John Searle

John Searle
	; (2015)
Nome orixinal	(en) John Rogers Searle
Biografía
Nacemento	31 de xullo de 1932 (92 anos); Denver, Estados Unidos de América
Relixión	Ateísmo
Educación	Christ Church College ; Universidade de Wisconsin-Madison ; Shorewood High School (en)
Director de tese	Peter Geach (pt)
Actividade
Campo de traballo	Filosofía da linguaxe e Filosofía da mente
Ocupación	filósofo, investigador da intelixencia artificial, profesor universitario, lingüista
Empregador	Universidade de California, Berkeley
Membro de	Academia Europea das Ciencias e Artes ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Movemento	Filosofía analítica
Influencias	Ludwig Wittgenstein
Obra
	Obras destacables Sala chinesa ;
Premios
	(2013) Albertus-Magnus professorate (en) ; (2004) Medalha Nacional de Humanidades (pt) ; (2000) Prêmio Jean Nicod (pt) ; (2000) Premio Internacional de Ensaio Jovellanos; (1975) Bolsa de estudos Guggenheim; (1952) bolsa Rhodes; Membro da Academia Estadounidense das Artes e as Ciencias ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih, ; Medvik >>>:Searle, John R., 1932-, ; Universidade de Colonia,
Páxina web	ist-socrates.berkeley.edu…

John Rogers Searle, nado en Denver o 31 de xullo de 1932, é un filósofo norteamericano.

Traxectoria

Comezou a súa educación universitaria na Universidade de Wisconsin-Madison e posteriormente obtivo un diploma de graduación e un doutoramento en filosofía e ética na Universidade de Oxford. Comezou a ensinar en Berkeley en 1959, onde foi o primeiro profesor titular en participar no movemento estudantil a prol da liberdade de expresión na universidade. Searle recibiu no ano 2000 o Premio Jean Nicod, que é un premio concedido anualmente en París, para un filósofo líder na área de Filosofía da Mente ou filosoficamente orientado a ciencia cognitiva. Obtivo títulos honoris causa da Universidade de Adelphi (1993), da Universidade de Wisconsin (1994), Universidade de Turín (2000), Universidade de Bucarest (2000) e a Universidade da Suíza Italiana (2003).

Pensamento

Seguindo aos seus mestres Austin e Peter Strawson, sostén que os enunciados non son soamente verificativos; para el dicir é facer. O mero dicir forma parte do ámbito da acción humana. O exemplo da promesa é o máis claro.

Falar unha linguaxe é tomar parte nunha forma de conduta rexida por regras. Aprendelo é dominar esas regras. Estas poden ser regulativas dunha actividade preexistente ou constitutivas cando a actividade depende loxicamente delas.

A unidade básica ou mínima da comunicación xa non é o símbolo, a palabra ou a oración senón os actos da fala. Incluso nos enunciados de aparencia descritiva incorporan un facer: o acto de afirmar e informar. A un locutor en primeira persoa lle corresponde un interlocutor en segunda persoa, destinatario da mensaxe.

A razón non é un mero dispositivo mecánico, nin a conduta humana está determinada como efecto dalgunhas premisas. Existe unha creba entre os condicionantes da acción e a acción mesma.

Obras

Speech Acts: An Essay in the Philosophy of Language (1969)
Expression and Meaning: Studies in the Theory of Speech Acts (essay collection; 1979)
Intentionality: An Essay in the Philosophy of Mind (1983)
Minds, Brains and Science: The 1984 Reith Lectures (lecture collection; 1984)
The Rediscovery of the Mind (1992)
The Mystery of Consciousness (review collection; 1997)
Mind, Language and Society: Philosophy in the Real World (summary of earlier work; 1998)
Consciousness and Language (essay collection; 2002)
Freedom and Neurobiology (lecture collection; 2004)