Βέλες Σάρσφιλντ
 | |||
| Επίσημη ονομασία | Velez | ||
|---|---|---|---|
| Ίδρυση | 1 Ιανουαρίου 1910 | ||
| Έδρα | Μπουένος Άιρες, Αργεντινή | ||
| Στάδιο | Στάδιο Χοσέ Αμαλφιτάνι, Μπουένος Άιρες | ||
| Χρώματα | λευκό[1] και μπλε[1] | ||
| Προπονητής | Gustavo Quinteros | ||
| Πρωτάθλημα | Πριμέρα Ντιβισιόν | ||
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | ||
| |||
| Μέσα κοινωνικής δικτύωσης | |||
   | |||
 Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα | |||
| wikidata () | |||
Η Βέλες Σάρσφιλντ (ισπανικά: Vélez Sarsfield) ή συντομότερα Βέλες, είναι αθλητικό σωματείο της Αργεντινής. Εδρεύει στο Λίνιερς του δυτικού Μπουένος Άιρες και μολονότι καλλιεργεί πολλά αθλήματα, είναι γνωστό κυρίως για το ποδοσφαιρικό τμήμα του.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νταλμάσιο Βέλες Σάρσφιλντ ήταν νομικός και πολιτικός του 19ου αιώνα, ο οποίος διαμόρφωσε το Αστικό Δίκαιο της Αργεντινής. Η ομάδα όμως δεν ονομάσθηκε έτσι προς τιμήν του, αλλά από ένα σιδηροδρομικό σταθμό που έφερε το όνομά του. Πιο συγκεκριμένα, την Πρωτοχρονιά του 1910 τρεις φίλοι (Τζούλιο Γκουλιελμόνε, Μαρτίν Πορτίγιο και Νίκολας Μορένο) περπατούσαν κοντά στις γραμμές του τρένου, όταν ξέσπασε μια καλοκαιρινή καταιγίδα (στο Νότιο Ημισφαίριο ο Γενάρης είναι θερινός μήνας). Για να προστατευθούν μπήκαν στο σταθμό «Βέλες Σάρσφιλντ» και ενώ περίμεναν να κοπάσει η βροχή, αποφάσισαν να ιδρύσουν μια ομάδα για να παίζουν ποδόσφαιρο[2].
Η ομάδα έπαιξε στην πρώτη κατηγορία της Αργεντινής για πρώτη φορά το 1919 και έκανε ντεμπούτο με νίκη απέναντι στην Ιντεπεντιέντε με 2-1. Η σεζόν τελείωσε με την Βέλες δεύτερη στην βαθμολογία[3] πίσω από την Ράσινγκ που κατέκτησε το πρωτάθλημα εκείνη την χρονιά ενώ και την επόμενη χρονιά βρέθηκε στην 6η θέση του πρωταθλήματος. Την δεκαετία που ακολούθησε η Βέλες δεν έκανε κάποια αξιόλογη πορεία αλλά δεν κινδύνευσε και με υποβιβασμό. Το 1931 ήταν ανάμεσα στις ομάδες που δημιούργησαν την επαγγελματική λίγκα του ποδοσφαίρου στην Αργεντινή και στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα την χρονιά εκείνη κατέκτησε την 9η θέση. Πήρε το παρατσούκλι El Fortin (Το φρούριο) λόγω του ότι κατάφερε ένα σερί 24 παιχνιδιών εντός έδρας αήττητη από το 1934 ως το 1935. Το 1940 και αφού τερμάτισε τελευταία στο πρωτάθλημα, η Βέλες υποβιβάστηκε στην δεύτερη κατηγορία για πρώτη φορά από την ίδρυση της και έμεινε εκεί για 3 σεζόν. Το 1943 μετά από αγώνες μπαράζ ανέβηκε πάλι στην πρώτη κατηγορία και το 1945 πέτυχε την μεγαλύτερη σε έκταση νίκη της με 8-0 απέναντι στην Ιντεπεντιέντε.
