Պարույր Հայկազն
 Προαιρέσιος | |
|---|---|
| Ծնվել է | 276 Կեսարիա, Թուրքիա[1] |
| Մահացել է | 368 |
| Քաղաքացիություն |  Մեծ Հայք |
| Մասնագիտություն | սոփեստ և փիլիսոփա |
| Գործունեության ոլորտ | փիլիսոփայություն |
| Տիրապետում է լեզուներին | հին հունարեն |
| Ուսուցիչ | Julian of Cappadocia? և Ulpianus? |
| Աշակերտներ | Eunapius? և Tuscianus? |
Պարույր Հայկազն (հունական անունը՝ Պրոերեսիոս, 276, Կեսարիա, Թուրքիա[1] - 368), Հռոմում գործած հայ հռչակավոր հռետոր, Աթենքում ճարտասանական դպրոցի ղեկավար, փիլիսոփա էր։ Ծնվել է Կապադովկիայի Կեսարիա[2]։
Շատ երևելիներ են դուրս եկել Պարույրի դպրոցից՝ Հուլիանոս կայսրը (331-363)[2], նշանավոր ճարտասաններ Լիբանիոսը (313-393), Ղևոնդիոսը, քրիստոնեության նշանավոր տեսաբաններ Գրիգոր Նազիանզացին (330-390) և Բարսեղ Կեսարիացին (329-379)[2]։ Գիմերիոսի, Նապիոսի և Լիբանիոսի հետ ոգևորել է երիտասարդությանը, ճաշակ ձևավորել գիտությունների նկատմամբ։ Դժբախտաբար, նրա երկերը չեն պահպանվել։
Հռոմը բարձր գնահատեց հայ ժողովրդի տաղանդավոր զավակի ծառայությունները, անտիկ գիտության և կրթության զարգացման ասպարեզում։ Այդ մասին է վկայում նրա կենդանության օրոք Հռոմի հրապարակներից մեկում կանգնեցված արձանը, հետևյալ փորագրությամբ. «Տիեզերքի թագուհի Հռոմը՝ ճարտասանության արքային»(Rerum regina Roma — regi Eloquentiae)[2]։
Պարույր Հայկազնի կերպարը օգտագործվել է հայ գրող Րաֆֆու կողմից։ Րաֆֆու «Պարույր Հայկազն» (1884) վիպակում, պատմական զուգահեռի վրա դնելով Մովսես Խորենացուն և Պարույր Հայկազնին (Պրոերեսիոսին), Րաֆֆին կոսմոպոլիտիզմը հակադրում է հայրենասիրությանը, հաստատելով, որ փառքի հավերժությունն ու անմահությունն անբաժանելի են հայրենիքի գաղափարից։ Գրողի պատմափիլիսոփայության մեկնակետը ազգային միասնության գաղափարն է։