Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ουράνια Οπτασία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Η παρακάτω περίληψη πλοκής του έργου που αφορά το λήμμα είναι ημιτελής. Μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα ώστε να περιλαμβάνει την πλήρη πλοκή του έργου (συμπεριλαμβανομένου του τέλους) ώστε να δίνει εγκυκλοπαιδική αξία στο λήμμα.
Η Βικιπαίδεια δεν είναι κατάλογος πωλήσεων ή ενοικιάσεων βιβλίων ή ταινιών ώστε να περιλαμβάνει μόνο τις πληροφορίες από το οπισθόφυλλο ή τη συσκευασία ενός έργου.
Ουράνια Οπτασία
ΣκηνοθεσίαΧένρι Κινγκ
ΠαραγωγήΓουίλιαμ Πέρλμπεργκ
ΣενάριοΤζορτζ Σίτον
Φραντς Βέρφελ (Μυθιστόρημα)
Βασισμένο σεThe Song of Bernadette
ΠρωταγωνιστέςΤζένιφερ Τζόουνς
Τσαρλς Μπίκφορντ
Αν Ριβίαρ
Γκλάντις Κούπερ
ΜουσικήΆλφρεντ Νιούμαν
ΦωτογραφίαΆρθουρ Τσαρλς Μίλερ
ΜοντάζΜπάρμπαρα ΜακΛίν
Εταιρεία παραγωγής20th Century Fox
Διανομή20th Century Fox και Netflix
Πρώτη προβολήCountry flag 25 Δεκεμβρίου 1943
Κυκλοφορία1943
Διάρκεια156 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Ουράνια Οπτασία (Πρωτότυπος τίτλος The Song of Bernadette) είναι δραματική ταινία παραγωγής 1943, σκηνοθεσίας Χένρι Κινγκ, με πρωταγωνιστές τους Τζένιφερ Τζόουνς, Τσαρλς Μπίκφορντ, Αν Ριβίαρ και Γκλάντις Κούπερ. Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία της Αγίας Μπερναντέτ Σουμπιρού, μπροστά στην οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, παρουσιάστηκε η Παναγία 18 φορές μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 4 μηνών.

Ο Φραντς Βέρφελ αφηγήθηκε την ιστορία της Μπερναντέτ στο μυθιστόρημά του The Song of Bernadette που κυκλοφόρησε το 1941 και ο Τζορτζ Σίτον το διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη. Η ταινία προτάθηκε για 12 βραβεία Όσκαρ και χάρισε στην πρωταγωνίστριά του Τζένιφερ Τζόουνς το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Επίσης, γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία, καθώς είχε προϋπολογισμό 1,6 εκατομμύρια δολάρια[1] και απέφερε έσοδα από 5 έως 7 εκατομμύρια δολάρια.[2][3][4]

Υπόθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1858 στη Λούρδη της Γαλλίας ενώπιον μιας αγράμματης δεκατετράχρονης χωριατοπούλας, της Μπερναντέτ Σουμπιρού (Τζένιφερ Τζόουνς), παρουσιάζεται το όραμα μιας «ωραίας κυρίας» σε ένα σημείο στο κοντινό δάσος. Η ωραία αυτή κυρία, της ζητάει να τη βοηθήσει να φτιάξει μια πηγή που να απαλύνει τον πόνο όλων των πιστών. Η Μπερναντέτ διηγείται το όραμά της στους συγχωριανούς της, οι οποίοι πιστεύουν ότι είδε την Παναγία (η Μπερναντέτ μιλώντας για το όραμά της αναφέρεται πάντα σε μια ωραία κυρία και όχι στην Παναγία). Η φήμες φτάνουν στα αυτιά των ανώτατων αρχών του κράτους και της εκκλησίας που σπεύδουν να ερευνήσουν το θέμα, πιστεύοντας ότι η Μπερναντέτ είναι τρελή. Η ζωές όλων των κατοίκων της πόλης αλλάζουν όταν κάποιοι ισχυρίζονται ότι θεραπεύτηκαν πίνοντας νερό από την πηγή, και η Μπερνάντετ ζει μια μαρτυρική ζωή, περνώντας από εξέταση σε εξέταση και από δίκη σε δίκη. Φανατικοί πολέμιοί της είναι ο αυτοκρατορικός ανακριτής Βιτάλ Ντιζού (Βίνσεντ Πράις) και η καλόγρια Μαρία Θηρεσία (Γκλάντις Κούπερ), ενώ υποστηρικτής της είναι ο αιδεσιμότατος Πεϊραμάλ (Τσαρλς Μπίκφορντ).

Πληροφορίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Φρανκ Βέρφελ, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα με έντονο το στοιχείο της μυθοπλασίας. Το μυθιστόρημα The Song of Bernadette που κυκλοφόρησε το 1941 και είχε τεράστια απήχηση στο αμερικάνικο κοινό, κίνησε το ενδιαφέρον της εταιρείας παραγωγής 20th Century Fox, που αγόρασε τα δικαιώματα για τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη.

Οι ηθοποιοί που πέρασαν αρχικά από οντισιόν για το ρόλο της Μπερναντέτ Σουμπιρού (που ανέλαβε τελικά η Τζένιφερ Τζόουνς) ήταν η Αν Μπάξτερ, η Τζιν Τίρνεϊ, η Τερέζα Ράιτ και η Λίντα Νταρνέλ. Η τελευταία επελέγη τελικά για το ρόλο της Παναγίας, κάτι που προκάλεσε την οργή του συγγραφέα Φρανκ Βέρφελ, που απείλησε να αποχωρήσει από το όλο εγχείρημα. Ο λόγος για τον οποίο η επιλογή της συγκεκριμένης ηθοποιού προκάλεσε σκάνδαλο ήταν το γεγονός ότι είχε συμμετάσχει σε πορνογραφικά έντυπα και το γεγονός ότι ήταν έγκυος εκείνη την περίοδο χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Ο διευθυντής της 20th Century Fox Ντάριλ Φ. Ζάνουκ ήταν όμως αμετάπειστος και ήθελε τη Νταρνέλ να αναλάβει το ρόλο οπωσδήποτε. Ο Βέρφελ άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να διατηρηθεί το όνομά του στους τίτλους έναρξης της ταινίας όταν του είπαν ότι ο ρόλος πήγε τελικά σε άγνωστη ηθοποιό. Το πρόσωπο της Νταρνέλ καλυμμένο από μια λάμψη δεν είναι ορατό από τους θεατές.

Η Τζένιφερ Τζόουνς στην ταινία.

Ο παραγωγός του Όσα παίρνει ο άνεμος του 1939 Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ, όταν έμαθε ότι η 20th Century Fox σχεδίαζε να χρηματοδοτήσει τη μεταφορά του μυθιστορήματος του Βέρφελ, έσπευσε να εξασφαλίσει το ρόλο της Μπερναντέτ για την τότε ερωμένη και αργότερα σύζυγό του Τζένιφερ Τζόουνς. Η Τζόουνς ήταν μέχρι τότε γνωστή με το πραγματικό της όνομα Φίλις Ίσλεϊ και είχε 4 χρόνια (από το 1939) να συμμετάσχει σε ταινία, καθώς είχε παντρευτεί και είχε κάνει 2 γιούς, και μάλιστα την εποχή της πρεμιέρας της ταινίας ήταν στα χωρίσματα με τον πρώτο της σύζυγο. Η 20th Century Fox φρόντισε να κρατήσει το γεγονός αυτό μυστικό, αλλάζοντας το όνομά της και παρουσιάζοντάς την ως πρωτοεμφανιζόμενη. Αρχικά η μουσική επένδυση της ταινίας είχε γίνει από τον συνθέτη Ίγκορ Στραβίνσκι, αλλά όταν του ζητήθηκε να κάνει αλλαγές αυτός αρνήθηκε και έτσι επελέγη να αντικατασταθεί από τον Άλφρεντ Νιούμαν.

Βραβεύσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στα τέλη του 1943, κάνοντας τεράστιες εισπράξεις και προτάθηκε για 12 όσκαρ.[5][6] Ήταν όμως η χρονιά του Καζαμπλάνκα του Μάικλ Κερτίζ που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και απέφερε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας στο σκηνοθέτη της. Το Καζαμπλάνκα έλαβε συνολικά τρία όσκαρ, ενώ η Ουράνια Οπτασία τέσσερα συμπεριλαμβανόμενου και εκείνου για την ερμηνεία της Τζένιφερ Τζόουνς. Η Ίνγκριντ Μπέργκμαν (υποψήφια για το Για ποιον χτυπά η καμπάνα (For Whom The Bell Tolls) του Σαμ Γουντ και όχι για το Κάζαμπλάνκα) έσπευσε να συγχαρεί τη φίλη της, Τζένιφερ Τζόουνς, όταν έλαβε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, λέγοντάς της: Η Μπερναντέτ σου νίκησε τη δική μου Μαρία. Η επόμενη χρονιά όμως ήταν δική της όταν έλαβε το πρώτο της όσκαρ για την ταινία Εφιάλτης (Gaslight, 1944) και μάλιστα από τα χέρια της φίλης της, Τζένιφερ Τζόουνς, που την είχε νικήσει ένα χρόνο πριν, η οποία της έδωσε, με τη σειρά της, συγχαρητήρια.