Τον Απρίλιο του 1951 ανακαινίστηκε το στάδιο Χοσέ Αμαλφιτάνι και αντικαταστάθηκαν οι ξύλινες εξέδρες από νέες φτιαγμένες με μπετόν και το 1953 η Βέλες έφτασε μια ανάσα από τον τίτλο του πρωταθλητή Αργεντινής τερματίζοντας 2η. Την δεκαετία του '60 η ομάδα έκανε πολύ καλές πορείες τερματίζοντας 3η στο Μετροπολιτάνο και στο Νασιονάλ το 1967, ενώ στο Μετροπολιτάνο του 1968 έφτασε στα ημιτελικά όπου αποκλείστηκε από την Εστουδιάντες. Κατάφερε όμως να κατακτήσει το Νασιονάλ του 1968 μετά από αγώνες πλέι οφ απέναντι στην Ρίβερ Πλέιτ και την Ράσινγκ. Ήταν ο πρώτος τίτλος για την ομάδα της Βέλες που τις έδινε και το εισιτήριο για το Κόπα Λιμπερταδόρες αλλά δεν συμμετείχε τελικά γιατί φοβήθηκε ότι δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στα έξοδα των ταξιδιών για τους αγώνες.
Την δεκαετία του '70 η ομάδα είχε κάποια καλά πλασαρίσματα αλλά δεν κέρδισε κάποιον τίτλο. Το 1979 αν και έχασε στα πλέι οφ από την Ρίβερ την ευκαιρία να φτάσει στο τελικό του πρωταθλήματος, κατάφερε να νικήσει στα πλέι οφ των φιναλίστ την Ουνιόν και να πάρει το 2ο εισιτήριο για το Κόπα Λιμπερταδόρες του 1980. Στην πρώτη της συμμετοχή στο Λιμπερταδόρες[4] πέρασε στην ημιτελική φάση ως πρώτη στον όμιλο της αφήνοντας πίσω την Ρίβερ, και τις Σπόρτινγκ Κριστάλ και Ατλέτικο Σαλάκο από το Περού, στα ημιτελικά όμως έμεινε τελευταία πίσω από την Βραζιλιάνικη Ιντερνασιονάλ και την Κολομβιανή Αμέρικα ντε Κάλι και αποκλείστηκε. Για την δεκαετία του '80 είχε κάποια καλά πλασαρίσματα κυρίως στο πρωτάθλημα με αποκορύφωμα τον τελικό του Νασιονάλ το 1985 που έχασε το πρωτάθλημα από την Αρχεντίνος Τζούνιορς αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιον τίτλο.
Την δεκαετία του '90 ήρθε η ώρα να αποχωρίσει από την ενεργό δράση ο θρυλικός τερματοφύλακας Ουμπάλντο Φιλιόλ[5] στα 41 του χρόνια και την θέση του πήρε ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ ενώ την τεχνική ηγεσία ανέλαβε ο Κάρλος Μπιάνκι, παλιός θρύλος και πρώτος σκόρερ για την Βέλες ως παίκτης και μετέπειτα κορυφαίος προπονητής[6]. Μετά από 5 χρόνια στην Γαλλία ως προπονητής στις Σταντ ντε Ρενς και Νις χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, με αρκετή εμπειρία όμως και ευρωπαϊκή νοοτροπία, κατάφερε μόλις στην πρώτη χρονιά του σαν προπονητής να κατακτήσει την Κλαουσούρα 1993, τον δεύτερο τίτλο της ομάδας 25 χρόνια μετά από το πρωτάθλημα του '68. Με την κατάκτηση αυτή πήρε ξανά εισιτήριο για το Κόπα Λιμπερταδόρες του 1994[7] για 2η φορά στην ιστορία της μετά την παρθενική συμμετοχή το 1980. Κάνοντας μια εντυπωσιακή πορεία και αποκλείοντας