Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος
| Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 21 Μαΐου 1877 Κέρκυρα |
| Θάνατος | 29 Ιουνίου 1951 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης της Ελλάδας μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Κέρκυρας) Υπουργός Εθνικής Οικονομίας της Ελλάδας Υπουργός Εσωτερικών της Ελλάδας |
Ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος[1] ή Ζαβιτζιάνος[2] (Κέρκυρα, 21 Μαΐου 1877 - Αθήνα, 29 Ιουνίου 1951) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Εξελέγη βουλευτής τον Αύγουστο του 1910, τον Νοέμβριο του 1910, το 1912, τον Μάιο του 1915, το 1923, το 1928 με το Κόμμα Προοδευτικής Ενώσεως (του οποίου ήταν αρχηγός)[3], πρόεδρος της Βουλής από τις 3 Αυγούστου 1915 ως τις 21 Οκτωβρίου 1915 και αριστίνδην γερουσιαστής από το 1929 έως το 1935.[4]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 21 Μαΐου 1877.[2] Σπούδασε νομικά στην Αθήνα συμπληρώνοντας στη συνέχεια τις σπουδές του στην Ιταλία και τη Γαλλία. Ήταν αδερφός της Μαρίας, συζύγου του αξιωματικού Δημήτριου Θεοτόκη, της κερκυραϊκής οικογένειας Θεοτόκη και της Δέσποινας, συζύγου του στρατηγού Κωνσταντίνου Μαζαράκη-Αινιάν. Πρωτοεξελέγη βουλευτής Κερκύρας τον Αύγουστο του 1910 και διορίστηκε γραμματέας της επιτροπής που προετοίμαζε το νέο σύνταγμα του 1910. Το 1917 χρημάτισε πρόεδρος της Βουλής.[5] Το 1925 αρνήθηκε την πρόταση του Πάγκαλου να διοριστεί πρωθυπουργός.[5]
Υπουργός Εσωτερικών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1928 έγινε υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου, μετά από σχετική παράκληση του πρωθυπουργού , ώστε να λειτουργήσει δια της παρουσίας του ως εγγύηση για το αδιάβλητο της διεξαγωγής των εκλογών του 1928. Ο Βενιζέλος του είχε υποσχεθεί το Υπουργείο Οικονομικών για μετά τις εκλογές, το οποίο εξ αρχής ήθελε ο Ζαβιτσιάνος. Με αφορμή την απαγωγή των Μελά και Μυλωνά, μετεκλογικώς του ζητήθηκε να παραμείνει στο Υπουργείο Εσωτερικών κι ο Ζαβιτσιάνος δέχθηκε. Επί της υπουργίας τους η ληστεία εξοντώθηκε εντός λίγων μηνών: διάσημοι ληστές Ρετζαίοι, Κουμπαίοι, Μπαμπάνης, Τζατζάς, Λαμπροστάθης συνελήφθησαν ή φονεύθηκαν. Επίσης καθορίστηκαν οι αρμοδιότητες της αστυνομίας πόλεων, οι όροι λειτουργίας των αρτοποιείων, ενώ εισηγήθηκε τον νόμο Περί μέτρων ασφαλείας του Κοινωνικού καθεστώτος (Ιδιώνυμο).[6]
Ιδρυτής κόμματος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στη συνέχεια ίδρυσε το κόμμα «Πολιτική Προοδευτική Ένωση».
Στο Μεταξικό καθεστώς
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά τη δικτατορία Μεταξά διετέλεσε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά αλλά γρήγορα διαφώνησε και παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 1937.[7] Το 1941 έγινε συνδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας.
Απεβίωσε στην Αθήνα στις 29 Ιουνίου 1951.[8][9]
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Νίκος Στούπης. «Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος: ένας Κερκυραίος πολιτικός με ανήσυχο πνεύμα». corfuland.gr. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2023.
- ↑ Μητρώο πληρεξουσίων, γερουσιαστών και βουλευτών 1822-1935, Αθήνα 1986, Βουλή των Ελλήνων, σελ. 107 (αριθμ. 446) (pdf)
- ↑ Μητρώο Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων, Εθνικό Τυπογραφείο, 1977 (σελ. 12, αρ. 40).(pdf)
- ↑ 5,0 5,1 Ε΄ Ιστορικά, Ο παράκλητος του 1910 και το Σύνταγμα, Αθήνα, τεύχος 92, σελ. 21
- ↑ Γρηγόριος Δαφνής, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος δεύτερος, εκδ.Κάκτος, Αθήνα, 1997, σελ.19
- ↑ Το ιδιώνυμο Βενιζέλου Αρχειοθετήθηκε 2009-07-27 στο Wayback Machine., άρθρο του ιστότοπου sansimera.gr
- ↑ Εμπρός, φύλλο 30-6-1951, σελ. 2
- ↑ "Απέθανε χθες ο Κ. Ζαβιτσιάνος", Καθημερινή, φύλλο 30-6-1951, σελ. 4.