Edukira joan

Elvia Carrillo Puerto

Wikipedia, Entziklopedia askea
Elvia Carrillo Puerto

(1899)

Mexikoko Diputatuen Ganberako kide

Bizitza
JaiotzaMotul (en) Itzuli, 1878ko abenduaren 6a
Herrialdea Mexiko
HeriotzaMexiko Hiria, 1968ko apirilaren 15a (89 urte)
Familia
Ezkontidea(k)Vicente Pérez Mendiburo
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakpolitikaria, feminista, sufragista eta sufragettea
Lantokia(k)Mexiko Hiria

Elvia Carrillo Puerto (Motul, Yucatan, 1881eko urtarrilaren 30a – Mexiko Hiria, 1968ko apirilaren 15a) lider feminista, politiko eta sufragista mexikarra izan zen.[1] Borrokalari sozial horri Mayab-eko Moja Gorria ezizena jarri zioten bere aktibismoagatik. Hego-ekialdeko Alderdi Sozialistako kide izan zen, eta Yucatángo Kongresurako diputatu hautatu zuten 1923an. Mexikon legegintza-kidego batean sartzeko hautatu zituzten hiru emakumeetako bat izan zen, emakumeek artean bozkatzeko eskubiderik ez zuten garai batean. 1953era arte, emakumearen boto eskubidea lortu arte, borroka nekaezina egin zuen.[2]

Bizitza

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Autodidacta, Rita Cetina Gutiérrez maistra eta poetaren luma-ikasle izan zen, eta haren La Siempreviva aldizkarian argitaratu zuen 1870etik 1872ra. Genero berdintasunari buruz zituen nozioak azaldu zituen. Urte batzuk geroago, bere irakaslea ohoratu egin zuen sortu zuen "Rita Cetina Gutiérrez" liga feministari eman zion izenaren bidez.

1910ean, espioi eta posta gisa parte hartu zuen Dzelkoop Planean, Yucatángo gobernadorearen aurkako matxinada armatuan. Enrique Muñoz Arístegui, Olegario Molinaren lasto-gizona, henekeneroen aberatsen oligarkiaren burua zen. Oligarkia hori, Casta jainkotiarra edo Casta Divina izenez ezaguna zen eta 30 bat familiak osatzen zuen. Molina 1901ean hautatu zuten, 1905ean eta 1906an ere bai, Porfirio Díaz kabineteko sustapen-ministro izendatu zutenean, Muñoz Arísteguiren bitartez, Yucatán estatua despotikoki gobernatzen jarraitu zuen. Elvia eta bere neba, Felipe, konspiratzaileak izan ziren mugimendu hartan, " Mexikoko Iraultzaren Lehen Txinparta" izenekoan: José E. Kantún, Crescencio Jiménez Borceguí, José Crisanto Chí, Víctor Montenegro, Claudio Alcocer, Miguel Ruz Ponaluz, Donato Bates eta Atilano Albertos. Geroago, Francisco I. Maderoren berrauketarako kontrako mugimendu nazionalarekin bat egin zuen eta 1912an nekazari-erakunde bat sortu zuen Motulen, Mexikon lehena, agian.[3]

Salvador Alvarado jeneralak Yucatánen gobernatu zuenean, 1915etik 1918ra, Yucatángo Bigarren Kongresu Feministan parte hartu zuen, Alvarado jeneralak berak babestuta. 1918ko martxoan, Motuleko Langileen Kongresuan parte hartu zuen, bere borroka-lankidearekin, Rosa Torre feministarekin batera. Han, sozialistek politikagintzan parte hartzeari uko egin zioten, ahotsa eta botoa ukatu baitzitzaien. Gaitzespen horrek aurreratu zuen Elviak urtebete geroago sortu zuen liga feministaren eragina; izan ere, Carrillo Puerto gobernadorearen hilketaren ondoren, 1924an, kupula sozialistak kitatu egin zuen, eta indarkeria instituzional eta politikoarekin Elvia CDMXera erbesteratu zen.[4]

1919an, Venustiano Carranzaren gobernuan, Elvia Mexiko hirira joan zen, eta han sortu zuen "Rita Cetina Gutiérrez" liga feminista, 1917ko Konstituzioaren ondoren hautatutako ganbera legegileetan emakumeen botoaren eztabaida sar zedin, lortu gabe. Handik gutxira, Yucatánen, Liga hori emakumeen mugimendu sutsua izango zen.

