Edukira joan

Fotograma

Wikipedia, Entziklopedia askea


Muybridge argazkien serie ezaguna, argazki bakoitzean fotograma bat ageri da

Fotograma (frame), grezieraz foto (argi) et grama (irudi) hitz eratorria , zinema film baten banakako irudia da, hau da filmaren edo pelikularen unitaterik txikiena. Frekuentzia edo denbora batean projektatuz (gutxienez 12 fotograma/segundoko) mugimenduaren sentzazio lortzen da. Zinema filma baten abiadura 24 FPS (Frame per second)a da.

Telebistaren kasuan, NTSC edo PAL sistemak erabiliz, fotogramak elkarlotutako bi eremuz osatuak daude.

Giza pertzepzioa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Garunaren eta gizakiaren ikusmenaren arteko interfazeak segundoko 10-12 irudi prozesatu ditzake, banaka hautemanez (zenbaki hau gainditzen bada mugimendu bezala hautemango da).[1]

Argiztatutako irudi batzuk ikusten direnean, jendea iluntasunean eten txikiak nabaritzen hasten da: gutxi gorabehera 16 milisegundokoa edo luzeagokoa bada[2], behatzaileek irudi zehatz bat gogora dezakete etenik gabeko irudi sail batean, irudi bakoitzak 13 milisegundo inguru irauten duelarik.[3]

Milisegundo bakarreko estimulu oso txiki bat ematen denean, jendeak 100 ms eta 400 ms arteko iraupena izaten du, kortex bisualean ikusmenak irauten duelako. Honek, iraupen honetan hautemandako irudiak, estimulu bakar baten antza izatea eragin dezake, 10 metroko argi gorri baten ondoren, 10 metroko argi berde bat, adibidez, argi hori bakar bat bezala hautemango dira[4]. Ikusmenak irauteak jarraitutasun-ilusioa ere sor dezake, irudi mugiezin batzuei mugimenduaren itxura ematea ahalbidetuz.

Historia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Antzina zine mutuan freskagarri tasa 16 eta 24 FPS[5] artekoa zen, baina proiektoreari eskuz esku ematen zitzaionez, tasa eszenan zehar aldatzen zen eszenaren arabera gehiago izan zedin. Ganbera-operadoreek zinemetako freskagarri-tasa ere alda zezaketen, tentsioa kontrolatzen duen erreostatoa doituz eta proiektorean karreteak biratzen zuen mekanismoari botere handiagoa emanez.[6]

Film mutuak hasieran grabatutakoak baino azkarrago proiektatzen ziren erregularki[7]. Obturatzaile bikoitz eta hirukoitza duten proiektoreak erabiliz, tasa bi edo hiru aldiz biderkatzen zen. Thomas Edisonek esan zuen segundoko 46 fotograma zirela ikusmen-kortexak mugimendu gisa hartzeko gutxienekoa[8] [9]. 1920ko hamarkadaren erdialdean eta amaieran freskagarri tasa 20 eta 26 FPS arteko abiaduran handitu zen.[8]

1926an soinudun pelikulak sartu zirenean, freskagarri abiaduraren aldaketak jada ez ziren onartzen, entzumena audioaren maiztasunaren aldaketekiko sentikorragoa baita. Zinema askok 22 eta 26 FPS arteko abiaduran proiektatzen zituzten filmak, horregatik 24 FPS abiadura aukeratu zen. 1927tik 1930era, zenbait ikerketek ekipamendua eguneratu zuten bezala, 24 FPSko tasa 35 mm-ko soinu filmentzako estandar bihurtu zen.

24 FPSra, fimeak segundoko 456 milimetroko abiaduran bidaiatzen du. Horri esker, bi obturadoreren proiektore soilek 48 irudi segundoko serie proiektatu bat eman ahal izan zuten, Edisonen gomendioa betez. 35 mm-ko proiektore moderno gehienek hiru obturadore erabiltzen dituzte segundoko 72 irudi emateko. Fotograma bakoitza hiru aldiz erakusten da pantailan.

