Indiefolk
| Indiefolk | ||||
|---|---|---|---|---|
| Stilistische oorsprong | folk, indie rock, folkrock, lo-fi, folkpunk | |||
| Culturele oorsprong | late jaren 1990, VS; vroege jaren 2000, Verenigd Koninkrijk | |||
| Vaak toegepaste instrumenten |
akoestische + elektrische gitaar, piano, drums, banjo, mandoline, viool | |||
| Populariteit | underground, beperkt mainstream-succes | |||
| ||||
Indiefolk is een muziekgenre dat in de jaren 90 van de 20e eeuw ontstond. Het komt voort uit de indierock en werd grotendeels beïnvloed door de folk en countrymuziek. De vroege indiefolk-artiesten zijn bijvoorbeeld Lou Barlow, Beck, Jeff Buckley en Elliott Smith. Het genre is sterk verwant met freakfolk, psychedelische folk, baroquepop en New Weird America en werd ook wel lo-fi indie genoemd.[1]
De term Indie komt van het Engels woord 'independent', met het oog op het feit dat de muziek onafhankelijk van de grote platenlabels wordt gecreëerd en verspreid. Dit zegt daarom in principe meer over de productie dan de stijl van de muziek, terwijl folk (meestal wordt Amerikaanse en Britse muziek bedoeld) als genre verwijst naar muziek, die via mondelinge traditie van generatie op generatie is doorgegeven. Volgens AllMusic is folk eenvoudige, akoestische muziek die alledaagse gebeurtenissen en gewone mensen tot een mythische status verheft.
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]Jaren 1970-1990
[bewerken | brontekst bewerken]
In 1979 introduceerde Tascam, een dochterbedrijf van Teac, de Portastudio, de eerste draagbare vier-sporen cassetterecorder met de mogelijkheden van dubben, mixen en bouncen. De apparatuur was wel ruisgevoelig, maar gaf allerlei muzikanten, die niet in beeld waren bij de grote muzieklabels, de gelegenheid een fanbase op te bouwen door de verspreiding van hun cassettebandjes. Vanwege de matige geluidskwaliteit kwam de naam lo-fi in zwang, het genre werd ook bedroompop genoemd, niet vanwege de slaapverwekkende muziek, maar vanwege het feit, dat de muziekstudio meestal de slaapkamer was.[noot 1]
Bands als Sebadoh (met Lou Barlow en Guided by Voices experimenteerden met lo-fi en kozen soms bewust voor een slechte geluidskwaliteit.
Jaren 1990-2000
[bewerken | brontekst bewerken]In de jaren 1990-2000 evolueerde het gebruik van het woord "indie", met name in "indie rock", als productieterm (geproduceerd buiten de grote platenlabels van de muziekindustrie) naar een bepaalde stijl van rock- of popmuziek die in de Verenigde Staten wordt beschouwd als het "alternatief voor 'alternatief'".
Een artiest, die naast een commercieel succes bewust indie muziek wilde uitbrengen was Beck Hansen, begonnen als folkartiest, maar in die tijd in allerlei stijlen experimenterend. Meer in de indie rock hoek werkte Ani Di Franco, zij richtte in 1990 op 18-jarige leeftijd haar eigen indielabel Righteous Babe Records op, waar zij al haar eigen werk uitbracht. Zij tourde o.a. met mede indiefolkzanger Dan Bern. Beiden waren ook actief als protest-zanger, zowel in de vredesbeweging, als milieuactivist en als strijder voor vrouwenrechten. Akoustisch werk werd uitgebracht door Elliott Smith en Will Oldham, ook bekend als Bonnie "Prince" Billy.
Jaren 2000-2010
[bewerken | brontekst bewerken]Begin 2000 gingen indie labels als Saddle Creek Records, Barsuk Records, Ramseur en Sub Pop ook indiefolk uitbrengen.[2]
Het indielabel "Sub Pop", een afkorting van "Subterranean Pop", heeft als bekendste indiefolkartiest Fleet Foxes. Fleet Foxes heeft meer succes gehad in Europa dan in de VS.[3]
Het indielabel Merge Records bracht een album uit van M. Ward, die later met Zooey Deschanel het indiefolk duo She & Him zou vormen. M. Ward vormde met andere indieartiesten (o.a. Conor Oberst) met een folkachtergrond de supergroep Monsters of Folk, meer een rockband dan een folkband.
Jaren 2010-2020
[bewerken | brontekst bewerken]Eind jaren 2010 wekten artiesten als Phoebe Bridgers[4] en Julien Baker[5] de belangstelling voor het genre nieuw leven in. Bridgers noemt Elliott Smith[noot 2] als een fundamentele invloed op haar geluid. Samen met Lucy Dacus vormden zij de indierock supergroep Boygenius.