ομάδες όπως η Μπόκα Τζούνιορς και Παλμέιρας έφτασε μέχρι τον τελικό όπου βρέθηκε αντιμέτωπη με την κάτοχο του τροπαίου την προηγούμενη χρονιά, Σάο Πάολο. Κέρδισε τον πρώτο αγώνα στο Χοσέ Αμαλφιτάνι με 1-0 και στον δεύτερο αγώνα στο Μορούμπι, η Σάο Πάολο επικράτησε στην κανονική διάρκεια με το ίδιο σκορ. Στα πέναλτι η Βέλες επικράτησε με 5-3 και κατέκτησε το πρώτο της Λιμπερταδόρες, σπάζοντας μάλιστα το σερί των δύο συνεχόμενων κατακτήσεων της αντιπάλου της το '92-'93. Η επόμενη πρόκληση ήταν ο τελικός του Διηπειρωτικού κυπέλλου στο Τόκιο απέναντι στην πανίσχυρη, εκείνη την εποχή, Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο που είχε κερδίσει το Τσάμπιονς Λίγκ του 1994 με εκκωφαντική νίκη στον τελικό της Αθήνας απέναντι στην Μπαρτσελόνα με 4-0. Η Βέλες κοίταξε στα μάτια την μεγάλη της αντίπαλο σε έναν αξέχαστο τελικό όπου με 2 γκολ στο 2ο ημίχρονο επικράτησε με 2-0 τελικό σκορ και πήρε το πρώτο και μοναδικό της διηπειρωτικό τρόπαιο.
Το 1996 αφού κατέκτησε και τα δύο πρωταθλήματα της σεζόν (Απερτούρα και Κλαουσούρα) έγινε μόλις η έκτη ομάδα στην Αργεντινή που πήρε δύο πρωταθλήματα στην σειρά. Την ίδια χρονιά αγωνίστηκε και στο Κόπα Ιντεραμερικάνα με αντίπαλο την Κοσταρικανή Καρταγίνες. Στον πρώτο αγώνα στην Κόστα Ρίκα οι δύο ομάδες ήρθαν ισόπαλες με 0-0 και στο Χοσέ Αμαλφιτάνι στον επαναληπτικό αγώνα η Βέλες επικράτησε με 2-0 και πρόσθεσε τον 3ο διεθνή τίτλο στο παλμαρέ της. Ο Οσβάλντο Πιάτσα, παλιός παίκτης της Βέλες διαδέχτηκε τον Μπιάνκι στην τεχνική ηγεσία της ομάδας πριν το τέλος του '96 και οδήγησε την Βέλες σε άλλον έναν μεγάλο διεθνή τίτλο, το Σουπερκόπα Λιμπερταδόρες του 1996 το οποίο το κατέκτησε αήττητη νικώντας κατά σειρά την Βραζιλιάνικη Γκρέμιο, την Ολύμπια από την Παραγουάη καθώς και τις επίσης Βραζιλιάνικες Σάντος και Κρουζέιρο στον ημιτελικό και στον τελικό της διοργάνωσης αντίστοιχα. Ήταν ο 4ος διεθνής τίτλος της ομάδας και θα ακολουθήσει ακόμα ένας το 1997 που θα αντιμετωπίσει στον τελικό του Ρεκόπα Σουδαμερικάνα την Ρίβερ Πλέιτ που στην κανονική διάρκεια του αγώνα θα έρθουν ισόπαλες με 1-1 (Το γκολ της Βέλες πέτυχε ο τερματοφύλακας της ο Τσιλαβέρτ με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι) και οι δύο ομάδες θα οδηγηθούν στα πέναλτι όπου η Βέλες επικράτησε της μεγάλης αντιπάλου της με 4-2 και πήρε τον 5ο διεθνή της τίτλο. Στο τέλος του '97 και αφού η ομάδα ήρθε δεύτερη και στα δύο πρωταθλήματα της χώρας (Απερτούρα και Κλαουσούρα) τον Πιάτσα διαδέχτηκε ο Μαρσέλο Μπιέλσα[8] στον πάγκο της Βέλες και την πρώτη του χρονιά εκεί κατέκτησε την Κλαουσούρα του 1998.
