Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μπέρναντ Χάιτινκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μπέρναντ Χάιτινκ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Bernard Haitink (Ολλανδικά)
Γέννηση4  Μαρτίου 1929[1][2][3]
Άμστερνταμ[4]
Θάνατος21  Οκτωβρίου 2021[5][6] ή 22  Οκτωβρίου 2021[7]
Λονδίνο[8][9]
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο Μπρόμπτον[7]
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο των Κάτω Χωρών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΟλλανδικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΟλλανδικά[10][11]
ΣπουδέςΚονσερβατόριο του Άμστερνταμ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιευθυντής ορχήστρας
μουσικός διευθυντής
βιολονίστας[12]
διευθυντής χορωδίας[13]
Περίοδος ακμής1954 - 2019[14]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΠατρίσια Μπλούμφιλντ (1994–2021)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤαξιάρχης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας
βραβείο Erasmus (1991)
Gramophone Award for Lifetime Achievement (2015)[15]
χρυσό μετάλλιο της Βασιλικής Φιλαρμονικής Εταιρείας (1990)
Ταξιάρχης του Τάγματος του Ολλανδικού Λέοντος (2017)
Hans von Bülow Medal[16]
Επίτιμος διδάκτωρ του Βασιλικού Κολεγίου Μουσικής (2004)[17]
Αξιωματικός της Τάξης του Στέμματος (1977)
Ταξιάρχης του Τάγματος της Οράγγης-Νασάου (2002)
Companion of Honour (2002)
Ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (1972)
International Opera Awards
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Μπέρναρντ Γιόχαν Χέρμαν Χάιτινκ (Ολλανδικά [bɛrnɑrt ɦaːi̯tɪŋk], γενν. 4 Μαρτίου 1929 - 21 Οκτωβρίου 2021 Λονδίνο) ήταν Ολλανδός μαέστρος και πρώην βιολιστής.

Βίος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Άμστερνταμ, γιος του Βίλελμ Χάιτινκ και της Άννα Κλάρα Βερσχάφελτ[18]. Σπούδασε βιολί και διεύθυνση ορχήστρας στο Κονσερβατόριο του Άμστερνταμ. Έπαιξε βιολί στην ορχήστρα, πριν λάβει μαθήματα διεύθυνσης ορχήστρας υπό τον Φέρντιναρντ Λάιτνερ το 1954 και το 1955.

Μουσική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάιτινκ διηύθυνε το πρώτο του κονσέρτο στις 19 Ιουλίου 1954 με την «Netherlands Radio Union Orchestra» (μεταγενέστερα Φιλαρμονική του Ολλανδικού Ραδιοφώνου [RFO])[19]. Έγινε δεύτερος διευθυντής της ορχήστρας το 1955 και πρώτος διευθυντής το 1957. Έκανε το ντεμπούτο του με τη Βασιλική Ορχήστρα Κονσερτχέμπου[20] στις 7 Νοεμβρίου 1956, αντικαθιστώντας τον Κάρλο Μαρία Τζιουλίνι[21]. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του Έντουαρντ φαν Μπέινουμ, ο Χάιτινκ έγινε οριστικά πρώτος διευθυντής της Ορχήστρας Κονσερτχέμπου στις 1 Σεπτεμβρίου 1959. Έγινε βασικός μαέστρος της Ορχήστρας Concertgebouw το 1961 και μοιράστηκε αυτή τη θέση με τον Γιουτζίν Γιόχουμ μέχρι το 1963, όταν και έγινε μοναδικός βασικός μαέστρος. Με την Ορχήστρα Κονσερτχέμπου ο Χάιτινκ έκανε πολλές ηχογραφήσεις για την εταιρεία Philips, αργότερα για την Decca και την EMI Classics και έκανε περιοδείες σε όλο τον κόσμο.

Έξω από τις Κάτω Χώρες ο Χάιτινκ ήταν μόνιμος αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Λονδίνου από το 1967 έως το 1979. Επίσης, εργάστηκε ως διευθυντής μουσικής στην Όπερα Γκλύντεμπουρν από το 1978 έως το 1988. Διετέλεσε, επίσης, μουσικός διευθυντής στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, 1987 - 2002, όπου επαινέθηκε για τη μουσικότητά του, αλλά έλαβε αρνητική κριτική για τον βαθμό προσκόλλησής του στον οργανισμό[22][23].

Ο Χάιτινκ δίδαξε επίσης σε τάξεις νέων μαέστρων νέων μαέστρων στη Λουκέρνη για πολλά χρόνια[24]. Τον Ιούνιο του 2015 η Ορχήστρα Νέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανακοίνωσε τον διορισμό του Χάιτινκ ως μαέστρο της[25].

