Naar inhoud springen

Rick Wakeman

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Rick Wakeman
Rick Wakeman
Algemene informatie
Land Verenigd Koninkrijk
Geboortedatum 18 mei 1949
Geboorteplaats Perivale
Werk
Beroep componist, toetsenist, liedschrijver, pianist, filmcomponist, radiopresentator, televisiepresentator, sessiemuzikant
Actieve periode 1969 -
Kunst
Muziek­instrument pijporgel, piano, Hammondorgel, mellotron, Minimoog, synthesizer, klavecimbel
Genre progressieve rock, klassieke muziek, hardrock, ambient, new age, christelijke muziek
Platenlabel A&M Records, Charisma Records, President Records, Voiceprint Records, Griffin Music, EMI Classics, EMI
Diversen
Website Officiële website
De informatie in deze infobox is afkomstig van Wikidata.
U kunt die informatie bewerken.
Portaal  Portaalicoon   muziek
Wakeman in 2012

Richard Christopher Wakeman (Perivale, West-Londen, 18 mei 1949) is een Britse muzikant. Hij wordt beschouwd als een van de meest virtuoze toetsenisten binnen de popmuziek.

Biografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Het begin

[bewerken | brontekst bewerken]

Zijn muzikale loopbaan begon met een studie piano, klarinet en orkestratie en moderne muziek aan het Royal College of Music in Londen. Maar na anderhalf jaar vond hij het genoeg en werd hij sessiemuzikant. Hij is de man die het intro verzorgde van Morning Has Broken van Cat Stevens, speelde mee met albums van Brotherhood of Man, T. Rex, Black Sabbath, Ozzy Osbourne en David Bowie ('Mellotron' op Space Oddity en piano op Life on Mars? in 1971). Hij maakte daar kennis met eerst arrangeur en later producer Tony Visconti.

Strawbs

[bewerken | brontekst bewerken]

In de hoedanigheid van studiomuzikant speelde hij mee op het eerste eigen album van Strawbs. Dat hij mag meedoen was toeval: de eerste versie van het album werd afgekeurd. Zijn eerste wapenfeit The Battle kwam pas bij de definitieve versie op het album. Hij wordt daarop echter niet genoemd. Dat is anders bij het tweede album Dragonfly; daar speelt hij mee op 'The vision of the lady of the lake', maar is daar nauwelijks hoorbaar. Hij kreeg salaris voor die track, bedankte Dave Cousins, trad meteen toe en mocht direct aan de bak tijdens een concert in de Royal Albert Hall in juli 1970 voor het album Just a Collection of Antiques and Curios. Twee soli vallen op: zijn eigen Temperament of mind en Where is this dream of your youth. Het eerste is nog een rommelige aaneenschakeling van klassiek aandoende fragmenten; het tweede laat horen waar Wakeman toe in staat is.

Yes

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1971, na zijn eerste soloalbum opgenomen te hebben, lonkte de band Yes. Yes was toen al wereldwijd bekend en de Strawbs stonden nog in de kinderschoenen. De keuze was eenvoudig en Cousins gaf achteraf toe dat het een goede beslissing van Wakeman was.

Hij volgde Tony Kaye op, die Yes verliet omdat hij alleen de "klassieke" instrumenten wilde bespelen. Wakeman had toen alles mee: de evolutie binnen de synthesizers en aanverwante instrumenten was enorm en de stroming progressieve rock was enorm populair. Zijn eerste bijdragen zijn te vinden op het album Fragile, vervolgens kwamen Close to the Edge (zijn lievelingsalbum) en Tales from Topographic Oceans; alles leidend tot een van de beroemdste livealbums: de drievoudige lp Yessongs.

Wakemans leefwijze verschilde echter van de andere Yes-leden, die een strikt macrobiotisch regime aanhielden. Ook waren de andere leden new age-aanhangers avant la lettre, terwijl Wakeman een (later zeer vrome) protestant was[bron?]. De echte reden waarom Wakeman de groep verliet was echter muzikaal: tijdens de opnamen van de uiterst ambitieuze dubbelelpee Tales from Topographic Oceans geraakte hij vervreemd door de combinatie van een grandioos maar oppervlakkig uitgedacht concept ("een dubbelelpee gebaseerd op één voetnoot over de heilige schrift van de hindoes, waar Anderson zich een expert in waande"), gebrek aan voorbereiding ("nummers schrijven doe je in het repeteerlokaal, niet in de studio", dixit Wakeman in een interview), en gebrek aan inspraak in het componeerproces.[bron?]

