποθέσεις οι οποίες βασίζονταν στις μεταδόσεις από το αεροσκάφος. Το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό ενεπλάκη σύντομα στην ερεύνα και μέσα σε διάστημα τριών ημερών έστειλε όλες τις διαθέσιμες μονάδες στην περιοχή των ερευνών, πλησίον του Χάουλαντ. Η αρχική έρευνα από το Itasca περιελάμβανε τον πλου κατά μήκος της γραμμής θέσης 157/337 στα βόρεια-βορειοδυτικά του νησιού. Στη συνέχεια ερεύνησε την περιοχή στα βορειοανατολικά του νησιού, παρακείμενη αλλά μεγαλύτερη της περιοχής που ερευνήθηκε στα βορειοδυτικά. Βασισμένοι στις ενδείξεις πολλών υποτιθέμενων μεταδόσεων της Έρχαρτ, κάποιες έρευνες επικεντρώθηκαν σε μία συγκεκριμένη θέση 281 μοίρες βορειοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, χωρίς όμως να βρεθούν σημάδια των δύο αεροπόρων ή ξηρά.[115] Τέσσερις μέρες μετά την τελευταία επιβεβαιωμένη μετάδοση της Έρχαρτ, στις 6 Ιουλίου 1937, ο πλοίαρχος του θωρηκτού Colorado διετάχθη από τον διοικητή της Δέκατης Τέταρτης Ναυτικής Περιφέρειας (Fourteenth Naval District) να αναλάβει την αρχηγία όλων των μονάδων του ναυτικού και της ακτοφυλακής και να συντονίσει τις έρευνες.[115]

Αργότερα οι έρευνες εστιάστηκαν στις νήσους Φοίνιξ, νότια του Χάουλαντ.[116] Μία εβδομάδα μετά την εξαφάνιση, αεροσκάφη από το Colorado πέταξαν πάνω από πολλά νησιά του συμπλέγματος, συμπεριλαμβανομένης της νήσου Γκάρντνερ, η οποία ήταν ακατοίκητη για περισσότερα από 40 χρόνια. Η αναφορά για το Γκάρντνερ έγραφε: «Σημάδια πρόσφατης κατοίκησης είναι εμφανώς ορατά όμως οι επανειλημμένοι κύκλοι και εστίαση απέτυχαν να προκαλέσουν κάποιο απαντητικό κύμα από πιθανούς κατοίκους και τελικά φάνηκε δεδομένο ότι κανείς δεν ήταν εκεί… Στη δυτική πλευρά του νησιού ένα εγκαταλελειμμένο ατμόπλοιο (εκτοπίσματος περίπου 4.000 τόνων)… έχει σχεδόν εξοκείλει στην κοραλλιογενή παραλία, με το κήτος του σπασμένο σε δύο σημεία. Η λίμνη στο Γκάρντνερ φαίνεται αρκετά βαθιά και σίγουρα αρκετά μεγάλη ώστε ένα υδροπλάνο ή ακόμη και μία αεράκατος να μπορούσε να προσθαλασσωθεί ή να αποθαλασσωθεί προς κάθε κατεύθυνση με λίγη ή και καθόλου δυσκολία. Εάν είχε την ευκαιρία, η κυρία Έρχαρτ θα μπορούσε να προσγειώσει το αεροπλάνο της στη λίμνη και να κολυμπήσει στην ακτή».[117] Επίσης, ανακαλύφθηκε ότι το σχήμα και το μέγεθος της νήσου Γκάρντνερ όπως εμφανιζόταν στους χάρτες ήταν τελείως ανακριβές. Περαιτέρω έρευνες από το ναυτικό επαναλήφθηκαν στα βόρεια, δυτικά και νοτιοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, βασισμένες στην πιθανότητα ότι το Electra, μετά από πιθανή προσθαλάσσωση, θα επέπλεε στον ωκεανό ή οι δύο αεροπόροι θα βρίσκονταν σε κάποια σωστική λέμβο.[118]

Οι επίσημες προσπάθειες διήρκεσαν μέχρι τις 19 Ιουλίου 1937.[119] Με κόστος τέσσερα εκατομμύρια δολάρια, η από αέρος και θαλάσσης έρευνα του ναυτικού και της ακτοφυλακής ήταν η πιο ακριβή και εντατική στην ιστορία μέχρι τότε, όμως οι τεχνικές έρευνας και διάσωσης εκείνη την περίοδο ήταν βασικές και κάποιες από τις έρευνες βασίζονταν σε εσφαλμένα συμπεράσματα και λανθασμένες πληροφορίες. Οι επίσημες αναφορές για τις προσπάθειες των ερευνών επηρεάζονταν από άτομα φοβισμένα για το πώς οι ρόλοι τους στην ανεύρεση της ηρωικής Αμερικανίδας θα καταγράφονταν από τον Τύπο.[120] Παρ' όλη τη χωρίς προηγούμενο έρευνα από το αμερικανικό ναυτικό και την ακτοφυλακή, δεν βρέθηκε κανένα υλικό ίχνος της Έρχαρτ, του Νούναν ή του Electra 10E. Το αεροπλανοφόρο Lexington και το θωρηκτό Colorado του Αμερικανικού Ναυτικού, το Itasca και τα ιαπωνικά Koshu –πλοίο ωκεανογραφικών ερευνών– και Kamoi –βοηθητικό πλοίο υδροπλάνων–, ερεύνησαν έξι με επτά ημέρες το καθένα, καλύπτοντας μία έκταση 150.000 τετραγωνικών μιλίων.[121][122]

Αμέσως μετά τη λήξη των επίσημων ερευνών, ο Τζωρτζ Πάτναμ χρηματοδότησε μία ιδιωτική έρευνα από τις τοπικές αρχές των παραπλήσιων νησιών του Ειρηνικού, επικεντρωμένος στα νησιά Γκίλμπερτ. Στα τέλη Ιουλίου 1937 ο Πάτναμ μίσθωσε δύο μικρά σκάφη και, ενώ βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες, διεύθυνε μία έρευνα στα νησιά Φοίνιξ, στη Νήσο των Χριστουγέννων, τη Νήσο Φάννινγκ, στα νησιά Γκίλμπερτ και Μάρσαλ, χωρίς όμως να βρεθούν ίχνη του Electra ή των επιβαινόντων του.[123]

Οι θεωρίες της εξαφάνισης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είναι αρκετές οι θεωρίες που αναπτύχθηκαν μετά από την εξαφάνιση της Έρχαρτ και του Νούναν. Δύο όμως είναι οι πιθανότητες σχετικά με τη μοίρα των δύο αεροπόρων που κυριαρχούν μεταξύ των ερευνητών και των ιστορικών.

Συντριβή και βύθιση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι το Electra έμεινε από καύσιμα και η Έρχαρτ με τον Νούναν συνετρίβησαν στη θάλασσα. Ο πλοηγός και αεροναυτικός μηχανικός Έλγκεν Λονγκ (Elgen Long) και η σύζυγός του Μαρί Κ. Λονγκ αφιέρωσαν 35 χρόνια ερευνώντας τη θεωρία της «συντριβής και βύθισης», η οποία είναι η πλέον αποδεκτή εξήγηση της εξαφάνισης.[124] Ο πλοίαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Λώρανς Φ. Σάφφορντ, ο οποίος ήταν υπεύθυνος του Mid Pacific Strategic Direction Finding Net την περίοδο του Μεσοπολέμου και για την αποκωδικοποίηση Ιαπωνικών μηνυμάτων που αφορούσαν την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, κρυπτογραφημένων με τη συσκευή PURPLE, ξεκίνησε, τη δεκαετία του 1970, μία εκτενή ανάλυση της πτήσης της Έρχαρτ, συμπεριλαμβάνοντας τις περίπλοκες μεταδόσεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το εγχείρημα της Έρχαρτ έφερε χαρακτηριστικά «φτωχού σχεδιασμού, ακόμη χειρότερης εκτέλεσης».[125] Ο Υποναύαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Ρίτσαρντ Ρ. Μπλακ, ο οποίος είχε τη διοικητική ευθύνη του αεροδιαδρόμου της νήσου Χάουλαντ και βρισκόταν παρών στο θάλαμο τηλεπικοινωνιών του Itasca δήλωσε με βεβαιότητα το 1982 ότι «το Electra έπεσε στη θάλασσα περίπου στις 10 π.μ., στις 2 Ιουλίου 1937, όχι πολύ μακριά από το Χάουλαντ».[125] Ο Βρετανός ιστορικός της αεροπορίας Ρόι Νέσμπιτ (Roy Nesbit), εξετάζοντας τις αποδείξεις από σύγχρονες μαρτυρίες και την αλληλογραφία του Πάτναμ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Electra της Έρχαρτ δεν ανεφοδιάστηκε πλήρως στη Λαε.[126] Ο Ουίλλιαμ Λ. Πόλχεμους, πλοηγός της Ανν Πελλεγκρίνο στην πτήση του 1967 η οποία ακολούθησε την αυθεντική διαδρομή της Έρχαρτ και του Νούναν, μελέτησε τους χάρτες πλοήγησης για τις 2 Ιουλίου 1937 και θεώρησε ότι ο Νούναν ίσως να είχε υπολογίσει λανθασμένα την «ευθεία προσέγγιση» για την άφιξη στο Χάουλαντ.[127]