Ρεπερτόριο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάιτινκ ηχογράφησε ευρύ φάσμα ρεπερτορίου, με πλήρεις συμφωνίες των Μπετόβεν, Μπραμς, Σούμαν, Τσαϊκόφσκι, Μπρούκνερ, Μάλερ, Σοστακόβιτς και Βον Γουίλιαμς, καθώς και οι πλήρη κοντσέρτα για πιάνο του Μπετόβεν και του Μπραμς με Κλαούντιο Αράου[26].

Ηχογράφησε για αρκετές εταιρείες, ανάμεσά τους η Philips Records, η EMI Classics, η Columbia Records, η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου και η Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγου αντηχούν. Άλλες ηχογραφήσεις του περιλαμβάνουν τα πλήρη ορχηστρικά έργα του Ντεμπυσσύ, οι δύο συμφωνίες του Έλγκαρ, τα τρία έργα του Μότσαρτ και τον πλήρη οπερατικό κύκλο του Βάγκνερ.

Διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ιππότης Ταξίαρχος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας
  • Βραβείο Erasmus [27]

Επιλεγμένη Εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βασιλική Ορχήστρα Κονσερτχέμπου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bruckner: Symphonies 0-9 (Philips)
  • Debussy: Orchestral Works (Philips, 1976–79)
  • Mahler: Symphonies 1–9 (Philips)
  • Mahler: Symphony No. 2 "Resurrection", Elly Ameling, Aafje Heynis, Netherlands Radio Chorus, (Philips 1968).
  • Ravel: Orchestral Works (Philips 1971–77)
  • Tchaikovsky: Symphonies 1-6. (Philips, 1979)
  • Shostakovich: Symphony no.15 (RCO live 2012).
  • Schumann: Symphony No.3 in E flat "Rhenish" (Philips 411 104-1, 1983)

Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Brahms: Symphony No. 1, Nanie with the Tanglewood Festival Chorus (Philips, 1994)
  • Brahms: Symphony No. 2 in D Major, Tragic Overture (Philips, 1990)
  • Brahms: Symphony No. 3, Alto Rhapsody with Jard Van Nes with the men of the Tanglewood Festival Chorus (Philips, 1993)
  • Brahms: Symphony No. 4 in E Minor, Haydn Variations (Philips, 1992)
  • Brahms: Piano Concerto No. 2, with Emanuel Ax (Sony, 1997)
  • Ravel: Daphnis and Chloe with Tanglewood Festival Chorus (Philips, 1989)
  • Ravel: Ma Mere l'Oye, Menuet antique, Rapsodie espagnole, La Valse (Philips, 1995)
  • Ravel: Alborada del Gracioso, Bolero, Le tombeau de Couperin, Valses nobles et sentimentales (Philips, 1996)

Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Mahler, Symphony No. 2[28] (2009)
  • Mahler: Symphony No. 3[29][30] (2007)
  • Mahler: Symphony No. 6[31] (2008)
  • Shostakovich: Symphony No. 4[32] (2008)
  • Strauss: Ein Heldenlebe] (με τον Anton Webern: Im Sommerwind)[33] (2010)

Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Rimsky-Korsakov: "Scheherazade" - Rodney Friend, violin solo - (Philips 6500410, 1970s)
  • Shostakovich: Symphony No. 10 in E minor, Op. 93 - (LPO 0034) Recorded in 1986, Released in 2009