Het indielabel 4AD bracht indiefolk-albums uit van Aldous Harding en Bon Iver. Deze laatste verhuisde naar het in 1996 opgerichte indielabel Jagjaguwar, dat ook indiefolkzangeres Sharon Van Etten uitgeeft.
In het Verenigd Koninkrijk werd in 2007 Mumford & Sons opgericht, hoewel hun eerste album niet door een indielabel maar door Island Records werd uitgebracht wordt de band indiefolk beschouwd.
Na 2020
[bewerken | brontekst bewerken]Het jaar 2020 begon met een lockdown vanwege de coronapandemie, met grote gevolgen voor uitvoerende musici. Het niet kunnen touren en het gedwongen thuiszitten, had wel als gevolg, dat in die periode veel Do it yourself-muziek opgenomen werd.
Als naam voor een muziekstijl is indiefolk verwarrend, en wellicht daarom na de jaren 2010-2020 minder gebruikelijk. AllMusic ziet het als subgenre van indierock en gebruikt "Contemporary Folk" als benaming voor de post Bob Dylan-folk.[noot 3] Bij solo-artiesten wordt voor indiefolkartiesten ook als stijl singer-songwriter gebruikt.
Popmagazine Heaven gebruikt de term Indiefolk wel in haar recensies, maar classificeert het meestal in de wat bredere muziekstijl "roots folk".[6]
Magazine Lust for Life gebruikt indiefolk in recensies evenmin nog als muziekstijl, terwijl indierock wel gebruikt wordt. Indiefolk is wel gebruikt bij een heruitgave van de albums van indierock band Bright Eyes.[7]
Groepen
[bewerken | brontekst bewerken]Indiebandjes zijn vaak ontstaan rond een centrale musicus, die solo zijn muziek opnam, en voor live-optredens een band samenstelde. Voorbeelden daarvan zijn :
- Zach Condon met Beirut
- Conor Oberst met Bright Eyes
- Alex Ebert met Edward Sharpe and the Magnetic Zeros
- Samuel Beam met Iron and Wine
- Justin Vernon met Bon Iver
- Jeff Mangum met Neutral Milk Hotel
- James Mercer met The Shins
Solo artiesten
[bewerken | brontekst bewerken]Solo artiesten in het indiefolkgenre worden meestal als singer-songwriter gecatalogiseerd. Voorbeelden zijn:
- Devendra Banhart
- Feist
- Fink naast zijn werk als dj
- José González
- Adam Green
- Gary Jules
- Damien Jurado
- Alexi Murdoch
- Frank Turner
- M. Ward
Andere artiesten
[bewerken | brontekst bewerken]Bronnen
Referenties
- ↑ (en) Kim Ruehl, What Is Indie Folk Music? (31 januari 2019). Geraadpleegd op 17 februari 2023.
- ↑ Indie folk. Gearchiveerd op 16 februari 2023. Geraadpleegd op 16 februari 2023.
- ↑ Gijsbert Kamer, Kippenvel bij optreden Fleet Foxes in Paradiso (2 juli 2009). Gearchiveerd op 17 februari 2023. Geraadpleegd op 17 februari 2023.
- ↑ ISABELLA FERTEL, Interview: Indie–Folk Sensation Phoebe Bridgers on her First Solo Tour (2 maart 2018). Gearchiveerd op 16 februari 2023. Geraadpleegd op 16 februari 2023.
- ↑ Ilana Kaplan, On Little Oblivions, Julien Baker conquers her darkest thoughts (24 februari 2021). Gearchiveerd op 16 februari 2023. Geraadpleegd op 16 februari 2023.
- ↑ Albums van week 2. Gearchiveerd op 7 augustus 2023. Geraadpleegd op 14 februari 2023.
- ↑ Cuppens, Martin (1 juli 2022). Het wonderkind van de indiefolk. Lust for Life 2022
Noten
- ↑ De Portastudio werd als demo-machine ook populair bij gevestigde artiesten als Sting, Bruce Springsteen,e.a.
- ↑ Smith werd vooral bekend als schrijver van de Good Will Hunting-liedjes.
- ↑ Grammy Award-albumwinnaar in 2021 werd All the Good Times van Gillian Welch & David Rawlings in de categorie Folk. Het album is door Welch en Rawlings volledig in eigen beheer geproduceerd, maar het etiket indiefolk wordt niet gebruikt.
· 
· 