Ο Ντέιβιντ Τζούρνταιν, πρώην κυβερνήτης υποβρυχίου και ωκεανολόγος μηχανικός ειδικευμένος στις θαλάσσιες έρευνες και ανακτήσεις μεγάλων βαθών, υποστήριξε ότι όλες οι σχετιζόμενες με τη νήσο Γκάρντνερ μεταδόσεις είναι εσφαλμένες. Μέσω της εταιρίας του Nauticos ερεύνησε εκτενώς την περιοχή βόρεια και δυτικά της νήσου Χάουλαντ κατά τη διάρκεια δύο αποστολών έρευνας με χρήση σόναρ μεγάλου βάθους και συνολικής αξίας 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων (2002, 2006), χωρίς όμως να ανακαλύψει κάτι. Οι περιοχές έρευνας καθορίστηκαν βάσει της γραμμής θέσης (157-337) την οποία η Έρχαρτ μετέδωσε στις 2 Ιουλίου 1937.[100] Παρόλα αυτά, οι αναλύσεις του Έλγκεν Λονγκ οδήγησαν τον Τζοούρνταιν στο συμπέρασμα «Η ανάλυση όλων των δεδομένων που έχουμε – των καυσίμων, των επικοινωνιών και όλων των άλλων πληροφοριών – με κάνουν να πιστεύω ότι κατέπεσε στη θάλασσα ανοικτά του Χάουλαντ».[100] Ο θετός γιος της Έρχαρτ, Τζωρτζ Πάλμερ Πάτναμ Τζούνιορ φέρεται να δηλώνει ότι η πεποίθησή του είναι «πως το αεροσκάφος απλά έμεινε από καύσιμα».[128] Ο Τόμας Κράουτς, επικεφαλής έφορος του Αμερικανικού Εθνικού Αεροδιαστημικού Μουσείου έχει δηλώσει ότι το Electra της Έρχαρτ και του Νούναν βρίσκεται «18.000 πόδια βαθιά» και η ανακάλυψή του θα μπορούσε να αποδώσει ευρήματα που θα μπορούσαν να συγκριθούν με τα ευρήματα του Τιτανικού, προσθέτοντας, «…το μυστήριο είναι κάτι που διατηρεί το ενδιαφέρον μας. Εν μέρει τη θυμόμαστε επειδή είναι η αγαπημένη μας αγνοούμενη».[129]

Η υπόθεση της νήσου Γκάρντνερ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αμέσως μετά την εξαφάνιση της Έρχαρτ και του Νούναν, το Αμερικανικό Ναυτικό, ο Πωλ Μάντζ και η μητέρα της Έρχαρτ (η οποία έπεισε τον Πάτναμ να πραγματοποιήσει την έρευνα στο σύμπλεγμα Γκάρντνερ)[130] εξέφρασαν την πεποίθηση ότι η πτήση είχε καταλήξει στις νήσους Φοίνιξ (σήμερα τμήμα του Κιριμπάτι), περίπου 350 μίλια νοτιοανατολικά της νήσου Χάουλαντ.

Η υπόθεση της νήσου Γκάρντνερ -σημερινό Νικουμαρόρο-, έχει χαρακτηριστεί ως η «πλέον επιβεβαιωμένη» εξήγηση για την εξαφάνιση της Έρχαρτ.[131] Η Διεθνής Ομάδα για την Ανεύρεση Ιστορικών Αεροσκαφών (The International Group for Historic Aircraft Recovery - TIGHAR) εξέφρασε την άποψη ότι η Έρχαρτ και ο Νούναν πιθανώς να πέταξαν χωρίς περαιτέρω ραδιοφωνικές μεταδόσεις[132] για δυόμιση ώρες κατά μήκος της γραμμής θέσης που η Έρχαρτ μετέδωσε στην τελευταία εκπομπή της που έλαβαν στη νήσο Χάουλαντ, να έφθασε στην τότε ακατοίκητη νήσο Γκάρντνερ (σημερινή Νικουμαρόρο) του συμπλέγματος Φοίνιξ, προσγειώθηκαν στο επίπεδο κοραλλιογενές νησί, κοντά στο ναυάγιο ενός μεγάλου εμπορικού πλοίου και τελικά χάθηκαν.

Η έρευνα της TIGHAR απέφερε αρχαιολογικές και πρότερα ανέκδοτες αποδείξεις που συνηγορούσαν υπέρ της υπόθεσης αυτής.[133][134] Για παράδειγμα, το 1940, ο Τζέραρντ Γκάλλαγκερ, Βρετανός αυτοκρατορικός αξιωματικός (και πιλότος ο ίδιος) ενημέρωσε μέσω ασυρμάτου τους ανώτερούς του ότι βρήκε ένα «σκελετό… πιθανόν μίας γυναίκας», καθώς και ένα παλαιό κουτί, κάτω από ένα δέντρο στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού. Ο Γκάλαγκχερ διατάχθηκε να στείλει τον σκελετό στο Φίτζι όπου, το 1941, οι Βρετανικές αυτοκρατορικές αρχές παίρνοντας λεπτομερείς μετρήσεις των οστών κατέληξαν ότι ανήκαν σε γεροδεμένο άνδρα. Το 1998 όμως, μία ανάλυση των δεδομένων που προέκυψαν από τις μετρήσεις από εγκληματολόγους ανθρωπολόγους έδωσε ενδείξεις ότι ο σκελετός ανήκε σε μία «ψηλή λευκή γυναίκα βορειοευρωπαϊκής καταγωγής». Τα οστά καθεαυτά όμως είχαν από καιρό χαθεί στο Φίτζι.

Τα αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν από την TIGHAR στο Νικουμαρόρο περιλάμβαναν αυτοσχέδια εργαλεία, μία αλουμινένια επιφάνεια (πιθανόν από αεροσκάφος Electra), ένα περίεργα κομμένο κομμάτι διάφανου πλέξιγκλας το οποίο έχει ίδιο πάχος και κυρτότητα με το παράθυρο ενός Electra και ένα παπούτσι Cat's Paw, μεγέθους 9, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1930 και μοιάζει με τα υποδήματα που φορούσε η Έρχαρτ σε φωτογραφίες της παγκόσμιας πτήσης.[135] Οι αποδείξεις αυτές παραμένουν περιστασιακές, όμως ο θετός γιος της Έρχαρτ, Τζωρτζ Πάτναμ Τζούνιορ, έχει εκφράσει τον ενθουσιασμό του για την έρευνα της TIGHAR.[136]

Μία δεκαπενταμελής αποστολή της TIGHAR επισκέφθηκε το Νικουμαρόρο από τις 21 Ιουλίου έως τις 2 Αυγούστου 2007, ψάχνοντας για σαφή και αναγνωρίσιμα τμήματα αεροσκάφους και DNA. Η ομάδα περιελάμβανε μηχανικούς, περιβαλλοντολόγους, αρχαιολόγους, ένα γεωλόγο, ένα σχεδιαστή ιστιοφόρων σκαφών, ένα γιατρό και ένα κινηματογραφιστή.[137] Αναφέρεται ότι ανακάλυψαν επιπλέον αντικείμενα άγνωστης μέχρι τώρα προελεύσεως στην ατόλη, τα οποία περιλαμβάνουν χάλκινους συνδέσμους που μπορεί να ανήκουν στο αεροσκάφος της και ένα φερμουάρ που μπορεί να προέρχεται από τη φόρμα της.[138]

Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2014, αποδίδει ένα μεταλλικό αντικείμενο που βρέθηκε στο νησί το 1991, στο αεροπλάνο της Έρχαρτ.[139][140]

Μύθοι, αστικοί μύθοι και ατεκμηρίωτοι ισχυρισμοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι αδιευκρίνιστες συνθήκες της εξαφάνισης της Αμέλια Έρχαρτ σε συνδυασμό με τη φήμη της προκάλεσαν την ανάπτυξη μεγάλου αριθμού ισχυρισμών και αρκετών θεωριών συνωμοσίας σχετικά με την τελευταία της πτήση, όμως όλοι αυτοί έχουν γενικότερα απορριφθεί λόγω της έλλειψης επαληθεύσιμων αποδείξεων.