Hain zuzen, 1921ean, Felipe Carrillo Puertok, Elviaren nebak, hauteskundeetan irabazi ondoren, "Rita Cetina" liga Hego-ekialdeko Alderdi Sozialistari atxiki zitzaion, eta 1922ko urtarrilean, gobernadorearen eta estatuko irakasleen aurrean, Elvia Liga horretako presidente hautatu zuten, eta haren bulegoak "Ateneo Peninsular" eraikineko goiko solairuan jarri ziren. Harrezkeroztik, Elvia eta haren lagun Rosa Torre, Nelly Aznar, Susana Betancourt, Eusebia Pérez, Delta Aguayo eta Amalia Gómez maistrek, besteak beste, buru-belarri jardun zuten gizarte-klase guztietako gizon-emakumeen alfabetizazioaren, ausarkeriaren eta hobekuntza sozial eta ekonomikoaren alde. Hala, bada, "Rita Cetina" zentralaren eredutik abiatuta, 65 liga feminista jarri zituzten. Emakumeentzako gaueko eskola bat sortu zuten eta emakumezko zein gizonezko irakasleentzako etengabeko hezkuntzako eskola bat ere bai. Bi aldizkari argitaratu zituzten, Feminismo eta Rebeldia, eta, asteroko bileretan, hitzaldiak eman zituzten jaiotza-kontrolaren, hezkuntzaren, higienearen eta batez ere emakumeentzako interesgarriak ziren beste gai batzuen inguruan.

Hala ere, Elvia Carrillo Puertoren proiektuaren azken helburua emakumeentzako botoa lortzea zen, 1922an lortutakoa. Hain zuzen ere, Memorialak porrot egin ondoren —ehunka sinadura jaso zituen, baita Yucatánen ere—, emakumeen sufragiorako eskubidea eskatzen zuen, Elviak tokiko diputatu baten bidez aurkeztua, gehiengo sozialistak osatutako Estatuko Kongresuaren aurrean—, nebarengana jo zuen. Eta, bisita ugari egin ondoren, gobernadoreak erabaki zuen Konstituzioak berariaz debekatzen ez zuenez, Yucatáneko emakumeek botoa eman eta hurrengo azaroko hauteskundeetan bozkatu ahal izango zutela. Hala, lege-oinarririk gabe, 1922ko azaroan, Rosa Torre Méridako errejidore hautatu zuten. Urtebete geroago, Elvia bera, Beatriz Peniche Barrera eta Raquel Dίero (Hego-ekialdeko Alderdi Sozialistak postulatu zituen guztiak) eta tokiko biltzarrean parte hartu zuten; hala, Mexikoko lehen emakume hautetsiak izan ziren.[5][6]

1924ko urtarrilean, Carrillo Puerto gobernadorearen estatu-kolpearen eta hilketaren ondoren, bere garaian Adolfo de la Huertasi [delahuertistak] egotzitako matxinada, Álvaro Obregon presidentearen aurka, eta 1924ko maiatzean konstituzio-ordena berrezarri ondoren, ordezko gobernadore José María Conuulek jazarri eta jazarri egin zuen Elvia. Berak adierazi zuen diputatu gisa hiru hamabostaldi besterik ez zituela kobratu. Bestalde, 1924ko uztailean, Rosa Torrek uko egin zion Méridako errejidore-karguari, orduko udal-presidente Javier Erosaren aginduz.[7]

1925ean, orduko Calles presidentearen laguntzarekin, emakumeen boto-eskubidea onartuta zuen San Luis Potosíra joan zen Elvia. Diputatu izateko hautagaitza aurkeztu zuen eta irabazi egin zuen. Baina Gerra Kristerak animoa aldatuta zuen, beldur zelako emakumeen botoak kristeroen alde egingo ote zuen eta, hala, Kongresu federalak baliogabetzat jo zuen emakumeen botoa. CDMXera itzulita, Elviak Liga Orientatzaile Feminista Sozialista sortu zuen, eta Nekazaritza, Abeltzaintza, Landa Garapen, Arrantza eta Elikadura Idazkaritzako emakume-langileak antolatu eta lanean hasi zen. Geroago, 1931n, etengabe kritikak eta presio ofizialak jasotzen zituen erakunde hori Emakumeen Ekintzarako Liga bihurtu zen, eta etengabe borrokatu zen emakumeentzako boto-eskubidea onartzeko. Jakina da, adibidez, Elviak gutun bat bidali ziola Diputatuen Ganbera federalari, jarraitzaileen milaka sinadurarekin batera. Gutun horretan, 34. artikulu konstituzionala aldatzeko eskatzen zen, emakumeen botoa onartzeko. Orduan ere ez zen aintzat hartu eskaera.

