Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σιμωνίδης ο Κείος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για τον ιαμβικό ποιητή, δείτε: Σιμωνίδης ο Αμοργίνος.
Σιμωνίδης ο Κείος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Σιμωνίδης ο Κείος (Αρχαία Ελληνικά)
Γέννηση556 π.Χ.[1]
Ιουλίς[1]
Θάνατος468 π.Χ. ή 469 π.Χ.[1]
Αγκριτζέντο[2][3] ή Συρακούσες[1][4]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςαρχαία ελληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταποιητής
συγγραφέας[5]
επιγραμματοποιός[6]
ελεγειακός ποιητής[6]
Οικογένεια
ΓονείςΛεωπρέπης ο Κείος
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Σιμωνίδης ο Κείος (Ιουλίδα Κέας, 556 π.Χ. - Ακράγαντας ή Συρακούσες, 469 π.Χ.) ήταν Έλληνας λυρικός ποιητής. Γεννήθηκε στην Ιουλίδα της νήσου Κέα[7] όπου διδάχθηκε ποίηση και μουσική και συνέθεσε παιάνες προς τον Απόλλωνα. Μετακινήθηκε στην Αθήνα υπό την αιγίδα του Ιππάρχου. Μετά τη δολοφονία του προστάτη του 514 π.Χ. μετοίκησε στη Θεσσαλία. Μετά τη μάχη του Μαραθώνα επέστρεψε στην Αθήνα και αμέσως μετά πήγε στη Σικελία το 475 π.Χ. στην αυλή του Ιέρωνα όπου έμεινε μέχρι το θάνατο του. Είναι ο πρώτος ποιητής, που έγραψε ποιήματα κατόπιν παραγγελίας και με αμοιβή. Αργότερα ακολούθησαν αυτή την τακτική και άλλοι ποιητές, όπως ο Πίνδαρος και ο Βακχυλίδης.[8]

Γεννήθηκε στην Ιουλίδα της Κέω (Κέα, Τζια) το 556 π.Χ. και πέθανε σε μεγάλη ηλικία, το 468 π.Χ. Ήταν θείος του Βακχυλίδη και έζησε στην Αθήνα. Τον περισσότερο χρόνο της ζωής του τον πέρασε στην Κραννώνα (ή στον Κραννώνα, κυρίαρχη πόλη της Θεσσαλίας υπό την ηγεμονία των Σκοπάδων). Ακολούθως έζησε στον Ακράγαντα και τις Συρακούσες, όπου τον βρήκε ο θάνατος. Ξεχωριστό δείγμα πνευματικού ανθρώπου κι ευαίσθητου ποιητή. Με τους διθυράμβους του, που δεν σώζονται, πέτυχε 56 νίκες. Στα ποιήματά του κυριαρχεί το ορθολογικό κριτικό του τάλαντο και το βαθύ συναίσθημα. Θεωρείται επίσης ο μεγαλύτερος επιγραμματοποιός της αρχαιότητας. Ο «Κείος» ασχολήθηκε με όλα γενικά τα είδη της λυρικής ποίησης. Έτσι, στο ενεργητικό του διαθέτει ύμνους, παιάνες, διθυράμβους, εγκώμια, θρήνους, ελεγείες, επιγράμματα κ.α.

Ιδιαίτερα τα επιγράμματα τα είχε αναγάγει σε μέγιστη τελειότητα, λόγω της απλότητάς τους, της ασύγκριτης φραστικής τους συμπύκνωσης και του ύψους των περιεχομένων σ' αυτά νοημάτων. Εβδομήντα απ' αυτά σώζονται στην Παλατινή Ανθολογία. Εξάλλου μετά τη νίκη κατά των Περσών στο Μαραθώνα, έγραψε για τους μαραθωνομάχους και μιαν ελεγεία του, με την οποία μάλιστα πέτυχε να νικήσει κι αυτόν τον Αισχύλο στο σχετικό διαγωνισμό που προκηρύχτηκε και διενεργήθηκε. Για δεύτερη δε φορά αναγορεύθηκε νικητής σ' ανάλογο διαγωνισμό κατά το έτος 476 π.Χ. Έχαιρε άκρας εκτίμησης στον αρχαιοελληνικό χώρο και μεγάλοι άνδρες της εποχής του, όπως ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Παυσανίας και πλείστοι όσοι άλλοι, τον τιμούσαν με τη θερμή φιλία τους.