Zinematografia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Industria zinematografikoan, non oraindik karreteak erabiltzen diren, industriak 24 FPS formatuko filmazioa eta proiekzioa estandarizatu zituen. Tasa baxuago batean grabatzeak abiadura-sentsazioa sortzen du, eta grabazio azkarragoak, berriz, kamera geldoaren sentsazioa sortzen du proiektatua izateko unean. Maxvision 48 eta Showscan, 2001: a Space Odyssey, Douglas Trumbull, izan ziren freskagarri tasan egindako esperimentuen adibide batzuk.

Etxeko zinema mutuak 16 FPS edo 18 FPS arteko freskagarri tasa zuen 16 mm eta 8 mm-rako.

Bideo digitala eta telebista

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hiru freskagarri tasa nagusi daude telebistan eta zine digitalean. Era berean, aldaketa asko daude, eta estandar berriak sortzen dira.

  • 24p formatu progresiboa da eta bideo digitala film batera transferitu nahi dutenentzat egokituta dago. Zinema-ekoizleek eta bideo-sortzaileek 24p erabiltzen dituzte modu berean, baita beren ekoizpenak filmetara transferituko ez badituzte ere, pantailan ikusten den moduagatik soilik (abiadura baxua), jatorrizko filmekin primeran geratzen dena.

NTSC (National Television System Committee) formatu batean telebistara transferitzen denean, tasa, benetan, 23.976 FPS (24x1000) baino abiadura motelagoan jartzen da, eta, zehazki, PAL (Phase Alternating Line) edo SECAM (Séquentiel couleur à mémoire) formatu batera transferitzen denean, azkartu egiten da. 35 mm-ko kamerek 24 FPSko tasa estandarra erabiltzen dute, baina kamera askok 23.976ko tasa eskaintzen dute NTSC formatuko telebistarako eta 25ekoa PAL/SECAM formaturako. 24 FPSko tasarik ohikoena, 20. mendeko erdialdera soinua zuten filmetarako estandar lehenetsia bihurtu zen.[10]

Eskuz egindako ia marrazki guztiak 24 FPSko abiaduran proiektatzeko diseinatuta zeuden. Harrigarria bada ere, segundoko irudi bakarra erakusten duten eskuz egindako marrazkiak oso garestiak dira, baita aurrekontu handiko filmetarako ere. Izan ere, eskuz egindako animazioek bi aldiz erakusten dute irudi bera, hau da, 12 irudi baino ez dituzte erakusten.[11]