Solo

[bewerken | brontekst bewerken]

Al gedurende zijn verblijf in Yes begon Wakeman meer soloalbums op te nemen. Zijn tweede The Six Wives of Henry VIII is eigenlijk een verplichting uit zijn tijd met Strawbs' platenmaatschappij A & M Records; zij hadden gegokt op meer albums met hem. Wakeman moest nog een vierde album afleveren. Het album is ingespeeld door leden van Strawbs en Yes.

Toppunt is zijn album The Myths and Legends of King Arthur and the Knights of the Round Table, wat een enorm spektakel was, met ijsdansers, koor en orkest. Wakeman ging er bijna aan failliet en verkocht een deel van zijn antieke wagenpark.

De problemen stapelden zich op voor Wakeman: failliet en zo goed als verslaafd aan alcohol kreeg hij een hartinfarct.

Yes deel 2

[bewerken | brontekst bewerken]

De carrière van Wakeman zat er echter nog niet op: in 1977 zat Wakeman weer bij Yes, voor hun comebackalbum uit 1977, Going for the One. Ook op Tormato speelt hij nog mee, maar daarna was het weer afgelopen. Niet alleen Wakeman had problemen, ook brandde er een strijd los in Yes zelf. Op een gegeven moment was de situatie in die band zo erg dat er juridische strijd rond de rechten van de naam losbarstte. De reünie met Yes-leden werd dan ook uitgebracht onder de naam Anderson Bruford Wakeman Howe (ook wel ABWH). Met hen bracht hij een titelloos studioalbum en een livealbum uit. Anderson keerde zich weer tot Yes en alles begon weer opnieuw.

Solo 2

[bewerken | brontekst bewerken]
Rick Wakeman: portret - Augusto De Luca

Rick Wakeman, die ondertussen weinig verkocht en soms door de pers afgekraakte albums uitbracht, had vanaf dat moment een knipperlichtrelatie met Yes. Soms speelde hij mee, dan weer niet.

Privéleven

[bewerken | brontekst bewerken]

Net als zijn leven in en buiten Yes, heeft hij ook een stormachtig huwelijksleven gehad. Zijn eerste huwelijk (1970) was met Roz Woolford[1] met wie hij drie kinderen kreeg: Oliver Wakeman (1972), Adam Wakeman (1974) en Benjamin Wakeman (1978). Vervolgens trouwde hij in 1980 met Danielle Corminboeuf uit Zwitserland[1], een huwelijk dat nog geen jaar stand hield. In 1981 ontmoette hij Nina Carter, een fotomodel, met wie hij in 1984 trouwde. Uit dat huwelijk werden Jemma Wakeman (1983) en Oscar Wakeman (1986) geboren. In dat laatste jaar kreeg hij tevens een buitenechtelijk kind Amanda uit een relatie met Denise Girard.[bron?] In 2000 gingen Carter en Wakeman uit elkaar, maar pas in 2004 was de scheiding definitief. Wakeman ontmoette vervolgens Rachel Kaufmann, een journaliste die onderzoek doet naar hoe mensen met een ziekte hun beroep kunnen blijven uitoefenen. Wakeman heeft artritis, maar bleef virtuoos pianospelen. Rick Wakeman en Rachel verloven zich in 2007[1], en treden in december 2011 in het huwelijk.[1] Oliver en Adam hebben dan al de eerste schreden gezet in hun eigen muziekloopbaan. Beiden speelden of spelen in Strawbs, de band waarmee het voor vader Wakeman begon. Oliver speelt ook met regelmaat mee met Yes.

Discografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Solo

[bewerken | brontekst bewerken]

Op sommige van onderstaande albums speelt zoon Adam mee.

Met Strawbs

[bewerken | brontekst bewerken]

Livealbum

[bewerken | brontekst bewerken]

Studioalbums

[bewerken | brontekst bewerken]

Met Yes

[bewerken | brontekst bewerken]

Studioalbums

[bewerken | brontekst bewerken]

Live-albums

[bewerken | brontekst bewerken]

Dvd's

[bewerken | brontekst bewerken]
Dvd's met hitnoteringen in de Nederlandse Music Top 30 Datum van
verschijnen		 Datum van
binnenkomst		  Hoogste 
positie		  Aantal 
weken		  Opmerkingen 
Celebrating Jon Lord at the Royal Albert Hall 2014 11-10-2014 4 9 met Deep Purple, Bruce Dickinson, Glenn Hughes, Paul Weller, Orion Orchestra & Paul Mann
[bewerken | brontekst bewerken]
  1. ↑ a b c d Rick's Biography, rwcc.com, geraadpleegd op 11 augustus 2024
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rick_Wakeman&oldid=67954476"