Κατάσκοπος για τον Ρούσβελτ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια κινηματογραφική ταινία της εποχής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με τίτλο Flight for Freedom (1943) και πρωταγωνιστές τους Ρόζαλιντ Ράσσελ και Φρεντ ΜακΜάρρεϋ, προήγαγε ένα μύθο ότι η Έρχαρτ κατασκόπευε τους Ιάπωνες στον Ειρηνικό κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης του Φράνκλιν Ρούσβελτ.[141] Το 1949 τόσο το ειδησεογραφικό πρακτορείο United Press όσο και η Υπηρεσία Πληροφοριών του Αμερικανικού Στρατού (U.S. Army Intelligence) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι ισχυρισμοί αυτοί ήταν αβάσιμοι. Η Τζάκι Κόκραν, πρωτοπόρος της αεροπορίας η ίδια και φίλη της Έρχαρτ, πραγματοποίησε μεταπολεμικά έρευνα σε πολυάριθμα αρχεία στην Ιαπωνία, καταλήγοντας στο ότι οι Ιάπωνες δεν είχαν ανάμιξη στην εξαφάνιση της Έρχαρτ.[142]

Νήσος Σαϊπάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1966 ο ανταποκριτής του CBS Φρεντ Γκέρνερ εξέδωσε ένα βιβλίο όπου ισχυριζόταν ότι η Έρχαρτ και ο Νούναν είχαν αιχμαλωτιστεί και εκτελεστεί όταν το αεροσκάφος τους συνετρίβη στη νήσο Σαϊπάν, τμήμα των Βορείων Μαριάνων Νήσων, το οποίο βρισκόταν τότε υπό Ιαπωνική κατοχή.[143][144][145]

Ο Τόμας Ε. Ντεβίν, ο οποίος υπηρέτησε σε μία ταχυδρομική στρατιωτική μονάδα, έγραψε το Eyewitness: The Amelia Earhart Incident, που περιελάμβανε την επιστολή της κόρης ενός Ιάπωνα αξιωματικού της αστυνομίας και η οποία ισχυριζόταν ότι ο πατέρας της ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση της Έρχαρτ.

Ο πρώην πεζοναύτης Ρόμπερτ Ουάλλακ ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος και άλλοι στρατιώτες άνοιξαν ένα χρηματοκιβώτιο στη Σαϊπάν και βρήκαν τη βαλίτσα της Έρχαρτ. Ο πρώην πεζοναύτης Έρσκιν Τζ. Νέιμπερς ισχυρίστηκε ότι ενώ υπηρετούσε ως χειριστής ασυρμάτου στη Σαϊπάν το 1944, αποκρυπτογράφησε ένα μήνυμα αξιωματικών του ναυτικού το οποίο έλεγε ότι το αεροσκάφος της Έρχαρτ βρέθηκε στο αεροδρόμιο Ασλίτο, ότι αργότερα διατάχθηκε να φυλάει το αεροσκάφος και ότι υπήρξε μάρτυρας της καταστροφής του.[146] Το 1990, η σειρά Unsolved Mysteries (Άλυτα Μυστήρια) του τηλεοπτικού δικτύου NBC-TV μετέδωσε τη συνέντευξη μίας γυναίκας από τη Σαϊπαν η οποία ισχυρίστηκε ότι ήταν μάρτυρας της εκτέλεσης της Έρχαρτ και του Νούναν από Ιάπωνες στρατιώτες. Παρόλα αυτά δεν υπήρξε ποτέ καμία ανεξάρτητη επιβεβαίωση ή υποστήριξη των ισχυρισμών αυτών.[147] Φωτογραφίες που υποτίθεται πως απεικόνιζαν την Έρχαρτ στη διάρκεια της αιχμαλωσίας της αποδείχθηκαν είτε ψεύτικες είτε ότι είχαν παρθεί πριν από την τελευταία της πτήση.[148]

Από τα τέλη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου σε μία τοποθεσία στη νήσο Τίνιαν, πέντε μίλια (οκτώ χιλιόμετρα) νοτιοδυτικά της Σαϊπάν, φημολογούνταν ότι βρισκόταν ο τάφος δύο αεροπόρων. Το 2004 πραγματοποιήθηκε αρχαιολογική ανασκαφή στο σημείο εκείνο, όμως δεν βρέθηκαν οστά.[149]

Τριαντάφυλλο του Τόκιο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μία φήμη, την οποία ο Τζωρτζ Πάτναμ ερεύνησε προσεκτικά, ήθελε την Έρχαρτ να κάνει προπαγανδιστικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις ως μία από τις πολλές γυναίκες που αναγκάστηκαν να υπηρετήσουν ως Τριαντάφυλλα του Τόκυο. Σύμφωνα με αρκετές βιογραφίες της Έρχαρτ, ο Πάτναμ ερεύνησε προσωπικά αυτή τη φήμη, όμως ακούγοντας πολυάριθμες ηχογραφήσεις από διαφορετικά Τριαντάφυλλα του Τόκιο δεν αναγνώρισε τη φωνή της μεταξύ των άλλων. [150]

Ραμπούλ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντέιβιντ Μπίλλινγκς, Αυστραλός μηχανικός αεροσκαφών, παρουσίασε ένα χάρτη με σημειώσεις σχετικές με τον αριθμό κινητήρα και τον αριθμό της ατράκτου του αεροσκάφους της Έρχαρτ. Ο χάρτης προερχόταν από μία Αυστραλιανή περίπολο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που βρισκόταν στη νήσο Νέα Βρετανία, στα ανοικτά της Νέας Γουινέας, και δείχνει ένα σημείο συντριβής 40 μίλια νοτιοδυτικά της Ραμπούλ. Ο Μπίλλινγκς υπέθεσε ότι η Έρχαρτ άλλαξε την κατεύθυνσή της προς το Χάουλαντ και προσπάθησε να προσεγγίσει τη Ραμπούλ για καύσιμα. Οι έρευνες όμως που διεξήχθησαν στο έδαφος υπήρξαν ανεπιτυχείς στον εντοπισμό στοιχείων που να επιβεβαιώνουν αυτή την υπόθεση.[151]

Ανάληψη άλλης ταυτότητας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Νοέμβριο του 2006, το National Geographic Channel πρόβαλε το δεύτερο επεισόδιο της σειράς Undiscovered History σχετικά με έναν ισχυρισμό ότι η Έρχαρτ επέζησε της παγκόσμιας πτήσης, μετακόμισε στο Νιού Τζέρσυ άλλαξε το όνομά της, παντρεύτηκε ξανά και έγινε η Αϊρήν Κραίγκμιλ Μπόλαμ. Ο ισχυρισμός αυτός αρχικά προβλήθηκε στο βιβλίο Amelia Earhart Lives (1970) του Τζο Κλάας. Η Αϊρήν Μπόλαμ, που ήταν τραπεζίτης στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1940, αρνήθηκε ότι ήταν η Έρχαρτ, κατέφυγε στα δικαστήρια ζητώντας 1,5 εκατομμύρια αποζημίωση για βλάβες και κατέθεσε μία μακροσκελή ένορκη κατάθεση στην οποία αντέκρουσε τους ισχυρισμούς. Η εκδότρια εταιρία, McGraw-Hill, απέσυρε το βιβλίο από την αγορά λίγο μετά την κυκλοφορία του ενώ τα αρχεία του δικαστηρίου περιέχουν ενδείξεις ότι οι δύο πλευρές κατέληξαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό.[152] Στη συνέχεια, η ιδιωτική ζωή της Μπόλαμ μελετήθηκε εκτενώς από ερευνητές, εξαλείφοντας κάθε πιθανότητα ότι ήταν η Έρχαρτ. Το National Geographic προσέλαβε τον Κέβιν Ριτσλαντ, επαγγελματία ποινικό εγκληματολόγο, ο οποίος μελέτησε φωτογραφίες των δύο γυναικών και κατέληξε στο ότι υπήρχαν πολλές διαφορές στις διαστάσεις του προσώπου μεταξύ της Έρχαρτ και της Μπόλαμ.[153]

Κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αμέλια Έρχαρτ υπήρξε διεθνής διασημότητα κατά τη διάρκεια της ζωής της. Η χαρισματική παρουσία της, η ανεξαρτησία, η επιμονή, η ψυχραιμία που έδειχνε όταν βρισκόταν υπό πίεση, το κουράγιο και η καριέρα της, σε συνδυασμό με τις συνθήκες της εξαφάνισής της σε νεαρή ηλικία εκτόξευσαν τη φήμη της στη μαζική κουλτούρα. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες άρθρα και βιβλία για τη ζωή της, πολλά από τα οποία συχνά αναφέρονταν σε αυτή ως πρότυπο, κυρίως για τα κορίτσια. Η Έρχαρτ θεωρείται γενικότερα πρότυπο του φεμινισμού.[154]