  • 25p formatu progresiboa da eta segundoko 25 fotograma progresibotan korritzen du. Tasa hau 50iko PAL telebista-formatutik dator (segundoko 50 eremu elkarlotuta ere deitua). Telebista-enpresek eta zinema-ekoiztetxeek 50 Hz-ko tasa erabiltzen dute eskualde batzuetan telebistaren eremuarekin zuzeneko bateragarritasuna izateko. 60 Hz-ko bihurketa, abiadura batez beste 24p-ra murrizteko unean gaituta dago, eta, ondoren, 60 Hz-ko sistemetara bihurtuz, telezinea erabiliz. 25p-k 50i tasa ohikoenaren aldi baterako bereizmenaren erdia harrapatzen duen bitartean, fotograma bakoitzeko espazio bertikal handiagoa sortzen du. 24p bezala, 25p, normalean, zinemaren antzeko itxura bat lortzeko erabiltzen da, baina, tramankulu berak birtualizatuz, eskaneatze progresiboetan hobeto geratzea eragin zuen (LCD pantailak, monitoreak eta proiektoreak), tartekatua ez egoteagatik.
  • 30p formatu progresibo bat da, 30 FPSko bideoa ekoizten duena. Mailakatua da (ez du elkar lotzen), atzemandako irudiaren fotogramaz fotograma eskaneatuz eta imitatuz. Fotogramen arteko bibrazio-efektuak ez dira 24p-koak bezain nabarmenak, baina, hala ere, itxura zinematografikoa izaten jarraitzen du. Bideo bat 30p formatuan grabatzeak ez du lotura-artefakturik ematen, baina bibrazioa sar daiteke irudiaren mugimenduan kamera batzuetan. Todd-AO pantaila handiaren prozesuak freskagarri tasa hau erabili zuen 1954tik 1956ra.[12]
  • 48p zinemaren industrian probatzen ari den formatu progresiboa da. 24p-ko tasa normala bi aldiz da. [13] Freskagarri tasa horrek filmetan dagoen desenfokea murrizten saiatzen da. James Cameronek "Avatar" filmaren bi sekuelak 24p baino gehiagoko tasan grabatzeko asmoa zuen, errealitate sentsazio handiagoa gehitzeko. Lehen filma "The Hobbit: An Unexpected Journey" izan zen, Peter Jackson zuzendariaren erabakia[14] [15].
  • 50i formatu elkarlotua da eta segundoko tasaren estandarra da PAL eta SECAM formatuetarako.
  • 60i formatu elkarlotua da eta NTSC telebista formaturako estandarra da, emisio, DVD edo etxeko kamera batena. Eremu hau FarnSworthek eta Zworykinek bananduta garatu zuten[16], eta 1941ean FCCk NTSC telebistarako agindutako estandarrak mantentzeko zen. Koloretako NTSC 1953an sartu zenean, segundoko 60 eremuren tasa zaharra 1000/1001 faktorean murriztu zen, kolorea bidaltzen zuen seinalearen eta soinua bidaltzen zuenaren arteko interferentzia saihesteko. (Ohiko esleipena 29.97 FPS = 30 fotograma izan zen (60 eremu/1.001))
  • 50p/60p formatu progresiboa da eta bereizmen handiko telebista sistemetarako erabiltzen da, teknikoki ATSC (Advanced Television Systems Comittee) edo DVB (Digital Video Broadcasting) estandarren zati ez den bitartean[17]. Bereizmen handiko telebistaren etorkizuna transmisio-estandarretarako formatu progresiboak izango direla iradokitzen dute txostenek. Europan, 1080p eta 50 FPS-ko Ebu (European Brodcasting Union) da hurrengo urratsa telebista-trantsizioetarako, eta telebista-estudioak animatzen ari dira etorkizunean beren taldea hobetzera.[18]
  • 72p formatua progresiboa da eta gaur egun etapa esperimentaletan dago. Snell bezalako erakunde handiek 720p eta 72 fotogramak antzinako esperimentu analogikoen ondorioz frogatu zituzten, non 768 lerrok 75 FPS baino hobeto ikusten ziren 50 FPS baino 1150 lerro abiadura handiagoko irudiekin eta abiadura handiko obturadoreekin [19]. "The Red One" bezalako kamera modernoek freskagarri tasa hau 24 FPS errepikapenak sortzeko erabil dezakete. Douglas Thrumbull izan zen freskagarri tasa ezberdinekin esperimentuak hasi zituena, hauek "Showscan" formatua aurkitzera eraman zutelarik.
  • 90p HTC Vive eta Oculus Rift errealitate birtualeko setak dira, 90 Hz-ra freskatzen direnak.
  • 100p/119.88p eta 120p formatu progresibo estandarizatuak dira UHDTVrako, ITU-R BT.202020ren gomendioz. GoPro Hero 3,3+ kamerak eta Hero 4 kamerak 720p eta 1080p 120p bideoak grabatu ditzakete. Era berean, 120 Hz-ko abiaduran freskatu dezaketen monitore berrien etorrera dago, 120 FPSko edukia ikusteko aukera ematen diona erabiltzaileari. Morpheus proiektua errealitate birtualeko proiektua da, eta 2016 hasieran abiatuko da. 120 FPSri edukia erakusteko gai izango da.
  • 144 fps: gaur egun, bideo-jokoetara bideratutako monitoreak daude, 144 Hz-rainoko freskagarri tasa dutenak.[20]
  • 240 fps: 144 fp-ko monitoreak bezala, bideo-jokoetara bideratuta daude, baina 240koak publiko txikiagoarentzat eta bideo-jokoetan inplikatuta dagoenarentzat dira.
  • 300 fps: 300 FPSko tasa eta tasa handiagoak frogatu ditu BBCko ikerketa sailak kirolen transmisioan erabiltzeko[21]. 300 FPS 50 eta 60 FPS transmisio-formatu bihur daitezke arazo handirik gabe. 300 FPS da freskagarriaren gehieneko tasa HEVC formaturako.

