Ablatief
Dit artikel is gesjreve (of begós) in 't Remunjs. Laes hie wie v'r mit de versjillende saorte Limburgs ómgaon.
De ablatief (of zèsde naamval) is ein van de ach oorsjprunkelike naamvalle van 't Proto-Indogermaans, womit oorsjprunkelik de persoon van waem get oetgeit of de plaats wovan men oet vertrèk waerde aangegaeve. Dit in taegesjtèlling tót de plaats wo men haer geit, die weurt oetgedrök in de accusatief, en de plaats wo men zich bevindj, die door de locatief weurt oetgedrök.
In sómmige tek van de Indogermaanse tale worin de ablatief opheel te bestaon, wie 't Grieks en 't Germaans, is de functie van de absolute ablatief euvergenómme door de genitief.
Nederlandjs
[bewirk | brón bewèrke]In 1625 poneerde Christiaen van Heule in zien werk De Nederduytsche Grammatica ofte Spraec-konst det 't Nederlandjs naeve de nominatief, genitief, datief en accusatief nao analogie van 't Letien ouch 'nen ablatief (of ofnemer) kinde. Zo wore de zogenaamde vörm veur d'n ablatief in 't Nederlandjs:
- vanden man, vande vrouw, vanhet kind, vande kinderen
- vanenen man, vaneen vrouw, vaneen kind, van kinderen
Anger grammatici mènde (terech) det 't hie geinen apaarte naamval betrof mer 'n collocatie van 't veurzitsel van en d'n accusatief. De controverse hie-euver doerde toet 't begin van d'n twintjigste eeuw.