Naar inhoud springen

Ludwig Erhard

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ludwig Erhard
Ludwig Wilhelm Erhard
Ludwig Wilhelm Erhard
Geboren 4 februari 1897
Fürth, Koninkrijk Beieren
Vlag van Duitse Keizerrijk Duitsland
Overleden 5 mei 1977
Bonn, Noordrijn-Westfalen
Vlag van Duitsland Duitsland
Politieke partij Onafhankelijk Liberaal (tot 1963)
CDU (formeel van 1963)
Partner Luise Schuster (1923–1975)
Beroep Politicus
Econoom
Ondernemer
Hoogleraar
Religie Lutheranisme
Handtekening Handtekening
Bondskanselier van Duitsland
Aangetreden 16 oktober 1963
Einde termijn 1 december 1966
President Heinrich Lübke
Voorganger Konrad Adenauer
Opvolger Kurt Georg Kiesinger
Partijleider van de CDU
Aangetreden 23 maart 1966
Einde termijn 23 mei 1967
Voorganger Konrad Adenauer
Opvolger Kurt Georg Kiesinger
Vicekanselier
Aangetreden 29 oktober 1957
Einde termijn 16 oktober 1963
Premier Konrad Adenauer (Bondskanselier)
Voorganger Franz Blücher
Opvolger Erich Mende
Bondsminister van Economie
Aangetreden 15 september 1949
Einde termijn 16 oktober 1963
Premier Konrad Adenauer (Bondskanselier)
Voorganger Albert Speer (Rijksminister)
Opvolger Kurt Schmücker
Lid van de Bondsdag
voor Baden-Württemberg
Aangetreden 7 september 1949
Einde termijn 5 mei 1977
Portaal  Portaalicoon   Politiek

Ludwig Wilhelm Erhard (Fürth, 4 februari 1897Bonn, 5 mei 1977) was een Duits politicus van de CDU en econoom en bondskanselier van Duitsland van 1963 tot 1966.

Hij staat bekend om zijn leidinggevende rol in het hervormen en het herstellen van de Duitse naoorlogse economie, van het Wirtschaftswunder, Duits voor 'economisch wonder', toen hij in de regering van Konrad Adenauer minister van Economische Zaken was, voordat hij zelf in 1963 kanselier werd.

Ludwig Erhard volgde van 1913 tot 1916 een opleiding tot koopman. Hij diende tijdens de Eerste Wereldoorlog van 1916 tot 1918 in het Duitse leger en raakte in 1918 bij Ieper, in België, ernstig gewond. Hij studeerde van 1919 tot 1922 aan de handelshogeschool van Neurenberg en werd gediplomeerd koopman en boekhouder. Daarna studeerde hij verder aan de Universiteit van Frankfurt en promoveerde er in de handelswetenschappen. Hij was van 1928 tot 1942 wetenschappelijk assistent. Zijn carrière leed er waarschijnlijk onder, dat hij lid weigerde te worden van nationaalsocialistische organisaties.

President van de Verenigde Staten Lyndon B. Johnson en bondskanselier Ludwig Erhard tijdens bezoek aan Stonewall, Texas op 28 december 1963.
President van Frankrijk Charles de Gaulle en bondskanselier Ludwig Erhard tijdens een bijeenkomst in Bonn op 11 juni 1965.

Na de Tweede Wereldoorlog werd Erhard minister van economische zaken in Beieren, 1945-1946. Hij werd in 1947 aan de universiteit van München hoogleraar in de economie. In 1949 werd hij in de Bondsdag gekozen.

Erhard werd in 1949 minister van Economische Zaken onder bondskanselier Konrad Adenauer. Hij keerde zich tegen de planeconomie en kartelvorming en was voorstander, ontwerper van de "sociale markteconomie". Hij was tegenstander van de medezeggenschap van de vakbonden. Erhards beleid als minister van Economische Zaken was succesvol en de naoorlogse economie in Duitsland bloeide op. Zijn beleid droeg sterk aan het Wirtschaftswunder bij.

Hij werd pas in 1963 lid van de CDU en werd in oktober 1963 door de partij voorgedragen om Konrad Adenauer op te volgen als bondskanselier. Hij werd inderdaad korte tijd later in dat ambt bevestigd.

Adenauer en Erhard waren voortdurend met elkaar in conflict, vooral over economische kwesties, maar ook over de opvolging van Adenauer. Het bleek dat Adenauer liever iemand anders als zijn opvolger had gezien.

In tegenstelling tot Adenauer, die zich tot zijn rivaal had ontwikkeld, was Erhard niet bijzonder autoritair en koos hij zowel op economisch als op politiek niveau voor de 'gulden middenweg'. Hij had met een groeiende oppositie binnen zijn partij te maken. Die kwam niet alleen van Adenauer, maar ook van Franz Josef Strauß, van de Beierse CSU, die beide tot de rechtervleugel van de partij behoorden.

Erhard werd in 1965 als bondskanselier herkozen. Zijn aanzien slonk echter aanzienlijk en op 25 oktober 1966 dienden de liberale ministers van de FDP hun ontslag in, waarna zijn kabinet viel. Hij diende op 2 november 1966 zijn ontslag in.

Erhard was van 1966 tot 1967 voorzitter van de CDU, de Christelijk Democratische Unie, en sinds 1967 erevoorzitter.

Zie de categorie Ludwig Erhard van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Voorganger:
Albert Speer
(Rijksminister)
Bondsminister van Economie
1949–1963
Opvolger:
Kurt Schmücker
Voorganger:
Franz Blücher
Vicekanselier
1957–1963
Opvolger:
Erich Mende
Voorganger:
Konrad Adenauer
Partijleider van de CDU
1966–1967
Opvolger:
Kurt Georg Kiesinger
Voorganger:
Konrad Adenauer
Bondskanselier van Duitsland
Kabinet-Erhard I
Kabinet-Erhard II

1963–1966
Opvolger:
Kurt Georg Kiesinger