Lazaro Cárdenas del Rio jeneralaren Mexikoko presidentetza garaian ere ,1934-1940 aurrerapen politiko eta sozial garrantzitsuak izan zirenean, Elvia Carrillo Puertok sufragioa lortzeko egindako ahaleginak ez ziren saritu. Okerragoa dena, Cárdenasek Ekonomia Ministeriotik kaleratzeko agindua eman zuen, non orduan estadigrafoa zen. Nahiz eta Orduan planteatu zen ekimen hau

" Errepublikako biztanleak, Mexikokoak izanda, baldintza hauek betetzen dituzten gizon-emakume guztiak dira: I. Ezkonduak izanez gero, 18 urte beteta edukitzea; bestela 21 urte eta II. Bizitzeko modu zintzoa izatea.[8]

Ekimen horrek porrot egin zuen, orduan nagusitzen zen ikuspegi politikoa honako hau zelako: emakumeari botoa emateko eskubide hori emanez gero, eragin politiko handia ematen zitzaion kleroari; izan ere, uste zuten kleroak neurri handi batean menderatu zezakeela emakumeen botoaren gehiengoaren borondatea, eta, orduan, aurrera ez egitea erabaki zuten. 1947an, Miguel Alemán Valdésen lehendakaritzapean, hasiera eman zioten, eta Mexikon emakumearen boto eskubidea onartu zen, baina udal hauteskundeetan baino ez. Elvia Carrillok, 1941ean ia itsu utzi zuen zirkulazio-istripu baten ondoren, gutxitu egin zuen gizarte-aktibismoa.

Hala ere, bere borrokari eutsi zion, eta azkenean Adolfo Ruiz Cortinesen lehendakaritza-aldian gailendu zen, 1953an errepublikaren presidentearen ekimenak, Mexikoko Estatu Batuetako Konstituzio Politikoaren 34. artikulua aldatu zuenean Mexikoko emakumeei eskubide politikoen erabateko berdintasuna emateko, eta, zalantzarik gabe, boto-eskubidea. 1952an, Elvia Carrillo Puerto Mexikoko Iraultzako beterano izendatu zuten Diputatuen Ganberan, eta Meritu Iraultzailearen ohorezko domina eman zioten.

Hil ondoko aintzatespena

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

2013ko urriaren 15ean, Mexikoko Senatarien Ganberak jakinarazi zuen Elvia Carrillo Puertoren oroimena aintzatetsi zuela, "gure herrialdean emakumeen giza eskubideak eta genero-berdintasuna defendatu, babestu, erabili eta ikertzeko" egindako lanagatik. Aitorpen hori urtero ematen da, martxoaren 8an, Emakumearen Nazioarteko Eguna ospatzeko.[9]

Bizitza pertsonala

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1900ean, 19 urte zituela, Vicente Pérez Mendiburo landa-irakaslearekin ezkondu zen; handik hamabi urtera, 31 urte zituela, alargun geratu zen. 1917an enplegatu publikoa zen Francisco Barrosorekin ezkondu eta 1925ean dibortziatu zen.[10] Felipe Carrillo Puertoren arreba da.

Ikus gainera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • Feminismoaren historia Mexikon
  • Mexikoko iraultza Yucatánen
  • Rosa Torre González
  • Felipe Carrillo Puerto
  • Wilfrido Carrillo Puerto
  • Edesio Carrillo Puerto
  • Benjamin Carrillo Puerto

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ Biografía de Elvia Carrillo Puerto. Senado de la República..
  2. ↑ Elvia Carrillo Puerto, La Monja Roja del Mayab. Monique Lemaitre. U. de Texas. Con acceso el 10/06/2010.
  3. ↑ Archivo general de Yucatán, La rebelión de Valladolid. Con acceso el día 10 de junio, 2010.. .
  4. ↑ Recordando a Elvia Carrillo Puerto. Efemérides del triunfo de la lucha por el sufragio femenino. Piedad Peniche Rivero
  5. ↑ Legajos. 2011.
  6. ↑ Suku'un Felipe. Felipe Carrillo Puerto y la revolución maya de Yucatán, 2020, Fondo de Cultura Económica, ISBN:978 607 16 7008 3
  7. ↑ Peniche Rivero, Piedad. Legajos. 2011 (número 9)
  8. ↑ Tuñón Palacios, Enriqueta (30 de agosto de 2002). El Estado mexicano y el sufragio femenino. 
  9. ↑ «Otorgará Senado reconocimiento "Elvia Carrillo Puerto" a defensores de DH de mujeres» La Jornada 15 de octubre de 2013.
  10. ↑ Legajos. 2011, 85-86 or..

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Elvia_Carrillo_Puerto&oldid=9829427"(e)tik eskuratuta