Ρεκόρ και επιτεύγματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου γυναικών: 14.000 πόδια (1928)
  • Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας τον Ατλαντικό (1930)
  • Ρεκόρ ταχύτητας αποστάσεως 100 χιλιομέτρων (με φορτίο 500 λιβρών) (1931)
  • Πρώτη γυναίκα που πέταξε με αυτόγυρο (1931)
  • Ρεκόρ υψομέτρου για αυτόγυρα: 15.000 πόδια (1931)
  • Πρώτος άνθρωπος που διέσχισε τις ΗΠΑ με αυτόγυρο (1932)
  • Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας σόλο τον Ατλαντικό (1932)
  • Πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας σόλο τον Ατλαντικό δύο φορές (1932)
  • Πρώτη γυναίκα που έλαβε τον Διακεκριμένο Ιπτάμενο Σταυρό (1932)
  • Πρώτη γυναίκα που πέταξε χωρίς στάση, από τη μία ακτή στην άλλη, κατά μήκος των ΗΠΑ (1933)
  • Ρεκόρ ταχύτητας γυναικών για διηπειρωτική πτήση (1933)
  • Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο κατά μήκος του Ειρηνικού μεταξύ της Χονολουλού και του Όουκλαντ (1935)
  • Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο από το Λος Άντζελες στην Πόλη του Μεξικού του Μεξικού (1935)
  • Πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο και χωρίς στάση από την Πόλη του Μεξικού στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσυ (1935)
  • Ρεκόρ ταχύτητας για πτήση ανατολικά προς δυτικά, από το Όουκλαντ στη Χονολουλού (1937)[155]

Βιβλία από την Έρχαρτ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αμέλια Έρχαρτ ήταν επιτυχημένη συγγραφέας και υπήρξε αεροπορική εκδότρια του περιοδικού Cosmopolitan από το 1928 έως το 1930. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, δοκίμια ενώ εξέδωσε δύο βιβλία βασισμένα στις εμπειρίες της ως αεροπόρου:

  • 20 Hrs., 40 Min. (1928), σχετικά με τις εμπειρίες της ως η πρώτη γυναίκα επιβάτης σε υπερατλαντική πτήση.
  • The Fun of It (1932), όπου κατέγραφε τις εμπειρίες της από τις πτήσεις και ένα δοκίμιο για τις γυναίκες στην αεροπορία.
  • Last Flight (1937), το οποίο περιελάμβανε υλικό το οποίο έστελνε περιοδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πτήσης της και το οποίο δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες μερικές εβδομάδες πριν από την αναχώρησή της από τη Νέα Γουινέα. Το υλικό συγκεντρώθηκε από τον σύζυγό της Τζωρτζ Πάτναμ μετά την εξαφάνισή της πάνω από τον Ειρηνικό, ενώ το βιβλίο θεωρείται από πολλούς ιστορικούς μερικώς αυθεντική εργασία της Έρχαρτ.

Αναμνηστικές πτήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα χρόνια που ακολούθησαν πραγματοποιήθηκαν δύο αξιοσημείωτες αναμνηστικές πτήσεις από γυναίκες αεροπόρους ακολουθώντας την αυθεντική πορεία της Έρχαρτ.

  • Το 1967 η Ανν Ντήρινγκ Χόλτγκρεν Πελλεγκρίνο με τριμελές πλήρωμα πέταξε επιτυχώς με ένα παρόμοιο αεροσκάφος (Lockheed 10A Electra) και πραγματοποίησε μία παγκόσμια πτήση που ακολουθούσε σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο πτήσης της Έρχαρτ. Στην τριακοστή επέτειο της εξαφάνισης της Έρχαρτ, η Πελλεγκρίνο έριξε ένα στεφάνι στη μνήμη της πάνω από τη νήσο Χάουλαντ και επέστρεψε στο Όουκλαντ, ολοκληρώνοντας την πτήση των 28.000 στις 7 Ιουλίου 1967.
  • Το 1997, στην εξηκοστή επέτειο της παγκόσμιας πτήσης της Έρχαρτ, η επιχειρηματίας Λίντα Φιντς από το Σαν Αντόνιο πραγματοποίησε την πτήση πετώντας με το ίδιο μοντέλο αεροσκάφους με αυτό της Έρχαρτ, ένα ανακατασκευασμένο Lockheed Electra 10E του 1935. Η Φιντς προσγειώθηκε σε δεκαοκτώ χώρες προτού ολοκληρώσει το ταξίδι, δυόμιση μήνες αργότερα, οπότε και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Όουκλαντ, στις 28 Μαΐου 1997.

Το 2001 μία ακόμη αναμνηστική πτήση επανέλαβε τη διαδρομή που πραγματοποίησε η Αμέλια Έρχαρτ στη διηπειρωτική της πτήση τον Αύγουστο του 1928, από τη δόκτορα Καρλίν Μεντιέτα, πετώντας με ένα αυθεντικό Avro Avian, τον ίδιο τύπο που χρησιμοποιήθηκε το 1928.[156]

Άλλες τιμές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το Κέντρο και Πάρκο Προστασίας Άγριας Φύσης Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Centre And Wildlife Sanctuary) το οποίο ιδρύθηκε στο σημείο όπου προσγειώθηκε το 1932 στο Ντέρρυ της Βόρειας Ιρλανδίας (Ballyarnet Country Park, Derry).
  • Το «Δέντρο Έρχαρτ» ("Earhart Tree") στο Μπάνυαν Ντράιβ του Χίλο της Χαβάη, το οποίο φυτεύτηκε από την Αμέλια Έρχαρτ το 1935.
  • Τα Βραβεία Amelia Earhart Fellowship Awards της Zonta International που καθιερώθηκαν το 1938.
  • Ο «Φάρος Έρχαρτ» ("Earhart Light") (επίσης γνωστός και ως "Amelia Earhart Light") που βρίσκεται στη νήσο Χάουλαντ.
  • Οι Υποτροφίες στη Μνήμη της Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Memorial Scholarships), που καθιερώθηκαν το 1939 από τις The Ninety-Nines), παρέχονται σε γυναίκες που επιθυμούν να λάβουν πτυχία πιλότου και πιστοποιήσεις τύπου, πιστοποιήσεις αεροσκαφών τζετ, πτυχία κολλεγίων και τεχνική εκπαίδευση.
  • Το 1942 ένα Αμερικανικό πλοίο Λίμπερτυ ονομάστηκε SS Amelia Earhart (ναυάγησε το 1948).
  • Το Αεροδρόμιο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Field - 1947), πρώην Αεροδρόμιο Μάστερς και Δημοτικό Αεροδρόμιο του Μαϊάμι. Μετά το κλείσιμό του το 1959 αποφασίστηκε η δημιουργία του Πάρκου Αναψυχής Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Regional Park) σε μία ανεκμετάλλευτη ομοσπονδιακή έκταση, βόρεια και δυτικά του πρώην δημοτικού αεροδρομίου του Μαϊάμι και νότια του αεροδρομίου Όπα-λόκα.
  • Η Υποτροφία Αμέλια Έρχαρτ του Πανεπιστημίου Πέρντιου (Purdue University Amelia Earhart Scholarship) βασίζεται στην ακαδημαϊκή αξία και πρωτοβουλία και παρέχεται τόσο σε πρωτοετείς όσο και σε τελειόφοιτους που εγγράφονται σε οποιαδήποτε σχολή της πανεπιστημιούπολης Ουέστ Λαφαγιέτ. Η υποτροφία διεκόπη τη δεκαετία του 1970 έως το 1997, οπότε και τη χορήγησή της ανέλαβε χορηγός.
  • Το Αναμνηστικό Γραμματόσημο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Commemorative Stamp), αεροπορικών αποστολών και αξίας 8 σεντς, το οποίο εκδόθηκε το 1963 από τα Αμερικανικά Ταχυδρομεία.
  • Το Βραβείο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Award) της Civil Air Patrol (από το 1964) δίδεται σε μαθητές της οι οποίοι ολοκλήρωσαν τα πρώτα έντεκα στάδια του προγράμματος προετοιμασίας τους. Δίδεται μαζί με το Βραβείο Στρατηγού Μπίλλυ Μίτσελ.
  • Μέλος του Εθνικού Hall of Fame γυναικών (1973).
  • Η Γενέτειρα της Αμέλια Έρχαρτ (The Amelia Earhart Birthplace) στο Άτκισον του Κάνσας (μουσείο και Εθνικό Ιστορικό Μνημείο, ιδρύθηκε και διατηρείται από τις The Ninety-Nines).
  • Το Αεροδρόμιο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Airport), που Βρίσκεται στο Άτκισον του Κάνσας.
  • Η Γέφυρα Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Bridge), που Βρίσκεται στο Άτκισον του Κάνσας.
  • Πολλά σχολεία φέρουν το όνομα της Αμέλια Έρχαρτ σε διάφορες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών, συμπεριλαμβανομένων των Amelia Earhart Elementary School, στην Αλαμίντα της Καλιφόρνια, Amelia Earhart Elementary School στη Hialeah της Φλόριντα και του Amelia Earhart International Baccalaureate World School στο Ίντιο της Καλιφόρνια.
  • Το Ξενοδοχείο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Hotel) που βρίσκεται στο Βίζμπαντεν της Γερμανίας. Αρχικά λειτούργησε ως ξενοδοχείο για γυναίκες, στη συνέχεια, προσωρινά, ως στρατιωτικό κατάλυμα και σήμερα λειτουργεί ως γραφείο της Υπηρεσία Εργολαβιών του Αμερικανικού Στρατού (United States Army Contracting Agency).
  • Η Οδός Αμέλια Έρχαρτ στην πόλη της Οκλαχόμα (έδρα των The Ninety-Nines).
  • Το Βραβείο Αμέλια Έρχαρτ της UCI Irvine (από το 1990).
  • Το Γυμνάσιο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Intermediate School) που βρίσκεται στην αεροπορική βάση Καντένα (Kadena Air Base), στην Οκινάουα της Ιαπωνίας.
  • Μέλος του Αμερικανικού Motorsports Hall of Fame (1992).
  • Το Ίδρυμα Έρχαρτ (Earhart Foundation), που βρίσκεται στο Ανν Άρμπορ του Μίσιγκαν. Ιδρύθηκε το 1995 και χρηματοδοτεί έρευνες και υποτροφίες μέσω ενός δικτύου 50 «Καθηγητών της Έρχαρτ» ("Earhart professors") σε ολόκληρες τις ΗΠΑ.
  • Το Φεστιβάλ Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Festival), που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1996 στο Άτκισον.
  • Το βραβείο Amelia Earhart Pioneering Achievement Award στο Άτκισον. Από το 1996 το Ίδρυμα Cloud L. Cray Foundation παρέχει δέκα χιλιάδες δολάρια υποτροφία για γυναίκες σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της επιλογής του δωρητή.
  • Μνημείο Αμέλια Έρχαρτ (Amelia Earhart Earthwork) στο πάρκο Ουάρνοκ Λέηκ του Άτκισον, μεγέθους ενός εκταρίου και δημιουργημένο από τον Σταν Χερντ (Stan Herd) για τον εορτασμό της επετείου των εκατό χρόνων από τη γέννηση της Έρχαρτ. Συντεταγμένες: 39°32′15″N 95°08′43″W / 39.537621°N 95.145158°W / 39.537621; -95.145158
  • Η Κορόνα Έρχαρτ (Earhart Corona), γεωλογικός σχηματισμό στην επιφάνεια της Αφροδίτης, ονομασμένη έτσι από την Διεθνή Αστρονομική Ένωση (International Astronomical Union - IAU).
  • Το βραβείο Greater Miami Aviation Association Amelia Earhart Award για εξαιρετικές πράξεις (2006).
  • Στις 6 Δεκεμβρίου 2006 ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνια Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ και η Πρώτη Κυρία Μαρία Σράιβερ συμπεριέλαβαν την Αμέλια Έρχαρτ στο Hall of Fame της Καλιφόρνια, το οποίο βρίσκεται στο Μουσείο Ιστορίας, Γυναικών και Τεχνών της Καλιφόρνια (The California Museum for History, Women and the Arts).
  • Το πλοίο του Αμερικανικού Ναυτικού USNS Amelia Earhart (T-AKE-6) ονομάστηκε προς τιμήν της τον Μάιο του 2007.
  • Το 2010 σε μια αποστολή προς το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, θα μεταφερθεί σε αυτόν ένα ρολόι που ανήκε στην Έρχαρτ και χρησιμοποίησε στις δυο υπερατλαντικές της πτήσεις, από την αστροναύτη Σάννον Ουώκερ, προς αναγνώριση της προσωπικότητας της Έρχαρτ και του ρόλου της στην αεροπορία. Μετά το τέλος της αποστολής το ρολόι θα τοποθετηθεί στο μουσείο The Ninety-Nines Museum of Women Pilots στην Οκλαχόμα. Το ρολόι θα είναι το δεύτερο αντικείμενο της Έρχαρτ που μεταφέρεται στον διαστημικό σταθμό, καθώς ο Ράντυ Μπρέσνικ, εγγονός του προσωπικού φωτογράφου της Έρχαρτ, θα μεταφέρει τον Νοέμβριο του 2009 ένα κασκόλ της στον σταθμό.[157]

