بوفورمین

بوفورمین
داده‌های بالینی
روش مصرف دارو	Oral
کد ATC	A10BA03 ;
داده‌های فارماکوکینتیک
دفع	Renal
شناسه‌ها
شمارهٔ سی‌ای‌اس	692-13-7 ;
پاب‌کم CID	2468;
دراگ‌بنک	DB04830 ;
کم‌اسپایدر	2374 ;
UNII	W2115E9C7B;
KEGG	D00595 ;
ChEBI	CHEBI:3209;
ChEMBL	ChEMBL39736 ;
لیگاند بانک داده پروتئین	BFR (PDBe, RCSB PDB);
CompTox Dashboard (EPA)	DTXSID6046420 ;
ECHA InfoCard	100.010.662
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیایی	C6H15N5
جرم مولی	۱۵۷٫۲۲۱ g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)	Interactive image;
	SMILES CCCCNC(=N)NC(=N)N;
	InChI InChI=1S/C6H15N5/c1-2-3-4-10-6(9)11-5(7)8/h2-4H2,1H3,(H6,7,8,9,10,11) ; Key:XSEUMFJMFFMCIU-UHFFFAOYSA-N ;
	(این چیست؟) (صحت‌سنجی)

بوفورمین (انگلیسی: Buformin) یک داروی خوراکی ضد دیابت از دسته بیگوانیدها است که از نظر شیمیایی با متفورمین و فن فورمین مرتبط است.

مکانیسم عمل

بوفورمین جذب گلوکز از دستگاه گوارش را به تاخیر می اندازد، حساسیت به انسولین و جذب گلوکز را در سلول ها افزایش می دهد و سنتز گلوکز توسط کبد را مهار می کند. بوفورمین و سایر بیگوانیدها هیپوگلیسمی نیستند، بلکه داروهای ضد هیپرگلیسمی هستند. آنها هیپوگلیسمی تولید نمی کنند. در عوض، هیپرگلیسمی پایه و پس از غذا را در بیماران دیابتی کاهش می دهند.^[۱] بیگوانیدها ممکن است با عملکرد گلوکاگون مخالفت کنند و در نتیجه سطح گلوکز ناشتا را کاهش دهند.^[۲]

عوارض جانبی و تداخلات

عوارض جانبی که ممکن است رخ دهند عبارتند از بی اشتهایی، حالت تهوع، اسهال، طعم فلزی و کاهش وزن. استفاده از آن در کمای دیابتی، کتواسیدوز، عفونت شدید، تروما، سایر شرایطی که بوفورمین بعید است قند خون را کنترل کند، نارسایی کلیوی یا کبدی، نارسایی قلبی، انفارکتوس اخیر میوکارد، کم آبی بدن، الکلیسم و شرایطی که مستعد اسیدوز لاکتیک هستند ممنوع است.

منابع

↑ Ravina E, Kubinyi H (2011). The Evolution of Drug Discovery: From Traditional Medicines to Modern Drugs. Wiley. p. 215.
↑ Miller RA, Chu Q, Xie J, Foretz M, Viollet B, Birnbaum MJ (February 2013). "Biguanides suppress hepatic glucagon signalling by decreasing production of cyclic AMP". Nature. 494 (7436): 256–260. Bibcode:2013Natur.494..256M. doi:10.1038/nature11808. PMC 3573218. PMID 23292513.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Buformin». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۳.

پیوند به بیرون

این یک مقالهٔ خرد داروشناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[1] Ravina E, Kubinyi H (2011). The Evolution of Drug Discovery: From Traditional Medicines to Modern Drugs. Wiley. p. 215.

[2] Miller RA, Chu Q, Xie J, Foretz M, Viollet B, Birnbaum MJ (February 2013). "Biguanides suppress hepatic glucagon signalling by decreasing production of cyclic AMP". Nature. 494 (7436): 256–260. Bibcode:2013Natur.494..256M. doi:10.1038/nature11808. PMC 3573218. PMID 23292513.

[۱]

[۲]