Παραπομπές σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w64n013c. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Bernard-Haitink. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ «Bernard Haitink (1929-2021) had een ongeëvenaard vermogen om met muziek gevoelens op te wekken». 21  Οκτωβρίου 2021.
  6. ↑ «Bernard Haitink, Conductor Who Let Music Speak for Itself, Dies at 92». 21  Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21  Οκτωβρίου 2021.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 16  Ιουνίου 2024.
  8. ↑ «Bernard Haitink (1929-2021) had een ongeëvenaard vermogen om met muziek gevoelens op te wekken». (Ολλανδικά) De Volkskrant. PCM Uitgevers. 21  Οκτωβρίου 2021.
  9. ↑ «Bernard Haitink, Conductor Who Let Music Speak for Itself, Dies at 92». (Αγγλικά) The New York Times. The New York Times Company, A. G. Sulzberger. Μανχάταν. 21  Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21  Οκτωβρίου 2021.
  10. ↑ «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 078617286. Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2020.
  11. ↑ CONOR.SI. 31080035.
  12. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  13. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
  14. ↑ 14,0 14,1 www.thestrad.com/news/bernard-haitink-to-retire-from-conducting/9096.article.
  15. ↑ www.gramophone.co.uk/awards/2015/lifetime-achievement.
  16. ↑ Ανακτήθηκε στις 19  Νοεμβρίου 2018.
  17. ↑ www.rcm.ac.uk/about/historyofthercm/honoursandfellowships/NEW%20Honorary%20Doctorate%20List%20(2019).pdf.
  18. ↑ Nicholas Wroe (14 October 2000). «Master of the House». The Guardian. http://www.guardian.co.uk/saturday_review/story/0,,381994,00.html. Ανακτήθηκε στις 21 April 2007. 
  19. ↑ Radio Filharmonisch Orkest (20 December 2012). Haitink patron of the Netherlands Radio Philharmonic Orchestra. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 2 February 2013. Αρχειοθετήθηκε 2013-08-06 στο Wayback Machine. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2015. 
  20. ↑ Ολλανδική προφορά [kɔnˈsɛrt.xəˌbʌu̯]
  21. ↑ «The Diffident Dutchman». Time. 12 May 1967. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-07-21. https://web.archive.org/web/20130721102310/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,843759,00.html. Ανακτήθηκε στις 13 July 2007. 
  22. ↑ Nicholas Kenyon (2 June 1991). «For a Reluctant Maestro, Relief, No Regrets, in Berlin». New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9D0CE4DF103EF931A35755C0A967958260&sec=&spon=&pagewanted=all. Ανακτήθηκε στις 6 January 2008. 
  23. ↑ Andrew Clements (21 June 2002). «A great musician – but that was not enough». The Guardian. http://arts.guardian.co.uk/critic/feature/0,,741004,00.html. Ανακτήθηκε στις 21 April 2007. 
  24. ↑ Tom Service (2011-08-11). «A masterclass with Bernard Haitink». The Guardian. http://www.theguardian.com/music/2011/aug/11/bernard-haitink-masterclass. Ανακτήθηκε στις 2014-10-04. 
  25. ↑ European Union Youth Orchestra (2015-06-29). EUYO announces new conductors. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 2015-09-03. Αρχειοθετήθηκε 2019-01-04 στο Wayback Machine.
  26. ↑ Anderson, Robert; Mahler; Soloists; Choirs; Orchestra, Concertgebouw; Haitink (1973). «Mahler: The Complete Symphonies». Musical Times (Musical Times Publications Ltd.) 114 (1560): 152. doi:10.2307/957200. 
  27. ↑ "Former Laureates - Praemium Erasmianum" Αρχειοθετήθηκε 2015-09-30 στο Wayback Machine.. Praemium Erasmianum Foundation. Ανάκτηση 24 Ιανουαρίου 2015.
  28. ↑ Fiona Maddocks (13 December 2009). «Mahler Symphony No 2: Chicago Symphony/Haitink». The Observer. http://www.guardian.co.uk/music/2009/dec/13/mahler-resurrection-chicago-symphony-haitink. Ανακτήθηκε στις 27 October 2010. 
  29. ↑ «Chicago Symphony Orchestra Announces Major Radio And Recording Initiatives». Chicago Symphony Orchestra. 30 November 2006. 
  30. ↑ John von Rhein (20 October 2006). «Haitink, CSO make magic with Mahler». Chicago Tribune. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-05-07. https://web.archive.org/web/20070507045245/http://wap.metromix.mlogic3g.com/detail.jsp?key=1359&rc=critics. Ανακτήθηκε στις 21 April 2007. 
  31. ↑ Andrew Clements (25 April 2008). «Mahler: Symphony No 6, Chicago Symphony Orch/ Haitink». The Guardian. http://www.guardian.co.uk/music/2008/apr/25/classicalmusicandopera3. Ανακτήθηκε στις 27 October 2010. 
  32. ↑ Andrew Clements (22 August 2008). «Classical review: Shostakovich: Symphony No 10, LPO/Haitink; Symphony No 4, Chicago SO/Haitink». The Guardian. http://www.guardian.co.uk/music/2008/aug/22/classicalreview.shostakavich. Ανακτήθηκε στις 27 October 2010. 
  33. ↑ Andrew Clements (17 June 2010). «Strauss: Ein Heldenleben; Webern: Im Sommerwind». The Guardian. http://www.guardian.co.uk/music/2010/jun/17/strauss-heldenleben-webern-sommerwind-haitink. Ανακτήθηκε στις 27 October 2010. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συνεντεύξεις
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπέρναντ_Χάιτινκ&oldid=10332888"