Η Αμέλια στη μαζική κουλτούρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ζωή της Αμέλια Έρχαρτ κέντρισε τη φαντασία πολλών συγγραφέων και άλλων:

  • Η ταινία του 1943 Flight for Freedom με τη Ρόζαλιντ Ράσελ ήταν μία φανταστική ιστορία της ζωής της Έρχαρτ, με μεγάλη δόση χολιγουντιανής προπαγάνδας της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.[125]
  • Στη θεατρική παράσταση Chamber Music που έγραψε το 1962 ο Άρθουρ Κόπιτ, η πλοκή της οποίας λαμβάνει χώρα σε ένα άσυλο παραφρόνων, μία από τους χαρακτήρες πιστεύει ότι είναι η Αμέλια Έρχαρτ. Η ειρωνεία είναι ότι, βάσει της πλοκής της παραστάσεως, αφήνεται να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να είναι η Αμέλια Έρχαρτ, βάσει του χρονοδιαγράμματος.
  • Στη νουβέλα του Ντέιβιντ Λίπινκοτ E Pluribus Bang! (1970) ο πρωταγωνιστής, πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών εξαφανίζεται και μεταφέρεται σε ένα νησί του Ειρηνικού όπου συναντά την ηλικιωμένη Έρχαρτ και μαθαίνει ότι μέχρι το θάνατό του ο δικαστής Τζόσεφ Κρέιτερ έζησε στο νησί.
  • Το πρώτο άλμπουμ αφιερωμένο στο θρύλο της Αμέλια Έρχαρτ κυκλοφόρησε από το συγκρότημα Plainsong το 1972 με τίτλο In Search of Amelia Earhart, Elektra K42120. Τόσο το άλμπουμ όσο και το υλικό που διατέθηκε από την Elektra απόκτησαν μεγάλη αξία μεταξύ των συλλεκτών.[158]
  • Η τραγουδίστρια Τζόνι Μίτσελ (Joni Mitchell) έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο Amelia για το άλμπουμ της Hejira (1976), βασισμένο στην κληρονομιά της Αμέλια Έρχαρτ.
  • Η τηλεοπτική βιογραφία του 1976 με τίτλο Amelia Earhart με πρωταγωνιστές τους Σούζαν Κλαρκβκαι Τζον Φόρσαϋθ περιελάμβανε σκηνές όπου πετούσε ο πιλότος Φρανκ Τώλλμαν, συνέταιρος στην εταιρία Tallmantz Aviation με τον Πωλ Μαντς, που είχε διδάξει την Έρχαρτ τη δεκαετία του 1930.
  • Ο Κλάιβ Κάσλερ, στο βιβλίο του Σαχάρα (Sahara - 1992) αναφέρει το όνομα της Έρχαρτ σε μία φανταστική ιστορία για μία άλλη γυναίκα αεροπόρο της ίδιας περιόδου ή οποία, σύμφωνα με την πλοκή του βιβλίου, επίσης εξαφανίστηκε.
  • Η διαφημιστική εκστρατεία της εταιρίας Gap του 1993 περιελάμβανε την Αμέλια Έρχαρτ ως ένα από τα Αμερικάνικα είδωλα που συνέδεσαν το όνομά τους με τη μοντέρνα ένδυση.[159]
  • Η ταινία Amelia Earhart: The Final Flight (1994) με πρωταγωνιστές την Ντάιαν Κίτον, τον Ρούτγκερ Χάουερ και τον Μπρους Ντερν αρχικά προβλήθηκε ως τηλεοπτική ταινία και αργότερα ως θεατρικό έργο.
  • Στο επεισόδιο The 37's (1995) της τηλεοπτικής σειράς Star Trek: Voyager φέρεται πως η Έρχαρτ και ο Νούναν απήχθησαν από εξωγήινους του 1937 και βρέθηκαν το 2371. Όπως και άλλες ιστορίες σχετικές με την Έρχαρτ, στο επεισόδιο αφήνεται να εννοηθεί η ύπαρξη ειδυλλίου μεταξύ αυτής και του Νούναν, ενώ τους ρόλους των δύο χαρακτήρων ενσάρκωσαν οι Σάρον Λώρενς και ο Ντέιβιντ Γκραφ αντίστοιχα.(Ένας από τους κύριους διαστημικούς σταθμούς του αστροστόλου του Star Trek τον 24ο αιώνα φέρει το όνομα της Έρχαρτ).
  • Το I Was Amelia Earhart (1996) αποτελεί μία ψεύτικη αυτοβιογραφία από την Τζέην Μέντελσον στην οποίο η «Έρχαρτ» εξιστορεί την ιστορία του τι συνέβη το 1937, με αρκετές δόσεις ειδυλλίου για τον πλοηγό της.
  • Το Flying Blind (1999) του Μαξ Άλλαν Κόλλινς είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα στο οποίο ο πρωταγωνιστής Νέηθαν Χέλλερ προσλαμβάνεται ως σωματοφύλακας της Έρχαρτ. Σύντομα οι δύο γίνονται εραστές (ο γάμος της με τον Πάτναμ περιγράφεται ως μία ένωση μόνο κατ’ όνομα) και αργότερα ο Χέλλερ τη βοηθά να δραπετεύσει από τους Ιάπωνες, μετά την τραγική πτήση.
  • Η εξαφάνιση της Έρχαρτ είναι ένα από τα πολλά μυστήρια που μνημονεύονται στο τραγούδι Someday We'll Know (1999) του συγκροτήματος New Radicals, το οποίο αργότερα επανεκτελέστηκε από τη Μάντυ Μουρ και τον Τζόναθαν Φορμαν για την ταινία A Walk to Remember.
  • Ο τραγουδιστής και συνθέτης Ντεμπ Τάλαν ξεκινά τον δεύτερο δίσκο του, Something Burning (2000), με ένα τραγούδι που ονομάζεται Thinking Amelia.
  • Η εικόνα της Έρχαρτ συμπεριλήφθηκε μεταξύ αυτών που χρησιμοποίησε η εταιρία Apple στη διαφημιστική καμπάνια Think Different το 2002 και σήμερα θεωρείται περιζήτητο συλλεκτικό αντικείμενο.
  • Στη νουβέλα του Κρίστοφερ Μουρ Fluke (2003) η Έρχαρτ επέζησε της συντριβής και εμφανίζεται ως η μητέρα ενός εκ των χαρακτήρων.
  • Το τραγούδι Aviator του συγκροτήματος Nemo, το οποίο περιέχεται στο πρώτο τους άλμπουμ Signs of Life (2004), γράφτηκε για την τελευταία πτήση της Έρχαρτ.
  • Το τραγούδι I Miss My Sky το οποίο έγραψε η Heather Nova για το άλμπουμ της Redbird (2005) είναι αφιερωμένο στην Έρχαρτ, υπονοώντας ότι επέζησε σε ένα νησί μετά την εξαφάνισή της.
  • Ο Κέρτις Έλλερ του Curtis Eller's American Circus έγραψε ένα τραγούδι για την εξαφάνιση της Έρχαρτ, το Amelia Earhart στο άλμπουμ του Taking Up Serpents Again (2005).[160]
  • Ο Καναδός χιπ χοπ καλλιτέχνης Buck 65 συνδέει την Αμέλια Έρχαρτ και άλλες γυναίκες είδωλα όπως τη Νέκο Κέις και τη Φρίντα Κάλο στο τραγούδι Blood of a Young Wolf (2006) από το άλμπουμ Secret House Against The World.
  • Ο Άγγλος τραγουδιστής και συνθέτης Τομ ΜακΡέι στο τέταρτο άλμπουμ του King of Cards (2007) περιέλαβε ένα τραγούδι με τίτλο The Ballad of Amelia Earhart.
  • Ο τραγουδιστής και συνθέτης της ροκ μουσικής Τζον ΜακΛάφλιν έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο Amelia's Missing (2007).