Ο επόμενος τίτλος για την Βέλες θα έρθει το 2005 που κατέκτησε την Κλαουσούρα στην Αργεντινή για ακόμα μια φορά, την 6η στην ιστορία της με προπονητή τον Μιγκέλ Άνχελ Ρούσο[9] και με νεανική ομάδα που σχεδόν στο σύνολό της προερχόταν από τα φυτώρια του συλλόγου με μέσο όρο ηλικίας σχεδόν 25 ετών. Την ίδια χρονιά έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία της ως τα ημιτελικά του Κόπα Σουδαμερικάνα ενώ την επόμενη χρονιά στο Κόπα Λιμπερταδόρες έφτασε μέχρι τους οκτώ της διοργάνωσης. Το 2009 με προπονητή τον Ρικάρντο Καρέκα[10] κατέκτησε τον 7ο τίτλο πρωταθλήματος (Κλαουσούρα) ενώ την Πρωτοχρονιά του 2010, στα 100 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου το Λίνιερς κατακλύστηκε από 50,000 οπαδούς της ομάδας που έκαναν πανηγυρική πορεία ως το Χοσέ Αμαλφιτάνι για να γιορτάσουν για την αγαπημένη τους ομάδα. Το 2011 κατέκτησε τον 8ο τίτλο της στην Αργεντινή και έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες, αφού αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Πενιαρόλ σε διπλούς αγώνες. Το 2012 κατέκτησε την Απερτούρα (9ος τίτλος) και έφτασε πάλι μέχρι τα προημιτελικά του θεσμού όπου αποκλείστηκε από την Σάντος στα πέναλτι. Το 2013 έφτασε μέχρι τους 16 του Κόπα Λιμπερταδόρες όπου αποκλείστηκε από την Νιούελς Ολντ Μπόις αλλά την ίδια χρονιά θα πάρει την εκδίκησή της νικώντας την στον Σούπερ τελικό του 2013 με σκορ 1-0. Ο τίτλος αυτός αναγνωρίστηκε από την Ομοσπονδία ποδοσφαίρου της Αργεντινής ως τίτλος πρωταθλήματος, έτσι η Βέλες θα πανηγυρίσει τον τίτλο του πρωταθλητή Αργεντινής για 10η φορά στην ιστορία της. Την ίδια χρονιά θα αγωνιστεί και στον τελικό του Σούπερ καπ Αργεντινής με αντίπαλο την Άρσεναλ Σαραντί, κυπελλούχο Αργεντινής για το 2013 και θα την κερδίσει με 1-0, κατακτώντας έτσι και το πρώτο κύπελλο Αργεντινής στην ιστορία της. Τα τελευταία χρόνια αν και έκανε κάποιες καλές πορείες δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιον άλλο τίτλο ενώ και στα κύπελλα της Λατινικής Αμερικής η πιο πρόσφατη καλή πορεία της ήταν στο Κόπα Λιμπερταδόρες του 2022 που έφτασε στα ημιτελικά του θεσμού αλλά αποκλείστηκε από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Φλαμένγκο με δύο ήττες.
Σύμβολα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρώτο χρώμα ήταν το λευκό, το οποίο σύντομα αντικαταστάθηκε από το συνδυασμό μπλε φανέλας με λευκό παντελονάκι. Το 1914, ενώ πολλοί Ιταλοί μετανάστες είχαν γίνει μέλη του συλλόγου, υιοθετήθηκε νέα εμφάνιση με ρίγες στα τρία χρώματα της ιταλικής σημαίας. Η τελευταία αλλαγή έγινε κατά λάθος το 1938. Μια ομάδα ράγκμπι είχε παραγγείλει λευκές στολές με μπλε V στον τοπικό έμπορο αθλητικών ειδών, αλλά δεν εμφανίσθηκε ποτέ να τις παραλάβει. Μπροστά στον κίνδυνο να μείνουν στο ράφι, ο έμπορος τις πούλησε με έκπτωση στη Βέλες και έκτοτε αυτή είναι η επίσημη στολή της ομάδας.
Γήπεδο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το γήπεδο της Βέλες ονομάζεται Χοσέ Αμαλφιτάνι προς τιμήν ενός παλαιού προέδρου της. Χτίστηκε το 1947, ανακαινίσθηκε για το Μουντιάλ του 1978 και χωρά 49.747 θεατές. Θεωρείται ως μια από τις πιο καυτές έδρες της χώρας, εξ' ου και το προσωνύμιο «Φρούριο» (El Fortín). Το στάδιο αυτό φημίζεται για την εξαιρετική οπτική του αγωνιστικού χώρου από οποιαδήποτε εξέδρα και είναι ένα από τα ωραιότερα γήπεδα στην Αργεντινή. Εκτός απ' τη Βέλες, το χρησιμοποιεί και η Εθνική Ράγκμπι της Αργεντινής.
Τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μέχρι και τη δεκαετία του '80 η Βέλες συγκαταλεγόταν στους μικρομεσαίους του πρωταθλήματος, έχοντας μόνο έναν τίτλο σε οκτώ δεκαετίες. Οι περισσότερες διακρίσεις έχουν έλθει τα τελευταία 30 χρόνια.
Αναλυτικά οι τίτλοι της Βέλες είναι οι εξής:
Εθνικοί τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρωτάθλημα Αργεντινής (10) - οι ονομασίες αναφέρονται στα διαφορετικά συστήματα διεξαγωγής, όλοι οι τίτλοι είναι ισοδύναμοι
- Νασιονάλ: 1968
- Απερτούρα: 1995, 2012
- Κλαουσούρα: 1993, 1996, 1998, 2005, 2009, 2011
- Πριμέρα Ντιβισιόν: 2012/13
Κύπελλα Αργεντινής (1)
- Σουπερκόπα Αρχεντίνα: 2013
Διεθνείς τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Κόπα Λιμπερταδόρες (1): 1994
- Διηπειρωτικό Κύπελλο (1): 1994
- Κόπα Ιντεραμερικάνα (1): 1996
- Σουπερκόπα Νοτίου Αμερικής (1): 1996
- Ρεκόπα Σουδαμερικάνα (1): 1997
Εικόνες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Η σημαία της Ιταλίας την περίοδο της μοναρχίας, τα χρώματα της οποίας δανείστηκε η Βέλες το 1914. -
Η ομάδα του 1938, χρονιά κατά την οποία υιοθετήθηκε το κυανό «V» στις φανέλες της ομάδας. -
Κάρτα με την ενδεκάδα της Βέλες του 1974. -
Τα διεθνή τρόπαια που κατέκτησε η Βέλες την δεκαετία του '90.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 velez
.com .ar /club /historia. - ↑ «Historia / Vélez Sarsfield». C. A. Vélez Sarsfield (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2024.
- ↑ «Argentina 1919». www.rsssf.org. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2024.
- ↑ «Copa Libertadores 1980». www.rsssf.org. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2024.
- ↑ Πέππας, Ιωάννης Περ (Σάββατο 17 Ιουνίου 2017). «Βλογημένος: Ουμπάλντο Φιλιόλ». Βλογημένος. Ανακτήθηκε στις 2024-04-30. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|ημερομηνία=(βοήθεια) - ↑ newsroom, sport-fm. «Το μαγικό ραβδί δεν υπακούει πάντα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)». sport-fm.gr. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2024.
- ↑ «Copa Libertadores 1994». www.transfermarkt.co.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2024.
- ↑ «Marcelo Bielsa» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2024-04-20. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Marcelo_Bielsa&oldid=1219867975.
- ↑ Πέππας, Ιωάννης Περ (Κυριακή 19 Μαρτίου 2017). «Βλογημένος: Μιγκέλ-Άνχελ Ρούσο». Βλογημένος. Ανακτήθηκε στις 2024-04-30. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|ημερομηνία=(βοήθεια) - ↑ «Ricardo Gareca» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2024-03-26. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Ricardo_Gareca&oldid=1215748146.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
