Ochlodes sylvanus
| Ochlodes sylvanus | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_9101.JPG)
| |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
A Ochlodes sylvanus é unha especie de lepidóptero da familia Hesperiidae, moi estendida por Europa e a Asia temperada.
Descrición
[editar | editar a fonte]Imago
[editar | editar a fonte]A Ochlodes sylvanus é unha pequena bolboreta, cuxa lonxitude das ás dianteiras varía entre 14 e 17 mm.
-
Ochlodes sylvanus ♂ -
♂ △
_Ochlodes_sylvanus_-_Foret_de_Bouconne,_France_-_male_dorsal.jpg)
_Ochlodes_sylvanus_-_Foret_de_Bouconne,_France_-_male_ventral.jpg)
A parte superior das ás é de cor laranxa con bordos marróns, con algunhas manchas máis claras. O macho ten unha liña androconial ancha e escura que atravesa a parte superior da á anterior.
A parte inferior das ás traseiras é de cor amarela verdosa, marcada con puntos máis claros indistintos. Este carácter permite distinguir a Ochlodes sylvanus de especies europeas semellantes: as Thymelicus que non teñen manchas debaixo da á traseira, e a Hesperia comma na que estas manchas son brancas nacaradas.
O corpo é robusto, as antenas están moi separadas na súa base e enganchadas na súa punta.
A Ochlodes sylvanus ten un voo moi rápido. Cando pousa coas ás abertas, as anteriores están dobradas oblicuamente, ocultando as traseiras.
-
Vista superior dun macho. -
Vista superior dunha fecmia. -
Vista da parte inferior das ás. -
Vista de fronte.
.JPG)
.jpg)
_9069.JPG)
Eiruga
[editar | editar a fonte]A lonxitude da eiruga pode alcanzar 28 mm. O seu corpo é verde azulado, cunha liña media dorsal escura e un par de liñas laterais amareladas situadas ao nivel dos estigmas. A cabeza é negra e marrón.[1]
-
Eiruga, vista de perfil. -
Eiruga, vista de fronte.
Sistemática
[editar | editar a fonte]A especie Ochlodes sylvanus foi descrita por Eugen Johann Christoph Esper en 1777 co nome de Papilio sylvanus .
Sinónimos
[editar | editar a fonte]Ochlodes sylvanus é coñecida polas seguintes combinacións e sinónimos:[2][3][4]
- Papilio sylvanus Esper, [1777] – combinación orixinal
- Augiades sylvanus (Esper, [1777])
- Hesperia sylvanus (Esper, [1777])
- Hesperia sylvana (Esper, [1777])
- Pamphila sylvanus (Esper, [1777])
- Papilio melicerta Bergsträsser, 1780
- Ochlodes alexandra Hemming, 1934
- Ochlodes esperiverity Hemming, 1934
- Ochlodes venatus auct. europ., nec (Bremer & Grey, 1853) – véxase máis abaixo
- Ochlodes venata auct. europ., nec (Bremer & Grey, 1853) – véxase máis abaixo
- Augiades faunus Turati, 1905
- Ocholdes faunus (Turati, 1905)
- Ocholdes venatus faunus (Turati, 1905)
Esta especie é obxecto dun complexo debate nomenclatural. Notablemente, a miúdo se refire como Ochlodes venatus (ou venata ) na literatura e na web, pero a opinión predominante considera que estes nomes fan referencia a unha especie diferente, só presente no leste de Asia: Ochlodes venata (Bremer & Grey, 1853) [2] , [4] .
Bioloxía e ecoloxía
[editar | editar a fonte]Período de voo e invernada
[editar | editar a fonte]A Ochlodes sylvanus adoita voar nunha soa xeración anual, de xuño a agosto. Porén, podería producir varias xeracións no sur de Europa [5] .
Pasa o inverno na fase de eiruga adulta [6] .
Plantas hóspedes
[editar | editar a fonte]As plantas hóspede da eiruga son numerosas poáceas, entre elas Alopecurus pratensis, Brachypodium sylvaticum, Calamagrostis purpurea, Deschampsia flexuosa, Phragmites communis e Phalaris arundinacea [2] , [6] . Tamén se mencionan Festuca, Poa, Triticum, Dactylis glomerata, Molinia, Holcus lanatus, Elymus, Cyperaceae: Luzula, etc.
Biotopo
[editar | editar a fonte]Ochlodes sylvanus atópase en ambientes bastante diversos: prados, baldíos ricos en herbas, lindeiros dos bosques, claros, sebes e beiras de camiños.
Distribución
[editar | editar a fonte]
Sylvaine está estendida por gran parte de Europa e Asia temperada [2] , [6] .
En Europa, só falta no sur da Península Ibérica, as Illas Baleares, Sardeña, Córsega, Irlanda, Escocia e o norte de Escandinavia .
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ D.J. Carter e Brian Hargreaves (maio de 1988). Guide des chenilles d'Europe : les chenilles de plus de 500 espèces de papillons sur 165 plantes hôtes. París: Delachaux et Niestlé. p. 110. ISBN 978-2-603-01444-8.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 funet
- ↑ INPN
- ↑ 4,0 4,1 lepiforum
- ↑ Lionel Higgins, Brian Hargreaves e Jacques Lhonoré (1991). Guide complet des papillons d'Europe et d'Afrique du Nord. París: Delachaux et Niestlé. p. 219. ISBN 978-2-603-00754-9.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Tom Tolman, Richard Lewington, Guide des papillons d'Europe et d'Afrique du Nord, Delachaux et Niestlé, ISBN 978-2-603-01649-7
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Lafranchis, Tristan (2000). Les papillons de jour de France, Belgique et Luxembourg et leurs chenilles. Parthénope (en francés). Biotope. ISBN 978-2-9510379-2-2.
- Tolman, Tom; Lewington, Richard (2014). Papillons d'Europe et d'Afrique du Nord (trad. do inglés) (en francés). París: Delachaux et Niestlé. ISBN 978-2-603-02045-6.
