Прејди на содржината

Арапска пролет

Од Википедија — слободната енциклопедија
Арапски протести (2010-2014)
  Соборени влади

  реконструирани влади

  Мали протести

  Minor protests

  Без инциденти
Местосеверна Африка и Западна Азија
Дата18 декември 2010—во тек
Goalчовекови права, демократија[1]
КарактерДемократизација, нереди, граѓанска непослушност, саможртвување
Жртвиоколу 500
Повредениоколу 4.000
Уапсениоколу 1.000

Арапска пролет — низа демонстрации и протести во дел од Арапските земји. Најпрвин, протестите започнале на 18 декември 2010 година во Тунис, а подоцна истите се прошириле во Египет, Алжир, Јемен и Јордан, и со мали инциденти кое се случиле во Мавританија, Саудиска Арабија, Оман, Судан, Сирија, Либија, Мароко.[2][3][4][5][6][7][8] Дел од протестите се преврнале во револуции.[9][10][11][12][13][14][15][16].

Протестите започнале на 18 декември 2010 со востанието во Тунис, кога Мохамед Буазизи се самозапалил за конфискувањето на неговата стока и главно поради големата корупција во неговата земја.[17][18][19] Поради слични проблеми во регионот и успешниот протест во Тунис, серија од немири започнале и во Алжир, Јордан, Египет и Јемен,[20][21] и во помал степен и во други арапски држави.

Првата револуција, во Тунис, завршила кога претседателот Зин ал Абидин бен Али на 14 јануари 2011 година се повлекол од власта и побегнал во Саудиска Арабија. Вниманието на светот по ова се свртел кон Египет, каде масовни протести започнале на 25 јануари 2011 година. По четиридневни протести, претседателот Мубарак понудил реформи, но не и негова лична оставка која била цел на демонстрантите. По осум дена од протестите во поголемите градови во Египет, Мубарак најавил дека ќе се повлече од претседателската функција, по 30 години и нема да бараа уште еден претседателски мандат на претстојните избори. Во истото време, јорданскиот крал Абдула бил именуван за нов премиер[22] како и претседателот на Јемен, Али Абдула Салех, кој исто така објавил дека нема да се кандитира на идните избори. Тој на власт во земјата е 32 години.[23]

Дати

[уреди | уреди извор]
Дата на почеток Земја Крај Вид на протест Исход Број на жртви
18 декември 2010 Тунис Тунис Мохамед Буазизи се самозапалил за конфискувањето на неговата стока
Протести по најголемите улици		 Владата била соборена
Зин ал Абидин бен Али на 14 јануари 2011 година се повлекле од власта		 219[24]
28 декември 2010 Алжир Алжир Протести по најголемите улици Абдул Азиз Бутефлика објавил крај на вонредната состојба на 3 февруари 2011 година[25] 5
13 јануари 2011  Либија 16 јануари 2011 Протести низ целата земја поради корупција Владата ќе обезбеди развој на земјата[26] 0
14 јанаури 2011 Јордан Јордан Мали протести Реконструкција на кабинетот на 1 февруари 2011 година 0
17 јанаури 2011  Мавританија 17 јанаури 2011 Саможртвување 1
17 јанаури 2011  Судан Мали протести 1
17 јанаури 2011  Оман 17 јанаури 2011 Мали протести 0
18 јанаури 2011 Јемен Јемен Недоверба на владата кон претседателот[27]
големи улични демонстрации[28][29]		 President announced he will not seek another term (February 2, 2011)[30] 0
21 јанаури 2011  Саудиска Арабија 29 јанаури 2011 Саможртвување[31]
улични демонстрации[32]		 4
25 јанаури 2011 Египет Египет Национални протести и востанија Промена на раководството на земјаѕа 29 јануари 2011
President објавил дека нема да бара уште еден мандат 		Повеќе од 300
26 јанаури 2011  Сирија Саможртвување 1
30 јанаури 2011  Мароко Саможртвување 0
1 февруари 2011  Џибути 1 февруари 2011 Мирни протести 0
Вкупно жртви: 607

