naaien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch nâyen, from Old Dutch *nāien, from Proto-Germanic *nēaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈnaːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: naai‧en
• Rhymes: -aːi̯ən

Verb

naaien

1. (transitive, intransitive) to sew
2. (transitive, intransitive, vulgar) to screw, to fuck, to have sex

   Synonym: neuken

3. (transitive, vulgar) to screw, to screw over (someone)

   Ik wist dat je me zou naaien! ― I knew you would screw me over!

Conjugation

Conjugation of naaien (weak)
infinitive	naaien
past singular	naaide
past participle	genaaid
infinitive	naaien
gerund	naaien n
	present tense	past tense
1st person singular	naai	naaide
2nd person sing. (jij)	naait, naai2	naaide
2nd person sing. (u)	naait	naaide
2nd person sing. (gij)	naait	naaide
3rd person singular	naait	naaide
plural	naaien	naaiden
subjunctive sing.1	naaie	naaide
subjunctive plur.1	naaien	naaiden
imperative sing.	naai
imperative plur.1	naait
participles	naaiend	genaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• benaaien
• dichtnaaien
• matennaaier
• naaiboek
• naaidoos
• naaimachine
• naaisel
• naaiwerk
• opnaaien
• vastnaaien
• vernaaien

 

Related terms

• naald

 

Descendants

• Afrikaans: naai
• Jersey Dutch: nâje
• Negerhollands: naai, naej
• → Aukan: nai
• → Saramaccan: nái
• → Sranan Tongo: nai