فلسفه اسلامی متقدم
فلسفهٔ اولیهٔ اسلامی از دو جریان عمده بهره می‌گرفت:
حکمت مشاء
[ویرایش]بزرگ‌ترین نماینده حکمت مشاء ابن‌سینا است.
حکمت اشراق
[ویرایش]نماینده حکمت اشراق و بنیان‌گذار آن در جهان اسلامی، سهروردی است. حکمت اشراق، فلسفه را تا حد زیادی از طبیعیات و به خصوص علم هیئت و نجوم کهن مستقل ساخت و فلسفه استدلالی را به عرفان و سیر و سلوک معنوی نزدیک کرد. روش عرفانی در فلسفه که ضمن تأکید بر همراهی عقل و عرفان، بر سلوک قلبی و مجاهدات درونی و تصفیه نفس تأکید می‌کرد در زمان ابن‌عربی به اوج خود رسید.
کندی، فارابی، ابن‌رشد و ابن‌سینا روش منطقی ارسطو را در فلسفه به کار می‌گرفتند.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- هانری کربن (۱۳۵۱)، تاریخ فلسفه اسلامی، ترجمهٔ اسدالله مبشری، به کوشش سیدحسین نصر.، تهران: امیرکبیر، ص. ۲۶۵
- Nasr, Seyyed Hossein, and Leaman, Oliver (eds), History of Islamic Philosophy, Ansarian Publications - Qum, Iran, 1993. ISBN 964-438-307-9
 | این یک مقالهٔ خرد فلسفه است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |