ساقی
_(14596404768).jpg)
ساقی یا می‌ریز به فردی گفته می‌شود که آب یا شراب به دیگری دهد.[۱] در اصطلاح عارفان واسطه فیض الهی است[۲] و ادبیات فارسی مشحون است از اشعاری که خطاب به ساقی سروده شده‌اند به حدی که منظومه‌های ساقی‌نامه نیز به وجود آمده‌اند. به‌طور مثال حافظ می‌گوید:
| ساقیا لطف نمودی قدحت پر می باد | که به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد |
یا که شیخ بهایی سروده‌است:
| ساقیا بده جامی زان شراب روحانی | تا دمی برآسایم زین حجاب ظلمانی |
ساقی در بسیاری از اشعار ممدوح است و مدح ساقی گاهی تا جایی پیش می‌رود که با معشوق برابری می‌کند. معروف‌ترین ساقی‌نامه متعلق به نظامی گنجوی، حافظ و رضی‌الدین آرتیمانی است[۲] اگرچه خیام نیز شعرهایی دربارهٔ شراب‌خواری دارد.[۳]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ فرهنگ معین سرواژه ساقی
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ادبیات فارسی پیش‌دانشگاهی عمومی
- ↑ Wikipedia contributors, "Persian wine," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Persian_wine&oldid=399662681 (accessed January 28, 2011).
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ساقی موجود است.
 | این یک مقالهٔ خرد ادبیات فارسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
 | این یک مقالهٔ خرد مرتبط با فرهنگ ایران است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |