Δουκάτο της Λιβονίας
| Δουκάτο της Λιβονίας Księstwo Inflanckie (πολωνικά) Herzogtum Livland (γερμανικά) Ducatus Ultradunensis (λατινικά) | |||||
| Φέουδο of Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία | |||||
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
|
| |||||
.png) Η Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία με τις σημαντικότερες εδαφικές της υποδιαιρέσεις μετά την 1618 Εκεχειρία του Ντέβλινο, σε παράθεση πάνω στα σημερινά εθνικά σύνορα. Η Λιβονία αναπαριστάται εδώ με σκούρο γκρι χρώμα, επάνω δεξιά, στη θέση της σημερινής Εσθονίας και Λετονίας. Η Σουηδική Εσθονία εμφανίζεται με πράσινο χρώμα.[1]
| |||||
| Πρωτεύουσα | Φέλιν (Βιλγιάντι) | ||||
| Γλώσσες | Λιβονικά, Λετονικά, Εσθονικά | ||||
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική | ||||
| Πολίτευμα | Δουκάτο | ||||
| Δούκας της Λιβονίας | |||||
| - | 1561–87 | Γκότχαρντ Κέτλερ (πρώτος) | |||
| Ιστορία | |||||
| - | Σύμφωνο του Βίλνο | 28 Νοεμβρίου 1561 | |||
| - | Πολωνικός-Σουηδικός Πόλεμος | 1620–22 | |||
| - | Συνθήκη του Άλτμαρκ | 25 Σεπτεμβρίου 1629 | |||
| - | 1ος Διαμοιρασμός της Πολωνίας | 5 Αυγούστου 1772 | |||
Το Δουκάτο της Λιβονίας[2] (πολωνικά: Księstwo Inflanckie,[3] λατινικά: Ducatus Ultradunensis, εσθονικά: Üleväina-Liivimaa hertsogkond, λετονικά: Pārdaugavas hercogiste, επίσης απαντώμενο ως Πολωνική Λιβονία ή Ινφλάντι[4]) ήταν εδαφική περιοχή εντός του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας – και αργότερα της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας – η οποία υφίστατο από το 1561 έως το 1621. Αντιστοιχεί στις σημερινές γεωγραφικές περιοχές της βόρειας Λετονίας και της νότιας Εσθονίας.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Λιβονία ήταν τμήμα του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας από το 1561, ημερομηνία κατά την οποία το Λιβονικό Τάγμα εκκοσμικεύτηκε μέσω της Ένωσης του Βίλνιους και η Λιβονική Συνομοσπονδία διαλύθηκε κατά τη διάρκεια των Λιβονικών Πολέμων. Τμήμα της Λιβονίας, αποτέλεσε το Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας, ενώ το νοτιοδυτικό τμήμα της σημερινής Εσθονίας, καθώς και το βορειοανατολικό τμήμα της σημερινής Λετονίας, το οποίο κάλυπτε τις σημερινές περιοχές της Βίντζεμε και της Λατγαλίας, παραχωρήθηκαν στη Λιθουανία.
Το 1566, διακηρύχτηκε ως Δουκάτο της Λιβονίας σύμφωνα με τη Συνθήκη της Ενώσεως μεταξύ των γαιοκτημόνων της Λιβονίας και των αρχών της Λιθουανίας. Ο Γιαν Ιερονίμοβιτς Χόντκιεβιτς υπήρξε ο πρώτος Κυβερνήτης του Δουκάτου (1566–1578) με έδρα το κάστρο της Σιγκούλντα. Αποτέλεσε επαρχία του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας έως το 1569. Μετά την Ένωση του Λούμπλιν το 1569, μετατράπηκε σε συγκυριαρχία του Πολωνικού Στέμματος και του Μεγάλου Δουκάτου.
Το μεγαλύτερο τμήμα του Δουκάτου κατακτήθηκε από τη Σουηδία στη διάρκεια των Πολωνικών-Σουηδικών Πολέμων, ενώ η κατάκτησή του αναγνωρίστηκε μέσω της Συνθήκης του Άλτμαρκ η οποία υπεγράφη το 1629. Η Κοινοπολιτεία διατήρησε υπό την κυριαρχία της τα νοτιοανατολικά τμήματα του Βοϊβοδάτου του Βέντεν, το οποίο μετονομάστηκε σε Βοϊβοδάτο του Ινφλάντι με πρωτεύουσά του το Ντάουγκαβπιλς (Dyneburg), μέχρι τον Πρώτο Διαμοιρασμό της Πολωνίας το 1772, όταν και προσαρτήθηκε από τη Ρωσική Αυτοκρατορία της Μεγάλης Αικατερίνης. Ο τίτλος του "Μέγα Δούκα της Λιβονίας" προστέθηκε στους τίτλους των επόμενων Ρώσων Αυτοκρατόρων.
Διοικητικές υποδιαιρέσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Βοϊβοδάτο του Ντόρπατ (Ντόρπατ) από το 1598 έως τη δεκαετία του 1620
- Βοϊβοδάτο της Παρνάβα (Παρνάβα) από το 1598 έως τη δεκαετία του 1620
- Βοίβοδάτο του Βέντεν (Βέντεν) από το 1598 έως τη δεκαετία του 1620
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Βοϊβοδάτο του Ινφλάντι από τη δεκαετία του 1620 έως το 1772
- Επισκοπή του Έσελ-Βίεκ
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Αν και πράσινου χρώματος, το νησί του Όεσελ δεν ήταν κτήση της Σουηδίας έως το 1645 και ανήκε στο Δανικό Στέμμα. Παραχωρήθηκε στη Σουηδία μαζί με το Γκότλαντ έπειτα από την υπογραφή του Δεύτερου Συμφώνου του Μπρέμσεμπρο.
- ↑ Trade, Diplomacy and Cultural Exchange: Continuity and Change in the North ISBN 90-6550-881-3, p 17
- ↑ Foreword to the Past By Endre Bojtár; p176 ISBN 978-963-9116-42-9
- ↑ Plakans, Andrejs (2011). A Concise History of the Baltic States. Cambridge University Press. σελ. 95. ISBN 0-521-54155-7.