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. Read, Paul; Meyer, Mark-Paul; Gamma Group (2000). Restoration of motion picture film. Conservation and Museology. Butterworth-Heinemann. pp. 24-26. ISBN 0-7506-2793-X.
  2. ↑ Andrew B. Watson (1986), «Temporal sensitivity», Handbook of Perception and Human Performance (Wiley), jatorrizkoa 2015eko azaroaren 24an artxibatu zen, eta 2015eko urriaren 20an kontsultatu.
  3. ↑ «Detecting meaning in RSVP at 13 ms per picture». SpringerLink. 2013ko abundaren 28a.
  4. ↑ Robert Efron. «Conservation of temporal information by perceptual systems». Perception & Psychophysics 14 (3): 518-530. doi:10.3758/bf03211193.
  5. ↑ Brown, Julie (2014). «Audio-visual Palimpsests: Resynchronizing Silent Films with 'Special' Music». David Neumeyer, ed. The Oxford Handbook of Film Music Studies. Oxford University Press. p. 588. ISBN 0195328493.
  6. ↑ Kerr, Walter (1975). Silent Clowns. Knopf. p. 36. ISBN 0394469070.
  7. ↑ Card, James (1994). Seductive cinema: the art of silent film. Knopf. p. 53. ISBN 0394572181.
  8. ↑ Saltar a: a b c Brownlow, Kevin (Summer 1980). «Silent Films: What Was the Right Speed?». Sight & Sound 49 (3): 164-167. Jatorrizkotik artxibatuta 2011ko uztailaren 8an. 2012ko maiatzaren 2an kontsultatua.
  9. ↑ Thomas Elsaesser, Thomas Elsaesser; Barker, Adam (1990). Early cinema: space, frame, narrative. BFI Publishing. p. 284. ISBN 0-85170-244-9.
  10. ↑ Kevin Brownlow, "Silent Films: What Was the Right Speed?" en la Wayback Machine(archivado el 8 de julio de 2011). (1980), archived on July 8, 2011 from the original. Accessed December 21, 2011.
  11. ↑ "How many cels does a typical cartoon yield?" 2011ko maiatzaren 19an Wayback Machine-en artxibatua.
  12. ↑ Todd-AO Specifications at a Glance, Widescreen Museum.
  13. ↑ Giardina, Carolyn (30 de marzo de 2011). «James Cameron 'Fully Intends' to Make 'Avatar 2 and 3' at Higher Frame Rates». The Hollywood Reporter. 2010eko apirilaren 4an kontsultatua.
  14. ↑ Jackson, Peter (12 de abril de 2011). «48 Frames Per Second». Peter Jackson's Facebook page. Facebook. 2011ko apirilaren 12an kontsultatua.
  15. ↑ Walters, Florence (25 de abril de 2012). «The Hobbit previews to mixed reactions». The Daily Telegraph (London). 2012ko apirilaren 30ean kontsultatua.
  16. ↑ Gary Edgerton, The Columbia History of American Television, Columbia University Press, 2009, p. 51–52. ISBN 978-0-231-12165-1.
  17. ↑ Hoffmann, Hans; Takebumi Itagaki; David Wood; Alois Bock (December 2006). «Studies on the Bit Rate Requirements for a HDTV Format With 1920 × 1080 pixel Resolution, Progressive Scanning at 50 Hz Frame Rate Targeting Large Flat Panel Displays». IEEE Transactions on Broadcasting 52 (4): 420-434. doi:10.1109/tbc.2006.884735.
  18. ↑ «10 Things You Need to Know about 1080p50». EBU Technical.
  19. ↑ Snell & Willcox 2013ko ekainaren 5an artxibatua Wayback Machine-en.
  20. ↑ Saltar a: a b List of 120Hz Monitors – Includes 144Hz, 240Hz
  21. ↑ High Frame-Rate Television, BBC White Paper WHP 169, September 2008, M Armstrong, D Flynn, M Hammond, S Jolly, R Salmon

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Fotograma&oldid=9295304"(e)tik eskuratuta