Natalia Ginzburg
Natalia Ginzburg, geboren Natalia Levi (Palermo, 14 juli 1916 – Rome, 7 oktober 1991), was een vooraanstaand Italiaans schrijfster.
| Natalia Ginzburg | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Natalia Ginzburg in 1983
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Natalia Levi | |||
| Pseudoniem(en) | Alessandra Tornimparte | |||
| Geboren | 14 juli 1916 | |||
| Geboorteplaats | Palermo | |||
| Overleden | 7 oktober 1991 | |||
| Overlijdensplaats | Rome | |||
| Land | Italië | |||
| Werk | ||||
| Invloeden | Marcel Proust | |||
| Bekende werken | I bambini, Tutti i nostri ieri, Le piccole virtù, Lessico famigliare, Famiglia | |||
| Uitgeverij | Solaria, Mio Marito, Einaudi | |||
| Onderscheidingen | Premio Strega | |||
| Dbnl-profiel | ||||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| ||||
Leven en werk
bewerkenGinzburg werd geboren als dochter van een beroemde joodse arts en professor, Giuseppe Levi. Haar drie broers belandden wegens antifascistische agitatie in de gevangenis en gedurende het bewind van Mussolini leefde de familie als uitgestotenen in Turijn. In 1938 huwde ze Leone Ginzburg, een docent Russische literatuur, later ook zelf een bekend schrijver en journalist.
Ginzburg zocht al vroeg haar toevlucht in het schrijven en reeds in 1933 publiceerde ze haar eerste novelle I bambini in het tijdschrift Solaria. In haar vroege werken toonde ze zich vooral een onrustig schrijfster. Met een quasi-gevoelloze, soms zelfs ontmoedigende stijl en in een tragische vormgeving behandelde ze actuele problemen, die zich steeds bewogen rondom de thema's angst en pijn. Haar benadering was duidelijk pessimistisch.
In latere werken, zoals Tutti i nostri ieri (1952, Al onze gisterens), de essaybundel Le piccole virtù (1962, De kleine deugden) en de roman Lessico famigliare (1963, Herinneringen - familielexicon) richtte ze zich sterk op het geheugen als instrument: op retrospectieve trachtte ze een volledige generatie uit te beelden, een beetje in de geest van Marcel Proust (wiens À la recherche du temps perdu ze in het Italiaans vertaalde). Voor Lessico famigliare ontving ze de Premio Strega, de belangrijkste Italiaanse literatuurprijs.
In de laatste fase van haar schrijverschap gaf Ginzburg steeds meer aandacht aan autobiografische elementen en exploreerde ze verder met het motief van de “familiale mikrokosmos”. Bekende voorbeelden zijn de roman Caro Michele (1973, Lieve Michele) en de novelle Famiglia (1977, Familie). Ginzburg schreef ook enkele veelgeprezen toneelwerken. Daarnaast was ze in 1964 te zien in de film Het evangelie volgens Matteüs van Pier Paolo Pasolini als Maria van Bethanië.
In 1983 en 1987 werd Ginzburg voor de Italiaanse Communistische Partij in het parlement gekozen. Ze stierf in 1991 te Rome en werd begraven op de Begraafplaats van Verano.
Bibliografie
bewerken- La strada che va in città (1942) – De weg naar de stad, vert. J.H. Klinkert-Pötters Vos (1986)
- È stato così (1947) – Zo is het gebeurd, vert. J.H. Klinkert-Pötters Vos (1969, herzien 1985)
- Tutti i nostri ieri (1952) – Al onze gisterens, vert. Henny Vlot (2001)
- Valentino (1957) – Valentino. Een novelle, vert. J.H. Klinkert-Pötters Vos (1984)
- Sagittario (1957) – De boogschutter in De weg naar de stad, vert. J.H. Klinkert-Pötters Vos (1986)
- Le voci della sera (1961) – De stemmen van de avond, vert. J.H. Klinkert-Pötters Vos (1965, herzien 1989)
- Le piccole virtù, essays (1962) – keuze in Mensen om mee te praten. Schetsen en verhalen, vert. Etta Maris (1990); De kleine deugden, vert. Jan van der Haar (2022)
- Lessico famigliare, autobiografisch (1963) – Familielexicon: herinneringen, vert. J.H. Klinkert-Pötters Vos (1988); Familielexicon, vert. Jan van der Haar (2023)
- Ti ho sposato per allegria (1965), komedie
- L'inserzione, komedie (1968)
- La segretaria, komedie (1968)
- Dialogo, toneel (1970) – Gesprek
- Mai devi domandarmi, essays (1970) – keuze in Mensen om mee te praten. Schetsen en verhalen, vert. Etta Maris (1990)
- Caro Michele (1973) – Vlucht 'Caro Michele', vert. J.H. Klinkert-Pötters Vos (1980), herzien Lieve Michele (1991)
- La parrucca (1973), toneel – De pruik
- Paese di mare (1973), bundel komedies
- Vita immaginaria (1974)
- Famiglia (1977) – Familie. Een novelle, vert. Etta Maris (1991)
- La famiglia Manzoni (1983) – Bagutta Prijs
- La città e la casa (1984)
- Anton Cechov. Vita attraverso le lettere (1989) – Anton Tsjechov. Een biografische schets, vert. Ilona Gerretsen (1993); Anton Tsjechov. Een schrijversleven, vert. Ilona Gerretsen (2008)
- Serena Cruz o la vera giustizia (1990)
- È difficile parlare di sé (1999)
Literatuur en bronnen
bewerken- A. Bachrach e.a.: Encyclopedie van de wereldliteratuur. Bussum, 1980-1984. ISBN 90-228-4330-0
- Maja Pflug: Natalia Ginzburg: Eine Biographie. Wagenbach, Berlin 1995, ISBN 3-8031-3582-6.
Externe links
bewerken- (en) FemBiografie Natalia Ginzburg
- (it) Italiadonna
- (it) Italialibri