Big Cyc
A to Skiba nie jest wokalistą zespołu?
- Pozer poznaje największy sekret zespołu
Załóż gumę na instrument!
- Przęciętny tekst Big Cyca
Big Cyc – polski zespół kabaretowo-punkowy, którego muzycy lubią dresy. Kiedyś uwielbiali PO.
Historia zespołu[edytuj • edytuj kod]
Jeszcze za punków[edytuj • edytuj kod]
Grupa pojawiła się 1 marca 1988. Aby przyciągnąć dziennikarzy ze stacji muzycznych, zorganizowano happening, na którym miały pojawić się cycki. Jako, że z cycków zostało tylko „Cyc” w nazwie zespołu, to wielu dziennikarzy (jak na prawdziwym koncercie punkowym) chciało dać wpierdol. Fani Big Cyca jednak szybko zorganizowali nowy happening, w którym pięści leciały tylko w górze, a za środek bojowy uznano glany w tańcu pogo.
Jako, że PRL upadał, to i musiał upaść rynek muzyki punkowej. Big Cyc zaplanował rozwój muzyczny nowej odmiany punku, grając teksty z tzw. jajem. To wszystko złożyło się pod płytę „Z partyjnym pozdrowieniem. 12 hitów w stylu lambada hardcore”. Niby panowała komuna, ale według okładki nawet Lenin miał dość chorego systemu i zrobił sobie irokeza.
Rok później Big Cyc wydał album „Nie wierzcie elektrykom”. Miała ona atakować elektryka, co dopchał się do koryta, ale niestety, Kazik ze swoim „Wałęsa, oddawaj moje 100 000 000” był lepszy. Inna z kolei płyta – „Wojna plemników” – została poddana cenzurze przez Kazimierza Marcinkiewicza. W 1995 roku pojawiła się kolejna płyta – „Golonka, flaki i inne przysmaki”. Jako że przypominała każdemu Polakowi jego ulubione dania, płyta okazała się sukcesem komercyjnym.
Komercha atakuje[edytuj • edytuj kod]
W 1996 roku pojawił się nowym album – „Z gitarą wśród zwierząt”. Album ten dał największy hit zespołu jakim była „Makumba” – pieśń o tym, jak Konfederacja Polski Niepodległej została oszukana przez nigeryjskiego oszusta Makumbę Ska Olelele, oferującej partii pieniądze na działalność polityczną pochodzącą ze spadku po śmierci ojca Olelele. Widząc, że zespół upada w stronę komercji, a korzeni punkowych już prawie nie ma, szokowano cały kraj płytą „Pierwsza komunia, drugie śniadanie, trzecia Rzeczpospolita”. Później także narodziła się szansa na zaśpiewanie piosenki „Świat według Kiepskich”. Sprzedanie się Polsatowi zniszczyło legendę punkowców z jajem. Nawet pokazanie przez Skibę gołej d
w stronę Buzka nie pomogło.
Zespół nadal jednak starał się atakować. Uhonorowali Renię piosenką „Złoty Warkocz”, promowali dresy jako narzędzie do rozwiązania problemów oraz śmiali się z Rudego.
Kryzys wieku średniego[edytuj • edytuj kod]
Ciężkie czasy nastały po objęciu przez niedobrych ludzi władzy. W 2007 roku w podziemiu zespół sprzedał 18 krążków płyty „Moherowe Berety”. Niepoprawne politycznie treści stłumiły talent zespołu. Szybko jednak się pozbierali i na (nie)szczęście fanów nagrali nową wersję piosenki „Bo z dziewczynami”. Nawet udało im się pana Połomskiego zaprosić do śpiewania.
Muzycy[edytuj • edytuj kod]
- Krzysztof Skiba – jedyny bez śmiesznej ksywki. Właściwie tylko piszę teksty dla grupy i zajmuje się papierami. Czasem pokazuje gołą dpę i tańczy, będąc inspiracją dla nowego pokolenia muzyków.
- Jacek Jędrzejak (Dżej Dżej) – jego główną rolą jest śpiewanie i walenie basówką, by się nie nudził podczas solówek gitarowych. W wolnym czasie zagląda do łazienek w kamienicach [1].
- Roman Lechowicz (Piękny Roman) – najpiękniejszy chłopak w zespole z gitarką. 90% fanów Big Cyca uważa, że Piękny Roman jest piękny przy ciemnościach egipskich.
- Jarosław Lis (Dżery) – perkusista zespołu oraz kompozytor.
- Piotr Sztajdel (Gadek) – gość odpowiedzialny za kosmiczne dźwięki z klawiszy.
- Marek Szajda (Maras) – zastępujące Pięknego Romana w odgrywaniu solisty.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
Przypisy
- ↑ Raz nawet zasłonił ręką kamerę Waldusia Kiepskiego, bo Walduś przyłapał Dżej Dżeja.
