víkja

Faroese

Etymology

From Old Norse víkva, víkja, from Proto-Germanic *wīkwaną.

Verb

víkja (third person singular past indicative veik, third person plural past indicative viku, supine vikið)
víkja (third person singular past indicative víkti, third person plural past indicative víktu, supine víkt)

1. to move, to retreat

Conjugation

Conjugation of víkja (group v-36-2)
infinitive	víkja
supine	vikið/ víkt
participle (a26/a5)1	víkjandi	vikin/ víktur
	present	past
first singular	víki	veik/ víkti
second singular	víkur/ víkir	veikst/ víkti
third singular	víkur/ víkir	veik/ víkti
plural	víkja	viku/ víktu
	imperative
singular	víkj!
plural	víkjið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse víkva, víkja, from Proto-Germanic *wīkwaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈviːca/
• Rhymes: -iːca

Verb

víkja (strong verb, third-person singular past indicative vék, third-person plural past indicative viku, supine vikið)

1. to yield, give way
2. to head (in a direction, towards something)

Conjugation

víkja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að víkja
supine (sagnbót)		vikið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		víkjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég vík	við víkjum	present (nútíð)	ég víki	við víkjum
	þú víkur	þið víkið		þú víkir	þið víkið
	hann, hún, það víkur	þeir, þær, þau víkja		hann, hún, það víki	þeir, þær, þau víki
past (þátíð)	ég veik / vék	við vikum	past (þátíð)	ég viki	við vikjum
	þú veikst / vékst	þið vikuð		þú vikir	þið vikjuð
	hann, hún, það veik / vék	þeir, þær, þau viku		hann, hún, það viki	þeir, þær, þau vikju
imperative (boðháttur)	vík (þú)	víkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	víktu	víkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

víkjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að víkjast
supine (sagnbót)		vikist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		víkjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég víkst	við víkjumst	present (nútíð)	ég víkist	við víkjumst
	þú víkst	þið víkist		þú víkist	þið víkist
	hann, hún, það víkst	þeir, þær, þau víkjast		hann, hún, það víkist	þeir, þær, þau víkist
past (þátíð)	ég veikst / vékst	við vikumst	past (þátíð)	ég vikist	við vikjumst
	þú veikst / vékst	þið vikust		þú vikist	þið vikjust
	hann, hún, það veikst / vékst	þeir, þær, þau vikust		hann, hún, það vikist	þeir, þær, þau vikjust
imperative (boðháttur)	víkst (þú)	víkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	víkstu	víkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vikinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vikinn	vikin	vikið		viknir	viknar	vikin
accusative (þolfall)	vikinn	vikna	vikið		vikna	viknar	vikin
dative (þágufall)	viknum	vikinni	viknu		viknum	viknum	viknum
genitive (eignarfall)	vikins	vikinnar	vikins		vikinna	vikinna	vikinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vikni	vikna	vikna		viknu	viknu	viknu
accusative (þolfall)	vikna	viknu	vikna		viknu	viknu	viknu
dative (þágufall)	vikna	viknu	vikna		viknu	viknu	viknu
genitive (eignarfall)	vikna	viknu	vikna		viknu	viknu	viknu

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)