Μετά το θάνατό του, στην Αυλή του Τυράννου των Συρακουσών Ιέρωνα, που τον φιλοξενούσε, του έστησαν λαμπρό μνημείο μπροστά στη κεντρική πύλη της Ελληνικής τους (τότε) πολιτείας.

Ασχολήθηκε γενικά με όλα τα είδη της λυρικής ποίησης. Στο εκπληκτικό πολύπλευρο ενεργητικό του, συνέθεσε ελεγείες, χορικά ποιήματα, επινίκιους ύμνους, διθυράμβους, παιάνες, παρθένεια, θρήνους και επιγράμματα, εκ των οποίων άριστα θεωρούνται αυτά για τους πεσόντες των Θερμοπυλών και του Μαραθώνα.

Για τους πεσόντες Έλληνες αγωνιστές της μάχης του Μαραθώνα γράφει ο μεγάλος ποιητής: Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν.

Επίσης κορυφαίο του επίγραμμα, για το οποίο έγινε γνωστός μέχρι τις μέρες μας, ήταν αυτό για τον Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωνίδα και τους 300 πολεμιστές του, οι οποίοι έπεσαν στις Θερμοπύλες. Έχει ώς εξής: «Ὦ ξεῖν', ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι» δηλαδή «Διαβάτη, [πάντα] να λες [στους αιώνες τους άπαντες] στους Λακεδαιμόνιους, ότι σ' αυτήν εδώ τη γη βρισκόμαστε πεσμένοι, έχοντας υπακούσει στα προστάγματά τους [των Λακεδαιμονίων, της πατρίδας μας]».

Εφηύρε τον επίνικο και εισήγαγε τον θρήνο στο χορικό τραγούδι. Χαρακτηριστικό των επινίκων του Σιμωνίδη είναι το λεπτό χιούμορ, η ελαφρά ειρωνεία.[9] Το λεξικό Σούδα αποδίδει σε αυτόν την προσθήκη της 8ης χορδής στη λύρα.[10]

Είχε μεγάλη φήμη σχετικά με τις γνώσεις του. Ήταν προσωπικός φίλος του Θεμιστοκλή και του Παυσανία. Η ποίησή του κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους Πέρσες έδωσε μεγάλη ώθηση στην ελληνική εθνική συνείδηση.

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «Simonides» (Ρωσικά)
  2. Simònide+di+Cèo.
  3. biography/Simonides-of-Ceos.
  4. https://www.treccani.it/enciclopedia/simonide-di-ceo.
  5. «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  6. 6,0 6,1 Perseus Project. catalog.perseus.tufts.edu/catalog/urn:cite:perseus:author.1292. Ανακτήθηκε στις 14  Ιανουαρίου 2020.
  7. «Σιμωνίδης». Suda On Line. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2014. [νεκρός σύνδεσμος]
  8. «Untitled Document». epet.nlg.gr. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2022. 
  9. «Untitled Document». epet.nlg.gr. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2022. 
  10. Μιχαηλίδης 1989, σελ. 282.
  • Σίμος Μενάρδος, Στέφανος, εκδ. Ι. Ν. Σιδέρης, Αθήνα, 1924, σελ. 36.
  • Ηλίας Βουτιερίδης, Αρχαίοι Έλληνες Λυρικοί, β΄ έκδ. Δ. Παπαδήμα, χχ, σ. 199.
  • Άρης Δικταίος, Anthologia Graeca, η λεγομένη Παλατίνη, εκδ. Γκοβόστη, 1980, σ. 253.
  • Βασίλης Λαζανάς, Αρχαία ελληνικά επιγράμματα εμπνευσμένα από την Κόρινθο και την περιοχή της, Αθήνα, 1971, σ. 159.
  • Pierre Waltz, Anthologie Grecque, ed. Les Belles Lettres, Paris, 1960, vol. II, p. 191.
  • Peter Jay, The Greek Anthology, ed. Allen Lane, 1973, p. 38.
  • Walther Kranz, Geschichte der griechischen Literatur (μετάφραση Θρασύβουλου Σταύρου ως Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Γ. Παπαδημητρίου, Αθήνα, 1953, τ. Α΄ σ. 71.
  • Μιχαηλίδης, Σόλωνας, επιμ. (1989). «Σιμωνίδης». Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής. Αθήνα: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ. 282. ISBN 9789602501740. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]