„Ne tuŝu la floron!” diris la sarkistino, „sed atendu ĉi tie, kaj kiam la Morto venos, vi zorgu, ke ĝi ne forŝiru la kreskaĵon; minacu ĝin, ke vi forŝiros la aliajn florojn, tiam ĝi ektimos; ĝi havas respondecon antaŭ Dio pri ili; neniu el ili povas esti forŝirata sen la permeso de Dio!”
Subite glacia vento trablovis la ĝardenon, kaj la blinda patrino sentis, ke estas la Morto, kiu venas.
„Kiamaniere vi povis trovi la vojon ĉi tien?” ĝi demandis, „kiel vi povis alveni pli rapide ol mi?”
„Mi estas patrino!” ŝi diris. Kaj la Morto etendis sian longan brakon kontraŭ la malsaneta floreta, sed ŝi tenis siajn manojn ĉirkaŭ ĝi, tiel firme, kaj tamen zorgante por ne ektuŝi la foliojn. Sed la Morto blovis sur ŝiaj manoj, kaj ŝi sentis, ke estas akre, pli akre ol la plej malvarma vento, kaj senforte ŝiaj manoj subfalis.
„Vi ne povas ion fari kontraŭ mi!” diris la Morto. — „Sed la bona Dio povas!” ŝi respondis.
„Mi nur plenumas Lian volon!” diris la Morto. „Mi estas Lia ĝardenisto! Mi prenas ĉiujn Liajn florojn kaj arbojn kaj replantas ilin en la ĝardenon de l’ Paradizo, en la nekonata lando, sed kiel ili tie kreskas, kaj kio ili fariĝos, mi ne povas rakonti!”
