پرش به محتوا

حزب استقلال پادشاهی متحد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
حزب استقلال پادشاهی متحد
رهبرنایجل فراژ MEP
Deputy Leaderپال ناتل MEP
بنیان‌گذاری۳ سپتامبر 1993[۱]
ستادلکسدرام هاوس
نیوتون آبوت، دوون
شاخه جوانانحزب استقلال پادشاهی متحد
اعضای ثبت‌نام کرده  (اکتبر ۲۰۱۴)افزایش ۴۰٬۰۹۴
(تخمین حزب)[۲]
مرام سیاسیاروپاشکاکیت[۳]
پوپولیسم دست راستی[۴]
طیف سیاسیراست[۵]
وابستگی اروپاییNone
گروه پارلمانی اروپاییاروپا برای آزادی و دمکراسی مستقیم
رنگ رسمی     ارغوانی،      زرد
مجلس عوام بریتانیا
۰ از ۶۵۰
مجلس اعیان بریتانیا
۳ از ۷۵۴
پارلمان اروپا
۲۴ از ۷۳
دولت محلی[۶]
۳۶۸ از ۲۰٬۵۶۵
کمیسر جرم و پلیس
۰ از ۴۱
وبگاه

حزب استقلال پادشاهی متحد (UKIP, Ukip, YEW-kip) مشهور به یوکیپ از احزاب سیاسی دست راستی بریتانیا است. رهبر این حزب که مقر آن در نیوتون آبوت، دوون واقع است نایجل فراژ است. این حزب دارای یک نماینده در مجلس عوام بریتانیا، سه عضو در مجلس اعیان و ۲۲ نماینده در پارلمان اروپا دارد که آن را تبدیل به بزرگترین حزب بریتانیا در این پارلمان می‌کند.[۷][۸]

از نظر تاریخی تمرکز اصلی حزب بر شکاکیت سرسختانه نسبت به اروپا و فراخواندن به خروج از اتحادیه اروپا بوده گرچه اکنون آن را با سیاست‌های ملی گرایانه و از نظر اقتصادی لیبرال آمیخته‌است. این حزب در سال ۱۹۹۳ توسط اعضای «اتحادیه ضد فدرالیست» با هدف اصلی تأمین امنیت «خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا» تأسیس شده‌است. این حزب خودش را حزبی «دموکراتیک» و لیبرترین توصیف می‌نماید.[۹][۱۰]

عملکرد این حزب در انتخابات محلی ۲۰۱۳ بهترین نتیجه برای یک حزب خارج از سه حزب اصلی سیاست بریتانیا از جنگ جهانی دوم تاکنون بوده‌است[۱۱] که در شمار کرسی‌های برنده شدهٔ شوراها چهارم و در آرا اخذ شده در سطح کشور سوم بوده‌است.[۱۲][۱۳]

دستاورد حزب در انتخابات پارلمان اروپا

[ویرایش]

شمارش آرا در بریتانیا نشان می‌دهد که این حزب با کسب بیش از ۲۷ درصد از آرا در صدر جدول انتخابات پارلمانی اتحادیه اروپا در بریتانیا قرار گرفته‌است. رهبر این حزب نایجل فراژ نیز اعلام کردکه این حزب در کل بریتانیا پیروز شده‌است. نتیجه شمارش آرا تاکنون نشان از پیروزی این حزب با ۲۷٫۵ درصد از آرا و به دست آوردن ۲۴ کرسی پارلمان اتحادیه اروپا دارد.[۱۴]

دستاورد حزب در انتخابات سال ۲۰۱۵

[ویرایش]