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ LIBRIS. 21  Σεπτεμβρίου 2006. 64jmq1bq06w30d9. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb158042582. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2021.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2021.
  5. ↑ www.pbs.org/wgbh/americanexperience/features/earhart-timeline/.
  6. ↑ 6,0 6,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  7. ↑ www.womenofthehall.org/inductee/amelia-earhart/.
  8. ↑ amelia-putnam-earhart.
  9. ↑ www.iswg.org/awards/past-gold-medal-recipients.
  10. ↑ Morey 1995, p. 11. Quote: "She was a pioneer in aviation... she led the way so that others could follow and go on to even greater achievements." and quote: Charles Kuralt said on CBS television program Sunday Morning, referring to Earhart, "Trailblazers prepare the rest of us for the future."
  11. ↑ 11,0 11,1 Oakes 1985
  12. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 111,112.
  13. ↑ Pearce 1988, p. 95.
  14. ↑ 14,0 14,1 Lovell 1989, p.152.
  15. ↑ The Mystery of Amelia Earhart. Social Studies School Service. [1][νεκρός σύνδεσμος] Quote: "She vanished nearly 60 years ago, but fascination with Amelia Earhart continues through each new generation."
  16. ↑ «Earhart Family tree». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  17. ↑ «Harvard University Library: A/E11/M-129, Earhart, Amy Otis, 1869-1962. Papers, 1944, n.d.: A Finding Aid». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  18. ↑ The Family Tree of Amelia Earhart Αρχειοθετήθηκε 2007-10-08 στο Wayback Machine. This was the second child in the marriage as an infant was stillborn in August, 1896.
  19. ↑ 19,0 19,1 Goldstein and Dillon 1997, p. 8.
  20. ↑ «The Ninety-Nines Grace Muriel Earhart Morrissey». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  21. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 8-9.
  22. ↑ Προκειται για τα "Bloomers", φαρδιά παντελόνια που πήραν το όνομα τους από την Αμέλια Μπλούμερ και θυμίζουν λίγο τις παραδοσιακές ελληνικές "βράκες" (στσ)
  23. ↑ Randolph 1987, p. 16. Quote: "...the judge nevertheless adored his brave and intelligent granddaughter, and in her (Amelia's) love of adventure, she seemed to have inherited his pioneering spirit."
  24. ↑ Rich 1991, p.4.
  25. ↑ Lovell 1989, p. 14.
  26. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 9.
  27. ↑ Randolph 1987, p. 18.
  28. ↑ Lovell 1989, p. 15.
  29. ↑ Hamill 1976, p. 51.
  30. ↑ Garst 1947, p. 35.
  31. ↑ Rich 1991, p. 11.
  32. ↑ «Amelia Earhart: Celebrating 100 Years of Flight». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2008. 
  33. ↑ Kerby 1990, p. 18-19. Note: Although a good student, Amelia cut short her time at Ogontz when she became a nursing assistant in Canada.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 34,4 Lovell 1989, p. 27.
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 Earhart 1932, p. 21.
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 Backus 1982, p. 49-50.
  37. ↑ Rich 1991, p. 31-32.
  38. ↑ Earhart 1937, p. 2.
  39. ↑ Earhart 1937, p. 3.
  40. ↑ Thames 1989, p. 7.
  41. ↑ Earhart 1937, p. 4.
  42. ↑ Aviation History- Lady Lindy, Amelia Earhart's Life History Note: Amelia's mother also provided part of the $1,000.00 "stake" much against her "better judgement."
  43. ↑ Marshall 2007, p.21.
  44. ↑ 44,0 44,1 Long 1999, p. 36.
  45. ↑ U-S-History.com: Aerospace Amelia Earhart 1897-1937
  46. ↑ Goldstein and Dillon 1997, σελ. 40.
  47. ↑ Lovell 1989, σελ. 37.
  48. ↑ Hamill 1976, p. 67. Quote: "Amelia was reduced to being a judge of a model-airplane contest."
  49. ↑ Gillespie 2006. Note: A modern observer, Ric Gillespie, states: "Earhart’s piloting skills were average at best."
  50. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 34.
  51. ↑ Lovell 1989, p. 40-42.
  52. ↑ Long 1999, p. 46.
  53. ↑ Rich 1991, p. 43.
  54. ↑ Randolph 1987, p. 41.
  55. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 54.
  56. ↑ «1927 Avro Avian». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  57. ↑ Goldstein and Dillon 1997, σελ. 55.
  58. ↑ Glines 1997, σελ. 44. Note: Putnam himself may have coined the term "Lady Lindy."
  59. ↑ Rich 1989, σελ. 177. <---Grandiloquent is not accurate but it was accepted to head off a long-standing edit war, the actual descriptive "Queen of the Air" was more flamboyant than feigning.--->
  60. ↑ 60,0 60,1 Pearce 1988, p. 76.
  61. ↑ Rich 1989, p. 177.
  62. ↑ Lovell 1989, p.135.
  63. ↑ «Amelia Earhart costume kit». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  64. ↑ «Searching for Amelia Earhart». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  65. ↑ «Amelia Earhart Museum: Biography». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  66. ↑ 66,0 66,1 Glines 1997, p. 45.
  67. ↑ Boston and Maine Railroad Employees Magazine, Volume 8, Number 10, July 1933, copy in Purdue University Special Collections
  68. ↑ Rich 1989, p.73.
  69. ↑ Mendieta, Carlene. Amelia Earhart's Flight Across America: Rediscovering a Legend Amelia Earhart's Flight Across America: Rediscovering a Legend Αρχειοθετήθηκε 2008-08-27 στο Wayback Machine. Retrieved: 21 May 2007.
  70. ↑ Rich 1989, p.85.
  71. ↑ Corn 1983, p. 75.
  72. ↑ Oakes 1985, p. 31.
  73. ↑ Lovell 1989, p. 130, 138.
  74. ↑ Pearce 1988, p. 81. Quote: "Amelia eventually said yes – or rather nodded yes – to GP's sixth proposal of marriage.
  75. ↑ Lovell 1989, p.165-166: "It was pencilled longhand...a slip or two in spelling meticulously corrected." The later typewritten note has the word medieval incorrectly spelled. The original note has some slight variances in the header, use of commas and the salutation but is spelled correctly.
  76. ↑ «Wireles Flash News: Newly Discovered Amelia Earhart Letter Shows Her Wild Side». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  77. ↑ «Purdue News: Public to get first look at Amelia Earhart's private life». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  78. ↑ Pearce 1988, p. 82.
  79. ↑ «St. Lucie Historical Society, Inc.: Dorothy Binney Putnam Upton Blanding Palmer 1888-1982». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2008. 
  80. ↑ St. Lucie Historical Society, Inc.:Edwin Binney 1866-1934
  81. ↑ Lovell 1989, p. 154, 174.
  82. ↑ Sloate 1990, p. 64. Note: Amelia preferred the more benign weather of the west coast for flying and based her later years' operation from California rather than the east coast.
  83. ↑ Butler 1997, p. 263. Note: Balchen had been instrumental in other transatlantic and Arctic record-breaking flights during that period.
  84. ↑ «Amelia Earhart Centre, Derry City Council Heritage and Museum Service». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2006. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  85. ↑ Glines 1997, p. 47. Note: Franklin D. Roosevelt was not in favor of his wife becoming a pilot and firmly "closed" the door. Eleanor Roosevelt would later feature prominently in another aviation-related cause when she took a famous flight with a young Black aviator that helped establish the credentials of the "Tuskegee Airmen".
  86. ↑ Leder 1987, p. 49.
  87. ↑ 87,0 87,1 Goldstein and Dillon 1997, p.132.
  88. ↑ Lovell 1989, p. 218.
  89. ↑ Oakes 1985, p. 35.
  90. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 145.
  91. ↑ Earhart, Amelia. Last Flight. New York: Putnam, 1937.
  92. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 145. Note: Her job at Purdue was outlined by Edward C. Elliott, the President of Purdue University.
  93. ↑ Long 1999, p. 65.
  94. ↑ Post, Wiley and Gatty, Harold. Around the World in Eight Days. New York: Rand McNally & Company, 1931, Chapter III, "Driving from the back seat" p. 45-56.
  95. ↑ Grooch 1936, p. 177.
  96. ↑ Grooch 1936, p. 189. Note: Noonan also navigated the China Clipper on its first flight to Manila, departing Alameda under the command of Captain Ed Musick, on 22 November 1936.
  97. ↑ 97,0 97,1 Rich 1989, p. 245.
  98. ↑ Leder 1987, p. 48.
  99. ↑ "The inaccuracies of direction finding bearings can be very definitely cataloged: twilight effects, faint signals, wide splits of minima, and inaccurate calibration."Noonan, Fred. Memo to Operations Manager, Pacific Division, Pan American Airlines, 29 April 1935.
  100. ↑ 100,0 100,1 100,2 Hoversten 2007, p. 22-23.
  101. ↑ «The Final Flight. Part 3: At Howland Island. Randall S. Jacobson, Ph.D.». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  102. ↑ «Earhart Navigation FAQ, TIGHAR». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2008. 
  103. ↑ American Radio Relay League 1945, σ. 453. Quote: "Frequencies between 2,504 to 3,497.5 kc were allocated to "Coastal harbor, government, aviation, fixed, miscellaneous."
  104. ↑ Long 1999, p. 20.
  105. ↑ Everette, Michael. Electric Radio Communications Equipment Installed on Board Lockeed Electra NR16020. Wilmington, Delaware: TIGHAR, 2006.
  106. ↑ American Radio Relay League 1945, p. 196-199. Note: The height of the antenna is important, a horizontally polarized antenna operating at a small fraction of its wavelength above the ground will be less efficient than that same antenna operating at cruising altitude.
  107. ↑ Safford, Warren and Payne 2003, p. 145. Note: Safford disputes a "sun line" theory and proposes that Noonan asked Earhart to fly 157-337 magnetic or to fly at right angles to the original track on north-south courses.
  108. ↑ Brandenberg, Bob. "Probability of Betty Hearing Amelia on a Harmonic Gardner Sunset: 0538Z Sunrise: 1747Z," TIGHAR website, BettyProb182531a-1.pdf, 2007. Note: A teenager in the northeastern United States claims to have heard post-loss transmissions from Earhart and Noonan but modern analysis has shown there was an extremely low probability of any signal from Amelia Earhart being received in the United States on a harmonic of a frequency she could transmit upon.
  109. ↑ Gillespie 2006, p.115.
  110. ↑ Strippel 1995, p. 18.
  111. ↑ Gillespie 2006, diagram p. 190. Note: The essential components were all mounted low, including the generator, batteries, dynamotor and transmitter.
  112. ↑ Gillespie 2006, p. 140. Note: In order to operate the radio for any length of time, the aircraft would have had to be standing more or less upright on its landing gear with the right engine running in order to charge the 50-watt transmitter's battery, which would have consumed 6 gallons of fuel per hour.
