Пашалак

Румелија

Пашалак, ејалет или беглербеглак (турски: paşalık, eyalet, beylerbeylık) или ) претставувал најголемата административно-територијална единица во Османлиската империја. На чело на пашалакот стоел беглербег или паша кој бил директно потчинет на Високата порта. Пашалакот од своја страна се делел на санџаци.

Првобитната организација имаla свои корени уште во времето на настанувањето на Османлиската империја, како вазална држава на Селџуците во централана Анадолија.

Проширувањата настанале врз основа на веќе постоечката административна структура на селџучкиот систем, во која наследните владеачи на овие територии ја имале титулата бег. Овие бегови (локални водачи) продолжиле да владеат под сузеренство на Отоманските султани. Титула бег од тогаш не се однесувала само на постоечките и поранешните владеачи туку и на новите управници кои султанот ги поставувал на местото на оние кои ги разрешувал.

По освојувањата помеѓу 1362 и 1400 на Мурат I и неговиот син ми Бајазит I, во империјата се појавила потребада од територијална организација. Во текот на првите години од владеењето на Бајазит биле создадени првите два ејалети, и тоа Румелиски ејалет кој се состоел од сите земји кои се наоѓале во Европа и Анадолски ејалет кој ги опфаќал териториите во Мала Азија.

Во 1395 година Бајазит I ги зазел последните територии на Шишмановци зазимајќи го Бугарското царство и претварајќи го во вазална држава како дел од Румелија. Во 1468 година бил основан Карамански ејалет, а синот на Мехмед бил назначен за управител на Конија. Во текот на 16 век бројот на ејалетите доживеал најголем пораст главно поради освојувањата на Селим I и Сулејман I. Ова довело до реорганизација на ејалетите и како ејалети од 1527 година се споменуваат и Египет, Сирија, Дијалрбекир и Курдистан.

Помеѓу 1861 и 1866 година, ејалетите биле укинати, а територијата била поделена на вилаети.