— Ha estas vi, Vikario, vi scias ke oni ne transiras.
Doucet montris la paspermeson subkribitan de la kolonelo, kaj daŭrigis sian vojon. Ankoraŭ du aŭ tri fojojn reokazis la sama renkonto; kaj la malgranda abato troviĝis ekster la linioj garditaj.
Li marŝadis jam de du horoj kiam konstatis ke li eraris direkton. Li provis reorientiĝi, sed ne povis trovi la punkton kie li eliris el ĝusta vojo. Revenis returnen, kaj perdiĝis denove inter arbetaĵoj.
— Mia Dio - li diris - ĉu mi devas manki al la meso de noktomezo?
Estis proksime monteto sufiĉe alta; de tiu supraĵo oni povus vidi la lumojn de Spincourt.
Li alvenis al ĝiaj piedoj, kiam ŝajnis al li aŭdi ekĝeman voĉon helpon petante. Haltis. Profunde silento… Mi eraris, pensis. Post dek pasoj voĉo rekomencis, pli plendanta, pli ofte petanta.
Li direktiĝas al la loko de kie venis la voĉo, prenis el poŝo elektran lume-