  113. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 241. Note: The first two days were marked by rumors and misinformation regarding radio transmission capabilities of the Lockheed L10 Electra that were finally resolved by the aircraft company.
  114. ↑ Gillespie 2006, p. 146.
  115. ↑ 115,0 115,1 Goldstein and Dillon 1997, p. 251.
  116. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 248.
  117. ↑ Memo from Senior Aviator, USS Colorado, to The Chief of the Bureau of Aeronautics, "Aircraft Search of Earhart Plane," "Finding Amelia" DVD, Annapolis, Maryland, Naval Institute Press, 2006, DVD: Contents: Reports: Lambrecht.pdf, p. 3. Their commander Capt Friedell made no note of "recent habitation" in his official summary.
  118. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 254.
  119. ↑ Safford, Warren and Payne 2003, p. 61-62, 67-68.
  120. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 254-255. Note: FDR himself had to respond to accusations that the search was justified.
  121. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 245- 254.
  122. ↑ King et al, 2001, p. 32-33.
  123. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 257.
  124. ↑ «"Crash and Sink" Theory». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  125. ↑ 125,0 125,1 125,2 Strippel 1995, p. 20.
  126. ↑ Strippel 1995, p. 58.
  127. ↑ Strippel 1995, p. 58, 60.
  128. ↑ Amelia Earhart's disappearance still haunts her stepson, 83. Αρχειοθετήθηκε 2011-07-20 στο Wayback Machine. Retrieved: 19 July 2007.
  129. ↑ Hoversten 2007, p. 23.
  130. ↑ Rich 1989, p. 272-273.
  131. ↑ The end of Amelia Earhart (2): several theories. Avio News (WAPA), 16 July 2007. Avio News (WAPA) Retrieved: 17 July 2007.
  132. ↑ «The Final Flight Part 4: The Airplane Returns to Earth. Randall S. Jacobson, Ph.D.». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  133. ↑ Common Earhart Myths. (Copyright date of 1998–2004 on page.) AE Myths Retrieved: 1 April 2007.
  134. ↑ The TIGHAR Hypothesis. November, 2001. AE Hypothesis Retrieved: 1 April 2007.
  135. ↑ Was Amelia Earhart a doomed castaway? Associated Press (CNN) Earhart Mystery[νεκρός σύνδεσμος] Retrieved: 1 April 2007. Note: According to records, Noonan was 6 ft tall, and Earhart was 5 ft 8 in and wore a size 6 shoe according to her sister.
  136. ↑ Cruikshank, Joe. "The Search for Earhart's Plane Continues." Treasure County Palm News, 4 November 2006. [2] Retrieved: 1 April 2007.
  137. ↑ «Yahoo.com, New search begins in Earhart mystery». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2007. 
  138. ↑ The Guardian/AP, Group Ends Island Search for Earhart, 3 August 2007, Retrieved: 5 August 2007.
  139. ↑ «Amelia Earhart Plane Fragment Identified : Discovery News». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2014. 
  140. ↑ http://www.newsweek.com/mystery-amelia-earhart-solved-fragment-fallen-plane-identified-280856
  141. ↑ AE myths Some authors have speculated that Earhart and Noonan were shot down by Japanese aircraft as she was seen as a threat who was spying on the Japanese so America could supposedly plan an attack, presumed by Japanese military leaders.
  142. ↑ Cochran 1954, p. 160.
  143. ↑ New York Times Obituary: Fred Goerner, Broadcaster, 69 Published: 16 September 1994
  144. ↑ Time Magazine Αρχειοθετήθηκε 2007-10-01 στο Wayback Machine. Goerner’s book was immediately challenged, but the Time Magazine article on it does include a quote from Admiral Chester W. Nimitz, who allegedly told Goerner in March 1965: "I want to tell you Earhart and her navigator did go down in the Marshalls and were picked up by the Japanese."
  145. ↑ Goerner 1966, p. 304. Note: Goerner disclosed in his book that Nimitz refused permission to be quoted.
  146. ↑ Thomas E. Devine: What Really Happened to Amelia Earhart[νεκρός σύνδεσμος]
  147. ↑ Strippel 1995, p. 52.
  148. ↑ Amelia Earhart FAQ Αρχειοθετήθηκε 2007-12-28 στο Wayback Machine., TIGHAR
  149. ↑ TIGHARS on Tinian Αρχειοθετήθηκε 2010-12-25 στο Wayback Machine., TIGHAR website, 7 November 2004
  150. ↑ Goldstein and Dillon 1997, p. 282.
  151. ↑ "The Enduring Mystery of Amelia Earhart's Disappearance Maybe Finally Coming To an End." The Atlantic Flyer, September 2007, p. 3.
  152. ↑ «Amelia Earhart Survived by Colonel Rollin Reineck, USAF (ret.), 2003». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2008. 
  153. ↑ Strippel 1995, p. 52-53.
  154. ↑ Hamill 1976, p. 49.
  155. ↑ Sloate 1990, p. 116-117.
  156. ↑ «Amelia Earhart's Flight Across America: Rediscovering a Legend». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2008. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  157. ↑ Astronauts to Fly Amelia Earhart Watch, Scarf Αρχειοθετήθηκε 2009-11-06 στο Wayback Machine., NASA
  158. ↑ «In Search of Amelia Earhart/Now We Are Three». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2008. 
  159. ↑ Lubben and Barnett 2007, p. 9, 146, 162.
  160. ↑ «Lyrics: Amelia Earhart». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2008. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Backus, Jean L. Letters from Amelia 1901-1937. Boston: Beacon Press, 1982. ISBN 0-8070-6703-2.
  • Briand, Paul. Daughter of the Sky. New York: Duell, Sloan, Pearce, 1960. No ISBN.
  • Brink, Randall. Lost Star: The Search for Amelia Earhart. New York: W.W. Norton & Company, 1994. ISBN 0-393-026883-3.
  • Burke, John. Winged Legend: The Story of Amelia Earhart. New York: Ballantine Books, 1971. ISBN 0-425-03304-X.
  • Butler, Susan. East to the Dawn: The Life of Amelia Earhart. Reading, MA: Addison-Wesley, 1997. ISBN 0-306-80887-0.
  • Campbell, Mike with Devine, Thomas E. With Our Own Eyes: Eyewitnesses ot the Final Days of Amelia Earhart. Lancaster, Ohio: Lucky Press, LLC, 2002. ISBN 0-9706377-6-4.
  • Cochran, Jacqueline and Brinkley, Maryann Bucknum. Jackie Cochran: The Autobiography of the Greatest Woman Pilot in Aviation History. Toronto: Bantam Boooks, 1987. ISBN 0-553-05211-X.
  • Cochran, Jacqueline. Stars at Noon. Boston: Little, Brown and Company, 1954.
  • Corn, Joseph J. The Winged Gospel. New York: Oxford University Press, 1983. ISBN 0-19-503356-6.
  • Crouch, Thomas D. "Searching for Amelia Earhart." Invention & Technology Volume 23, Issue 1, Summer 2007.
  • Devine, Thomas E. Eyewitness: The Amelia Earhart Incident. Frederick, CO: Renaissance House, 1987. ISBN 0-939650-48-7.
  • Garst, Shannon. Amelia Earhart: Heroine of the Skies. New York: Julian Messner, Inc., 1947. No ISBN.
  • Gillespie, Ric. Finding Amelia: The True Story of the Earhart Disappearance. Annapolis, MD: Naval Institute Press, 2006. ISBN 1-59114-319-5.
  • Glines, C.V. "'Lady Lindy': The Remarkable Life of Amelia Earhart." Aviation History July 1997.
  • Goerner, Fred. The Search for Amelia Earhart. New York: Doubleday, 1966. ISBN 0-385-07424-7.
  • Goldstein, Donald M. and Dillon, Katherine V. Amelia: The Centennial Biography of an Aviation Pioneer. Washington, DC: Brassey's, 1997. ISBN 1-57488-134-5.
  • Grooch, William Stephen. Skyway to Asia. New York: Longmans, Green and Co., 1936. No ISBN.
  • Hamill, Pete. "Leather and Pearls: The Cult of Amelia Earhart." MS Magazine September 1976.
  • Hoverstein, Paul. "An American Obsession". Air & Space Smithsonian Vol. 22, No. 2, June/July 2007.
  • Kerby, Mona: Amelia Earhart: Courage in the Sky (Women of our Time series). New York: Puffin Books, 1990. ISBN 0-14-034263-X.
  • King, Thomas F., Burns, Karen Ramey, Jacobson, Randall and Spading, Kenton. Amelia Earhart's Shoes. Walnut Creek, CA: AltaMira Press, 2001. ISBN 0-7591-0130-2.
  • Leder, Jane. Amelia Earhart (Great Mysteries: Opposing Viewpoints). San Diego: Greehaven Press, Inc., 1989. ISBN 0-89908-070-7.
  • Long, Elgen M. and Marie K. Amelia Earhart: The Mystery Solved. New York: Simon & Schuster, 1999. ISBN 0-684-86005-8.
  • Loomis, Vincent V. Amelia Earhart, the Final Story. New York: Random House, 1985. ISBN 0-394-53191-4.
  • Lovell, Mary S. The Sound of Wings. New York: St. Martin's Press, 1989. ISBN 0-312-03431-8.
  • Lubben, Kristen and Barnett, Erin. Amelia Earhart: Image and Icon. New York: International Center of Photography, 2007. ISBN 978-3-86521-407-2.
  • Marshall, Patti. "Neta Snook". Aviation History Vol. 17, No. 3. January 2007, p. 21-22.
  • Morey, Eileen. The Importance of Amelia Earhart. San Diego: Lucent Books, 1995. ISBN 1-56006-065-4.
  • Morrissey, Muriel Earhart. Amelia Earhart. Santa Barbara, California: Bellerophon Books, 1992. ISBN 0-88388-044-X.
  • Morrissey, Muriel Earhart. Courage is the Price: The Biography of Amelia Earhart. Wichita, Kansas: McCormick-Armstrong Publishing Division, 1963. ISBN 1-141-40879-1.
  • Oakes, Claudia M. United States Women in Aviation 1930-1939. Washington, DC: Smithsonian Institution Press, 1985. ISBN 0-87474-380-X.
  • O'Leary, Michael. "The Earhart Discovery: Fact or Fiction?" Air Classics Vol 28, No. 8, August 1992.
  • Pearce, Carol Ann. Amelia Earhart. New York: Facts on File, 1988. ISBN 0-8160-1520-1.
  • Pellegrino, Anne Holtgren. World Flight: The Amelia Trail. Ames, Iowa: The Iowa State University Press, 1971. ISBN 0-8138-1760-9.
  • The Radio Amateur's Handbook. West Hartford, Connecticut: American Radio Relay League, 1945. No ISBN.
  • Randolph, Blythe. Amelia Earhart. New York: Franklin Watts, 1987. ISBN 0-531-10331-5.
  • Rich, Doris L. Amelia Earhart: A Biography. Washington, DC: Smithsonian Institution Press, 1989. ISBN 1-56098-725-1.
  • Safford, Laurance F. with Warren, Cameron A. and Payne, Robert R.Earhart's Flight into Yesterday: The Facts Without the Fiction, McLean, Virginia: Paladwr Press, 2003. ISBN 1-888962-20-8.
  • Sloate, Susan. Amelia Earhart: Challenging the Skies. New York: Fawcett Books, 1990. ISBN 0-449-90396-6.
  • Strippel, Richard G. Amelia Earhart: The Myth and the Reality. New York: Exposition Press, 1972. ISBN 0-682-47447-9.
  • Strippel, Richard G. "Researching Amelia: A Detailed Summary for the Serious Researcher into the Disappearance of Amelia Earhart." Air Classics Vol. 31, No. 11, November 1995.
  • Thames, Richard. Amelia Earhart. New York: Franklin Watts, 1989. ISBN 0-531-10851-1.
  • Ware, Susan. Still Missing: Amelia Earhart and the Search for Modern Feminism. New York: W.W. Norton & Company, 1993. ISBN 0-393-03551-4.
  • Wright, Monte Duane. Most Probable Position, A History of Aerial Navigation to 1941. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas, 1972. ISBN 0-7006-0092-2.