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Korotayev A., Zinkina J. Egyptian Revolution: A Demographic Structural Analysis. Middle East Studies Online Journal. Vol.2. N5. 2011. P.57-95.
  2. ↑ Thousands in Yemen Protest Against the Government
  3. ↑ Posted by multiple January 26, 2011. „Protest spreads in the Middle East - The Big Picture“. Boston.com. Посетено на 2011-02-01.
  4. ↑ „Mauritanie: mécontent du régime, un homme s'immole par le feu à Nouakchott - Flash actualité - Monde - 17/01/2011“. leParisien.fr. 2011-01-17. Архивирано од изворникот на 2011-02-24. Посетено на 2011-01-29.
  5. ↑ „BBC News - Man dies after setting himself on fire in Saudi Arabia“. Bbc.co.uk. 2011-01-23. Посетено на 2011-01-29.
  6. ↑ „PressTV - Sudan opposition leader arrested“. Presstv.ir. 2011-01-19. Посетено на 2011-01-29.
  7. ↑ Matthew Cassel (2011-01-27). „Lebanon convulses on 'Day of Rage' - Features“. Al Jazeera English. Посетено на 2011-02-01.
  8. ↑ „afrol News - Morocco King on holiday as people consider revolt“. Afrol.com. Посетено на 2011-02-01.
  9. ↑ „Arab media revolution spreading change - CNN“. Articles.cnn.com. Посетено на 2011-02-01.
  10. ↑ „The Arab Revolution - Nile Protests Create Uncertain Future For Egypt :: Uncensored News For Real People“. Free Internet Press. Архивирано од изворникот на 2014-04-08. Посетено на 2011-02-01.
  11. ↑ January 29, 2011. „ARAB WORLD: How Tunisia's revolution transforms politics of Egypt and region | Babylon & Beyond | Los Angeles Times“. Latimesblogs.latimes.com. Посетено на 2011-02-01.
  12. ↑ „The Arab democratic revolution | Malay Mail Online“. Mmail.com.my. Архивирано од изворникот на 2011-02-03. Посетено на 2011-02-01.
  13. ↑ „'We are witnessing today an Arab people's revolution' - CNN“. Articles.cnn.com. 2011-01-28. Архивирано од изворникот на 2011-02-01. Посетено на 2011-02-01.
  14. ↑ Posted: Friday, Jan 28, 2011 at 2256 hrs IST (2011-01-28). „Revolution in fast forward“. Financialexpress.com. Посетено на 2011-02-01.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
  15. ↑ Michael Haley (2011-01-28). „Revolution means terrorism's days are numbered in Middle East“. Napavalleyregister.com. Посетено на 2011-02-01.
  16. ↑ Canada. „Arabs use social media to fuel revolution“. The Globe and Mail. Посетено на 2011-02-01.
  17. ↑ „Slap to a Man's Pride Set Off Tumult in Tunisia“. Nytimes.com. 2011-01-22. Посетено на 2011-02-01.
  18. ↑ Noueihed, Lin. „Peddler's martyrdom launched Tunisia's revolution“. Uk.reuters.com. Архивирано од изворникот на 2011-02-09. Посетено на 2011-02-01.
  19. ↑ Al, Nidal. „Palestinian protests show splits over leaked papers“. Reuters. Архивирано од изворникот на 2011-02-09. Посетено на 2011-02-01.
  20. ↑ „UPDATE 1-Egypt, Algeria, Jordan risk political unrest -S&P“. Reuters. Посетено на 2011-02-01.
  21. ↑ Post Store (2011-01-27). „Inspired by Tunisia and Egypt, Yemenis join in anti-government protests“. Washingtonpost.com. Посетено на 2011-02-01.
  22. ↑ „Jordan king appoints new PM, government quits“. Reuters. Архивирано од изворникот на 2011-02-04. Посетено на 2011-02-02.
  23. ↑ Sudam, Mohamed. „Yemen president says won't extend presidential term“. Reuters. Архивирано од изворникот на 2011-02-05. Посетено на 2011-02-02.
  24. ↑ Tunisia protests against Ben Ali left 200 dead, says UN, BBC, February 1, 2011.
  25. ↑ „Algeria to lift emergency powers'“. Al-Jazeera. 2011-02-03. Посетено на 2011-02-03.
  26. ↑ „Libya sets up $24 bln housing fund amid Arab protests“. 2011-01-28.
  27. ↑ Bryan, Angie (2009-12-28). „Yemeni tribal leader: for Saleh, Saudi involvement in Sa'ada comes not a moment too soon“. WikiLeaks. Предлошка:WikiLeaks cable. Архивирано од изворникот 2011-01-30. Посетено на 2011-01-31. Наводот journal бара |journal= (help)
  28. ↑ „Yemenis in anti-president protest“. Irish Times. January 27, 2011.
  29. ↑ BAKRI, NADA (27 Jan 2011). „Thousands in Yemen Protest Against the Government“. The New York Times.
  30. ↑ „Yemen President Ali Abdullah Saleh 'to quit in 2013'“. BBC News. 2011-02-02. Посетено на 2011-02-02.
  31. ↑ „Man dies after setting himself on fire in Saudi Arabia“. BBC News. 23 January 2011. Посетено на 23 January 2011.
  32. ↑ „Flood sparks rare action“. Montreal Gazette. 29 January 2011. Архивирано од изворникот на 2011-02-01. Посетено на 29 January 2011.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Арапска_пролет&oldid=4832221“