در انتخابات پارلمانی سال ۲۰۱۵، این حزب با کسب بیش از ۳٫۸ میلیون رأی توانست حزب لیبرال دموکرات را پشت سر گذاشته و از لحاظ آرای مردمی در جایگاه سومین حزب بریتانیا قرار گیرد. البته به دلیل نظام نخست‌نفری انتخابات مجلس عوام بریتانیا، فقط یکی از نامزدهای این حزب به مجلس عوام راه یافت. ناکامی نسبی این حزب به دلیل راهیابی فقط یک نفر از اعضای این حزب به مجلس عوام سبب شد که نایجل فراژ از سمت خود به عنوان رهبر این حزب کناره گیری کند.[۱۵][۱۶][۱۷]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Hunt, Alex (10 October 2014). "UKIP: The story of the UK Independence Party's rise". BBC News. Retrieved 29 October 2014.
  2. ↑ "UKIP Membership update October 2014". Twitter.com. 29 October 2014.
  3. ↑ Robinson, Chris (13 July 2010). Electoral Systems and Voting in the United Kingdom. Edinburgh University Press. p. 203. ISBN 978-0-7486-2750-9.
  4. ↑ See:
    Abedi, Amir; Lundberg, Thomas Carl (2009). "Doomed to Failure? UKIP and the Organisational Challenges Facing Right-Wing Populist Anti-Political Establishment Parties". Parliamentary Affairs. Oxford. 62 (1): 72–87. doi:10.1093/pa/gsn036.
    Benedetto, Giacomo (2006). "The United Kingdom: Position taking and the protection of red lines". Policy-making Processes and the European Constitution: A comparative study of member state and accession countries. Routledge: 235. The UK Independence Party is a right-wing 'new populist' party...
    Owen Jones: Chavs: The Demonization of the Working Class, p 245, Verso 2011
    David Art, Inside the Radical Right, p 188, Cambridge University Press, 2011
    Stephen Driver. Understanding British Party Politics, p 151, Polity Press 2011
    Daniel Trilling, Bloody Nasty People: The Rise of Britain's Far Right, p 154, Verso 2012
    Edgar Grande; Martin Dolezal; Marc Helbling; Dominic Höglinger (31 July 2012). Political Conflict in Western Europe. Cambridge University Press. p. 52. ISBN 978-1-107-02438-0. Retrieved 19 July 2013.
    Jens Rydgren (20 December 2012). Class Politics and the Radical Right. Routledge. p. 97. ISBN 978-1-136-16061-5. Retrieved 20 July 2013.
    *Erik Oddvar Eriksen; John Erik Fossum (17 June 2013). Rethinking Democracy and the European Union. Routledge. p. 123. ISBN 978-1-136-49090-3. Retrieved 20 July 2013.
  5. ↑ Aylott, Nicholas; Magnus Blomgren; Torbjorn Bergman (18 February 2013). Political Parties in Multi-Level Polities: The Nordic Countries Compared. Palgrave Macmillan. p. 2009. ISBN 978-0-230-24373-6.
  6. ↑ Keith Edkins (9 February 2014). "Local Council Political Compositions". Archived from the original on 7 January 2019. Retrieved 23 November 2014.
  7. ↑ "Strangford MLA David McNarry joins UK Independence Party". BBC. 4 October 2012.
  8. ↑ http://www.newsletter.co.uk/news/local/mcnarry-set-to-join-ukip-1-4333665%7B%7Bdead[پیوند مرده] link|date=December 2012}}
  9. ↑ "Constitution of the UK Independence Party". Archived from the original on 8 June 2013. Retrieved 16 May 2013. Objectives: 2.5 The Party is a democratic, libertarian Party
  10. ↑ http://www.parties-and-elections.eu/unitedkingdom.html
  11. ↑ "Ukip will change face of British politics like SDP, says Nigel Farage". The Guardian. May 3, 2013.
  12. ↑ "Local elections: Nigel Farage hails results as a 'game changer'". BBC.
  13. ↑ "Local elections 2013: Nigel Farage's Ukip surges to best ever showing, winning 150 seats". Daily Telegraph. 5 May 2013. Retrieved 4 May 2013.
  14. ↑ «حزب استقلال بریتانیا در آستانه پیروزی تاریخی قرار گرفت». بی‌بی‌سی.
  15. ↑ http://www.bbc.com/news/uk-politics-32633719
  16. ↑ http://www.dailymail.co.uk/news/article-3072898/Nigel-Farage-QUITS-Ukip-leader-failing-MP-bid-South-Thanet.html
  17. ↑ http://www.belfasttelegraph.co.uk/news/general-election-2015/general-election-2015-ed-miliband-nick-clegg-and-nigel-farage-resign-as-leaders-of-labour-liberal-democrats-and-ukip-31205958.html
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=حزب_استقلال_پادشاهی_متحد&oldid=39873772»