زمان آینده (دستور زبان)

زمان آینده در زبان پارسی برای بیان رویدادی یا برنامه‌ای که مربوط به آینده است به‌کار می‌رود.

روش ساخت

زمان آینده در پارسی به سه روش ساخته می‌شود:

۱.《خواه+شناسه‌های مضارع+بن ماضی》: خواهم رفت، خواهی رفت، خواهد رفت، خواهیم رفت، خواهید رفت، خواهند رفت.

• این گونه کاربردی در میان عامهء مردم ندارد و رسمی است.

۲.《می+خواه+شناسه‌های مضارع+بـ+بن مضارع+شناسه های مضارع》: می‌خواهم بروم، می‌خواهی بروی، می‌خواهد برود، می‌خواهیم برویم، می‌خواهید بروید، می‌خواهند بروند.

• این گونه هم‌ارز Sipmle Future(آینده ساده) انگلیسی است.

۳.《می‌+خواست+شناسه‌های ماضی+بـ+بن مضارع+شناسه‌های مضارع》: می‌خواستم بروم، می‌خواستی بروی، می‌خواست برود، می‌خواستیم برویم، می‌خواستید بروید، می‌خواستند بروند.

• این گونه هم‌ ارز Simple Future in Past(آینده ساده در گذشته) انگلیسی است.

کاربرد

کاربرد زمان آینده در پارسی معیار معمولاً در نوشتار است، و در گفتار، اغلب به‌جای آن از حال اِخباری استفاده می‌شود.

مثال: فردا به فرودگاه خواهم رفت. -> فردا به فرودگاه می‌روم.

جستارهای وابسته

• زمان گذشته (زبان)
• زمان حال (زبان)