Camisón

Un camisón

Un camisón, é unha peza de roupa de noite que colga solta, e adoitan usar mulleres e nenas. Un camisón está feito de algodón, seda, satén ou nailon e pode estar decorado con encaixes apliques ou bordados no peito e dobladillos.

Un camisón pode ter calquera escote, e pode ter mangas de calquera tipo, ou non ter mangas, e calquera tirante ou estilo de costas. A lonxitude dun camisón pode variar das cadeiras ata o chan. Un camisón curto pódese chamar "picardías", dependendo do estilo. A caída (de arriba a abaixo) do camisón de noite pode variar desde practicamente recto ata a caída de círculo completo, como o vestido Olga. Un camisón de noite pódese usar como camisón ou como enagua completa. Os camisóns pódense usar cunha roupa exterior a xogo, unha toga, gasa bata ou mañanita, para que sexan apropiadas para recibir convidados.

Historia

Primeiros camisóns

O Dicionario de Historia da Moda destaca o uso do termo "camison" xa en 1530, cando o lingüista francés John Palsgrave traduce "sloppe" a camisón no seu propio libro. Non obstante, non hai indicación de se o termo se refería a roupa de durmir ou a unha peza de roupa cun propósito diferente. Ademais, hai poucas evidencias dunha roupa determinada para durmir antes do século XVI. Os retratos europeos da Idade Media suxiren que os homes e mulleres normalmente durmían espidos, ás veces cun Gorro de durmir. Algúns historiadores^{[Cómpre clarificar]} suxiren que a falta de rexistro de antiga roupa de durmir débese a actitudes sociais. A roupa de durmir era considerada como un asunto privado dentro dos fogares, ata que se popularizou.

Os camisóns modernos orixínanse a partir das camisas para durmir dos homes ou dos camisóns de noite das mulleres que se remontan ao século XVI. As camisolas e os camisóns de noite adoitaban ser só camisas de día ou roupa interior e eran pezas sen forma ata os nocellos con distintos colos. Os camisóns semellaban túnicas, usadas por ambos os sexos durante séculos en Exipto e Roma. Adoitaban estar feitos de liño branco para ser facilmente lavados e absorbentes. Nobres e Señores, porén, levaban camisóns bordados.

Non foi ata finais do século XVII cando a roupa de durmir desenvolveu a súa propia identidade en Europa Occidental, e as mulleres de clase máis alta comezaron a usar batas semellantes a camisóns exclusivamente para a cama. Os camisóns adquiriron máis forma cando apareceu a negligee en Francia a principios do século XVIII. A negligee adoitaba facerse con tecido suave e transparente e era máis axustada na cintura, pero aínda quedaba frouxa para ser confortable. Tamén era un sinal de riqueza e considérase a primeira roupa de noite feminina que se utilizou amplamente e un predecesor do camisón moderno. Segundo os historiadores Willet e Phillis Cunnington, só se fixeron pequenos axustes nos camisóns ata finais do século XIX por mor das actitudes sociais; os adornos de encaixe ou deseños máis axustados foron vistos "como un sinal de depravación que ía en contra dos máis altos principios de prudencia na dama inglesa".

Camisóns como batas: séculos XVIII e principios do XIX

Antes de finais do século XIX, o termo "camisón" non se refería a roupa de durmir senón a roupa informal. O camisón era unha "versión dunha bata moderna" e adoitaba usarse na casa ou en ocasións nas que non era necesario un traxe formal. Esta prenda era en realidade un Banyan, unha túnica en forma de camiseta adoptada polos británicos procedentes da India, pero que se coñeceu como "camison de noite", bata ou "bata de mañá" na época a principios de 1700 debido ao seu carácter casual.

Os camisóns, ou batas, eran usados ​​principalmente polos homes. As variacións inglesas do camisón ou bata foron influenciadas por vestidos similares da India, Xapón e Oriente Medio. A principios do século XVIII, o estilo kimono fíxose popular. Era frouxo e encaixaba sobre os homes coma un abrigo. O vestido "consiste en dous anchos de tea cosidos no centro cara atrás ata o pescozo, onde se une a un pequeno rectángulo de tecido para formar o escote. Cada ancho de tea cae sobre os ombreiros para crear a parte frontal do vestido. Anchos adicionais de tea forman as mangas. Pódense coser insercións en forma de V nas costuras laterais para obter máis plenitude."

Os camisóns facíanse normalmente de algodón ou seda (damasco, brocado, veludo, tafetá e satén) ou la con forros de cetim ou corda de laúde nunha cor brillante e contrastada. O material  varía segundo o tempo e a persoa que levaba o vestido. Nas estacións máis frías, os camisóns terían forros de pel. O comercio de Europa con Asia desde os séculos XVI ao XVIII provocou a chegada de tecidos e estilos estranxeiros que se utilizaron para camisóns en Europa Occidental e América. As aportacións exóticas popularizaron o camisón, especialmente no estilo kimono ou banyan. A historiadora da moda Patricia Cunningham tamén suxeriu que "o corte do camisóno pode derivar de caftans persas e turcos".

Os camisóns ou batas tamén aumentaron en demanda debido aos retratos e ás implicacións de status. A peza vese nos retratos dos séculos XVII e XVIII. "A adopción do camisón polos ingleses pode datar do século XVI cando Henrique VIII usaba o que parece ser un caftán islámico con peche de sapo para un retrato de Holbein". Cunningham sinala as pinturas "The Apothecary's Shop" (1752) e "The Concert" (1741) que "ilustran a aparente idoneidade do vestido tanto para ocasións profesionais como sociais".