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Barker, Ralph. Great Mysteries of the Air. London: Pan Books, 1966. ISBN 0-330-02096-X.
  • Cady, Barbara. They Changed the World: 200 Icons Who Have Made a Difference. New York: Black Dog & Leventhal Publishers, 2003. ISBN 1-57912-328-7.
  • Chapman, Sally Putnam, with Mansfield, Stephanie. Whistled Like a Bird: The Untold Story of Dorothy Putnam, George Putnam, and Amelia Earhart. New York: Warner Books, 1997. ISBN 0-446-52055-1.
  • Haynsworth, Leslie and Toomey, David. Amelia Earhart's Daughters: The Wild and Glorious Story of American Women Aviators from World War II to the Dawn of the Space Age. New York: Harper Collins Publishers Inc., 1998. ISBN 0-380-72984-9.
  • Landsberg. Alan. In Search of Missing Persons. New York: Bantam Books, 1978. ISBN 0-553-11459-X.
  • Moolman, Valerie. Women Aloft (The Epic of Flight series). Alexandria, Virginia: Time-Life Books, 1981. ISBN 0-8094-3287-0.
  • Turner, Mary. The Women's Century: A Celebration of Changing Roles 1900-2000. Kew, Richmond, Surrey, UK: The National Archives, 2003. ISBN 1-903365-51-1.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αμέλια_Έρχαρτ&oldid=10409556"