Βράβευση:

  • Α’ Γυναικείου Ρόλου – Τζένιφερ Τζόουνς
  • Μουσικής Επιμέλειας - Άλφρεντ Νιούμαν
  • Φωτογραφίας, Ασπρόμαυρη Ταινία – Άρθουρ Σ. Μίλερ
  • Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης - Τζέιμς Μπαζέβι, Γουίλιαμ Σ. Ντάρλινγκ, Τόμας Λιτλ

Υποψηφιότητες:

  • Καλύτερης Ταινίας – Γουίλιαμ Πέρλμπεργκ
  • Σκηνοθεσίας – Χένρι Κινγκ
  • Β’ Ανδρικού Ρόλου – Τσαρλς Μπίκφορντ
  • Β’ Γυναικείου Ρόλου – Γκλάντις Κούπερ
  • Β’ Γυναικείου Ρόλου – Αν Ριβίαρ
  • Διασκευασμένου Σεναρίου – Τζορτζ Σίτον
  • Μοντάζ – Μπάρμπαρα ΜακΛιν
  • Ήχου - Ε. Χ. Χάνσεν

Η ταινία κέρδισε επίσης τρεις Χρυσές Σφαίρες στην πρώτη διοργάνωση του θεσμού, στις 20 Ιανουαρίου 1944 : Καλύτερη ταινία, Καλύτερη ηθοποιός σε πρωταγωνιστικό ρόλο, η Τζένιφερ Τζόουνς στον ρόλο της Μπερναντέτ, και Καλύτερος σκηνοθέτης, ο Χένρι Κινγκ.

Ιστορικές ανακρίβειες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εξώφυλλο του DVD της ταινίας.

To μυθιστόρημα του Βέρφελ παρουσιάζει ιστορικές ανακρίβειες, όπως το ότι ο αυτοκρατορικός ανακριτής Βιτάλ Ντιτούρ, που υποδύεται ο Βίνσεντ Πράις, ήταν άθεος. Στην πραγματικότητα ήταν ευσεβής ρωμαιοκαθολικός που απλά θεωρούσε τη Μπερναντέτ φαντασμένη και ψυχικά ανισόρροπη. Δεν υπήρξε ποτέ γνωριμία της Μπερναντέτ με τον Αντουάν Νικολό και ο αιδεσιμότατος Πεϊραμάλ είχε αποβιώσει 2 χρόνια πριν το θάνατό της. Επομένως η συνάντησή τους λίγο πριν το θάνατο της Μπερναντέτ δεν έλαβε ποτέ χώρα.

Η Μπερναντέτ ανακηρύχθηκε αγία από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το 1933,[7] αν και η ταινία τελειώνει με το θάνατό της και δεν αναφέρει την ανακήρυξή της ως αγία, όπως συμβαίνει στη νουβέλα.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Stanley, Fred (7 March 1943). «A NEW SPIRITUAL RESURGENCE IN HOLLYWOOD: Studios Now Look Favorably On Religious Themes». The New York Times: σελ. X3. 
  2. ↑ "All-Time Top Grossers", Variety, 8 January 1964 p 69
  3. ↑ Solomon, Aubrey (2002). Twentieth Century-Fox: A Corporate and Financial History. Rowman & Littlefield. σελ. 220. ISBN 978-0810842441. 
  4. ↑ «Top Grossers of the Season». Variety: σελ. 54. 5 January 1944. https://archive.org/stream/variety153-1944-01#page/n51/mode/2up. 
  5. ↑ «NY Times: The Song of Bernadette». NY Times. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2008. 
  6. ↑ «The 16th Academy Awards (1944) Nominees and Winners». oscars.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2011. 
  7. ↑ Trochu, François, Saint Bernadette Soubirous Tan Books 1993. Trochu provides background information on Bernadette's "inquisitors", revealing that they were not atheists or even freethinkers.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • John Bear, The Number One New York Times Best Seller, Berkeley: Ten Speed Press, 1992.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ουράνια_Οπτασία&oldid=10774154"