• 
  Retrato de John Smibert dun home cun camisón do século XVIII, pintado en 1730
• 
  Bata ou camisón de estilo banyan francés, 1730
• 
  Camisón sinxelo de algodón branco do século XIX con inserción de bordados e adornos de encaixe

Séculos XIX e XX

Anuncio dunha revista para camisóns bata en 1915.

De 1840 a 1900 realizáronse cambios estilísticos nos escotes, colos, mangas, corpiños e peches dos camisóns. "Adornos como volantes, escotes, cintas, encaixes, abalorios, calados e bordados a miúdo engádense aos escotes, colos, corpiños, mangas, puños e saias". O camisón de noite tradicional substituíuse por pixamas no mundo occidental cando se adoptou da India en 1870. O pixama converteuse de camiño nun elemento esencial no garda-roupa dos homes debido á súa comodidade e connotacións exóticas. O pixama feminino presentouse en 1886 e era unha combinación de camisón e pantalóns "que requiría 4 ½ yardas de tecido de calico ou flanela. A parte superior tiña un colo alto e unha parte frontal abotoada, e había volantes nos pulsos e nos xeonllos". A deseñadora francesa Coco Chanel foi a primeira en lanzar unha liña de atractivos pixamas femininos que aumentaron a súa popularidade.

A pesar da introdución do pixama, a popularidade do camisón creceu drasticamente na década de 1920. Entre 1920 e 1940, os camisóns non curvaban o corpo senón que o envolvían en liña recta. Isto atribúese en gran medida á deseñadora francesa Madeleine Vionnet que rexeitou os corsés e se fixo famosa por "cortar as teas ao bies". Os seus estilos acentuaban as curvas á vez que proporcionaban fluidez e confort. Durante este tempo, os camisóns tamén pasaron do uso doméstico aos eventos de moda. En 1933, a creadora de tendencias Mary d'Erlanger levou un camisón escotado por diante e por detrás para un baile en Nova York popularizando a elegancia do estilo. Este estilo, agora coñecido como "vestido combinación", rexurdiu na década de 1990. A mediados do século XIX houbo máis camisóns feitos a medida, con saias completadas con corpiños que abrazan a figura, reflectindo as tendencias da época. Na década de 1960, os camisóns diversificáronse completamente, en variedade de lonxitudes, patróns e tecidos.

Século XXI

No século XXI, os camisóns son usados principalmente polas mulleres. Os estilos de camisóns modernos comúns están feitos de algodón, cetim, seda ou encaixe e teñen detalles bordados ou encaixes con tirantes finos. Os camisóns teñen diferentess variacións. Máis longos, os camisóns de algodón adoitan denominarse "camisones vitorianos", xa que foron influenciados por estilos similares a finais do século XIX. Os camisóns máis curtos son as "picardías", que xeralmente son de encaixe e seda cun escote en V. Outras variacións son o camisón "estilo camisa" ou o camisón "combinación".

Popularidade

Nos retratos durante os séculos XVII e XVIII, os membros de clase alta da sociedade adoitaban pousar cos seus camisóns, ou roupa informal de día, para confortar e mostrar o seu exotismo. Cando o camisón redefiníuse como roupa de durmir no século XX, alcanzou novos niveis de popularidade entre as mulleres a medida que os estilos se facían máis favorecedores e entrou no mundo da moda.

Galería

• 
  negligee de satén
• 
  Camisón Olga
• 
  Camisa de durmir
• 
  Camisón negro
• 
  Camisón babydoll
• 
  Negligee ou camisón feito de tecido de encaixe

Véxase tamén

Bibliografía

• Carroll, Jennifer Manuel; Schultz, Kathy (2009). Underneath It All: A Girl's Guide to Buying, Wearing and Loving Lingerie. Toronto: Harlequin. ISBN 978-0-373-89205-1. 
• Probert, Christina (1981). Lingerie in Vogue since 1910. Nova York: Abbeville Press. ISBN 0-89659-268-5. 

Ligazóns externas

• Yvette Mahe, “History of Sleepwear: Fashion in Time,” History of Fashion, 27 de marzo de 2015 Arquivado 2 de febreiro de 2019 en Wayback Machine.
• Paulla Estes and Niki Foster, “What Are the Different Types of Nightgowns?,” wiseGEEK (Conjecture Corporation, April 5, 2020)
• Justin Parkinson, “When Pyjamas Ruled the Fashion World,” BBC News (BBC, January 31, 2016)
• Boyd, Sarah. Transforming Sleepwear Into Pajama-Chic Daywear. Forbes. Forbes Magazine, April 21, 2016.
• metmuseum.org
• Colin McDowell, Madeleine Vionnet (1876-1975), The Business of Fashion (The Business of Fashion, August 23, 2015),
• Margaret Swain, "The Patchwork Dressing Gown", Costume 18, no. 1 (January 1984): pp. 59-65
• Boucher François and Yvonne Deslandres, 20000 Years of Fashion: the History of Costume and Personal Adornment (New York: Harry N. Abrams, 1987)
• Gabriele Stein, "Word Studies in the Renaissance", Oxford Scholarship Online, 2017
• Valerie Cumming, Cecil Willet Cunnington, and Phillis Cunnington, The Dictionary of Fashion History (Londres: Bloomsbury Academic, 2017).
• Elizabeth Ewing, Dress and Undress: a History of Women's Underwear (Londres: Batsford, 1978)